και παραλογοι φθογγοι που βγαίνουν απο τις φωνητικες χορδες. Το στόμα μισόκλειστο και τα μάτια να βλέπουνε ενα φως έξω απο το μαύρο. Το κεφάλι βαρύ και ζαλισμένο και η ανάσα να βγαίνει κοφτή, απότομη και γρήγορη. Οι σκέψεις περνάνε φευγαλέα και όλα πανε να γυρίσουνε μα πάλι σταματάνε, και ξαναγυρίζουνε και ξανασταματάνε.
Στοιχιωμένα αισθήματα, σκέψεις που ποτέ δεν έγιναν πράξεις και θέλω που έμειναν εκεί κρυμμένα δημιουργούνε ένα κουβάρι που τυλίγεται και ξετυλίγεται. Μία απογοήτευση σαν την καταιγίδα που περίμενες και τα σύννεφα απλά προσπέρασαν. Αλλά πάντα μία προσμονη οτι κάποτε θα βρέξει.
Μα οι στιγμές που πέρασαν, δεν ξαναγυρίζουνε. Η ανατολή που μοιράστηκες δεν μπορεί να εξαργυρωθεί με μερικές φτωχές λέξεις. Οι φωνές και οι ψίθυροι που ακούστηκαν, δεν θα τραγουδηθούν ποτέ, έτσι όπως ακούστηκαν, ακόμα και απο την ωραιότερη μελωδία του κόσμου όλου. Ζωή. Τα τριαντάφυλλα που σου προσφέρει πρέπει να τα κόψεις απο τα αγκάθια τους. Θα ματώσεις. Ίσως δεν έχει σημασία...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder