ζωή etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
ζωή etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

3 Nisan 2009 Cuma

Ασύμφορη ζωή


Την ιστορία την ξέρετε. Ο καφετζής του ισογείου αντικαταστάθηκε από το μηχάνημα αυτόματης πώλησης καφέ. Αυτός τότε έχασε την δουλειά του και έμεινε στο δρόμο. Μία μέρα αποφάσισε να πάρει εκδίκηση από το μηχάνημα και πήγε με ένα τσεκούρι να το πετσοκόψει. Τότε τον χτύπησε το ρεύμα και έμεινε στον τόπο.
Οι μηχανές υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται για να βελτιώσουν την ζωή του ανθρώπου. Υποτίθεται ότι κάνουν την ζωή του πιο ξεκούραστη και του αφήνουν περισσότερο χρόνο. Όμως στην σημερινή κοινωνία συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι άνθρωποι αντικαθιστώνται από τις μηχανές, που αυτές κάνουν και πιο γρήγορα και σχεδόν τόσο καλά την ίδια δουλειά. Ίσως την κάνουν ακόμα καλύτερα, αν αναλογιστεί κανείς ότι στον αριθμό που παράγουν με τα λάθη που κάνουν, το ποσοστό είναι πολύ μικρότερο σε σχέση με τον άνθρωπο, οπότε μιλάμε για μικρότερη απώλεια. Και όπως είναι αναμενόμενο, σε μία κοινωνία που έχει σκοπό την μεγέθυνση του κεφαλαίου και του πλούτου, ο άνθρωπος μένει χωρίς δουλειά, και είναι ότι έχουμε αποδεχθεί.
Έχουμε αποδεχθεί ακόμα ότι η ζωή μας είναι αναλώσιμη. Ότι έχουμε δημιουργήσει για να μας υπηρετεί και να μας κάνει την ζωή μας καλύτερη, έχει μία μεγάλη πιθανότητα να μας σκοτώσει. Για παράδειγμα, το αυτοκίνητο δημιουργήθηκε για να μας μεταφέρει πιο γρήγορα στον προορισμό μας. Όμως, πάλι λόγω των κερδών και της διόγκωσης του κεφαλαίου αυτό δεν παράγεται τόσο ασφαλές όσο θα έπρεπε. Γιατί? Γιατί απλά μετά θα ήταν ασύμφορο να κατασκευαστεί. Δηλαδή είναι πιο συμφέρον να χάνονται ανθρώπινες ζωές, παρά να έχεις λιγότερο κέρδος από την κατασκευή του αυτοκινήτου. Ακόμα ένα παράδειγμα. Τα σπίτια που ζούμε. Αντισεισμικά δεν είναι. Όσο και να βελτιώθηκε η νομοθεσία, η μελέτη εγγυάται ένα συντελεστή σεισμικής δόνησης. Όχι παραπάνω. Γιατί? Γιατί υπάρχει πολύ μικρή πιθανότητα, λένε, να εμφανιστεί μέγεθος σεισμού μεγαλύτερο, οπότε αυτό καθιστά ασύμφορη την κατασκευή. Οπότε Ας πεθάνουν μερικοί. Δεν χάθηκε ο κόσμος.
Έτσι αναλώσιμοι έχουμε γίνει και στις δουλειές μας. Κάθε μέρα για το κέρδος και για το καλό της επιχείρησης ίσως χάσουμε την δουλειά μας. Αντί να ζούμε με ανέσεις βλέπουμε όλο και περισσότερος κόσμος να ζει στην ανέχεια και απλά να επιβιώνει αντί να ζει. Και το σημαντικότερο είναι ότι η τεχνολογία υπάρχει. Υπάρχουν τα πράγματα που θα μας κάνουν καλύτερη τη ζωή. Όπως τα φάρμακα για διάφορες ασθένειες (όπως ίσως και το DCA για τον καρκίνο) που απλά είναι ασύμφορο να βγουν στην αγορά. Ίσως τελικά να ζεις σε ένα τέτοιο οικονομικό σύστημα που έχει πλάσει η κοινωνία μας, και τώρα πλάθει αυτό την κοινωνία μας, είναι ασύμφορο.

10 Mayıs 2008 Cumartesi

Γραμμα προς το αφεντικο

Αφεντικό,
Σε ευχαριστώ που προσφέρθηκε να με προσλάβεις στη δουλειά. Ξέρω πως δε μπορείς να εμπιστευτείς εύκολα κάποιον που είναι σε μία ηλικία λίγο μετά τις σπουδές του. Γιαυτό και η αμοιβή μου δεν είναι μεγάλη. Ξέρω πως έχεις κοπιάσει αρκετά να φτάσεις μέχρι εδώ και πως είμαι μια τρίχα από τα τέτοια σου. Γιαυτό και μπορείς να βρεις σαν εμένα πολλούς εργαζόμενους. Έχεις την εμπειρία και έχεις φάει πολλά καρβέλια για να κάνεις οτι έκανες. Εγώ μόλις βγήκα στον επαγγελματικό στίβο. Δεν αξίζω πολλά λεφτά και το ξέρω. Μα να ξέρεις πως ώρες ώρες με κάνεις και νιώθω πως δεν αξίζω ούτε αυτά που μου δίνεις. Μπορεί να μη δουλεύω 8άωρο αλλά κάποιες ώρες παραπάνω, μα αν δε δουλέψω τώρα πότε θα δουλέψω και πότε θα μάθω, για να γίνω σαν κι εσένα. Να μπορώ δηλαδή να έχω ότι αμάξια, διακοπές σπίτια, υπολογιστές και γκόμενες θέλω και όταν τα θέλω.
Μα αφεντικό να ξέρεις πως δε με νοιάζει και τόσο πολύ η μερσεντέζ ούτε οι διακοπές σε χλιδάτα ξενοδοχεία του εξωτερικού. Τα σαββατοκύριακά μου θέλω να ξεκουράζομαι. Να ξέρω πως θα έχω μια δουλειά που δε θα με διώξουνε κάποια στιγμή και ίσως χωρίς λόγο. Μία δουλειά που θα είναι σε ανθρώπινες ώρες. Μία δουλειά που θα με αφήνει να ζώ και όχι να επιβιώνω. Άλλωστε τόσα έχεις.Λίγα ευρώ παραπάνω στο μισθό μου μπορείς να δόσεις. Έχεις ξοδέψει τόσα και τόσα άσκοπα. Σε ένα βράδυ όσα θα έπαιρνα σε ένα μήνα.
Δε σε παρακαλώ αφεντικό. Να το ξέρεις πως δε στα λέω με δάκρυα στα μάτια και σκυμμένο το κεφάλι.
Και αν πραγματικά νομίζεις πως κρεμόμαστε από τ' αρχίδια σου.Ε κόψτα τότε να πέσουμε.