.......ΥΠΑΡΧΕΙ όμως μια πτυχή που με προβληματίζει. Γιατί ένα πολιτικός ή πνευματικός άνθρωπος ή επιχειρηματίας όταν παίρνει τα ρίσκα του και «του βγαίνουν» τα πιστώνεται ο ίδιος κι όταν δεν «του βγαίνουν» είναι έτοιμος να καρφώσει, να πουλήσει, να εκθέσει οποιονδήποτε τρίτο;
ΑΥΤΗ η ψευτο-μαγκιά συνιστά χειρότερο κοινωνικό παράδειγμα κι από την ίδια την ουσία της υπόθεσης. Η γενιά μου, που μεγάλωσε στις αλάνες και στους χωματόδρομους, έδιωχνε από την ομάδα όποιον δεν «έπαιρνε πάνω του» το λάθος του. Δεν εθεωρείτο αυτή η υπεκφυγή, η δειλία «λεβεντιά», μπέσα......
(Από άρθρο του Γιάννη Πανούση στην Ελευθεροτυπία)
Ολο το έρθρο εδώ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder