ειμαστε οχλος σε τρελο λεωφορειο
σαν τους αμνους οταν τους πανε στο σφαγείο
παγιδευμένοι μες το δασος με τις Λέξεις
ουτε τα ονειρα πια δεν μπορεις να αντεξεις .
μες τον χειμωνα αυτον που δερνετ’ απο το κρυο
ειμαστε μόνοι σα σφαχταρια στο ψυγειο
στην ερημιά αυτου του Μιζερου αιώνα
ειμαστε μόνοι σαν κογιοτ στη Αριζονα
ειμαστε μες τη Στέπα αυτη οι Λύκοι
και αλυχτουμε περιμένοντας τη Νίκη
….
Ομως
τς Νυχτες μόνοι μες τη Μονάξιά μας
κουρνιαζουμε μεσα στα εντος τα σωθικά μας
ειμαστε μονοι μες τη Στεπα ειμαστε Λύκοι
σ’αυτή τη λιγοστη ζωή που μας
ανήκει ..
………………………
κιοταν θαρθεί η πολυποθητη η Νικη
σαυτή τη λιγοστη ζωή που μας ανήκει
θαμαστε ακομα μόνοι μες την Αριζόνα
απομεινάρια αυτού του μιζερου αιώνα
