τη Νύχτα, σαν το φύσημα τ'αερα
ένιωσα μες τον Ύπνο, τον Πατέρα
να ψιθυρίζει λυπημένα τ' όνομα μου
και να χαϊδεύει τα σπασμένα τα φτερά μου
Πατέρα είμαι πια στη δική σου ηλικία
και δεν μπορώ να φωνάξω στον Ύπνο μου'
τ'ονειρο πνίγει την κραυγή μου
έχω γίνει πια εσύ και με κοιτάζω
απ'το καθρέφτισμα μιας άλλης εποχής
έτσι κυλάμε στου Ονείρου τις τσουλήθρες
ετσι γλιστράμε στους εντός μας , τους Γκρεμούς
περιμένοντας , όπως πάντα , μάταια την Άνοιξη ...
αυτον , και πάλι, τον Χειμώνα
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder