χωρίς ενοχές.

χωρίς    ενοχές.  χωρίς αιδώ
  εντός του  καταρρέοντος Παρόντος

Αυτος ο Χειμώνας

Αυτος ο Χειμώνας

αντιθετα μ’αυτόν που πέρασε

(που ηταν ο χειμώνας της φωτιάς που εκαιγε )

ειναι σαν πετρωμένη λάβα

(σαν εκεινη που σκεπασε τα σωματα κατω απ’τον Βεζουβιο: ενα παιδί που παίζει,ενας δουλος που κοιμαται ,μια γυναικα που μόλις εχει κανει ερωτα , ενας σκυλος που πασκιζει να ξεφυγει δεμένος …”

μας πρόλαβε όλους η λάβα … και τωρα

είμαστε εμείς οι πέτρες που σιωπηλά

μεσα στη φυλακή της κρυας λάβας


ακουμε την καρδιά μας να κτυπά

κι ειμαστε ολομοναχοι σ’αυτήν την πόλη ,που δεν υπάρχει πια .

Ισως δεν υπήρξε ποτέ. Ισως την φανταστηκαμε -οπως την υπαρξη μας –

εκεινην αιφνης τη στιγμή που νιωσαμε να μας τυλίγει η λάβα .

Ένδεκα χιλιάδες ποιήματα

Ένδεκα χιλιάδες ποιήματα
Εκατονενδεκα χιλιάδες λέξεις
Ένα αδειο κουτάκι κόκα Κόλα
Η τηλεόραση
Ένα κομπιούτερ που μεγαλώνει σαν γυάλα ,
σιωπηλό ψαρι εντος της ,
καταπίνει τα ψίχουλα και σκέφτεται,εξω ένα δωμάτιο και μια γυναίκα βλέπει στη σβησμένη τηλεόραση τον εαυτό της Άδειο Ενας νιπτήρας , πιάτα στον νεροχύτη , ένα μπαλόνι που ανεβαίνει στον ουρανό, κόκκινο, μπλε ,γαλάζιο ,πορτοκαλί ,όλα τα χρώματα της Ίριδας και πίσω από τον καταρραχτη Ο κόσμος κοιμάται σε σπηλιά Υγρή ..

Σχόλιο από Νοσφεράτος Δεκέμβριος 13, 2007http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/01/24/konaki-m-l/

τι κρυβεται κατω απο το δερμα μας ;

η τρυφερή ωμοτητα της σαρκας μας

τα αιμοφορα αγγεια μας,

η καρδια μας , η χολή , το  συκώτι

 το κρεας

ενας μικροκοσμος, μια λίμνη ενα νανουρισμα

 η αγαπη οπως δεν την νιωσαμε

η λιμπιντο

 η παιδική μας ηλικία

οι πεθαμένοι μας

τα πιο αποκρυφα μας καρδιοχτυπια

 ενα τραυμα

 κι αλλο ενα , κιαλλο ενα σε μια ατερμονη αλυσσιδα

ενας ολοκληρος  ποταμός αισθηματων

 τα χρωματα της ιριδας

και

 οσο ανεβαινουμε ξανά στην επιφανεια

το πετρωμένο χαμογελο

το αδειο νεκρικό κιβουρι μας

το εκμαγειο μας ..

έτσι λοιπόν περάσανε πολλά Πολυτεχνεία

έτσι λοιπόν περάσανε πολλά Πολυτεχνεία
τα ωραια χρόνια φυγανε κι άσπρισαν τα μαλλιά

έγινε  η αγάπη μας μια Βιοτεχνία
και στην ορμή της νιότης μας περάσανε Θηλιά

Γενιές Μεταπολίτευσης , Γενιές Πολυτεχνείου
κατάντησε η αλήθεια μας ,αμνός Κρεοπωλείου
δεν έχει πια διαδρομές στο όνειρο, να χαράξεις
ήρθε η ώρα ,ένστολη ,του Νόμου και της Τάξης


κι έτσι μαραινόμαστε στην πιο στεγνή την Λήθη
και από την αλήθεια μας μένουνε μον' οι Μύθοι

τη Νύχτα, σαν το φύσημα τ'αερα

τη Νύχτα, σαν το φύσημα τ'αερα
ένιωσα μες τον Ύπνο, τον Πατέρα
να ψιθυρίζει λυπημένα τ' όνομα μου
και να χαϊδεύει τα σπασμένα τα φτερά μου

Πατέρα  είμαι πια στη δική σου ηλικία
και δεν μπορώ να φωνάξω στον Ύπνο μου'
τ'ονειρο  πνίγει την κραυγή μου
έχω γίνει πια εσύ  και με κοιτάζω
απ'το καθρέφτισμα μιας άλλης  εποχής


έτσι κυλάμε  στου Ονείρου τις τσουλήθρες
ετσι  γλιστράμε  στους εντός μας , τους Γκρεμούς
  περιμένοντας  , όπως πάντα , μάταια την Άνοιξη ...
αυτον  , και πάλι, τον  Χειμώνα

Η Μύγα μες τη Σούπα .

Η Μύγα μες τη Σούπα .

Εψές αργά , στο εστιατόριο που Πήγα
Είδα στο Πιάτο κολυμβούσαν μια Μύγα



Στη Σούπα μέσα, προχωρούσε σιωπηλά
Και σαν κουπιά αγκομαχούσαν τα φτερά

Είχε ένα ύφος σοβαρό ,κι ήταν Κυρία
Η σαν φοιτήτρια που πάει σε πορεία

Μα είδα κι έναν δισταγμό και μι’ απορία
Να λέει ‘’Πως βρέθηκα στην Σούπα αυτή την Κρύα’’;

Μικρή μου Μύγα μες στη σούπα μου Χωμένη
Που κολυμπάς και νιώθεις λίγο Πικραμένη

Σα ναχες την Αξιοπρέπεια Χαμένη
Στασου λιγάκι, στη στιγμή που περιμένει!
Μη κολυμπάς με τόση Βιασύνη
Σ’αυτή τη Σούπα την γεμάτη Εξαλλοσύνη

Στασου στην Άκρη και τον κόσμο Παρατήρα
Στο κάτω- κάτω είσαι μύγα Ζωντοχήρα…

aπο την ΧελιδΩνα (μ-λ )

από μια τόση δα ανεκπλήρωτη Ελπίδα

Θα πεθάνει
από μια τόση δα ανεκπλήρωτη Ελπίδα
από ένα μισοτελειωμένο όνειρο
από μια ξεδοντιασμένη Ουτοπία

η έστω ένα άλλο Υπερπέραν

άφησε το εαυτό να ξεχυθεί
στην Πολυθρόνα
από την οροφή ένα Νυχτοπούλι κρέμεται
Ανάποδα
Θυμήθηκε
πως υπήρχε μια άλλη ζωή
η έστω ένα άλλο Υπερπέραν
από τούτο δω το ψεύτικο
από αυτήν την Μίζερη σας Φαντασίωση
από τον φτηνό και Κιτς Υπερρεαλισμό σας

Αραγε πώς υφαινεται τ’ ανθρωπου η ευτυχία

Άραγε πώς υφαίνεται τ’ ανθρώπου η ευτυχία
μη ταχα με συναίσθημα ,μη ταχα με μαγεία;
η μήπως με ψυχρό το φως του ορθολογισμού;
Η κείνο του Λουκρήτιου και του Ηδονισμού;

Μη τάχα ειν’ οι ηδονές που φέρνουν Ευτυχία;
Η μήπως καταλήγουνε σε κόρον και ανία
Κι αν ισως , καταφύγουμε στην χριστιανών αγάπη
Κι αυτή ,δεν είναι πρόσχημα ,για άλλη μιαν απάτη ;

Η μήπως να προσφύγουμε στην Ιδεολογία
σε κάθε μια μαρξίζουσα η άλλη ουτοπία
ομού δια να παλέψουμε, να βάλουμε τελεία
στην κάθε εκμετάλλευσή και κάθε αδικία

Γι αυτά δεν μας εδιδαξε ,όμως η Ιστορία;
πώς κάθε κόσμο τέλειο και κάθε ουτοπία
πως κάθε όνειρο καλό σ’ εφιάλτη καταλήγει
κι η ουτοπία τελικά μες τα συντρίμμια λήγει;

σε τι άραγε έγκειται του κόσμου η ευτυχία;
μη να πλουταίνεις το μυαλό ,να κυνηγάς σοφία
μα κι αυτή ,εν τελικώς, σε μια αλαζονεία
σ’ ένα στραμπούληγμα του νου δεν οδηγεί;στην ακηδία

Και στην, σοφού, διαδρομή δεν χάνεις την ουσία
όλες τις γεύσεις της ζωής και την χαρά ,στην απουσία
δεν οδηγείς τον εαυτόν και στην ανηδονία…;

Από την άλλη
μες της βλακείας το πλαστό πιθάρι
όταν μένεις χωμένος ,ως ανθρώπινο γομάρι
δήθεν ευτυχής
δεν, μήπως, χάνεις
τις απολαύσεις τ΄ουρανού τη σκέψη ,την φιλοσοφία
χαμένος μες τη γκρίζα σου μονοτονία;

που τάχα βρίσκεται η ευτυχία…
η μήπως είναι στο παρών ;
καθώς μυρίζεσαι το ον ,που γύρω περιρρέει
και σαν ποτάμι ρέει,
και συ ωσάν πλεούμενο που πλέει
ν’ ακολουθείς τον ρουν του ποταμού ;

Μακάρι να τανε τόσο απλό
Φοβάμαι , έχουμε δίλημμα διπλό (ή πολλαπλό)
Γι αυτό κιεγώ
από το δίλημμα αυτό αποχωρώ ταχέως
Καλό (μου) ταξίδι
……………………………………

Κι αυτής της ευχαρίστησης ποια είναι ι η αρχή
Δεν είναι μήπως πλανερή η κάθε ηδονή;
Δεν ειν’ η ευχαρίστηση που τόσο μας πληγώνει;
Όταν για ψύλλου πήδημα το αίμα μας παγώνει
Όταν για κάθε ηδονή πληρώνουμε διπλά
Κι η κάθε ευχαρίστηση με πόνο πάλι ορμά ;
Κι αν μήπως το ιδανικό ειν’ η αταραξία
Να προσπερνάς τις ηδονές χωρίς επιθυμία
Και πάλι καιροφυλακτούν, μένουν απωθημενες
Κι ύστερα γιγαντώνονται και πιο καρδαμωμένες

Αν ,μήπως, πάλι κυνηγάς την κάθε επιθυμία
Κι αυτή, σου ορθανοιγεται χωρίς αιδώ καμία

Και φθάνεις εις την πλήρωση και νιώθεις και χορτάτος
Και γουργουρίζεις στη γωνιά σαν νασουν μαύρος γάτος
Και τότε –μες την πλησμονή –δε νιώθεις αδειοσύνη;
Μια γεύση τη κενότητας και μια αγνωμοσύνη ;

Όσο και να το σκέπτομαι δε βρίσκω καμιά λύση
Μου φαίνεται μας κυνηγά η ίδια μας η φύση

Γιαυτό και τώρα προτιμώ να φύγω σε ταξίδι
Παρά να λύσω αίνιγμα που σέρνεται σαν φίδι …

Εκ της πονεμένης ΧελιδΩνος (μ-λ)

Σχόλιο από Νοσφεράτος | Απρίλιος 10, 2008

Θα πεθάνει έστω από Ελπίδα

Eίπε πως θα πεθάνει από θλίψη
-------------------
ανάμεσα σε μουτζουρωμένα χαρτιά λεκέδες από καφέ και αποτσίγαρα
Θα πεθάνει - είπε - από αηδία
ανάμεσα σε σκόρπια όνειρα και στόχους ,ποιητικές συλλογές και ατέλειωτα σχέδια
Θα πεθάνει έστω από Ελπίδα
από μια τόση δα ανεκπλήρωτη Ελπίδα
από ένα μισοτελειωμένο όνειρο
από μια ξεδοντιασμένη Ουτοπία ...

Καθώς βουλιάζουμε σ’ αυτά τα νέα ήθη

Καθώς βουλιάζουμε σ’ αυτά τα νέα ήθη

Το Μέλλον όλων μας είναι η Λήθη

Το Μέλλον είναι εδώ μέσα στη Λήθη

Και στις κερκίδες αλαλάζουνε τα πλήθη

Το Μέλλον όλων μας είν’ η Αμνησία

Σ’ αυτήν την ,χωρίς όρια ,φωτοχυσία

Το Μέλλον όλων μας ειν΄η ορφάνεια

Με παρελθόν παρόν και μνήμη στην αφάνεια

Το Μέλλον είναι εδώ μέσα στη Λήθη

Και στις κερκίδες αλαλάζουνε τα πλήθη

Μη ταχα με τα ματια μας ερμητικά κλειστα

Μη τάχα με τα μάτια μας ερμητικά κλειστά
Σκονταφτουμε σε ουράνια μυστήρια σφραγιστά;


Τη πίστη μας κι αν χάσαμε σε όλα τα θεϊκά
σ’ αερικά πετούμενα, σε ξόρκια μαγικά,


Μη τάχα παύουν να πετούν νεράιδες στον αέρα
Που μας δαγκώνουν την καρδιά,σαν φτάνουμε εκεί πέρα;

Στων οριζόντων τη γραμμή , στην άκρη της γαλήνης
Τυφλούς μας παγιδευουνε με πέπλα της σαγήνης

Σερβίδες …μετενσάρκωση της λάγνας αμαρτίας
Δεν είναι η αναλαμπή της πιο τυφλής μωριας;

Να τώρα! εγώ που σας ποθώ ,κι είμαι συγκινημένος
Ανήμπορος να κινηθώ ,εδώ καθηλωμένος
ενώ εσείς αγγίζετε την κάθε πολλαπλότητα
και την συμπαντική ,την πάλλουσα ενότητα,

Σερβιδες νεραιδοπλεχτες ψηλά σαν χελιδόνια
που τώρα διασχίζετε τα πιο ουράνια χιόνια,

Το Σύμπαν είναι τ΄όνειρο του Μύχιου εαυτού μας
κι εσείς Σερβιδες μου, ψυχές του εσωτερικού μας
Μη τάχα με τα μάτια μας ερμητικά κλειστά …
Σκοντάφτουμε σε ουράνια μυστήρια σφραγιστά;

Και σας ρωτώ τι έγινε το άλλο μας μισό
του εαυτού πολύτιμο ,σαν κύπελλο χρυσό …

Σε πιο πηγάδι χάθηκε η και ουράνια δίνη
Αυτό που’ μέσα κρυβαμε, Ψυχενιο κομποσκοίνι

Και στα στενά περάσματα των κόσμων μας των νόθων
Μπλέκονται οι αναστεναγμοί των πιο Κρυμμένων πόθων ..

Σερβίδες ,τώρα εινα πρωί, σε λίγο θα ναι βράδυ
Αν ξέρατε τι θαδινα για ένα δικό σας Χάδι;—————————————————————-


Σχόλιο από Νοσφεράτος Ιούνιος 23, 2008

Σαν τι να Ρίξω άραγες μες τη σχισμή της Κάλπης (4/9/2009);(απο Ευρωεκλογές σε εκλογές)

..Δεν θατανε καλυτερα να βρισκομαι στις Αλπεις ;

Απάνω στα Ψηλά Βουνά ,κυλώντας τις Ραχούλες

Παρεα με τις Μνήμες μου και τις Αγάπες Ούλες ;

Σαν τί να ρίξω αραγες στης Κάλπης τη σχισμή

- Χμμ ..Τωρα που το σκεφτομαι ! Για στασου μιά στιγμή...

Να ρίξω την ψυχούλα μου; Μια στάλα απο Ιδρώτα;

Και τι θ' αλλάξει αραγε ;Δεν θάναι σαν και Πρώτα;

Γαμο την αλλοτριωση!!!! Πως εμπλεξα ο Κάλπης

Δεν θατανε καλύτερα να βρισκομαι στις Αλπεις ;

,ειναι μετεικασμα

,ειναι μετεικασμα
η θαλπωρη , κι η θαλασσα και η αναλαμπή του ηλιου και τα κυματα
αντικατοπτρισμοι : Σε μιαν ερημο ειμαστε κι ονειρευόμαστε , απελπισμένοι
Μισοπεθαμένοι .. Δεν ειμαστε στη Θαλασσα και η γλυκεια στιγμή π’ονειρευομαστε σε λίγο θα σχιστει , ειν’ενα παραπέτασμα ,μια φενάκη , θα σχιστει , , η θαλασσα θα σβυσει και θα ξαναβρεθουμε στην Ερημο , το ιδιο Γυμνοι , το ιδιο ανέστιοι, το ιδιο διψασμένοι ,σε του το το Πελώριο Ματριξ οπου εξαρχής παγιδευτηκαμε (και φυσικά την ιδια ηδονή θα νιωθουμε τα παγωμένα Βραδυα με το ολογιομο και κατακοκκινο φεγγαρι της ερημου , καθώς θα πεθαινουμε στην ποθητη την Μητρα της Σαχαρας )

Έτσι κατέστην συνένοχος της Ύπαρξής μου

Έτσι κατέστην συνένοχος της Ύπαρξής μου: όπως πάντα Διχασμένος -ανάμεσα στην εσωτερική πληρότητα και την επιφάνεια των λέξεων,τεμαχισμένος εντός αυτού του Παζλ-διαλυμένος σε εκατομμύρια χρώματα , ανάλυση εικόνας και Πίξελ..Άσε που με κυνηγά στον Ύπνο μου κι κεινος ο Δενδιας με το απόκοσμο χαμόγελο..
Ζούμε στον Άρη και ονειρευόμαστε πως είμαστε Γήινοι-ενώ έξω απο τον περιορισμένο μας θόλο μαίνονται αστρικές Θύελλες και ο Κρόνος - για άλλη μια φορά - καταπίνει τα παιδιά του

τO αστεiο

τό αστειο
——————

από την ακρη του μυαλου ενα αστειο κρεμεται
δεμένο σενα αγκιστρι.
Eιναι στριφνο και ματαιο,

γυρνά στον εαυτό του
και ματώνει.

Με ντροπή γελά
και μου μιλά,
αστειο αδειο,κόκκινο σαν αιμα πού κυλά,

αγκιστρι πού με γδερνει στα κρυφα.

Σχόλιο από Νοσφεράτος | Ιούνιος 14, 2008

Οψεις Προδοσίας

ειναι κιαυτοι  που  σακατευουν με αγάπη

-κι εκκρινουν προδοσια οπως οι μελισσες το μέλι

και με γλυκολογα σου μπηγουν το μαχαιρι 

πισωπλατα- και αλλοι
που σερνονται χωρις  ντροπή κι ορκιζονται 

 πως σε Προδιδουνε για το καλό σου , κι αλλοι

που μεσα τους τις  ενοχές

πληρωνουν 

 Με το δικο σου αιμα , αλλοι πάλι 

σε σακατευουν σκετα απο Μοχθηρία , αλλοι γιατρευουν τις πληγές ( ο Τρωσας και ιασεται  σου λένε )και συ 

παρατηρεις  αυτήν την πολλαπλή σφαγή  συνηθισμένος , να δεχεσαι απο '' φιλους'' το μαχαιρι,το περιμένεις πιά  και ομως 

ενδομυχα ελπίζεις οτι  -Δεν μπορει- και καποιοι \- θα ντραπουνε ,ομως το ξερεις πιά 

 συνειδητά :Ναι , θα ντραπουνε ,

ομως εξισου θα προδωσουνε και πάλι,ειν' αναπόδραστο το κεντρι της προδοσιας

Καμιά φορά τις Κυριακές τ' απογευμα ....

καμιά Φορά τις Κυριακές τ' απόγευμα


στη παραλία περπατώ μονάχος μέσα σε να πλήθος απόκοσμο.
και είναι αυτές οι Κυριακές
σαν ένα επιμύθιο....
όμως
(μακάρι να ταν επιμύθιο)


δεν είναι παρα διάλειμμα σε μιαν ατέλειωτη σειρά από καθρέφτες

που αλληλοκαθρεφτιζουνε την πλήρη κενότητα

και -Δήθεν- λενε ιστορίες...

Έτσι κι αλλιώς η επανάληψη μας πεθαίνει

Έτσι κι αλλιώς η επανάληψη μας πεθαίνει
Την πρώτη φορά ως τραγωδία φυσικά άντε την δεύτερη ως φάρσα ;
Την τρίτη όμως,; Την τέταρτη;
Την εκατοστή , την μυριοστή;
Και τι να πουμε γι αυτήν και πάλι, την Αδύνατη επανάσταση
Αυτήν την δήθεν άνοιξη στην καρδιά του Χειμώνα;
Αυτήν την Κιτς Πλαστή αγάπη ..
Να επιπλέει Νούφαρο και πάλι
Στο (προαιώνιο) τέλμα μας