——————
από την ακρη του μυαλου ενα αστειο κρεμεται
δεμένο σενα αγκιστρι.
Eιναι στριφνο και ματαιο,
γυρνά στον εαυτό του
και ματώνει.
Με ντροπή γελά
και μου μιλά,
αστειο αδειο,κόκκινο σαν αιμα πού κυλά,
αγκιστρι πού με γδερνει στα κρυφα.
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Ιούνιος 14, 2008
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder