έτσι λοιπόν περάσανε πολλά Πολυτεχνεία

έτσι λοιπόν περάσανε πολλά Πολυτεχνεία
τα ωραια χρόνια φυγανε κι άσπρισαν τα μαλλιά

έγινε  η αγάπη μας μια Βιοτεχνία
και στην ορμή της νιότης μας περάσανε Θηλιά

Γενιές Μεταπολίτευσης , Γενιές Πολυτεχνείου
κατάντησε η αλήθεια μας ,αμνός Κρεοπωλείου
δεν έχει πια διαδρομές στο όνειρο, να χαράξεις
ήρθε η ώρα ,ένστολη ,του Νόμου και της Τάξης


κι έτσι μαραινόμαστε στην πιο στεγνή την Λήθη
και από την αλήθεια μας μένουνε μον' οι Μύθοι

Έτσι κατέστην συνένοχος της Ύπαρξής μου

Έτσι κατέστην συνένοχος της Ύπαρξής μου: όπως πάντα Διχασμένος -ανάμεσα στην εσωτερική πληρότητα και την επιφάνεια των λέξεων,τεμαχισμένος εντός αυτού του Παζλ-διαλυμένος σε εκατομμύρια χρώματα , ανάλυση εικόνας και Πίξελ..Άσε που με κυνηγά στον Ύπνο μου κι κεινος ο Δενδιας με το απόκοσμο χαμόγελο..
Ζούμε στον Άρη και ονειρευόμαστε πως είμαστε Γήινοι-ενώ έξω απο τον περιορισμένο μας θόλο μαίνονται αστρικές Θύελλες και ο Κρόνος - για άλλη μια φορά - καταπίνει τα παιδιά του

Η Σκοτωμένη ΧελιδΩνα..(Αφιερωμένο σε ολους αυτούς ,που -μέρες που είναι , σκοτώνουν την Δημοκρατία μας) ....

Μες τον Μπαξέ μας κάποτε, Τρύπωσε Χελιδώνα

-που νόμιζε πως βρέθηκε σε παραδείσου Δώμα -

και κούρνιασε σε μια Γωνιά και κλώσησε τ'αυγά της
μας είδε και τιτίβισε γλυκά απ' τη χαρά της

μας Δώρισε χαμόγελα ,φτερούγισε κοντά μας
και νόμιζε πως σαν κιαυτήν πως είναι κι η Καρδιά μας

Γιατί η Χελιδωνα μας είχε Ελευθερία
Μα την δική μας την Καρδιά , κατείχε η Μοχθηρία

Κιοταν μας χαμογέλασε της βγάλαμε το Μάτι
και στο κορμί της βγάλαμε το φθονερό μας άχτι

κιολοι μαζί σκοτώσαμε,την μανα Χελιδώνα
-με να μαχαίρι στην καρδια και μια βαριά κοτρόνα

Κι υστερα τεμαχίσαμε τα μαύρα τα φτερά της
Και την Διχάλα κόψαμε της Χελιδωνουράς της

κι ύστερα της ανοίξαμε την άσπρη την κοιλιά της
κι εκεί μάταια ψάξαμε τα ολόασπρα αυγά της

Και αφού με αίμα βάψαμε τα ολολευκα μας Χέρια
Ολόχαροι ευχηθήκαμε , κοιτάζοντας τ' Αστέρια

''Μεγαλοδύναμε Θεέ στείλε Χελιδονάκια
Κι εμείς θα τα σκοτώσουμε
Γιατί'μαστε ανθρωπάκια ''

καλουμαστε καποτε σε αποχαιρετισμό

ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΣ says:

25/09/2011 στις 1:05 μμ

καλουμαστε καποτε σε αποχαιρετισμό
Των φαντασματων μας ,των Μυθων μας, της Μνημης,προρμοστειτε -λένε- πανε πιά αυτά
Βυθιστειτε στο Παρόν ,
στο κελαηδημα των πουλιων ,στην Εξοχή στη Γαλήνη
στο Τρουμαν Σωου όπου σας κλεισαμε
Βολευτειτε
στις αναπαυτικές καρεκλες -λαιμητομους , στις τεραστιες Τουρτες παγωτου, στην ασυναρτητη δική μας φαντασιωση
Ακολουθειτε τον Κανόνα : Ουτε Δεξια ουτε Αριστερά . Κεφαλαι Μπροστά .
Και κλειστε τα Ματια σε μελλον και Παρόν . Βαθεια Αναπνοή. Τραγουσδειστε μαζι μας : Η ΕΛΛΆΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ , ΔΕΝ ΤΗΝ ΣΚΙΑΖΕΙ ΦΟΒΕΡΑ ΚΑΜΜΙΑ ..
Αναπαυση.. Προσοχή !!!!!!
Εμπρος Μαρς και σ’αυτο το ταξιδι ..
Που δεν τελειωνει δεν μπορει να τελειωσει .. Σημειωτον !!! Στη Κινουμενη Αμμο ..
Ποδοπατειστε τον Χρονο . Λυωστε τον με τις Μποτες.
Και μη ξεχνάτε….. Μας Χρωστατε
ενα Πελώριο Συγνώμη 

Γιατι Υπαρχετε 
Γιατι δεν ειστε οπως εμεις ..
Γιατι Θυμαστε , γιατί δεν βυθιζεστε στη Ληθη ,γιατι δεν ακολουθειτε  τον Κανονα .
Γιατι μουγκριζετε στα ξαφνικά απο τον Πόνο
Γιατι δεν αποκηρυσετε τους Μυθους σας και δεν με Λησμόνει …
Αποχαιρετώ λοιπόν
Ετσι κιαλλιως ολα ειναι ενας Αποχαιρετισμός ..
Οπως η εκπνοή
οπως και το κουβαρι της Μνημης και της Λήθης

υπάρχουν κατι έρωτες

υπάρχουν κάτι έρωτες
που  είναι κοφτεροί σαν ξυράφι
όταν
 σου κόβει την καρδιά  και άλλοι

 που' ναι βαρείς και συμπαγείς σαν πέτρα
που σε πλακώνει'
με την αβάσταχτη της ελαφρότητα

είμαστε κάτι μαριονέτες πεισιθάνατες

είμαστε  κάτι   μαριονέτες 
πεισιθάνατες
σα νούφαρα στον Βάλτο  του Κόσμου
 ενώ το έργο τελειώνει
είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες  Μαριονέτες
 που τις κινάει αδέξια ένας  Μαριονετοπαιχτης  Μονόχειρας

και το Κινεί κι αυτόν ένας άλλος  Εκατογχειρας 
ενώ γύρω πεθαίνουνε  λίγο λίγο
 Οι  τελευταίοι άνθρωποι -οι Τελευταίοι άνθρωποι

είμαστε κάτι  Νηπενθή νυχτολουλουδα
 που μαραίνονται την -καθε- αυγή

Τα Σκοτεινά βραδιά(προσευχη)

Τα Σκοτεινά βραδιά

Όταν τα μάτια μου ψηλά υψώνω στα σκοτάδια

Του ουράνιου θόλου ,στα ζεστά τα θερινά τα βράδια

Κι όταν κοιτώ ταις άβυσσους που είναι απάνωθε μου

Αυθόρμητα μου έρχεται να βγάλω ένα ‘’θε μου’’

’Ποιοι τάχα να σε κρύψανε. ποιοι βάλανε τον Θόλο

Και κρύβουνε τη φύση σου ,σκεπάζοντας το Όλο

Με ένα παραπέτασμα, με Σκοτεινή κουρτίνα

Για να μην αντικρίσουμε την θεϊκή σου Ίνα

Ποιος σκοτεινός δημιουργός ,δαιμονικό γομάρι

Εσκεπασε τον ουρανό μ’ απαίσιο τομάρι

Κρύβοντας τα εξαίσια δικά σου μεγαλεία

Θεέ ,την αδειωσυνη σου και την ουράνια Χήνα

(με τα αυγά σου τα χρυσά,-ω! θεϊκή κοιλιά)

Ποιος σκοτεινός δημιουργός τα έκαμε όλα αυτά…;

Μα ευθύς αμέσως ,πριν το πω ,το χιλιομετανιωνω,

Γυρνώ μες τον Βουρκόλακα ,κι από τη ζέστη Λιώνω!

αγνή θεά του φεγγαριού τα δέντρα π’ ασημώνεις/ tamistas

tamistas says:

18/09/2011 στις 3:38 μμ

αγνή θεά του φεγγαριού τα δέντρα π’ ασημώνεις
τα δέντρα τα πανάρχαια, τα καθαγιασμένα
γύρνα το πρόσωπο σε μας, σύννεφα μην απλώνεις
ούτε το βλέμμα σου τ’ αγνό να το σκεπάσουν πέπλα

καρδιές που καίει τις η φωτιά, γαλήνεψε θεά μου
το ζήλο τους τον τολμηρό, γαλήνεψε κι εκείνο
ειρήνη σκόρπισε στη γη, ειρήνη στα όνειρά μου
όπως στον ουρανό σκορπάς της λησμονιάς τον οίνο

τους πόθους και τις ηδονές, σπαράγματα σωμάτων,
του κεφαλιού αποκοτιές, του dna θλίψεις,
όταν κοπάσουν κράτα τες όπως ζεστών πτωμάτων
τους κατευόδιους σπασμούς, σάμπως δικές σου εκλείψεις

http://youtu.be/TYl8GRJGnBY

η τελευταία θυσία του Αβραάμ

Κοίταξε ξανά την ζωή του και δεν είδε τίποτε
παρά μονάχα τα νυχτοπούλια στο ταβάνι και τις προνύμφες να λουφάζουν

Το σώμα του ένα πελώριο αυγό ... κι αυτός σφαχτάρι : η τελευταία θυσία του Αβραάμ στον Γιαχβε του μέλλοντος μας

Ακόμα και η Αριάδνη ήταν ψέμα | τοβιβλίο.net

http://tovivlio.net/ακόμα-και-η-αριάδνη-ήταν-ψέμα/

ΜΝΉΜΕΣ

ΜΝΉΜΕΣ
---------------
κάποιες φορές τα καλοκαίρια
θυμάμαι την λάσπη των παιδικών μου χρόνων
τα κουνούπια
και βυθίζομαι στη θολή σκόνη της μνήμης
του δρόμου με τα κάρα
ένα ποδήλατο
και μια μοναδική ταινία: ένα παιδί με πόδια σαν σπιρτόξυλο
να κάνει ποδήλατο ευτυχισμένο
κι η μυρωδιά των χόρτων της αυλής μου....

οπως και κάθε -της εποχής μας - Ροβεσπιέρος

νομίζαμε οτι θα  αλλάζαμε το κοσμο
και δεν αλλάξαμε ούτε καν  τον εαυτό μας .
Κενοί ,μικρόψυχοι και επηρμένοι
ανεβήκαμε στο Ικρίωμα
  Μέχρι να ρθεί το τέλος νομιζαμε οτι αφορούσε σε κάποιον άλλον
 στο τελος καρατομηθήκαμε  κι εμεις και ησυχάσαμε

 οπως   και κάθε -της εποχής μας   - Ροβεσπιέρος

έτσι ανεπαισθήτως χτίζαμε την κόλαση μας

έτσι ανεπαισθήτως χτίζαμε την κόλαση μας
πλήρεις καλών προθέσεων-φορώντας τα καλά μας ρούχα
ευγενικά
πριονίζαμε το κλαδί όπου καθόμασταν
και
ανεβαίναμε στο ικρίωμα του μέλλοντος μας

Aναπότρεπτο -Τάσος Λειβαδίτης (Απαγγελία: Κ.Καραμπέτη)

"Αναπότρεπτο" του Τάσου Λειβαδίτη με μουσική επένδυση το "Comptine d'un autre été: l'après midi" του Yann Tiersen.

Στίχοι :
Όλα δείχναν πως είχε τελειώσει η αγάπη μας.

Τα χάδια μας ξυπνούσαν τώρα πιότερο την ανάμνηση
παρά το ίδιο μας το κορμί.

Κι όμως δε θέλαμε να το
πιστέψουμε,
επιμέναμε. Σκεπάζοντας τις ρωγμές του χρόνου
με όρκους, δάκρυα, ασέλγειες, κι άλλες τέτοιες υπέροχες
και μάταιες υπερβολές.

Μα όταν εκείνο το βράδυ σηκωθήκαμε και ντυθήκαμε σιωπηλά
κι έφυγες χωρίς να σε σταματήσω ή να σε καλέσω πίσω
και το κρεβάτι έμεινε βουλιαγμένο κι αδειανό, σαν ένας τάφος
που ζητάει τον νεκρό του,
και βρέθηκες μονάχη στη μέση του δρόμου, κι εγώ
καταμόναχος στην άδεια παγωμένη κάμαρα,

έκλαψα, έκλαψα τότε ατέλειωτα,
καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά, πόσο είχαμε σταθεί για πάντα
ξένοι.