Σε εξέλιξη η επιχείρηση καπελώματος / υποκατάστασης των αγανακτισμένων από το ΣΥΡΙΖΟ-ΚΚΕ.
Ήδη, "οι αγανακτισμένοι" έγιναν "οι αγανακτισμένοι που διαμαρτύρονται για τα μέτρα λιτότητας και για την ανεργία". Σήμερα ο Γκούφυ -που προχτές τους απυήθυνε μήνυμα- θα βγάλει και λόγο στο διπλανό χώρο των Προπυλαίων...
31 Mayıs 2011 Salı
29 Mayıs 2011 Pazar
Η Πόλις εάλω
Τρίτη 29 Μαϊου 1453: Η Πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου αλώθηκε. Ύστερα από 58 μερόνυχτα πολιορκίας γίνεται η τρίτη και μεγαλύτερη επίθεση.Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης άρχισε επίσημα στις 7 Απριλίου του 1453. Όμως οι προετοιμασίες είχαν αρχίσει τον Ιανουάριο του ίδιου έτους με την μεταφορά των κανονιών και τον Μάρτιο με την έλευση του οθωμανικού στρατού κάτω από τα τείχη της Πόλης
Οι πολιορκητές ανέρχονταν σε 150.000 στρατιώτες και πλαισιώνονταν από τεχνίτες, εργάτες, υπηρέτες, κλπ. και μεγάλο πλήθος ατάκτων. Ηταν άριστα οργανωμένος και εκπαιδευμένος και φανατισμένος από τους δερβίσηδες (Τούρκους μοναχούς), που κυκλοφορούσαν στο στρατόπεδο και τόνωναν την πολεμική ορμή του πλήθους. Ο πολεμικός στόλος αποτελούμενος από 400 πλοία έφθασε στο Βόσπορο στις 12 Απριλίου.
Ο Μωάμεθ έστησε τη σκηνή του απέναντι από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Για τον αποκλεισμό της πόλης χρησιμοποίησαν τα κάστρα που είχαν χτίσει στις δυο πλευρές του Βοσπόρου, το Ανατολού και το Ρούμελη.
Μέσα από τα τείχη η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική. Η Κωνσταντινούπολη είχε χάσει όλη τη λάμψη του παρελθόντος. Ηταν μια ερειπωμένη πόλη, που μόνο το Παλάτι, ο Ιππόδρομος, και οι μεγάλες εκκλησίες θύμιζαν το λαμπρό παρελθόν. Ο πληθυσμός της δεν ξεπερνούσε τα 50.000 άτομα. Οι Βυζαντινοί στρατιώτες ανέρχονταν σε 5.000 και 2.000 οι ξένοι, κυρίως Γενουάτες και Βενετοί. Μάλιστα 700 Γενουάτες είχαν φθάσει με δυο καράβια στις 26 Ιανουαρίου 1453 και αρχηγό τον έμπειρο Ιωάννη Ιουστινιάνη. Τα τείχη είχαν επισκευαστεί βιαστικά, και εκβαθύνθηκε η τάφΤρίτη 29 Μαϊου 1453: Η Πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου αλώθηκε. Ύστερα από 58 μερόνυχτα πολιορκίας γίνεται η τρίτη και μεγαλύτερη επίθεση.ρος. Συγκεντρώθηκαν τρόφιμα, ενώ τα κειμήλια των εκκλησιών δόθηκαν για να κοπούν νομίσματα και να πληρωθούν οι στρατιώτες. Επίσης είχαν σταλεί επιστολές βοήθειας σε όλους τους χριστιανούς ηγεμόνες. Οι Γενουάτες στα τείχη του Γαλατά έμειναν ουδέτεροι και δεν βοήθησαν καθόλου στην άμυνα της πολης.
Η τουρκική επίθεση άρχισε με βολές πυροβολικού, που άνοιγαν τρύπες στα τείχη, τις οποίες όμως κατάφερναν να κλείσουν οι αμυνόμενοι. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να σπάσουν την αλυσίδα του Κερατίου κόλπου, αλλά δεν τα κατάφεραν . Μάλιστα στις 20 Απριλίου κατόρθωσαν να περάσουν ένα βυζαντινό και τρία γενουατικά καράβια με αρχηγό τον Φλαντανελλά διαλύοντας την αντίσταση των Τούρκων. Δυο μέρες αργότερα οι Οθωμανοί κατασκεύασαν διόλκο δώδεκα χλμ. από τον Βόσπορο στον Κεράτιο και πέρασαν με αυτό τον τρόπο 70 πλοία στον Κεράτιο κόλπο.
Στις 21 Μαίου ο Μωάμεθ ζήτησε την παράδοση της πόλης και υπόσχονταν στον Κωνσταντίνο και σε όσους ήθελαν ότι θα μπορούσαν να φύγουν ελεύθεροι από την πόλη. Ο Κωνσταντίνος πρότεινε να πληρώσει υψηλότερους φόρους υποτέλειας -πλήρωνε 300.000 ασημένια νομίσματα ετησίως-, αλλά να κρατήσει υπό την κατοχή του την Κωνσταντινούπολη: "Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν έστιν ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".
Στις 27 Μαίου άρχισε σφοδρός βομβαρδισμός. Δυο μέρες αργότερα ξεκίνησε η τελική επίθεση σε πολλά μέρη των τειχών, αλλά με επίκεντρο την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, διότι εκεί το τείχος είχε σχεδόν καταπέσει. Στην τρίτη τουρκική έφοδο, ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε και αποσύρθηκε από τη μάχη. Η αποχώρησή του έφερε σύγχυση στους αμυνόμενους και οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, έπεσε στα τείχη σαν απλός στρατιώτης.
Η Πόλις εάλω!
Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Ελεύθεροι
Πρώτη εκτέλεση: Ελεύθεροι
Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα επουράνια
σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα Μοναστήρι,
Με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες.
Κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και Διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο Βασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης
κι απ’ την πολλή την ψαλμουδιά εσειώνταν οι κολώνες
Να μπούνε στο Χερουβικό και νάβγει ο Βασιλέας,
φωνή του ήρθε εξ ουρανού κι απ’ Αρχαγγέλου στόμα:
Πάψατε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τα’ άγια,
παπάδες πάρτε τα ιερά κι εσείς κεριά σβηστείτε,
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.
Μον’ στείλτε λόγο στη Φραγκιά να ‘ρθούν τρία καράβια
το ‘να να πάρει το Σταυρό και τα’ άλλο το Βαγγέλιο,
το τρίτο το καλύτερο την άγια τράπεζά μας,
μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας την μαγαρίσουν.
Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες.
Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις
πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας
Οι πολιορκητές ανέρχονταν σε 150.000 στρατιώτες και πλαισιώνονταν από τεχνίτες, εργάτες, υπηρέτες, κλπ. και μεγάλο πλήθος ατάκτων. Ηταν άριστα οργανωμένος και εκπαιδευμένος και φανατισμένος από τους δερβίσηδες (Τούρκους μοναχούς), που κυκλοφορούσαν στο στρατόπεδο και τόνωναν την πολεμική ορμή του πλήθους. Ο πολεμικός στόλος αποτελούμενος από 400 πλοία έφθασε στο Βόσπορο στις 12 Απριλίου.
Ο Μωάμεθ έστησε τη σκηνή του απέναντι από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Για τον αποκλεισμό της πόλης χρησιμοποίησαν τα κάστρα που είχαν χτίσει στις δυο πλευρές του Βοσπόρου, το Ανατολού και το Ρούμελη.
Μέσα από τα τείχη η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική. Η Κωνσταντινούπολη είχε χάσει όλη τη λάμψη του παρελθόντος. Ηταν μια ερειπωμένη πόλη, που μόνο το Παλάτι, ο Ιππόδρομος, και οι μεγάλες εκκλησίες θύμιζαν το λαμπρό παρελθόν. Ο πληθυσμός της δεν ξεπερνούσε τα 50.000 άτομα. Οι Βυζαντινοί στρατιώτες ανέρχονταν σε 5.000 και 2.000 οι ξένοι, κυρίως Γενουάτες και Βενετοί. Μάλιστα 700 Γενουάτες είχαν φθάσει με δυο καράβια στις 26 Ιανουαρίου 1453 και αρχηγό τον έμπειρο Ιωάννη Ιουστινιάνη. Τα τείχη είχαν επισκευαστεί βιαστικά, και εκβαθύνθηκε η τάφΤρίτη 29 Μαϊου 1453: Η Πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου αλώθηκε. Ύστερα από 58 μερόνυχτα πολιορκίας γίνεται η τρίτη και μεγαλύτερη επίθεση.ρος. Συγκεντρώθηκαν τρόφιμα, ενώ τα κειμήλια των εκκλησιών δόθηκαν για να κοπούν νομίσματα και να πληρωθούν οι στρατιώτες. Επίσης είχαν σταλεί επιστολές βοήθειας σε όλους τους χριστιανούς ηγεμόνες. Οι Γενουάτες στα τείχη του Γαλατά έμειναν ουδέτεροι και δεν βοήθησαν καθόλου στην άμυνα της πολης.
Η τουρκική επίθεση άρχισε με βολές πυροβολικού, που άνοιγαν τρύπες στα τείχη, τις οποίες όμως κατάφερναν να κλείσουν οι αμυνόμενοι. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να σπάσουν την αλυσίδα του Κερατίου κόλπου, αλλά δεν τα κατάφεραν . Μάλιστα στις 20 Απριλίου κατόρθωσαν να περάσουν ένα βυζαντινό και τρία γενουατικά καράβια με αρχηγό τον Φλαντανελλά διαλύοντας την αντίσταση των Τούρκων. Δυο μέρες αργότερα οι Οθωμανοί κατασκεύασαν διόλκο δώδεκα χλμ. από τον Βόσπορο στον Κεράτιο και πέρασαν με αυτό τον τρόπο 70 πλοία στον Κεράτιο κόλπο.
Στις 21 Μαίου ο Μωάμεθ ζήτησε την παράδοση της πόλης και υπόσχονταν στον Κωνσταντίνο και σε όσους ήθελαν ότι θα μπορούσαν να φύγουν ελεύθεροι από την πόλη. Ο Κωνσταντίνος πρότεινε να πληρώσει υψηλότερους φόρους υποτέλειας -πλήρωνε 300.000 ασημένια νομίσματα ετησίως-, αλλά να κρατήσει υπό την κατοχή του την Κωνσταντινούπολη: "Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν έστιν ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".
Στις 27 Μαίου άρχισε σφοδρός βομβαρδισμός. Δυο μέρες αργότερα ξεκίνησε η τελική επίθεση σε πολλά μέρη των τειχών, αλλά με επίκεντρο την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, διότι εκεί το τείχος είχε σχεδόν καταπέσει. Στην τρίτη τουρκική έφοδο, ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε και αποσύρθηκε από τη μάχη. Η αποχώρησή του έφερε σύγχυση στους αμυνόμενους και οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, έπεσε στα τείχη σαν απλός στρατιώτης.
Η Πόλις εάλω!
Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Ελεύθεροι
Πρώτη εκτέλεση: Ελεύθεροι
Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα επουράνια
σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα Μοναστήρι,
Με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες.
Κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και Διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο Βασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης
κι απ’ την πολλή την ψαλμουδιά εσειώνταν οι κολώνες
Να μπούνε στο Χερουβικό και νάβγει ο Βασιλέας,
φωνή του ήρθε εξ ουρανού κι απ’ Αρχαγγέλου στόμα:
Πάψατε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τα’ άγια,
παπάδες πάρτε τα ιερά κι εσείς κεριά σβηστείτε,
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.
Μον’ στείλτε λόγο στη Φραγκιά να ‘ρθούν τρία καράβια
το ‘να να πάρει το Σταυρό και τα’ άλλο το Βαγγέλιο,
το τρίτο το καλύτερο την άγια τράπεζά μας,
μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας την μαγαρίσουν.
Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες.
Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις
πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας
26 Mayıs 2011 Perşembe
Η μη βια
Τελευταία είναι της μόδας η προβολή της μη βίας. Πριν απο λίγες μέρες έγινε η παρουσίαση ενός βιβλίου που χαρακτηρίζει κάθε μορφή πολιτικής βίας φασιστική. Τώρα οι ειρηνικές συγκεντρώσεις. Όχι διαδηλώσεις. Συγκεντρώσεις. Δεν διαδήλωνε κανείς. Κανένας δρόμος δεν έκλεισε. Κανένα οικονομικό πισωτράβηγμα δεν είχαμε.
Η τελευταία προβάλλεται και απο τα ΜΜΕ που το θεωρώ πολύ ύποπτο. Όλα λοιπον τα γεγονότα αυτά, σε συνδυασμό με δηλώσεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για καταδίκη της, όπως και η καταδίκη οποιασδήποτε μορφής της (καταδίκη απεργιών, ξυλοκόπημα διαδηλωτών, κλπ) συνθέτουν μία ωραία θεωριούλα. Την θεωρία που είχαν και οι ΔΑΠίτες-Πασπίτες-ΚΝίτες όταν σπουδαζα. Αυτή έλεγε: Δηλώστε την αντίδρασή σας. Θα στείλετε μία επιστολή δυσαρέσκειας. Ή συμβολική κατάληψη ή αποχή απο μαθήματα για 2 ώρες....
Συμφέρει πολύ στο κράτος η μη βία. Δεν υπάρχει αρνητική συνέπεια στην τοπική οικονομία (πόσο μάλλον στην ευρύτερη οικονομία). Οι επιχειρήσεις δουλεύουν κανονικά. Οι υπάλληλοι δεν κατεβαίνουν στο δρόμο γιατί δεν υπάρχει πορεία. Και εννοείται η απεργία είναι μία λέξη που πρέπει να αποφεύγεται γιατί απεργία=βίαιη πράξη.
Στις μη βίαιες συγκεντρώσεις λοιπόν, όπως και αυτές σε Ελλάδα και Ισπανία, κατεβαίνει κόσμος που δεν θα κατέβαινε σε τίποτε άλλο. Ίσως ο ίδιος κόσμος δεν έχει κατέβει ποτέ σε τίποτε για να διαμαρτυρηθεί Αυτό είναι μία αρχή βέβαια. Αλλά πρέπει να συνεχιστεί.
Ιστορικά ποτέ δεν άλλαξε κάτι (είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο) χωρίς βία. Στην Ελληνική ιστορία η ανίσταση στη Γερμανική κατοχή δεν έγινε με καθιστικές διαμαρτυρίες. Το πολυτεχνείο τελούσε υπο κατάληψη. Στην Ρωσία το 1917 δεν πήγαν οι κατώτερες οικονομικά τάξεις με τριαντάφυλλα να διώξουν τον τσάρο. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δεν πήρε την εξουσία με πλακάτ και μαζώξεις.
Έτσι λοιπόν απο την δική μου σκοπιά βλέπω να γίνεται το εξής. Ο κόσμος μετά απο 1-2 βδομάδες θα κουραστεί και θα πάει σπίτι του. Θα πει ότι έκανε το καθήκον του και τελικα ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ. Αυτό είναι και το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Γιατί ο κόσμος δεν κατέβηκε στις συγκεντρώσεις για να χάσει. Απλά δεν ξέρει τον τρόπο να διεκδικέι. Έχει πιπιλιστεί το μυαλό του με όλα αυτά τα μη βίαια και δεν ξέρει κάτι άλλο. Στο τέλος θα αποδεχτεί την ανικανότητά του και θα συνεχίσει να επιτρέπει σε άλλους να παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον του.
Υπάρχει και η μικρή πιθανότητα να υπάρξει τέτοια πολιτική ζύμωση που στο τέλος οι ειρηνικές συγκεντρώσεις θα οδηγήσουν σε γενικευμένες απεργίες μαζί με πορείες και καταλήψεις (δηλαδή αυτό που οι μεγάλοι ονομάζουν βία). Πράγμα που θα φέρει και την καταστολή. Όμως δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Δεν θα στα δώσει απλόχερα η εξουσία όλα. Ή θες να μη σκίσεις καμιά κάλτσα οπότε συνεχίζεις να τρως το αγγούρι όπως και τώρα ή έρχεσαι σε σύγκρουση αναγκαστικά μήπως και αλλάξει κάτι (προς το καλύτερο γιατί χειρότερα μόνο με την παθητική στάση πάει).
Η τελευταία προβάλλεται και απο τα ΜΜΕ που το θεωρώ πολύ ύποπτο. Όλα λοιπον τα γεγονότα αυτά, σε συνδυασμό με δηλώσεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για καταδίκη της, όπως και η καταδίκη οποιασδήποτε μορφής της (καταδίκη απεργιών, ξυλοκόπημα διαδηλωτών, κλπ) συνθέτουν μία ωραία θεωριούλα. Την θεωρία που είχαν και οι ΔΑΠίτες-Πασπίτες-ΚΝίτες όταν σπουδαζα. Αυτή έλεγε: Δηλώστε την αντίδρασή σας. Θα στείλετε μία επιστολή δυσαρέσκειας. Ή συμβολική κατάληψη ή αποχή απο μαθήματα για 2 ώρες....
Συμφέρει πολύ στο κράτος η μη βία. Δεν υπάρχει αρνητική συνέπεια στην τοπική οικονομία (πόσο μάλλον στην ευρύτερη οικονομία). Οι επιχειρήσεις δουλεύουν κανονικά. Οι υπάλληλοι δεν κατεβαίνουν στο δρόμο γιατί δεν υπάρχει πορεία. Και εννοείται η απεργία είναι μία λέξη που πρέπει να αποφεύγεται γιατί απεργία=βίαιη πράξη.
Στις μη βίαιες συγκεντρώσεις λοιπόν, όπως και αυτές σε Ελλάδα και Ισπανία, κατεβαίνει κόσμος που δεν θα κατέβαινε σε τίποτε άλλο. Ίσως ο ίδιος κόσμος δεν έχει κατέβει ποτέ σε τίποτε για να διαμαρτυρηθεί Αυτό είναι μία αρχή βέβαια. Αλλά πρέπει να συνεχιστεί.
Ιστορικά ποτέ δεν άλλαξε κάτι (είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο) χωρίς βία. Στην Ελληνική ιστορία η ανίσταση στη Γερμανική κατοχή δεν έγινε με καθιστικές διαμαρτυρίες. Το πολυτεχνείο τελούσε υπο κατάληψη. Στην Ρωσία το 1917 δεν πήγαν οι κατώτερες οικονομικά τάξεις με τριαντάφυλλα να διώξουν τον τσάρο. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δεν πήρε την εξουσία με πλακάτ και μαζώξεις.
Έτσι λοιπόν απο την δική μου σκοπιά βλέπω να γίνεται το εξής. Ο κόσμος μετά απο 1-2 βδομάδες θα κουραστεί και θα πάει σπίτι του. Θα πει ότι έκανε το καθήκον του και τελικα ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ. Αυτό είναι και το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Γιατί ο κόσμος δεν κατέβηκε στις συγκεντρώσεις για να χάσει. Απλά δεν ξέρει τον τρόπο να διεκδικέι. Έχει πιπιλιστεί το μυαλό του με όλα αυτά τα μη βίαια και δεν ξέρει κάτι άλλο. Στο τέλος θα αποδεχτεί την ανικανότητά του και θα συνεχίσει να επιτρέπει σε άλλους να παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον του.
Υπάρχει και η μικρή πιθανότητα να υπάρξει τέτοια πολιτική ζύμωση που στο τέλος οι ειρηνικές συγκεντρώσεις θα οδηγήσουν σε γενικευμένες απεργίες μαζί με πορείες και καταλήψεις (δηλαδή αυτό που οι μεγάλοι ονομάζουν βία). Πράγμα που θα φέρει και την καταστολή. Όμως δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Δεν θα στα δώσει απλόχερα η εξουσία όλα. Ή θες να μη σκίσεις καμιά κάλτσα οπότε συνεχίζεις να τρως το αγγούρι όπως και τώρα ή έρχεσαι σε σύγκρουση αναγκαστικά μήπως και αλλάξει κάτι (προς το καλύτερο γιατί χειρότερα μόνο με την παθητική στάση πάει).
24 Mayıs 2011 Salı
Περισσότερη δημοκρατία (?)
Μερικές σκέψεις πάνω στο κίνημα της πιο πολλή δημοκρατίας που θα κάνει και εγχώριες κινητοποιήσεις σύντομα.
Στην Ισπανία εμφανίστηκε λίγο πριν τις εκλογές. Είναι συγκέντρωση κόσμου που δεν ζητάει κάτι συγκεκριμένο. Τονίζει τον ακομματίστικο χαρακτήρα του και ίσως και τον απολιτίκ. Κάπου εδώ ταιριάζει και η παρομοίωσή του με το κίνημα των διοδίων, βέβαια το κίνημα των διοδίων ξέρει τι ζητάει. Αντίθετα, το κίνημα της περισσότερης δημοκρατίας δεν έχει σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Συγκεκριμένα το μανιφέστο λέει "...αφήνοντας στην άκρη ιδεολογίες, κομματικές ταμπέλες, θρησκείες, και απευθύνεται σε όλους τους πολίτες...".
ΑΛήθεια όμως πως μπορείς να αφήσεις στην άκρη πολιτικές διαφωνίες και ιδεολογίες; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν φασίστα; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν νεο-φιλελεύθερο; Σίγουρα ο τελευταίος δεν θα κατέβει στο δρόμο, αλλά όπως και να έχει με καμία απο τις δύο ομάδες δεν μπορείς να συνταχθείς. Όπως δεν μπορείς σε πολιτικό επίπεδο να συνυπάρξεις με έναν πασόκο πλέον.
Επίσης "Οι προτεραιότητες για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία των ανθρώπων."
Τώρα θα γυρίσει ένας καπιταλιστής και θα σου πεί πως ισότητα υπάρχει, όπως και πρόοδος και όλα τα υπόλοιπα. Με ποιά έννοια όμως λέμε ισότητα, αλληλεγγύη κλπ θα πρέπει να διευκρινιστούν πλήρως.
"Η τρέχουσα κατάσταση της κυβέρνησης και του οικονομικού μας συστήματος, δεν φροντίζουν αυτά τα δικαιώματα, και με πολλούς τρόπους αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδο της ανθρωπότητας."
Και εδώ υπάρχει μεγάλη ασάφεια και ίσως διαφωνία. Αν δηλαδή δεν ήταν οι οικονομίες σε αυτό το χάλι. Αν τα PIIGS δεν υπήρχαν και οι οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας ήταν σε καλή οικονομική κατάσταση, τότε θα ήταν όλα μέλι γάλα; Δεν θα υπήρχε λόγος να κατέβει κανείς στο δρόμο; Η βαρβαρότητα που ασκείται εντός και εκτός συνόρων δεν θεωρείται μεγάλος λόγος να βγούμε στους δρόμους και πρέπει να περιμένουμε τις οικονομικές συγκυρίες για να μας σηκώσουν απο τους καναπέδες μας;
"Η επιθυμία για η εξουσία και τη συσσώρευση της σε λίγους δημιουργεί ανισότητα, ένταση και αδικία, η οποία οδηγεί στη βία, την οποία εμείς απορρίπτουμε."
Δεν διαφωνώ με την συσσώρευση εξουσίας κλπ. Διαφωνώ με την προβολή της μη βίας. Και αλλού τονίζεται η ειρηνικότητα του κινήματος. Δεν το θεωρώ κακό, απλά μεχρι ποιό σημείο μπορεί να φτάσει αυτή η ειρηνικότητα.
"Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. Αντί να τοποθετούμε τα χρήματα πάνω τους ανθρώπους..."
προσωπικά όταν ακούω ηθική κάτι παθαίνω και βγάζω σπυράκια...
Όσο για την ειρηνικότητα του κινήματος έχω να πω το εξής. Αν η συγκέντρωση δεχθεί επίθεση απο τα ΜΑΤ, τότε σαν ειρηνική που είναι, θα κρατήσει τον ειρηνικό χαρακτήρα της και στο πρώτο δακρυγόνο απλά θα διαλυθεί; Ή μήπως πρέπει να υπάρξει σαφής προσανατολισμός προς την άμυνα σε μία τάτοια στιγμή;
Όπως επίσης σαφής προσανατολισμός πρέπει να υπάρξει προς τον λόγο ύπαρξης αυτού του κινήματος. Η δυσαρέσκεια μας φέρνει στο δρόμο. Εκεί όμως μέσα απο την ζύμωση ζητάμε και σαφή πράγματα. Για παράδειγμα στο πολυτεχνείο το '73 μαζέυτηκε κόσμος. Αυτή η μάζα μετατράπηκε απο δυσαρεστημένους πολίτες στην πιο σοβαρή κίνηση ανατροπής της χούντας και απαίτησης δημοκρατίας. Σήμερα το κίνημα όμως τι ζητάει; Δημοκρατία υπάρχει. Ζητάει αμεσοδημοκρατία; Ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος; Ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των σχέσεων παραγωγής; Ή μήπως η πρώην γενιά των 700 ευρώ που τώρα παίρνει 400Ε ή και καθόλου, απλά ζητάει πάλι δουλειά και τα 700 να γίνουν 1000 και 2000 και τότε όλα θα είναι καλά;
Βέβαια από την αδράνεια και δυσκαμψία του Έλληνα τηλεθεατή σίγουρα είναι καλύτερη η κίνηση, που όπως και είπα παραπάνω, στον δρόμο υπάρχουν ζυμώσεις και δημιουργούνται συνειδήσεις που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε πιο σαφή προσανατολισμό αυτού του κινήματος.
Edit: Αυτό που θέλω να συμπληρώσω είναι πως οι επαναστάσεις δεν γίνονται με τούλια ούτε με πορτοκαλί σημαίες. Οι επαναστάσεις έχουν απώλεια και βία. Η ανατροπή έρχεται με την σύγκρουση. Αν μία τέτοια κίνηση δεν έχει συγκρουσιακή και ανατρεπτική διάθεση τότε αποτυγχάνει (ή γίνεται σαν τους attenistas που φέρνουν την επανάσταση στην καθαριότητα...)
Στην Ισπανία εμφανίστηκε λίγο πριν τις εκλογές. Είναι συγκέντρωση κόσμου που δεν ζητάει κάτι συγκεκριμένο. Τονίζει τον ακομματίστικο χαρακτήρα του και ίσως και τον απολιτίκ. Κάπου εδώ ταιριάζει και η παρομοίωσή του με το κίνημα των διοδίων, βέβαια το κίνημα των διοδίων ξέρει τι ζητάει. Αντίθετα, το κίνημα της περισσότερης δημοκρατίας δεν έχει σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Συγκεκριμένα το μανιφέστο λέει "...αφήνοντας στην άκρη ιδεολογίες, κομματικές ταμπέλες, θρησκείες, και απευθύνεται σε όλους τους πολίτες...".
ΑΛήθεια όμως πως μπορείς να αφήσεις στην άκρη πολιτικές διαφωνίες και ιδεολογίες; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν φασίστα; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν νεο-φιλελεύθερο; Σίγουρα ο τελευταίος δεν θα κατέβει στο δρόμο, αλλά όπως και να έχει με καμία απο τις δύο ομάδες δεν μπορείς να συνταχθείς. Όπως δεν μπορείς σε πολιτικό επίπεδο να συνυπάρξεις με έναν πασόκο πλέον.
Επίσης "Οι προτεραιότητες για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία των ανθρώπων."
Τώρα θα γυρίσει ένας καπιταλιστής και θα σου πεί πως ισότητα υπάρχει, όπως και πρόοδος και όλα τα υπόλοιπα. Με ποιά έννοια όμως λέμε ισότητα, αλληλεγγύη κλπ θα πρέπει να διευκρινιστούν πλήρως.
"Η τρέχουσα κατάσταση της κυβέρνησης και του οικονομικού μας συστήματος, δεν φροντίζουν αυτά τα δικαιώματα, και με πολλούς τρόπους αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδο της ανθρωπότητας."
Και εδώ υπάρχει μεγάλη ασάφεια και ίσως διαφωνία. Αν δηλαδή δεν ήταν οι οικονομίες σε αυτό το χάλι. Αν τα PIIGS δεν υπήρχαν και οι οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας ήταν σε καλή οικονομική κατάσταση, τότε θα ήταν όλα μέλι γάλα; Δεν θα υπήρχε λόγος να κατέβει κανείς στο δρόμο; Η βαρβαρότητα που ασκείται εντός και εκτός συνόρων δεν θεωρείται μεγάλος λόγος να βγούμε στους δρόμους και πρέπει να περιμένουμε τις οικονομικές συγκυρίες για να μας σηκώσουν απο τους καναπέδες μας;
"Η επιθυμία για η εξουσία και τη συσσώρευση της σε λίγους δημιουργεί ανισότητα, ένταση και αδικία, η οποία οδηγεί στη βία, την οποία εμείς απορρίπτουμε."
Δεν διαφωνώ με την συσσώρευση εξουσίας κλπ. Διαφωνώ με την προβολή της μη βίας. Και αλλού τονίζεται η ειρηνικότητα του κινήματος. Δεν το θεωρώ κακό, απλά μεχρι ποιό σημείο μπορεί να φτάσει αυτή η ειρηνικότητα.
"Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. Αντί να τοποθετούμε τα χρήματα πάνω τους ανθρώπους..."
προσωπικά όταν ακούω ηθική κάτι παθαίνω και βγάζω σπυράκια...
Όσο για την ειρηνικότητα του κινήματος έχω να πω το εξής. Αν η συγκέντρωση δεχθεί επίθεση απο τα ΜΑΤ, τότε σαν ειρηνική που είναι, θα κρατήσει τον ειρηνικό χαρακτήρα της και στο πρώτο δακρυγόνο απλά θα διαλυθεί; Ή μήπως πρέπει να υπάρξει σαφής προσανατολισμός προς την άμυνα σε μία τάτοια στιγμή;
Όπως επίσης σαφής προσανατολισμός πρέπει να υπάρξει προς τον λόγο ύπαρξης αυτού του κινήματος. Η δυσαρέσκεια μας φέρνει στο δρόμο. Εκεί όμως μέσα απο την ζύμωση ζητάμε και σαφή πράγματα. Για παράδειγμα στο πολυτεχνείο το '73 μαζέυτηκε κόσμος. Αυτή η μάζα μετατράπηκε απο δυσαρεστημένους πολίτες στην πιο σοβαρή κίνηση ανατροπής της χούντας και απαίτησης δημοκρατίας. Σήμερα το κίνημα όμως τι ζητάει; Δημοκρατία υπάρχει. Ζητάει αμεσοδημοκρατία; Ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος; Ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των σχέσεων παραγωγής; Ή μήπως η πρώην γενιά των 700 ευρώ που τώρα παίρνει 400Ε ή και καθόλου, απλά ζητάει πάλι δουλειά και τα 700 να γίνουν 1000 και 2000 και τότε όλα θα είναι καλά;
Βέβαια από την αδράνεια και δυσκαμψία του Έλληνα τηλεθεατή σίγουρα είναι καλύτερη η κίνηση, που όπως και είπα παραπάνω, στον δρόμο υπάρχουν ζυμώσεις και δημιουργούνται συνειδήσεις που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε πιο σαφή προσανατολισμό αυτού του κινήματος.
Edit: Αυτό που θέλω να συμπληρώσω είναι πως οι επαναστάσεις δεν γίνονται με τούλια ούτε με πορτοκαλί σημαίες. Οι επαναστάσεις έχουν απώλεια και βία. Η ανατροπή έρχεται με την σύγκρουση. Αν μία τέτοια κίνηση δεν έχει συγκρουσιακή και ανατρεπτική διάθεση τότε αποτυγχάνει (ή γίνεται σαν τους attenistas που φέρνουν την επανάσταση στην καθαριότητα...)
Α.Ο ΔΟΞΑ ΜΟΥΡΙΚΙΟΥ - ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ ΑΚΡΑΙΦΝΙΟΥ 5-2
Το απόγευμα στις 22 Μαΐου στις 6 ώρα στο δημοτικό στάδιο ΜΟΥΡΙΚΙΟΥ διεξάγει Ποδοσφαιρικός Αγώνας των παλαιμάχων της Α.Ο ΔΟΞΑΣ ΜΟΥΡΙΚΙΟΥ και του ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΑΚΡΑΙΦΝΙΟΥ.
Οι παλαίμαχοι άσσοι σε έναν μοναδικό αγώνα με τις φάσεις να εναλλάσσονται μεταξύ των δύο ομάδων και τελικό αποτέλεσμα το 5-2.
Τέλος το αποτέλεσμα και το παιχνίδι ικανοποίησε τους φιλάθλους που παρευρέθηκαν στις εξέδρες
Οι παλαίμαχοι άσσοι σε έναν μοναδικό αγώνα με τις φάσεις να εναλλάσσονται μεταξύ των δύο ομάδων και τελικό αποτέλεσμα το 5-2.
Τέλος το αποτέλεσμα και το παιχνίδι ικανοποίησε τους φιλάθλους που παρευρέθηκαν στις εξέδρες
19 Mayıs 2011 Perşembe
ΠΟΦΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ
Την Κυριακή 22 Μαΐου στο Δημοτικό Γήπεδο Μουρικίου θα διεξαχθεί ποδοσφαιρικός αγώνας Παλαιμάχων της Α.Ο Δόξας Μουρικίου - Απόλλωνας Ακραιφνίου
17 Mayıs 2011 Salı
Μπήκε ποτέ κανείς στον κόπο να σκεφτεί γιατί το MSN και το Facebook και άλλες τέτοιες παρόμοιες υπηρεσίες έχουν τόσο μεγάλη απήχηση;
Τις τελευταίες μέρες πιάνω τον εαυτό μου να είναι πολλές ώρες μπροστά απο τον υπολογιστή. Στις ώρες αυτές διαβάζω διάφορα, βλέπω διάφορα, αλλά κυρίως chatάρω και είμαι στο facebook. Μιλάμε για μεγάλο κάψιμο που όμως δεν το θέλω αλλά κατά κάποιο τρόπο είμαι αναγκασμένος να το κάνω. Αν και ο καιρός έχει ανοίξει πολύ και το καλοκαίρι άρχισε, δεν έχω λεφτά ούτε για έναν σπαστό καφέ. Μάλλον για έναν σπαστό καφέ έχω. Το θέμα είναι πως κανείς απο τους γνωστούς και φίλους δεν δέχεται να αράξουμε στο πάρκο και να πιούμε ένα καφέ απο περίπτερο ή απο το τυροπιτάδικο. Μερικοί δουλεύουν και μερικοί παίρνουν κάτι απο τους γονείς τους. Άλλοι προτιμούν να μην βγουν. Έτσι η λύση είναι να μείνω και γω μέσα. Πόσες ώρες θα παίξεις όμως μουσική μόνος; Πόσες ταινίες θα δεις; Πόσα βιβλία θα διαβάσεις; Μετά απο κάποια ώρα θες να κοινωνικοποιηθείς. Έτσι αναγκαστικά θα χρησιμοποιήσεις τις υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης.
Η κοινωνικοποίηση είναι φυσική ανάγκη. Δεν γίνεται απο επιλογή. Γι' αυτό το λόγο είμαστε κοινωνικά δομημένοι σαν είδος. Η αποξένωση είναι αυτή που σε γεμίζει μελαγχολία και σε μαραζώνει. Όταν μένεις μόνος ουσιαστικά δεν χαμογελάς. Δεν συναναστρέφεσαι και δεν προοδεύεις σαν άνθρωπος. Σε απασχολούν όλο και πιο μικροκοσμικά προβλήματα και καταλήγεις με σπασμένα νεύρα.
Για να αποφύγει ο καθένας τις αρνητικές συνέπειες της απομόνωσης αναγκάζεται να κοινωνικοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι και το chatting γνωρίζει άνθηση. Οπότε την επόμενη φορά που θα μιλήσει κανείς σε χώρο κοινωνικής διαδικτύωσης να ξέρει πως και ο άλλος στην άλλη μεριά του πληκτρολογίου αισθάνεται τόση βαρεμάρα και τόση μοναξιά. Άλλωστε οι περισσότεροι που ξέρω οτι δεν περνάνε ώρα στο πισι τους μπροστά είναι αυτοί που έχουν λεφτά να περνάνε την ώρα τους έξω... (κάπου σίγουρα κάνω και λάθος γιατί πχ και με τον αθλητισμό να ασχολείται κανείς πάλι περνάει την ώρα το εκτός).
Τις τελευταίες μέρες πιάνω τον εαυτό μου να είναι πολλές ώρες μπροστά απο τον υπολογιστή. Στις ώρες αυτές διαβάζω διάφορα, βλέπω διάφορα, αλλά κυρίως chatάρω και είμαι στο facebook. Μιλάμε για μεγάλο κάψιμο που όμως δεν το θέλω αλλά κατά κάποιο τρόπο είμαι αναγκασμένος να το κάνω. Αν και ο καιρός έχει ανοίξει πολύ και το καλοκαίρι άρχισε, δεν έχω λεφτά ούτε για έναν σπαστό καφέ. Μάλλον για έναν σπαστό καφέ έχω. Το θέμα είναι πως κανείς απο τους γνωστούς και φίλους δεν δέχεται να αράξουμε στο πάρκο και να πιούμε ένα καφέ απο περίπτερο ή απο το τυροπιτάδικο. Μερικοί δουλεύουν και μερικοί παίρνουν κάτι απο τους γονείς τους. Άλλοι προτιμούν να μην βγουν. Έτσι η λύση είναι να μείνω και γω μέσα. Πόσες ώρες θα παίξεις όμως μουσική μόνος; Πόσες ταινίες θα δεις; Πόσα βιβλία θα διαβάσεις; Μετά απο κάποια ώρα θες να κοινωνικοποιηθείς. Έτσι αναγκαστικά θα χρησιμοποιήσεις τις υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης.
Η κοινωνικοποίηση είναι φυσική ανάγκη. Δεν γίνεται απο επιλογή. Γι' αυτό το λόγο είμαστε κοινωνικά δομημένοι σαν είδος. Η αποξένωση είναι αυτή που σε γεμίζει μελαγχολία και σε μαραζώνει. Όταν μένεις μόνος ουσιαστικά δεν χαμογελάς. Δεν συναναστρέφεσαι και δεν προοδεύεις σαν άνθρωπος. Σε απασχολούν όλο και πιο μικροκοσμικά προβλήματα και καταλήγεις με σπασμένα νεύρα.
Για να αποφύγει ο καθένας τις αρνητικές συνέπειες της απομόνωσης αναγκάζεται να κοινωνικοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι και το chatting γνωρίζει άνθηση. Οπότε την επόμενη φορά που θα μιλήσει κανείς σε χώρο κοινωνικής διαδικτύωσης να ξέρει πως και ο άλλος στην άλλη μεριά του πληκτρολογίου αισθάνεται τόση βαρεμάρα και τόση μοναξιά. Άλλωστε οι περισσότεροι που ξέρω οτι δεν περνάνε ώρα στο πισι τους μπροστά είναι αυτοί που έχουν λεφτά να περνάνε την ώρα τους έξω... (κάπου σίγουρα κάνω και λάθος γιατί πχ και με τον αθλητισμό να ασχολείται κανείς πάλι περνάει την ώρα το εκτός).
16 Mayıs 2011 Pazartesi
Συλλογική ευθύνη;
Ιστορικά έγινε το λάθος και αντί για ένα συστημα διακυβέρνησης που θα στηρίζεται στη γνώμη όλων των πολιτών, έχουμε ένα σύστημα αντιπροσώπων. Αυτό οφείλεται πιθανότατα οτι έπειτα απο κάποια σχετική αύξηση του πληθυσμού δεν μπορούσαν να πέρνουν όλοι αποφάσεις λόγω μεγέθους. Έπρεπε να υπάρχει ευελιξία για γρήγορες αποφάσεις. Πιθανότατα λέω, γιατι δεν έχει γίνει γνωστό γιατί απο την αμεσοδημοκρατία της Αθήνας οδηγηθήκαμε ιστορικά στιν αντιπροσώπευση των 300. Καλός ή κακός έτσι είναι. Και φτάσαμε εδώ που δτάσαμε.
Αυτή την εποχή μεγάλων κοινωνικων αναταράξεων όλοι μάς λένε για την συλλογική ευθύνη που φέρνει ο κάθε ένας απο εμάς για την τύχη που έχει η χώρα και άλλα τέτοια. Το ερώτημα που θέτω είναι το εξής. Γιατί απο τη στιγμή που εμείς απλά επιλέγουμε τους αντιπροσώπους μας για να κάνουν την δουλειά όπως αυτοί νομίζουν καλύτερα για εμάς και την κοινωνία, μιάς και έχουμε τεχνικά προβλήματα (που πλέον δεν υφίστανται με την εποχή του διαδικτύου) να παίρνουμε συλλογικές αποφάσεις για το κάθε ζήτημα, φέρνουμε όλοι μας μία συλλογική ευθύνη για την κατάντια της οικονομίας;
Και για να υποστηρίξω λίγο τα λεγόμενά μου. Το κάθε κόμμα που παρουσιάζει το προεκλογικό του πρόγραμμα θεωρεί πως θα κάνει το καλύτερο για τον λαό (πέρα των ακροδεξιών που λένε ανοιχτά οτι θα αφανίσουν απο τη χώρα όσους δεν τηρούν προδιαγραφές). Έρχεται ο λαός και τους ψηφίζει. Αυτό βγαίνει και τελικά έχει ένα άλφα αποτέλεσμα. Ξανά εκλογές. Ας πούμε οτι ο λαός για οποιονδήποτε λόγο δεν παίρνει χαμπάρι οτι με τις πρακτικές της εκάστοτε κυβέρνησης αντί για το καλύτερο πάει προς το χειρότερο. Έρχονται ξανά εκλογές και ξαναψηφίζει. Βγαίνει το ίδιο ή ένα άλλο κόμμα στην εξουσία. Ο λαός ουσιαστικά ζει μέσα στο γυάλινο κλουβί του και δεν καταλαβαίνει οτι πάει για τον γκρεμό. Για οποιονδήποτε λόγο. Είτε είναι απο αμορφοσιά, είτε απο αγραμματοσύνη, είτε απο χαζομάρα. Τελικά ανοίγει μία μέρα τα μάτια του με χιλιάδες μέτρα να έχουν παρθεί που τον οδηγούν στην κακουχία και την μιζέρια. Φέρει την ευθύνη ο λαός; Μαζί τα φάγαμε; Ή μήπως ηταν υποχρέωση της εκάστοτε εξουσίας να κάνει σωστά τη δουλειά της ενώ αυτή δεν την έκανε; Μήπως αντί για μέτρα να αρχίσει να παίρνει αδιακρίτος κεφάλια ο λαός του κάθε κομματικού στελέχους; Άλλωστε ο κόσμος είχε την υποχρέωση να επιλέξει αντιπροσώπους. Αυτοί θα έκαναν ότι καλύτερο.
Αυτή την εποχή μεγάλων κοινωνικων αναταράξεων όλοι μάς λένε για την συλλογική ευθύνη που φέρνει ο κάθε ένας απο εμάς για την τύχη που έχει η χώρα και άλλα τέτοια. Το ερώτημα που θέτω είναι το εξής. Γιατί απο τη στιγμή που εμείς απλά επιλέγουμε τους αντιπροσώπους μας για να κάνουν την δουλειά όπως αυτοί νομίζουν καλύτερα για εμάς και την κοινωνία, μιάς και έχουμε τεχνικά προβλήματα (που πλέον δεν υφίστανται με την εποχή του διαδικτύου) να παίρνουμε συλλογικές αποφάσεις για το κάθε ζήτημα, φέρνουμε όλοι μας μία συλλογική ευθύνη για την κατάντια της οικονομίας;
Και για να υποστηρίξω λίγο τα λεγόμενά μου. Το κάθε κόμμα που παρουσιάζει το προεκλογικό του πρόγραμμα θεωρεί πως θα κάνει το καλύτερο για τον λαό (πέρα των ακροδεξιών που λένε ανοιχτά οτι θα αφανίσουν απο τη χώρα όσους δεν τηρούν προδιαγραφές). Έρχεται ο λαός και τους ψηφίζει. Αυτό βγαίνει και τελικά έχει ένα άλφα αποτέλεσμα. Ξανά εκλογές. Ας πούμε οτι ο λαός για οποιονδήποτε λόγο δεν παίρνει χαμπάρι οτι με τις πρακτικές της εκάστοτε κυβέρνησης αντί για το καλύτερο πάει προς το χειρότερο. Έρχονται ξανά εκλογές και ξαναψηφίζει. Βγαίνει το ίδιο ή ένα άλλο κόμμα στην εξουσία. Ο λαός ουσιαστικά ζει μέσα στο γυάλινο κλουβί του και δεν καταλαβαίνει οτι πάει για τον γκρεμό. Για οποιονδήποτε λόγο. Είτε είναι απο αμορφοσιά, είτε απο αγραμματοσύνη, είτε απο χαζομάρα. Τελικά ανοίγει μία μέρα τα μάτια του με χιλιάδες μέτρα να έχουν παρθεί που τον οδηγούν στην κακουχία και την μιζέρια. Φέρει την ευθύνη ο λαός; Μαζί τα φάγαμε; Ή μήπως ηταν υποχρέωση της εκάστοτε εξουσίας να κάνει σωστά τη δουλειά της ενώ αυτή δεν την έκανε; Μήπως αντί για μέτρα να αρχίσει να παίρνει αδιακρίτος κεφάλια ο λαός του κάθε κομματικού στελέχους; Άλλωστε ο κόσμος είχε την υποχρέωση να επιλέξει αντιπροσώπους. Αυτοί θα έκαναν ότι καλύτερο.
11 Mayıs 2011 Çarşamba
Στο Παρίσι θα μιλήσει η Αρχαιολόγος της Θήβας κ. Αλεξάνδρα Χαραμή-Μάμαλη
Την πρόσκληση έκανε ο Καθηγητής Επιγραφικής και μέλος της γαλλικής Ακαδημίας Denis Knoepfler, πολύ γνωστός μελετητής των αρχαίων Βοιωτικών επιγραφών.
Το θέμα της ομιλίας είναι : «Εορτές και αγώνες στο Γυμνάσιο της αρχαίας Τανάγρας σε μια επιγραφή αυτοκρατορικών χρόνων από το Δήλεσι της Βοιωτίας (αρχαίο Δήλιον)».
Αφορμή για την ομιλία αποτελεί η μελέτη από την κα Χαραμή - Μάμαλη μιας επιγραφής του 3ου αι. μ.Χ., η οποία παρέχει σημαντικές πληροφορίες για τον θεσμό της εφηβείας στην Τανάγρα κατά την περίοδο αυτή, για τις εορτές της πόλης και για τους εφηβικούς αγώνες.
Μήνυμα Γιώργου Μουλκιώτη για τις πανελλήνιες εξετάσεις
Μήνυμα Γιώργου Μουλκιώτη για τις πανελλήνιες εξετάσεις
Από αύριο ξεκινάει για όλους τους υποψηφίους η τελική μάχη στον αγώνα για εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της Χώρας.Εύχομαι να ανταμειφθούν οι προσπάθειες και οι κόποι των υποψηφίων. Σίγουρα τα αποτελέσματα θα γίνουν αφορμή για μια νέα αρχή και μια νέα πορεία.
«Καλή επιτυχία σε όλους και καλά αποτελέσματα».
Ο ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΟΥΛΚΙΩΤΗΣ
10 Mayıs 2011 Salı
Κληρονομιά
Γενικά ποτέ σαν οικογένεια δεν είχαμε πολλά λεφτά. Να πεις οτι μας περίσσευαν για πολυτέλειες. Ο πατέρας μου όμως πάντα προσπαθούσε να μη μας λείψει τίποτε. Όταν έφυγε μας άφησε μία σημαντική κληρονομιά. Δεν ήταν αυτοκίνητα και σπίτια και καμιά περιουσία. Αλλά στο σπίτι υπάρχουν εκατοντάδες βιβλία. Μεγαλόνωντας και εγώ άρχισα να διαβάζω λίγο περισσότερο μιάς και μικρός δεν διάβαζα τόσο ή οι αναγνώσεις μου ήταν πολύ επιδερμικές. Το καλό είναι πως επειδή ήταν αριστερός τα περισσότερα βιβλία κινούνται σε αυτόν τον πολιτικό χώρο.
Είχα διαβάσει και μικρότερος λοιπόν τον Βασίλη Ραφαηλίδη. Στις βιβλιοθήκες υπάρχουν σχεδόν όλα τα βιβλία του. Όμως οχι οτι ειχα δώσει την απαραίτητα προσοχή. Τώρα όμως μετά απο χρόνια και αφού έχω πάρα πολύ χρόνο στην διάθεσή μου (μιας και είμαι άνεργος), ξανάρχισα να διαβάζω το "Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας". Με περισσότερη προσοχή αυτή τη φορά. Και η αλήθεια είναι πως εάν με ενθουσίασε παλαιότερα μία φορά, τώρα με ενθουσιάζει σε πολλαπλάσιο βαθμό. Αναλύσεις που ακούς τώρα απο αριστερούς bloggers και αρθρογράφους , αυτός τις είχε κάνει τότε, τη δεκαετία του 90. Λίγο τα ονόματα να αλλάξεις (πχ αντί για Κωσκοτάς βάλεις Άκης) βλέπεις ακριβώς την ίδια ιστορία να επαναλαμβάνεται. Βλέπεις πως αυτά που έλεγε τότε μπορεί και ίσως και ότι παίζει να είναι η φαντασία του, επαληθεύονται. Προτείνω λοιπόν να ψάξει κανείς να αγοράσει ότι βιβλίο του βρει. Δεν θα χάσει. Το ύφος του είναι αρκετά ξεκούραστο και χαλαρό με δόσεις σαρκασμού και χιούμορ. Άλλωστε βαρέθηκα να κοιτάω απλά την οθόνη του υπολογιστή και να διαβάζω ανάμεσα στα blogs. Το χαρτί έχει άλλη χάρη. Ειδικά όταν τα βιβλία είναι έτσι παλιά μυρίζει και υπέροχα...
Είχα διαβάσει και μικρότερος λοιπόν τον Βασίλη Ραφαηλίδη. Στις βιβλιοθήκες υπάρχουν σχεδόν όλα τα βιβλία του. Όμως οχι οτι ειχα δώσει την απαραίτητα προσοχή. Τώρα όμως μετά απο χρόνια και αφού έχω πάρα πολύ χρόνο στην διάθεσή μου (μιας και είμαι άνεργος), ξανάρχισα να διαβάζω το "Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας". Με περισσότερη προσοχή αυτή τη φορά. Και η αλήθεια είναι πως εάν με ενθουσίασε παλαιότερα μία φορά, τώρα με ενθουσιάζει σε πολλαπλάσιο βαθμό. Αναλύσεις που ακούς τώρα απο αριστερούς bloggers και αρθρογράφους , αυτός τις είχε κάνει τότε, τη δεκαετία του 90. Λίγο τα ονόματα να αλλάξεις (πχ αντί για Κωσκοτάς βάλεις Άκης) βλέπεις ακριβώς την ίδια ιστορία να επαναλαμβάνεται. Βλέπεις πως αυτά που έλεγε τότε μπορεί και ίσως και ότι παίζει να είναι η φαντασία του, επαληθεύονται. Προτείνω λοιπόν να ψάξει κανείς να αγοράσει ότι βιβλίο του βρει. Δεν θα χάσει. Το ύφος του είναι αρκετά ξεκούραστο και χαλαρό με δόσεις σαρκασμού και χιούμορ. Άλλωστε βαρέθηκα να κοιτάω απλά την οθόνη του υπολογιστή και να διαβάζω ανάμεσα στα blogs. Το χαρτί έχει άλλη χάρη. Ειδικά όταν τα βιβλία είναι έτσι παλιά μυρίζει και υπέροχα...
9 Mayıs 2011 Pazartesi
Αντίδραση
Δεν ξέρω ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος αντίδρασης σε κάτι που σε πειράζει. Η αδιαφορία; Η οργή; το βρίσιμο; Η απλή και σοβαρή αντίκρουση όσων λέγονται και σε πειράζουν; Κάποτε χάνει κανείς το δίκιο του όταν εναντιωθεί με θέρμη. Αυτό έγινε στην Πάτρα Παρευρισκόμενος ήταν ο Watson. Ένας απο τους δύο νομπελίστες βιολόγους που βραβεύτηκαν για την ανακάλυψή τους σχετικά με την διπλή έλικα του DNA. Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή. Μπήκαν μέσα στο χώρο που μιλούσε ο τύπος, μερικοί αναρχικοί, και προσπάθησαν να διαλύσουν την συγκέντρωση. Έτσι ο κόσμος που άκουγε τους έκραξε και αυτοί σηκώθηκαν και έφυγαν.
Ο Watson όμως δεν είναι και τόσο αθώος. Έχει πει και αυτός τις δικές του χαζομάρες περί ανωτερότητας της λευκής ευρωπαϊκής φυλής έναντι της μαύρης αφρικανικής σε ότι αφορά το IQ και μάλιστα γι' αυτές τις απόψεις του έχει υποστεί και μερικές κυρώσεις. Βέβαια το θέμα δεν είναι ο επιστήμονας. Που μπορεί να έκανε μία απο τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις για την ανθρωπότητα (αν και πολλοί λεν πως είναι κλεμμένη η εργασία που αφορά την διπλή έλικα), αλλά απο την άλλη αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να λέει μαλακίες. Το πρόβλημα είναι η αντίδραση της μερίδας της κοινωνίας που θεωρεί τον εαυτό της υγιές κομμάτι. Σηκώνει ξύλο η υπόθεση; Μήπως μία αντιλογία; Απο την άλλη τα ζώα του αμφιθεάτρου δεν έχουν ακούσει τίποτε για τις ρατσιστικές θέσεις του επιστήμονα;
Πριν απο μερικές μέρες παρουσιάστηκε ένα βιβλίο κάποιον αριστερίσκων. Το βιβλίο σε λίγα λόγια έλεγε πως κάθε μορφή πολιτικής βίας είναι φασιστική. Άλλο ένα τσουβάλιασμα δηλαδή. Λες και κάθε μέρα δεν ασκείται βία πάνω μας. Η αντίδρασή μας σαν κοινωνία είναι φασιστική...
Ακόμα και ο Μίκης Θεοδωράκης αυτή τη στιγμή εκφράζει ρατσιστικές θέσεις.
Μάλλον πως η εφηβεία τελείωσε. Μάλλον πως απο δω και πέρα η υιοθέτηση κάποιας θέσης πρέπει να γίνεται με απόλυτη τεκμηρίωση (όσο αυτή μπορεί να γίνει). Αυτό για περίπτωση συζήτησης και αντιλογίας. Αν μετά απο αυτό ακόμα δεν δέχεται το δίκιο ο άλλος και χωρίς να προβάλει επιχειρήματα τότε νομίζω πως πρέπει να πέσει και καμιά ψηλή. Κακό δεν είναι. Ειδικά όταν κατέχει θέση που η απόψεις του επηρεάζουν τη ζωή πολλών ανθρώπων...
Ο Watson όμως δεν είναι και τόσο αθώος. Έχει πει και αυτός τις δικές του χαζομάρες περί ανωτερότητας της λευκής ευρωπαϊκής φυλής έναντι της μαύρης αφρικανικής σε ότι αφορά το IQ και μάλιστα γι' αυτές τις απόψεις του έχει υποστεί και μερικές κυρώσεις. Βέβαια το θέμα δεν είναι ο επιστήμονας. Που μπορεί να έκανε μία απο τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις για την ανθρωπότητα (αν και πολλοί λεν πως είναι κλεμμένη η εργασία που αφορά την διπλή έλικα), αλλά απο την άλλη αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να λέει μαλακίες. Το πρόβλημα είναι η αντίδραση της μερίδας της κοινωνίας που θεωρεί τον εαυτό της υγιές κομμάτι. Σηκώνει ξύλο η υπόθεση; Μήπως μία αντιλογία; Απο την άλλη τα ζώα του αμφιθεάτρου δεν έχουν ακούσει τίποτε για τις ρατσιστικές θέσεις του επιστήμονα;
Πριν απο μερικές μέρες παρουσιάστηκε ένα βιβλίο κάποιον αριστερίσκων. Το βιβλίο σε λίγα λόγια έλεγε πως κάθε μορφή πολιτικής βίας είναι φασιστική. Άλλο ένα τσουβάλιασμα δηλαδή. Λες και κάθε μέρα δεν ασκείται βία πάνω μας. Η αντίδρασή μας σαν κοινωνία είναι φασιστική...
Ακόμα και ο Μίκης Θεοδωράκης αυτή τη στιγμή εκφράζει ρατσιστικές θέσεις.
Μάλλον πως η εφηβεία τελείωσε. Μάλλον πως απο δω και πέρα η υιοθέτηση κάποιας θέσης πρέπει να γίνεται με απόλυτη τεκμηρίωση (όσο αυτή μπορεί να γίνει). Αυτό για περίπτωση συζήτησης και αντιλογίας. Αν μετά απο αυτό ακόμα δεν δέχεται το δίκιο ο άλλος και χωρίς να προβάλει επιχειρήματα τότε νομίζω πως πρέπει να πέσει και καμιά ψηλή. Κακό δεν είναι. Ειδικά όταν κατέχει θέση που η απόψεις του επηρεάζουν τη ζωή πολλών ανθρώπων...
3 Mayıs 2011 Salı
Άρχισαν τα... (αντιαμερικανικά) όργανα
Επιχείρηση «αμέρικαν μπαρ» (του Ξενοφώντα Α. Μπρουντζάκη στο ΠΟΝΤΙΚΙ).
Ο τίτλος είναι αρκετός να μας προϊδεάσει για τα "επιχειρήματα" που ακολουθούν. Τουλάχιστον το ΠΟΝΤΙΚΙ όντως δημοσιεύει όλα τα σχόλια και εκεί θα βρείτε και μια «απάντησή» μου.
"H πλειονότητα των Αμερικανών εγκρίνει τη δολοφονία του Μπιν Λάντεν", σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία. Πρόκειται για τη γνωστή ελληνοαριστερή πρακτική. Τις δολοφονίες αθώων από τρομοκράτες τις ονομάζουμε "εκτελέσεις" και τις εκτελέσεις / φονεύσεις τρομοκρατών τις ονομάζουμε "δολοφονίες".
Για παλαιότερο ενδεικτικό αρχείο εκφάνσεων του ελληνικού αντιαμερικανισμού δείτε και το παλιό GreekForum εδώ.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)