τι γρηγορα που εφυγες γλυκο Καλοκαιράκι;

μουσκευει η αγαπη μας στην ακρη των κυμάτων,
σαν αυρα,φως αυγερινου , σωματων αοράτων
σαν τις σκιές που χάνονται στο Ντάλα μεσημέρι
σαν τις καμηλες λικνιστές στης Ερημου τ’ Αλγέρι
σαντην γλυκεια την χαυνωση, στη ζεστη ,τα τζιτζικια
που τζιτζικουν αδιακοπα,στους θάμνους και τα ρύκια
τα σωματα μας τιποτε και οι ψυχές αστερια
π’απλωνονται στον ουρανό, σαν την χαρά μας ,πλέρια,
και ανυψωνομαστε αργά, σα σφαιρες στν Γαλήνη
η ευτυχια ,μια στιγμή,για πάντα εινή οδύνη
ομως αποσταγμα στιγμών,σα μια δροσοσταλίδα
μες της Πανδωρας το κουτι, απομειν’η Ελπίδα..
Σαν το χρυσαφι ειν’ η ζωή,ζωή μαλαματενια
ακομα και τα δάκρυα ,λαμπουνε διαμαντενια
Λαμπεις ζωή στη θάλασσα , ολοχρυση χελώνα
Τα αστερια της Αγαπης μας ,λαμπουν ,Χρυσά και μόνα ….

Μες το Βυθό της Θάλασσας σενα Μικρο Κοχύλι

κοιμάται ένα πανάρχαιο ζευγάρι από Χείλη

είναι τα Χείλη κόκκινα κι’ η Θάλασσα Γαλάζια

και στο Βυθό πολύτιμα ένα σωρό Τοπάζια

Αν κάποτε ξυπνήσουνε τα κόκκινα τα Χείλη

που ναι βαθιά στη Θάλασσα πιο κάτω κι από Μίλι

ένα Φιλί θα δώσουνε σ’ολη την Ανθρωπότη

κι η Ανθρωπότης θα χαθεί μαζί με Ο,τι κι ο,τι

κι εείναι τα χείλη τα Γλυκά που κρύβει το Κοχύλι

η πιο βαθιά μας πεθυμιά , η ενδότερη μας Ύλη

 

πεφταστέρια
———————–

καμμια φορά οταν κοιτώ να λάμπουν μια στιγμή

κα ιυστερα να χανονται στουΧρονου τη σχισμή

καμμια φορά καθώς κοιτω τα αστρα μου νά σβηνουν

σαν πέφτουν απο του Θεού τα πιο ψηλά βουνά…..

-σαν ξορκια που πιά λυθηκαν κιολα τα μάγια λύνουν-

κι αφηνουνε στον ουρανο μια φωτεινή σκιά ….

Καμμια φορά ,διαττοντας ,κιεγω , θελω να γίνω

Λαμποντας λίγο ,κιας χαθώ ,στον Ουρανό να μείνω

λαμποντας σαν την ομορφιά, εφημερα μου αστρα

π’ αστραφτοντας πεθαινετε στου Συμπαντος την πάστρα

και  απο το

MHNYMAL

σαν απροσκύνητο το καλοκαίρι

ματαίως τρυπώνει

απ’ των λέξεων τα ενδιάμεσα διαστήματα

καθώς τρυπώνει

πνίγεται στου ύψιλου τη γούβα

κατακαλόκαιρο που θριάμβευσε

αυτοκρατορικό ουράνιο καταπίστευμα

για του χειμώνα τη βουβή τη διαδοχή

για του φθινόπωρου τη βάναυση εκδίωξη

μα στου χειμώνος τα ερείπια τ’ ανάκτορα

οι μπολσεβίκοι που κατούραγαν

στων σαλονιών τα βάζα

σαν γραίες πουτάνες

που τα σκέρτσα δεν ξεχνούν

και τις μιμούνται τα νωπά τα πουτανάκια

θα προσμένουν το παλιό τους το μαστίγιο

και σαν τις άτυχες γυναίκες

ναυτικών που ναυαγήσαν

ή σε άγνωστο λιμάνι ξεμπαρκάραν

κι οι καλυψούδες

τούς στραγγάλισαν το νόστο

έτσι μαγκούφικα θα περιπλανηθούν

στης ενιαύσιας της πληγής τους

το κακάδι

όχι

να μην το κλάψετε ξανά το καλοκαίρι

βουρτσίστε δόντια

καθαρίστε μεσοδόντια

και πείτε καληνύχτα στους μεγάλους

πάντα νωρίς πλαγιάζουν οι μικροί

να σαι μικρός είναι ζωή πικρή