ΚΚΕ το κόμμα του χαφιέ

Γενικά είπα να μη γράψω και να κρατηθώ, αλλά υπέκυψα. Στις 20 του Οκτώβρη, και ενώ στη βουλή περνάνε τα νομοσχέδια που ουσιαστηκά καταργούν τα πάντα απο τα εργασιακά δικαιώματα, έξω απο την βουλή έχουν μαζεφτεί πάρα πολλοί άνθρωποι για να διαμαρτυρηθούν. Μαζί με αυτούς έχουν μαζευτεί τα ανθρωπόμορφα γουρούνια της Αστυνομίας. Μπροστά απο αυτούς έχουν μαζευτεί τα πρόβατα του ΚΚΕ. Όλα μέχρι εδώ καλά. Θα πει κανείς οτι το ΚΚΕ έχει δικαίωμα στη διαμαρτυρία και τα ΜΑΤ πως είναι εκεί για να μη γίνουν συμπλοκές.

Το παράλογο είναι εδώ. Πλησιάζει μία ομάδα του "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" στο μπλοκ του ΚΚΕ. Αυτοί αρχίζουννα τους διώχνουν. Πλησιάζει κόσμος κοντά ξανά και αρχίζουν να βαράνε. Εδώ να τονιστεί πως το ΚΚΕ είχε πιάσει περιμετρικά μεγάλο μέρος της Βουλής, οπότε λογικό είναι αν θες να διαμαρτυρηθείς να πρέπει να πας κοντά τους. Επιπλέον, είναι σημαντικό να ειπωθεί πως το ΚΚΕ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ.

Μετά απο αυτά αρχίζουν οι γερές συμπλοκές. Οι του ΚΚΕ ορχίζουν τις ροπαλιές σε όποιον δεν είχε κομματική ταυτότητα, σε όποιον του φαινόταν παράξενος ή κουκουλοφόρος. Το βιντεάκι τα λέει όλα. Στα μισά περίπου δείχνει και δυο τύπους που τους πέταξαν απο τη πλατεία κάτω, απο ύψος 3 μέτρων περίπου.



Αν αυτά δεν είναι απόπειρα δολοφονίας τότε τι είναι.
Πάμε παρακάτω. Φτάνει 5 το απόγευμα και το ΚΚΕ μαζεμένο φεύγει. Το ερώτημα που γενιέται είναι: Τι σκατά ήθελε το ΚΚΕ εκεί; Γιατί βάζει τα ΚΝιτάκια να φαν το κεφάλι τους και το κεφάλι των άλλων; Τι φταίει ο κόσμος να τις τρώει; Γιατί δεν άφησε κανέναν να διαμαρτυρηθεί; Τι κέρδισε το ΚΚΕ απο το να κάνει τη δουλειά της αστυνομίας. Τι αντάλαγμα του έδωσαν τα άλλα κόμματα;

Μετά βγαίνει η Παπαρήγα και λέει περι στοιχείων που έχει με κουκουλοφόρους σε συνεργασία με την αστυνομία. Ας πουμε εδώ πως πάντα υπάρχουν στις πορείες ασφαλίτες. Λογικό. Γιατί μόνο απο τους μπαχαλάκιδες πάντα υπάρχει φόβος εξέγερσης σε τέτοιες περιπτώσεις πολιτικών συγκιριών. Αλλά δεν μπορεί να φορτώνει σε ένα ολόκληρο κίνημα οτι είναι με την αστυνομία. Ειδικά το πιο ανατρεπτικό κομμάτι αυτής της κοινωνίας, όσο και αν διαφωνούμε με την θεωρία του και την πρακτική τους (ή συμφωνούμε). Αυτή τη στιγμή το ΚΚΕ είναι αυτό που έκανε πλάτη στη βουλή για να ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο. Το ΚΚΕ είναι αυτό που δέρνει ανθρώπους που απλά δεν είναι στο ΚΚΕ, και ούτε μάσκα δεν φορούν πολλοί. (Το ιντερνετ έχει άπειρες φωτογραφίες)

Αυτό είναι το ΚΚΕ λοιπόν. Είναι το κόμμα που στην κατάλληλη στιγμή της πολιτικής συγκυρίας για εξέγερση, ανατροπή και σύγκρουση, πάντα κάνει πίσω. Παίρνει στο λαιμό του τους αγωνιστές και τους καρφώνει στο κράτος και στους μηχανισμούς του. Αυτό έγινε στη Βάρκιζα, αυτό έγινε και στο πολυτεχνείο το '73. Όταν το ΚΚΕ ονόμαζε τους αγωνιστές παρακρατικούς και ασφαλήτες. Παντού τέτοιους βλέπει.

Εργασία και χαρά

Παραδοχή: Ζούμε σε μία κοινωνία που σκοπός είναι το ατομικό κέρδος. Ο καθένας ουσιαστικά βρίσκεται σε έναν συνεχή ανταγωνισμό με τα άλλα μέλη της κοινωνίας, έχοντας σαν σκοπό να αποκομίσει μεγαλύτερο οικονομικό κέρδος.



Απο αυτή την παραδοχή πηγάζει πως σε ένα χώρο εργασίας όλοι, εργαζόμενοι και εργοδότες βρίσκονται σε έναν συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ τους. Άλλωστε και αυτό ισχύει. Όποιος έχει δουλέψει θα το έχει νιώσει.



Με βάση τη μέχρι σήμερα εμπειρία μπορούμε όμως να συμπεράνουμε πως σε έναν χώρο (κοινωνικό ή εργασίας, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση εργασίας) δεν συμφέρει τους εργαζόμενους να είναι ανταγωνιστικοί μεταξύ τους, αλλά να δείχνουν αλληλεγγύη. Αυτό γιατί ενωμένοι μόνο μπορούν να ανταγωνιστούν τον κοινό ανταγωνιστή που λέγεται εργοδότης. Και εξηγώ: αν η κάθε εργαζόμενη μονάδα έρθει σε σύγκρουση με μία άλλη, ο εργοδότης μπορεί άνετα να καταπατήσει κάθε εργατικό «κεκτημένο» (πχ. μπορεί να μειώσει το μισθό, μπορεί να απολύσει κλπ). Με αυτή τη λογική βγαίνει το συμπέρασμα οτι οι εργαζόμενοι πρέπει να δρουν σαν σύνολο και όχι μεμονωμένα Άλλωστε αυτό συμπεραίνετε και απο παραδείγματα σε χώρους εργασίας, όπου η διάσπαση των εργαζομένων οδήγησε σε εργοδοτικές αυθαιρεσίες και σε χειρότερες συνθήκες εργασίας εώς και απόλυση.



Οπότε μένει ο κοινός αντίπαλος που είναι ο εργοδότης. Και γιατί είναι αντίπαλος; Γιατί απλά τα συμφέροντά του σε μία τέτοια κοινωνία διαμορφωμένη με την παραδοχή που τέθηκε, είναι τελείως αντίθετα με αυτά του εργαζόμενου. Και μιλάω για οποιονδήποτε εργοδότη, μικρό ή μεγάλο, φτωχό ή πλούσιο.



Οποιαδήποτε επιχείρηση ενδιαφέρεται για το κέρδος. Καμία δεν λειτουργεί για να προσφέρει στο σύνολο της κοινωνίας παρά μόνο για αυτόν που έχει την επιχείρηση ή γι’ αυτούς (στην περίπτωση που είναι παραπάνω απο ένας). Πέρα απο τις πωλήσεις και διάφορα άλλα τεχνάσματα που θα αυξήσουν τα κέρδη μίας επιχείρησης ο εργοδότης έχει και μερικές απώλειες χρήματος. Μερικά παν στην ΔΕΗ για το ρεύμα, μερικά απο αυτά παν στο πετρέλαιο για θέρμανση ( ή στο φυσικό αέριο) κλπ, ενώ ένα ποσοστό απο τον τζίρο της επιχείρησης πάει στους εργαζόμενους. Για να αυξηθεί η κερδοφορία λοιπόν, θα πρέπει σε όλους τους τομείς όπου ξοδεύονται χρήματα, να υπάρχει μείωση ή και μηδενισμός των εξόδων αυτών. Έτσι απο τη μεριά του ο εργοδότης, στον τομέα των εξόδων για τους εργαζόμενους, θα πρέπει να τα μειώσει ή να τα μηδενίσει. Αυτό γίνεται με διάφορες τακτικές (απλήρωτες υπερωρίες, απλήρωτη εργασία, αντικατάστασή τους με μηχανές κλπ.).



Απο την μεριά του ο εργαζόμενος αν και δουλεύει σε μία ίδια επιχείρηση με τον εργοδότη του, τα συμφέροντά του θα πρέπει να είναι διαμετρικά αντίθετα με του εργοδότη. Άλλωστε αυτό προστάζει και η κοινωνία μέσω της πρώτης παραδοχής. Και αν η μία μεριά, αυτή της εργοδοσίας είναι ο μηδενισμός του εργατικού κόστους, η άλλη μεριά είναι αυτή του εργαζόμενου. Δηλαδή το όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αμοιβή. Αυτό φυσικά πετυχαίνεται με το να περάσει η επιχείρηση στα χέρια των εργαζομένων. (Φυσικά αν και ο εργοδότης δουλεύει και παράγει για την επιχείρηση τότε θα πρέπει λογικά να αντιμετωπίζεται σαν εργαζόμενος)



Φυσικά, όλες αυτές οι κόντρες δεν θα υπήρχαν αν μπορούσε η κοινωνία να εφαρμόσει τον μικρό κανόνα που λέει πως σαν σύνολο προοδεύουμε πολύ περισσότερο απο ότι σαν μονάδες σε συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ μας. Τότε η εργασία θα ήταν εργασία (κοινωνικό λειτούργημα) και όχι δουλειά. Μέχρι όμως εκείνο το σημείο (αν έρθει ποτέ), θα υπάρχει πάντοτε ο ταξικός διαχωρισμός στην κοινωνία. Αυτός ο ταξικός διαχωρισμός που το ίδιο το κοινωνικό σύστημα έχει επιβάλει μέσα απο τον ανελέητο ατομικό ανταγωνισμό. Έτσι και εμείς θα πρέπει να σκεφτόμαστε σαν εργαζόμενοι (όντας τέτοιοι) και όχι σαν εργοδότες. Αυτές τις εποχές της κρίσης, υπάρχει μια (επιτυχής) προσπάθεια απο τη μεριά της εργοδοσίας να διατηρήσει τον ίδιο ρυθμό αύξησης κερδών (ή έστω τα κέρδη της). Ανακοινώνονται απολύσεις, μειώσεις μισθών κλπ μέτρα που μόνο αποτέλεσμα έχουν την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των εργαζομένων και δημιουργώντας μία τεράστια στρώση ανεργίας. Αυτό που ακούγεται είναι πως πρέπει όλοι μαζί να επωμιστούμε τις απώλειες. Αν όμως σκεφτεί τις απλούστατες πιο πάνω σκέψεις θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως απο τη στιγμή που δεν έχουμε μερίδιο όλοι μαζί στα κέρδη, τότε δεν θα πρέπει να έχουμε μερίδιο και στην χασούρα. Δεν είναι κάτι δύσκολο στο να κατανοήσει κανείς σε πoιά κοινωνική τάξη ανήκει. Αρκεί να σκεφτεί σαν εργαζόμενος και όχι σαν αφεντικό.

1.000.000Ε ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΔΙΚΑ ΣΟΥ

Τηλεφώνησε τώρα στο 100 και δώσε πληροφορίες που θα βοηθήσουν την σύλληψη του Παλαιοκώστα. Και ΚΕΡΔΙΣΕ 1.000.000Ε!!!!! Η Ελληνική Αστυνομία μαζί με το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ είναι κατά της φτώχιας και σε βοηθούν να βγεις απο τη μαυρίλα. Τηλεφώνησε τώρα. Μη χάνεις στιγμή. ΓΙΝΕ Ο ΑΡΧΙΡΟΥΦΙΑΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.



χρέωση λιγότερο απο μία (mikro)αστική μονάδα...