Είδα αυτή την ταινία και πραγματικά με εντυπωσίασε. Παραθέτω το πως την παρουσίασε ο uploader στο www.gamato.info (http://www.gamato.info/details.php?id=6073c8be0f4fcb67f42ffcd25b86864055500b78) απο όπου και μπορείτε να την κατεβάσετε. Έχουμε λοιπόν:
Ο τέταρτος όροφος είναι μία πραγματικά αξιόλογη ταινία. Ένα δράμα που πραγματεύεται τους πρώτους έρωτες, το μπάσκετ, τις συνήθεις σκανταλιές της παιδικής ηλικίας και πάνω απ' όλα, τη φιλία. Βασικά μια κωμωδία, σίγουρα θα γελάσετε σε πολλές σκηνές, αλλά θα σκουπίσετε και δάκρυα στην πορεία... Μία ταινία με δροσερή ειλικρίνεια, πλημμυρισμένη με θλίψη και χιούμορ. Και παρεμπιπτόντως... λαμβάνει χώρα στην ογκολογική κλινική ενός νοσοκομείου. Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να θεωρήσει πως το γεγονός αυτό καθορίζει ένα πλαίσιο λειτουργίας έντονα καταθλιπτικό. Και όμως όχι! Τα νεαρά αγόρια πάσχουν από καρκίνο, κάτι που ποτέ δεν ξεχνάς, ούτε μπορείς να παραβλέψεις, αλλά η αρρώστια δεν κυριαρχεί στην ταινία, επιλέγοντας να παραμείνει σχεδόν στο παρασκήνιο. Ο σκηνοθέτης Antonio Mercero, κατάφερε να καταπιαστεί με ένα τόσο δύσκολο θέμα και να φέρει αυθεντικό χιούμορ στην ιστορία, χωρίς να παρακάμπτει την σοβαρότητα της ασθένειας από την οποία πάσχουν τα αγόρια. Καθίσταται ακόμη πιο αξιόλογη από το γεγονός ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία, αυτή του Albert Espinosa, χρονίως πάσχοντος από την ασθένεια, που κατάφερε να επιβιώσει. Η ταινία έχει κερδίσει πολλά βραβεία και την αναγνώριση των κριτικών. Ο πρωταγωνιστής Juan Jose Ballesta, κάτοχος του βραβείου Goya για την υποκριτική του στην ταινία "El Bola", ερμηνεύει εκπληκτικά το ρόλο του, αν και το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα αγόρια του άγνωστου τότε cast. Η ιστορία αρχικά παρουσιάστηκε ως θεατρικό έργο με τίτλο "Οι καραφλούληδες" και προσαρμόζεται ιδανικά στην μεγάλη οθόνη. "Καραφλούληδες" είναι το όνομα που με τρυφερότητα δίνεται στους νεαρούς ασθενείς από το προσωπικό του νοσοκομείου, για προφανείς λόγους, και αντλώντας στοιχεία από την προσωπική του εμπειρία, ο Espinosa μεταβιβάζει αριστουργηματικά τα συναισθήματα και τις δοκιμασίες του να μεγαλώνεις έχοντας καρκίνο. Η ταινία αντιμετωπίζει τα άτομα ακριβώς έτσι. Μία παρέα νεαρών αγοριών που βρίσκει το δρόμο της στον κόσμο, τη θέση της στο κοινωνικό περιβάλλον και που ασχολείται με όλα τα συνήθη πράγματα που ασχολούνται τα αγόρια στην εφηβεία. Ούτε μια στιγμή δεν αντιμετωπίζονται ως "θύματα" και δικαίως. Είναι κανονικοί έφηβοι από διαφορετικούς χώρους, που διαπραγματεύονται διαφορετικά προβλήματα και συναισθήματα, ενώ όλοι μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό που ποτέ δεν ξεπερνάει το θέμα της ενηλικίωσης που η ταινία τόσο εύγλωττα απεικονίζει. Η σκηνοθεσία του Mercero έχει τέτοια απλότητα και αναζωογονητική ειλικρίνεια, που έχει δημιουργήσει ένα πραγματικό αριστούργημα. Με δεδομένη την επιλογή θέματος και το γεγονός ότι οι χαρακτήρες απεικονίζονται με χιούμορ, η ταινία καταφέρνει να κινείται σε μια πολύ λεπτή ισορροπία. Θα ήταν πολύ εύκολο να "γλιστρήσει" αλλά ποτέ δεν το κάνει. Βαδίζει συνεχώς σε μία κλωστή μεταξύ δράματος και κωμωδίας, χωρίς να φαίνεται αδύναμη ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο και γι' αυτό είναι ιδιαίτερα σπάνια δημιουργία. Αυτή η ταινία είναι απόλυτη απόλαυση να την παρακολουθείς - θα σας κάνει να κλαίτε από τα γέλια και σε κάποιες στιγμές απλώς... να δακρύσετε. Υπάρχει θλίψη, φυσιολογικά. Θα ήταν μη ρεαλιστικό αν δεν υπήρχε, ωστόσο ποτέ δεν υπερκαλύπτει την υπόθεση.
Και όπως λέει στην αρχή: ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ΥΓ: Η ταινία είναι στα Ισπανικά όμως η μετάφραση που έχει γίνει νομίζω οτι είναι αρκετά καλή και δεν θα υπάρξει πρόβλημα στην προβολή της, και στην κατανόησή της.
