Όλο και περισσότερα προϊόντα βλέπω για την καμπάνια RED. Τι είναι η RED? Μια καμπάνια κατά την οποία ο καταναλωτής αγοράζει κάποια προϊόντα με την ένδειξη (RED) και είναι σε κόκκινο (συνήθως) χρώμα. Στην τιμή αυτών των προϊόντων που ο καταναλωτής καλείται να πληρώσει, κάποιο ποσό, μικρό, θα πάει σε χώρες του τρίτου κόσμου, σε φιλανθρωπίες και σε άλλες τέτοιες αγαθοεργίες. Καλό ή κακό? Εντάξει, από τη μία καλό γιατί ας πούμε με κάποια στενομυαλιά ότι κάπως βοηθάμε σαν γουρούνια καταναλωτές του δυτικού πολιτισμού. Κακό? Γιατί, προσωπικά, είμαι κατά της φιλανθρωπίας από την άποψη ότι με αυτήν δεν βοηθάς αλλά κάνεις κάποιον εξαρτημένο. Καλύτερα τα λεφτά κάθε φιλανθρωπίας να μαζεύονταν και να δημιουργούταν ένα εργοστάσιο που θα παρήγαγε προϊόντα και στο οποίο για παράδειγμα θα δούλευαν μόνο αυτόχθονες από διάφορα χωριά φτωχά της κεντρικής Αφρικής, ή ακόμα καλύτερα να γινόταν ένα δίκτυο υδροδότησης σε μια πόλη με πρόβλημα λειψυδρίας, παρά στο πάρτα τα λεφτά σε ρουχάκια και φαγάκια που είναι κάτι το προσωρινό και ουσιαστικά δεν λύνει αλλά παρατείνει το πρόβλημα. Δεύτερον είναι κοροϊδία, πάλι προσωπική μου άποψη, εταιρείες όπως η Apple, Converse, κτλ. να ζητάνε από τον καταναλωτή να αγοράσει κάποια προϊόντα τα οποία θα βοηθήσουνε και να πληρώσει ο καταναλωτής το βάρος της βοήθειας αντί γι΄ αυτές τις εταιρείες, και που συνήθως τα συγκεκριμένα έχουνε και τιμή πιο ακριβή από τα άλλα….
Άντε όλοι μαζί (να ψωνισουμε και) να διαγράψουμε το χρέος του Τρίτου κόσμου…
Δευτέρα πρωί. Κάποιος θα ξυπνήσει. 9 – 10 το πρωί. Θα ξυριστεί. Θα βάλει το ακριβό after shave, θα βάλει το γνωστής μάρκας πουλόβερ, από κάτω το καλό πουκάμισο και θα οδηγήσει το καλό του το αμάξι. Θα περάσει μια βόλτα από το γραφείο, εκεί θα βρεί τον μπαμπά, θα του δώσει λίγο παραδάκι, και από εκεί θα ξεκινήσει για τον καφέ στην παραλία με την γνωστή παρέα. Στο αμάξι θα ακούγεται ωραία μουσική από το Mp3 που με τα όλο ηχοσύστημα κόστισε ένα μηνιάτικο. Οι κουβέντες που θα ακουστούν θα είναι για ρούχα, κοσμήματα, μερικές φορές για μετοχές, αυτοκίνητα και διακοπές.
Δευτέρα ξημερώματα. Κάποιος θα ξυπνήσει λίγο πριν χαράξει. Θα ντυθεί με το λερωμένο μπουφάν με την επένδυση από βαμβάκι που φαίνεται στο χέρι γιατί έχει σκιστεί. Αξύριστος και με την τσίμπλα στο μάτι θα ετοιμάσει έναν ελληνικό καφέ θα τον πιεί, θα καβαλίσει το μηχανάκι, στρογκυλοφάναρο Honda που κοντεύει να κλίσει ηλικία όσο περίπου και ο γιός του, και θα πάρει τον δρόμο που μόλις που έχει σταματήσει να βρέχει και θα πάει προς την οικοδομή, εργοστάσιο, ή οπουδήποτε θα βγάλει τα 700Ε που θα του φτάσουν για τις πρώτες 15 μέρες μετά την πληρωμή. Μετά έχει ο θεός.
Δευτέρα ξημερώματα. Υπάρχουν και αυτοί που δεν θα κάνει διαφορά η μέρα. Με παιδιά και δουλειά τύπου πακετά, ή διαφημιστικά φυλλάδια. Ίσως και χωρισμένη γυναίκα. Ίσως και με προβλήματα υγείας. Ίσως και χωρίς αύριο.
Δεν είναι άσχημο το να ζείς στην πρώτη περίπτωση. Οι περισσότεροι όμως ζούνε στην δεύτερη εκδοχή. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουνε και κάποιοι που δεν φαίνονται. Που δεν περνάει από το μυαλό μας αλλά ζούνε στην ανέχεια. Που ποτέ δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να μορφωθούν, που στερούνται τα βασικά και τα άγχη της ζωής τους πνίγουν μέρα με την μέρα. Που οι ασθένειες δεν θα γιατρευτούν γιατί δεν υπάρχουνε τα βασικά. Και δεν είναι δύσκολο να φτάσεις από την πρώτη περίπτωση, αυτή του γυάλινου κόσμου, που η ζωή κυλάει χωρίς προβλήματα, με λεφτά, διασκέδαση, στην Τρίτη περίπτωση. Κατά πόσο από την δεύτερη. Με ένα απλό δάνειο και μία απόλυση είναι πολύ εύκολο να χάσεις το σπίτι, ή το αυτοκίνητο.
Τα υλικά αγαθά είναι ωραία αλλά δεν πρέπει να υποτιμούνται άλλοι συνάνθρωποί μας που δεν κατάφεραν να κάνουν λεφτά, ή δεν τα βρήκαν έτοιμα.
