Cidade dos Homens

Μόλις που τελείωσα την ταινία Περι ταινίας πρόκειται. Και μάλιστα πολύ καλής. Η αγγλική μετάφραση είναι City of Men. Ελληνικά: Η Πόλη των Ανθρώπων. Αν θυμίζει κάτι ο τίτλος? Μήπως την πόλη του θεού? Απολύτως σωστό. Παραγωγός εδώ είναι ο σκηνοθέτης της πόλης του θεού Fernando Mairelles.
Aν η πόλη του Θεού ήταν πιασάρικη σαν ταινία, αυτή είναι πιο ρεαλιστική. Δεν θα πω οτι με ενθουσίασε το ίδιο. Ίσως αν την έβλεπα πριν την πόλη του θεού τότε να έλεγα το ίδιο για την πρώτη.
Η ιστορία πιο ρεαλιστική και πιο προσγειωμένη. Πάλι μέσα στις φαβέλες του Ριο στην Βραζιλία, δύο παιδιά στην ενηλικίωση έρχονται αντιμέτωπα με το παρελθόν των πατεράδων τους που δεν γνώριζαν. Απλή ιστορία, όχι για τον δικό μας, γυάλινο κόσμο. Ίσως καθημερινή γι' αυτούς που μέσα στην φτώχεια και την ανέχεια, ψάχνουν μία χαραμάδα για να ξεφύγουν. Συμμορίες, συμπλοκές, δράμα, χωρισμούς και θάνατο μα πάνω απ' όλα φιλία. Όλα τα έχει η ταινία όχι όμως σε τέτοια υπερβολή όπως η πόλη του θεού.
Για περισσότερα εδώ.

Linha de Passe

Όνειρα. Ότι μένει εκεί που η ζωή απλά περνάει. Στις φτωχογειτονιές της Βραζιλίας. Θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε αλλού. Ένας πατέρας που δεν υπάρχει. Μία μάνα που τα βγάζει ίσα ίσα πέρα. Και όνειρα. Όχι για πλούτη και μεγαλεία. Όνειρα για μία ζωή με αξιοπρέπεια. Χαμένη, από τη στιγμή που είδαν το φως της μέρας γιατί έτυχε να γεννηθούν εκεί. Δουλειές του κώλου. Και μία ουρά ανθρώπων σαν ποτάμι για μερικές θέσεις σκουπιδιάριδων. Η θρησκεία και η αλητεία να είναι οι δύο μόνο προφανείς λύσεις.
Σ' αυτήν την ταινεία σε αντίθεση με την πόλη του θεού, δεν υπάρχει βία. Δεν υπάρχει βία να φαίνεται. Αλλά η μυρωδιά της είναι απλωμένη σε κάθε σκηνή της. Νομίζω πως αυτή η ταινία είναι η μεταφορά της ζωής στην οθόνη. Η ζωή στην σημερινή εκδοχή της. Μέσα στην ανέχεια και την φτώχεια. Την ανεργία και τα όνειρα.