χωρίς ενοχές.

χωρίς    ενοχές.  χωρίς αιδώ
  εντός του  καταρρέοντος Παρόντος

Τι εννοώ όταν γράφω ότι η ανθρώπινη ελευθερία βρίσκεται (παρα)δίπλα;

Τι εννοώ όταν γράφω ότι η ανθρώπινη ελευθερία βρίσκεται (παρα)δίπλα;
Κατ’ αρχήν δεν πιστεύω πια σε μια μελλοντικά ελεύθερη κοινωνία.

Η ελευθερία είναι παροντική …και η ζωντανή ελευθερία είναι και μαχόμενη…

Τώρα ας φανταστούμε μια πρέσα : 

Από πάνω πιέζει η λογική της εξουσίας …ας πούμε το κράτος (αλλά δεν περιορίζεται εκεί). 

Λόγος της η διαταγή, η ιεραρχία, σύμβολο της ο προϊστάμενος…

Από κάτω πιέζει η λογικά της αγοράς του κέρδους …ας πούμε του σύγχρονου καπιταλισμού (αν και δεν περιορίζεται εκεί). Λέει βγάλε περισσότερα …ανταγωνίσου …φάε τον ανταγωνιστή σου …εκμεταλλεύσου!

(πολλές φορές οι δυο άκρες της πρέσας ανταγωνίζονται φαινομενικά …άλλοτε (τις περισσότερες) συνεργάζονται.

Στη μέση, πολιορκούμενη βρίσκεται η ανθρώπινη ελευθερία. 

Δηλαδή κάτι πολύ απλό, οι μυριάδες πλευρές του εαυτού μας και των σχέσεων μας.

Έρωτες, αγάπες και μίση, πάθη, λογικές σκέψεις, βαριεστιμάρα, απόλαυση, απέχθεια, δημιουργικότητα και άλλα. 

Αυτές βρίσκονται (ανά τους αιώνες) υπό πολιορκία…
Ε ,τώρα στο παρόν, οφείλομαι να δώσουμε σε αυτές τις σχέσεις και πλευρές ελαστικότητα, ευλυγισία και αντοχή ώστε να αντισταθούν στο μόνιμο πρεσάρισμα…

Και να διευρύνουμε, όσο μπορούμε, τον Βιόκοσμό μας…

(χωρίς την αυταπάτη ότι στο μέλλον θα έχουμε την ουτοπική κοινωνία…ούτε βέβαια να σπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο)

Τωρα παιδια,  …

ελευθερια χωρίς μυθους ειναι σκετη ψυχωση …

ακριβώς γιατί ειναι ελευθερια ..

δηλαδή .Ιλιγγος   Ναυτια . (κατα Σαρτρ)

Αρα η ελευθερια δεν εναι ..δηλαδή δεν ειναι κατι …αλλα υπάρχει (διαρκώς εν δυναμει )

..ενώ τα αλλα δυο Ειναι ,,,,

η ελευθερια ”ειναι” μια τρύπα μες τη λασπη …ή η τρυπα μεσα στο δαχτυλιδι που χωρίς αυτήν το δαχτυλιδι δεν θαταν αυτό που ηταν ….(δηλαδή   το μηδεν)

η συζητηση εδώ

http://panosz.wordpress.com/2007/06/18/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%af-%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%85%ce%b8%ce%b5%cf%81%ce%af%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%87%ce%b1%cf%83%ce%bc%ce%bf%ce%af/

Αυτος ο Χειμώνας

Αυτος ο Χειμώνας

αντιθετα μ’αυτόν που πέρασε

(που ηταν ο χειμώνας της φωτιάς που εκαιγε )

ειναι σαν πετρωμένη λάβα

(σαν εκεινη που σκεπασε τα σωματα κατω απ’τον Βεζουβιο: ενα παιδί που παίζει,ενας δουλος που κοιμαται ,μια γυναικα που μόλις εχει κανει ερωτα , ενας σκυλος που πασκιζει να ξεφυγει δεμένος …”

μας πρόλαβε όλους η λάβα … και τωρα

είμαστε εμείς οι πέτρες που σιωπηλά

μεσα στη φυλακή της κρυας λάβας


ακουμε την καρδιά μας να κτυπά

κι ειμαστε ολομοναχοι σ’αυτήν την πόλη ,που δεν υπάρχει πια .

Ισως δεν υπήρξε ποτέ. Ισως την φανταστηκαμε -οπως την υπαρξη μας –

εκεινην αιφνης τη στιγμή που νιωσαμε να μας τυλίγει η λάβα .

αυτοί που σκοτώνουν το χιούμορ σκοτώνουν τον έναν και μοναδικό Θεό που μας έχει απομείνει

αυτοί που σκοτώνουν το χιούμορ σκοτώνουν τον έναν και μοναδικό Θεό που μας έχει απομείνει

Ο καπιταλισμός είναι εθισμοί .Ο Ηomo economicus είναι Homo Ludens (μερικές αρχικές σκορπιες σκεψεις )

Ο καπιταλισμός είναι εθισμοί . Εθισμός στην εργασία αρχικά.Εθισμός στην συσσώρευση . Εθισμός στην αλλοτρίωση

 Αργότερα στην κατανάλωση .Ο καπιταλισμός  εμπεριέχει μια διαρκή αξίωση : Βγες προς τα έξω ,συναγελάσου.Δηλαδή αγόραζε και πούλα .Γίνε εμπόρευμα..

Ο σύγχρονος καπιταλισμός γίνεται όλο και περισσότερο υγρός. Ρευστός. Αλλαγή . Κινητικότητα . Ευκαμψία .Ευλυγισία . Αποδέσμευση .  Απελευθέρωση .

 Η  Χειραφέτηση ως προσταγή . Η ελευθερία  ως ψυχαναγκασμός . Η αυτοεκφραση ως εθισμός .

Το διαδίκτυο είναι εξαρτηση:Ο ψυχαναγκασμός της αυτοεκφρασης.

Ο καπιταλισμός είναι μια δίνη

Στον χώρο και στον χρόνο. Μια απόπειρα αναστολής του χρόνου.Μια παγίδευση στην παιδικότητα . Ο Χρόνος συμπιέζεται στο παιχνίδι κυκλοφορίας του εμπορεύματος .

Ο χρόνος γίνεται εκτατός  
Γίνεται χώρος .Μια παγκόσμια – ιδεατή – κοινότητα. Το κεφάλαιο ως καθαρό πνεύμα . Το διαδίκτυο ως η (Πλατωνική) αναπαράσταση της κυκλοφορίας του κεφαλαίου . Το διαδίκτυο ως η συμπύκνωση της αφαίρεσης .

 Ο καπιταλισμός είναι η έκρηξη των εθισμών , των ψυχαναγκασμων και εξαρτήσεων .

Ένας παλιμπαιδισμός . Μια καθήλωση στης παιδικότητα .Το εμπόρευμα ως ομοίωμα του Παιχνιδιού .Ο Ηomo economicus είναι Homo Ludens*

''Όμως ο χρόνος συνεχίζει το πανάρχαιο έργο του να μας κάνει όλους να νιώθουμε αλλά και να είμαστε ……σ…τά''
 *Homo Ludens (book) - Wikipedia, the free encyclopedia

τι γρηγορα που εφυγες γλυκο Καλοκαιράκι;

μουσκευει η αγαπη μας στην ακρη των κυμάτων,
σαν αυρα,φως αυγερινου , σωματων αοράτων
σαν τις σκιές που χάνονται στο Ντάλα μεσημέρι
σαν τις καμηλες λικνιστές στης Ερημου τ’ Αλγέρι
σαντην γλυκεια την χαυνωση, στη ζεστη ,τα τζιτζικια
που τζιτζικουν αδιακοπα,στους θάμνους και τα ρύκια
τα σωματα μας τιποτε και οι ψυχές αστερια
π’απλωνονται στον ουρανό, σαν την χαρά μας ,πλέρια,
και ανυψωνομαστε αργά, σα σφαιρες στν Γαλήνη
η ευτυχια ,μια στιγμή,για πάντα εινή οδύνη
ομως αποσταγμα στιγμών,σα μια δροσοσταλίδα
μες της Πανδωρας το κουτι, απομειν’η Ελπίδα..
Σαν το χρυσαφι ειν’ η ζωή,ζωή μαλαματενια
ακομα και τα δάκρυα ,λαμπουνε διαμαντενια
Λαμπεις ζωή στη θάλασσα , ολοχρυση χελώνα
Τα αστερια της Αγαπης μας ,λαμπουν ,Χρυσά και μόνα ….

Μες το Βυθό της Θάλασσας σενα Μικρο Κοχύλι

κοιμάται ένα πανάρχαιο ζευγάρι από Χείλη

είναι τα Χείλη κόκκινα κι’ η Θάλασσα Γαλάζια

και στο Βυθό πολύτιμα ένα σωρό Τοπάζια

Αν κάποτε ξυπνήσουνε τα κόκκινα τα Χείλη

που ναι βαθιά στη Θάλασσα πιο κάτω κι από Μίλι

ένα Φιλί θα δώσουνε σ’ολη την Ανθρωπότη

κι η Ανθρωπότης θα χαθεί μαζί με Ο,τι κι ο,τι

κι εείναι τα χείλη τα Γλυκά που κρύβει το Κοχύλι

η πιο βαθιά μας πεθυμιά , η ενδότερη μας Ύλη

 

πεφταστέρια
———————–

καμμια φορά οταν κοιτώ να λάμπουν μια στιγμή

κα ιυστερα να χανονται στουΧρονου τη σχισμή

καμμια φορά καθώς κοιτω τα αστρα μου νά σβηνουν

σαν πέφτουν απο του Θεού τα πιο ψηλά βουνά…..

-σαν ξορκια που πιά λυθηκαν κιολα τα μάγια λύνουν-

κι αφηνουνε στον ουρανο μια φωτεινή σκιά ….

Καμμια φορά ,διαττοντας ,κιεγω , θελω να γίνω

Λαμποντας λίγο ,κιας χαθώ ,στον Ουρανό να μείνω

λαμποντας σαν την ομορφιά, εφημερα μου αστρα

π’ αστραφτοντας πεθαινετε στου Συμπαντος την πάστρα

και  απο το

MHNYMAL

σαν απροσκύνητο το καλοκαίρι

ματαίως τρυπώνει

απ’ των λέξεων τα ενδιάμεσα διαστήματα

καθώς τρυπώνει

πνίγεται στου ύψιλου τη γούβα

κατακαλόκαιρο που θριάμβευσε

αυτοκρατορικό ουράνιο καταπίστευμα

για του χειμώνα τη βουβή τη διαδοχή

για του φθινόπωρου τη βάναυση εκδίωξη

μα στου χειμώνος τα ερείπια τ’ ανάκτορα

οι μπολσεβίκοι που κατούραγαν

στων σαλονιών τα βάζα

σαν γραίες πουτάνες

που τα σκέρτσα δεν ξεχνούν

και τις μιμούνται τα νωπά τα πουτανάκια

θα προσμένουν το παλιό τους το μαστίγιο

και σαν τις άτυχες γυναίκες

ναυτικών που ναυαγήσαν

ή σε άγνωστο λιμάνι ξεμπαρκάραν

κι οι καλυψούδες

τούς στραγγάλισαν το νόστο

έτσι μαγκούφικα θα περιπλανηθούν

στης ενιαύσιας της πληγής τους

το κακάδι

όχι

να μην το κλάψετε ξανά το καλοκαίρι

βουρτσίστε δόντια

καθαρίστε μεσοδόντια

και πείτε καληνύχτα στους μεγάλους

πάντα νωρίς πλαγιάζουν οι μικροί

να σαι μικρός είναι ζωή πικρή