Το καλοκαίρι του
1963 ξέσπασε μια μεγάλη κρίση στο εσωτερικό της Ένωσης Κέντρου. Ο Παπανδρέου (ο Γεώργιος), αρχηγός της παράταξης, και ο Βενιζέλος (ο Σοφοκλής), ο υπ΄ αριθμόν δύο του κόμματος, σε μόνιμη, διαρκή και ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ τους, διαφώνησαν σε ένα (ακόμη) πολιτικό ζήτημα. Ο Βενιζέλος (Σοφοκλής) υποστήριξε τη συγκρότηση μιας πολιτικής κυβέρνησης συνεργασίας της καραμανλικής ΕΡΕ με την Ένωση Κέντρου. Ο Παπανδρέου (Γεώργιος), που υποστήριζε μιαν υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Παρακευόπουλο, θεώρησε προδοτική την πρόταση Βενιζέλου, τον κατηγόρησε για «νόθευσιν και καταστροφήν του αγώνος» και, με μία νυχτερινή ανακοίνωση, τον έθεσε εκτός κόμματος. Ακολούθησαν πολλές και σκληρές εκατέρωθεν δηλώσεις και ανακοινώσεις. Ο Παπανδρέου κατηγόρησε τον Βενιζέλο ότι «κατεξευτελίζει» τον ιδεολογικό αγώνα της Δημοκρατικής Παράταξης και ότι - περίπου- θέλει την εξουσία για την εξουσία. Ο Βενιζέλος κατηγόρησε τον Παπανδρέου ότι διοικεί «αυταρχικώ τω τρόπω» το κόμμα, ότι υπό την ηγεσία του το κόμμα οδηγείται σε εκλογική ήττα, και ότι «από τας προσεχείς εκλογάς ο Καραμανλής θα 
εξέλθει πανίσχυρος». Η κρίση διήρκεσε περίπου έναν μήνα. Τελικώς ο Παπανδρέου επικράτησε του Βενιζέλου, αλλά η ατμόσφαιρα παρέμενε βαριά και η προοφητεία του Βενιζέλου περί βεβαίας εκλογικής ήττας σκίαζε τη σκέψη των φίλων της παράταξης. Εν τούτοις, τρεις μόλις μήνες αργότερα, ο Παπανδρέου (ο Γεώργιος) θριάμβευσε εκλογικά επί του Καραμανλή (του Κωνσταντίνου) και έκανε τον Βενιζέλο (τον Σοφοκλή) αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησής του. Η συμπτωματική συνωνυμία των πρωταγωνιστών του ΄63 με τους πρωταγωνιστές του 2007, δεν σημαίνει και πολλά.
1963 ξέσπασε μια μεγάλη κρίση στο εσωτερικό της Ένωσης Κέντρου. Ο Παπανδρέου (ο Γεώργιος), αρχηγός της παράταξης, και ο Βενιζέλος (ο Σοφοκλής), ο υπ΄ αριθμόν δύο του κόμματος, σε μόνιμη, διαρκή και ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ τους, διαφώνησαν σε ένα (ακόμη) πολιτικό ζήτημα. Ο Βενιζέλος (Σοφοκλής) υποστήριξε τη συγκρότηση μιας πολιτικής κυβέρνησης συνεργασίας της καραμανλικής ΕΡΕ με την Ένωση Κέντρου. Ο Παπανδρέου (Γεώργιος), που υποστήριζε μιαν υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Παρακευόπουλο, θεώρησε προδοτική την πρόταση Βενιζέλου, τον κατηγόρησε για «νόθευσιν και καταστροφήν του αγώνος» και, με μία νυχτερινή ανακοίνωση, τον έθεσε εκτός κόμματος. Ακολούθησαν πολλές και σκληρές εκατέρωθεν δηλώσεις και ανακοινώσεις. Ο Παπανδρέου κατηγόρησε τον Βενιζέλο ότι «κατεξευτελίζει» τον ιδεολογικό αγώνα της Δημοκρατικής Παράταξης και ότι - περίπου- θέλει την εξουσία για την εξουσία. Ο Βενιζέλος κατηγόρησε τον Παπανδρέου ότι διοικεί «αυταρχικώ τω τρόπω» το κόμμα, ότι υπό την ηγεσία του το κόμμα οδηγείται σε εκλογική ήττα, και ότι «από τας προσεχείς εκλογάς ο Καραμανλής θα 
εξέλθει πανίσχυρος». Η κρίση διήρκεσε περίπου έναν μήνα. Τελικώς ο Παπανδρέου επικράτησε του Βενιζέλου, αλλά η ατμόσφαιρα παρέμενε βαριά και η προοφητεία του Βενιζέλου περί βεβαίας εκλογικής ήττας σκίαζε τη σκέψη των φίλων της παράταξης. Εν τούτοις, τρεις μόλις μήνες αργότερα, ο Παπανδρέου (ο Γεώργιος) θριάμβευσε εκλογικά επί του Καραμανλή (του Κωνσταντίνου) και έκανε τον Βενιζέλο (τον Σοφοκλή) αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησής του. Η συμπτωματική συνωνυμία των πρωταγωνιστών του ΄63 με τους πρωταγωνιστές του 2007, δεν σημαίνει και πολλά. 
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder