Σε εξέλιξη η επιχείρηση καπελώματος / υποκατάστασης των αγανακτισμένων από το ΣΥΡΙΖΟ-ΚΚΕ.
Ήδη, "οι αγανακτισμένοι" έγιναν "οι αγανακτισμένοι που διαμαρτύρονται για τα μέτρα λιτότητας και για την ανεργία". Σήμερα ο Γκούφυ -που προχτές τους απυήθυνε μήνυμα- θα βγάλει και λόγο στο διπλανό χώρο των Προπυλαίων...
31 Mayıs 2011 Salı
29 Mayıs 2011 Pazar
Η Πόλις εάλω
Τρίτη 29 Μαϊου 1453: Η Πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου αλώθηκε. Ύστερα από 58 μερόνυχτα πολιορκίας γίνεται η τρίτη και μεγαλύτερη επίθεση.Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης άρχισε επίσημα στις 7 Απριλίου του 1453. Όμως οι προετοιμασίες είχαν αρχίσει τον Ιανουάριο του ίδιου έτους με την μεταφορά των κανονιών και τον Μάρτιο με την έλευση του οθωμανικού στρατού κάτω από τα τείχη της Πόλης
Οι πολιορκητές ανέρχονταν σε 150.000 στρατιώτες και πλαισιώνονταν από τεχνίτες, εργάτες, υπηρέτες, κλπ. και μεγάλο πλήθος ατάκτων. Ηταν άριστα οργανωμένος και εκπαιδευμένος και φανατισμένος από τους δερβίσηδες (Τούρκους μοναχούς), που κυκλοφορούσαν στο στρατόπεδο και τόνωναν την πολεμική ορμή του πλήθους. Ο πολεμικός στόλος αποτελούμενος από 400 πλοία έφθασε στο Βόσπορο στις 12 Απριλίου.
Ο Μωάμεθ έστησε τη σκηνή του απέναντι από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Για τον αποκλεισμό της πόλης χρησιμοποίησαν τα κάστρα που είχαν χτίσει στις δυο πλευρές του Βοσπόρου, το Ανατολού και το Ρούμελη.
Μέσα από τα τείχη η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική. Η Κωνσταντινούπολη είχε χάσει όλη τη λάμψη του παρελθόντος. Ηταν μια ερειπωμένη πόλη, που μόνο το Παλάτι, ο Ιππόδρομος, και οι μεγάλες εκκλησίες θύμιζαν το λαμπρό παρελθόν. Ο πληθυσμός της δεν ξεπερνούσε τα 50.000 άτομα. Οι Βυζαντινοί στρατιώτες ανέρχονταν σε 5.000 και 2.000 οι ξένοι, κυρίως Γενουάτες και Βενετοί. Μάλιστα 700 Γενουάτες είχαν φθάσει με δυο καράβια στις 26 Ιανουαρίου 1453 και αρχηγό τον έμπειρο Ιωάννη Ιουστινιάνη. Τα τείχη είχαν επισκευαστεί βιαστικά, και εκβαθύνθηκε η τάφΤρίτη 29 Μαϊου 1453: Η Πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου αλώθηκε. Ύστερα από 58 μερόνυχτα πολιορκίας γίνεται η τρίτη και μεγαλύτερη επίθεση.ρος. Συγκεντρώθηκαν τρόφιμα, ενώ τα κειμήλια των εκκλησιών δόθηκαν για να κοπούν νομίσματα και να πληρωθούν οι στρατιώτες. Επίσης είχαν σταλεί επιστολές βοήθειας σε όλους τους χριστιανούς ηγεμόνες. Οι Γενουάτες στα τείχη του Γαλατά έμειναν ουδέτεροι και δεν βοήθησαν καθόλου στην άμυνα της πολης.
Η τουρκική επίθεση άρχισε με βολές πυροβολικού, που άνοιγαν τρύπες στα τείχη, τις οποίες όμως κατάφερναν να κλείσουν οι αμυνόμενοι. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να σπάσουν την αλυσίδα του Κερατίου κόλπου, αλλά δεν τα κατάφεραν . Μάλιστα στις 20 Απριλίου κατόρθωσαν να περάσουν ένα βυζαντινό και τρία γενουατικά καράβια με αρχηγό τον Φλαντανελλά διαλύοντας την αντίσταση των Τούρκων. Δυο μέρες αργότερα οι Οθωμανοί κατασκεύασαν διόλκο δώδεκα χλμ. από τον Βόσπορο στον Κεράτιο και πέρασαν με αυτό τον τρόπο 70 πλοία στον Κεράτιο κόλπο.
Στις 21 Μαίου ο Μωάμεθ ζήτησε την παράδοση της πόλης και υπόσχονταν στον Κωνσταντίνο και σε όσους ήθελαν ότι θα μπορούσαν να φύγουν ελεύθεροι από την πόλη. Ο Κωνσταντίνος πρότεινε να πληρώσει υψηλότερους φόρους υποτέλειας -πλήρωνε 300.000 ασημένια νομίσματα ετησίως-, αλλά να κρατήσει υπό την κατοχή του την Κωνσταντινούπολη: "Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν έστιν ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".
Στις 27 Μαίου άρχισε σφοδρός βομβαρδισμός. Δυο μέρες αργότερα ξεκίνησε η τελική επίθεση σε πολλά μέρη των τειχών, αλλά με επίκεντρο την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, διότι εκεί το τείχος είχε σχεδόν καταπέσει. Στην τρίτη τουρκική έφοδο, ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε και αποσύρθηκε από τη μάχη. Η αποχώρησή του έφερε σύγχυση στους αμυνόμενους και οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, έπεσε στα τείχη σαν απλός στρατιώτης.
Η Πόλις εάλω!
Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Ελεύθεροι
Πρώτη εκτέλεση: Ελεύθεροι
Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα επουράνια
σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα Μοναστήρι,
Με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες.
Κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και Διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο Βασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης
κι απ’ την πολλή την ψαλμουδιά εσειώνταν οι κολώνες
Να μπούνε στο Χερουβικό και νάβγει ο Βασιλέας,
φωνή του ήρθε εξ ουρανού κι απ’ Αρχαγγέλου στόμα:
Πάψατε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τα’ άγια,
παπάδες πάρτε τα ιερά κι εσείς κεριά σβηστείτε,
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.
Μον’ στείλτε λόγο στη Φραγκιά να ‘ρθούν τρία καράβια
το ‘να να πάρει το Σταυρό και τα’ άλλο το Βαγγέλιο,
το τρίτο το καλύτερο την άγια τράπεζά μας,
μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας την μαγαρίσουν.
Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες.
Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις
πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας
Οι πολιορκητές ανέρχονταν σε 150.000 στρατιώτες και πλαισιώνονταν από τεχνίτες, εργάτες, υπηρέτες, κλπ. και μεγάλο πλήθος ατάκτων. Ηταν άριστα οργανωμένος και εκπαιδευμένος και φανατισμένος από τους δερβίσηδες (Τούρκους μοναχούς), που κυκλοφορούσαν στο στρατόπεδο και τόνωναν την πολεμική ορμή του πλήθους. Ο πολεμικός στόλος αποτελούμενος από 400 πλοία έφθασε στο Βόσπορο στις 12 Απριλίου.
Ο Μωάμεθ έστησε τη σκηνή του απέναντι από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Για τον αποκλεισμό της πόλης χρησιμοποίησαν τα κάστρα που είχαν χτίσει στις δυο πλευρές του Βοσπόρου, το Ανατολού και το Ρούμελη.
Μέσα από τα τείχη η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική. Η Κωνσταντινούπολη είχε χάσει όλη τη λάμψη του παρελθόντος. Ηταν μια ερειπωμένη πόλη, που μόνο το Παλάτι, ο Ιππόδρομος, και οι μεγάλες εκκλησίες θύμιζαν το λαμπρό παρελθόν. Ο πληθυσμός της δεν ξεπερνούσε τα 50.000 άτομα. Οι Βυζαντινοί στρατιώτες ανέρχονταν σε 5.000 και 2.000 οι ξένοι, κυρίως Γενουάτες και Βενετοί. Μάλιστα 700 Γενουάτες είχαν φθάσει με δυο καράβια στις 26 Ιανουαρίου 1453 και αρχηγό τον έμπειρο Ιωάννη Ιουστινιάνη. Τα τείχη είχαν επισκευαστεί βιαστικά, και εκβαθύνθηκε η τάφΤρίτη 29 Μαϊου 1453: Η Πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου αλώθηκε. Ύστερα από 58 μερόνυχτα πολιορκίας γίνεται η τρίτη και μεγαλύτερη επίθεση.ρος. Συγκεντρώθηκαν τρόφιμα, ενώ τα κειμήλια των εκκλησιών δόθηκαν για να κοπούν νομίσματα και να πληρωθούν οι στρατιώτες. Επίσης είχαν σταλεί επιστολές βοήθειας σε όλους τους χριστιανούς ηγεμόνες. Οι Γενουάτες στα τείχη του Γαλατά έμειναν ουδέτεροι και δεν βοήθησαν καθόλου στην άμυνα της πολης.
Η τουρκική επίθεση άρχισε με βολές πυροβολικού, που άνοιγαν τρύπες στα τείχη, τις οποίες όμως κατάφερναν να κλείσουν οι αμυνόμενοι. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να σπάσουν την αλυσίδα του Κερατίου κόλπου, αλλά δεν τα κατάφεραν . Μάλιστα στις 20 Απριλίου κατόρθωσαν να περάσουν ένα βυζαντινό και τρία γενουατικά καράβια με αρχηγό τον Φλαντανελλά διαλύοντας την αντίσταση των Τούρκων. Δυο μέρες αργότερα οι Οθωμανοί κατασκεύασαν διόλκο δώδεκα χλμ. από τον Βόσπορο στον Κεράτιο και πέρασαν με αυτό τον τρόπο 70 πλοία στον Κεράτιο κόλπο.
Στις 21 Μαίου ο Μωάμεθ ζήτησε την παράδοση της πόλης και υπόσχονταν στον Κωνσταντίνο και σε όσους ήθελαν ότι θα μπορούσαν να φύγουν ελεύθεροι από την πόλη. Ο Κωνσταντίνος πρότεινε να πληρώσει υψηλότερους φόρους υποτέλειας -πλήρωνε 300.000 ασημένια νομίσματα ετησίως-, αλλά να κρατήσει υπό την κατοχή του την Κωνσταντινούπολη: "Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν έστιν ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".
Στις 27 Μαίου άρχισε σφοδρός βομβαρδισμός. Δυο μέρες αργότερα ξεκίνησε η τελική επίθεση σε πολλά μέρη των τειχών, αλλά με επίκεντρο την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, διότι εκεί το τείχος είχε σχεδόν καταπέσει. Στην τρίτη τουρκική έφοδο, ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε και αποσύρθηκε από τη μάχη. Η αποχώρησή του έφερε σύγχυση στους αμυνόμενους και οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, έπεσε στα τείχη σαν απλός στρατιώτης.
Η Πόλις εάλω!
Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Ελεύθεροι
Πρώτη εκτέλεση: Ελεύθεροι
Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα επουράνια
σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα Μοναστήρι,
Με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες.
Κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και Διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο Βασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης
κι απ’ την πολλή την ψαλμουδιά εσειώνταν οι κολώνες
Να μπούνε στο Χερουβικό και νάβγει ο Βασιλέας,
φωνή του ήρθε εξ ουρανού κι απ’ Αρχαγγέλου στόμα:
Πάψατε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τα’ άγια,
παπάδες πάρτε τα ιερά κι εσείς κεριά σβηστείτε,
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.
Μον’ στείλτε λόγο στη Φραγκιά να ‘ρθούν τρία καράβια
το ‘να να πάρει το Σταυρό και τα’ άλλο το Βαγγέλιο,
το τρίτο το καλύτερο την άγια τράπεζά μας,
μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας την μαγαρίσουν.
Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες.
Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις
πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας
26 Mayıs 2011 Perşembe
Η μη βια
Τελευταία είναι της μόδας η προβολή της μη βίας. Πριν απο λίγες μέρες έγινε η παρουσίαση ενός βιβλίου που χαρακτηρίζει κάθε μορφή πολιτικής βίας φασιστική. Τώρα οι ειρηνικές συγκεντρώσεις. Όχι διαδηλώσεις. Συγκεντρώσεις. Δεν διαδήλωνε κανείς. Κανένας δρόμος δεν έκλεισε. Κανένα οικονομικό πισωτράβηγμα δεν είχαμε.
Η τελευταία προβάλλεται και απο τα ΜΜΕ που το θεωρώ πολύ ύποπτο. Όλα λοιπον τα γεγονότα αυτά, σε συνδυασμό με δηλώσεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για καταδίκη της, όπως και η καταδίκη οποιασδήποτε μορφής της (καταδίκη απεργιών, ξυλοκόπημα διαδηλωτών, κλπ) συνθέτουν μία ωραία θεωριούλα. Την θεωρία που είχαν και οι ΔΑΠίτες-Πασπίτες-ΚΝίτες όταν σπουδαζα. Αυτή έλεγε: Δηλώστε την αντίδρασή σας. Θα στείλετε μία επιστολή δυσαρέσκειας. Ή συμβολική κατάληψη ή αποχή απο μαθήματα για 2 ώρες....
Συμφέρει πολύ στο κράτος η μη βία. Δεν υπάρχει αρνητική συνέπεια στην τοπική οικονομία (πόσο μάλλον στην ευρύτερη οικονομία). Οι επιχειρήσεις δουλεύουν κανονικά. Οι υπάλληλοι δεν κατεβαίνουν στο δρόμο γιατί δεν υπάρχει πορεία. Και εννοείται η απεργία είναι μία λέξη που πρέπει να αποφεύγεται γιατί απεργία=βίαιη πράξη.
Στις μη βίαιες συγκεντρώσεις λοιπόν, όπως και αυτές σε Ελλάδα και Ισπανία, κατεβαίνει κόσμος που δεν θα κατέβαινε σε τίποτε άλλο. Ίσως ο ίδιος κόσμος δεν έχει κατέβει ποτέ σε τίποτε για να διαμαρτυρηθεί Αυτό είναι μία αρχή βέβαια. Αλλά πρέπει να συνεχιστεί.
Ιστορικά ποτέ δεν άλλαξε κάτι (είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο) χωρίς βία. Στην Ελληνική ιστορία η ανίσταση στη Γερμανική κατοχή δεν έγινε με καθιστικές διαμαρτυρίες. Το πολυτεχνείο τελούσε υπο κατάληψη. Στην Ρωσία το 1917 δεν πήγαν οι κατώτερες οικονομικά τάξεις με τριαντάφυλλα να διώξουν τον τσάρο. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δεν πήρε την εξουσία με πλακάτ και μαζώξεις.
Έτσι λοιπόν απο την δική μου σκοπιά βλέπω να γίνεται το εξής. Ο κόσμος μετά απο 1-2 βδομάδες θα κουραστεί και θα πάει σπίτι του. Θα πει ότι έκανε το καθήκον του και τελικα ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ. Αυτό είναι και το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Γιατί ο κόσμος δεν κατέβηκε στις συγκεντρώσεις για να χάσει. Απλά δεν ξέρει τον τρόπο να διεκδικέι. Έχει πιπιλιστεί το μυαλό του με όλα αυτά τα μη βίαια και δεν ξέρει κάτι άλλο. Στο τέλος θα αποδεχτεί την ανικανότητά του και θα συνεχίσει να επιτρέπει σε άλλους να παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον του.
Υπάρχει και η μικρή πιθανότητα να υπάρξει τέτοια πολιτική ζύμωση που στο τέλος οι ειρηνικές συγκεντρώσεις θα οδηγήσουν σε γενικευμένες απεργίες μαζί με πορείες και καταλήψεις (δηλαδή αυτό που οι μεγάλοι ονομάζουν βία). Πράγμα που θα φέρει και την καταστολή. Όμως δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Δεν θα στα δώσει απλόχερα η εξουσία όλα. Ή θες να μη σκίσεις καμιά κάλτσα οπότε συνεχίζεις να τρως το αγγούρι όπως και τώρα ή έρχεσαι σε σύγκρουση αναγκαστικά μήπως και αλλάξει κάτι (προς το καλύτερο γιατί χειρότερα μόνο με την παθητική στάση πάει).
Η τελευταία προβάλλεται και απο τα ΜΜΕ που το θεωρώ πολύ ύποπτο. Όλα λοιπον τα γεγονότα αυτά, σε συνδυασμό με δηλώσεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για καταδίκη της, όπως και η καταδίκη οποιασδήποτε μορφής της (καταδίκη απεργιών, ξυλοκόπημα διαδηλωτών, κλπ) συνθέτουν μία ωραία θεωριούλα. Την θεωρία που είχαν και οι ΔΑΠίτες-Πασπίτες-ΚΝίτες όταν σπουδαζα. Αυτή έλεγε: Δηλώστε την αντίδρασή σας. Θα στείλετε μία επιστολή δυσαρέσκειας. Ή συμβολική κατάληψη ή αποχή απο μαθήματα για 2 ώρες....
Συμφέρει πολύ στο κράτος η μη βία. Δεν υπάρχει αρνητική συνέπεια στην τοπική οικονομία (πόσο μάλλον στην ευρύτερη οικονομία). Οι επιχειρήσεις δουλεύουν κανονικά. Οι υπάλληλοι δεν κατεβαίνουν στο δρόμο γιατί δεν υπάρχει πορεία. Και εννοείται η απεργία είναι μία λέξη που πρέπει να αποφεύγεται γιατί απεργία=βίαιη πράξη.
Στις μη βίαιες συγκεντρώσεις λοιπόν, όπως και αυτές σε Ελλάδα και Ισπανία, κατεβαίνει κόσμος που δεν θα κατέβαινε σε τίποτε άλλο. Ίσως ο ίδιος κόσμος δεν έχει κατέβει ποτέ σε τίποτε για να διαμαρτυρηθεί Αυτό είναι μία αρχή βέβαια. Αλλά πρέπει να συνεχιστεί.
Ιστορικά ποτέ δεν άλλαξε κάτι (είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο) χωρίς βία. Στην Ελληνική ιστορία η ανίσταση στη Γερμανική κατοχή δεν έγινε με καθιστικές διαμαρτυρίες. Το πολυτεχνείο τελούσε υπο κατάληψη. Στην Ρωσία το 1917 δεν πήγαν οι κατώτερες οικονομικά τάξεις με τριαντάφυλλα να διώξουν τον τσάρο. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δεν πήρε την εξουσία με πλακάτ και μαζώξεις.
Έτσι λοιπόν απο την δική μου σκοπιά βλέπω να γίνεται το εξής. Ο κόσμος μετά απο 1-2 βδομάδες θα κουραστεί και θα πάει σπίτι του. Θα πει ότι έκανε το καθήκον του και τελικα ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ. Αυτό είναι και το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Γιατί ο κόσμος δεν κατέβηκε στις συγκεντρώσεις για να χάσει. Απλά δεν ξέρει τον τρόπο να διεκδικέι. Έχει πιπιλιστεί το μυαλό του με όλα αυτά τα μη βίαια και δεν ξέρει κάτι άλλο. Στο τέλος θα αποδεχτεί την ανικανότητά του και θα συνεχίσει να επιτρέπει σε άλλους να παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον του.
Υπάρχει και η μικρή πιθανότητα να υπάρξει τέτοια πολιτική ζύμωση που στο τέλος οι ειρηνικές συγκεντρώσεις θα οδηγήσουν σε γενικευμένες απεργίες μαζί με πορείες και καταλήψεις (δηλαδή αυτό που οι μεγάλοι ονομάζουν βία). Πράγμα που θα φέρει και την καταστολή. Όμως δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Δεν θα στα δώσει απλόχερα η εξουσία όλα. Ή θες να μη σκίσεις καμιά κάλτσα οπότε συνεχίζεις να τρως το αγγούρι όπως και τώρα ή έρχεσαι σε σύγκρουση αναγκαστικά μήπως και αλλάξει κάτι (προς το καλύτερο γιατί χειρότερα μόνο με την παθητική στάση πάει).
24 Mayıs 2011 Salı
Περισσότερη δημοκρατία (?)
Μερικές σκέψεις πάνω στο κίνημα της πιο πολλή δημοκρατίας που θα κάνει και εγχώριες κινητοποιήσεις σύντομα.
Στην Ισπανία εμφανίστηκε λίγο πριν τις εκλογές. Είναι συγκέντρωση κόσμου που δεν ζητάει κάτι συγκεκριμένο. Τονίζει τον ακομματίστικο χαρακτήρα του και ίσως και τον απολιτίκ. Κάπου εδώ ταιριάζει και η παρομοίωσή του με το κίνημα των διοδίων, βέβαια το κίνημα των διοδίων ξέρει τι ζητάει. Αντίθετα, το κίνημα της περισσότερης δημοκρατίας δεν έχει σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Συγκεκριμένα το μανιφέστο λέει "...αφήνοντας στην άκρη ιδεολογίες, κομματικές ταμπέλες, θρησκείες, και απευθύνεται σε όλους τους πολίτες...".
ΑΛήθεια όμως πως μπορείς να αφήσεις στην άκρη πολιτικές διαφωνίες και ιδεολογίες; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν φασίστα; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν νεο-φιλελεύθερο; Σίγουρα ο τελευταίος δεν θα κατέβει στο δρόμο, αλλά όπως και να έχει με καμία απο τις δύο ομάδες δεν μπορείς να συνταχθείς. Όπως δεν μπορείς σε πολιτικό επίπεδο να συνυπάρξεις με έναν πασόκο πλέον.
Επίσης "Οι προτεραιότητες για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία των ανθρώπων."
Τώρα θα γυρίσει ένας καπιταλιστής και θα σου πεί πως ισότητα υπάρχει, όπως και πρόοδος και όλα τα υπόλοιπα. Με ποιά έννοια όμως λέμε ισότητα, αλληλεγγύη κλπ θα πρέπει να διευκρινιστούν πλήρως.
"Η τρέχουσα κατάσταση της κυβέρνησης και του οικονομικού μας συστήματος, δεν φροντίζουν αυτά τα δικαιώματα, και με πολλούς τρόπους αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδο της ανθρωπότητας."
Και εδώ υπάρχει μεγάλη ασάφεια και ίσως διαφωνία. Αν δηλαδή δεν ήταν οι οικονομίες σε αυτό το χάλι. Αν τα PIIGS δεν υπήρχαν και οι οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας ήταν σε καλή οικονομική κατάσταση, τότε θα ήταν όλα μέλι γάλα; Δεν θα υπήρχε λόγος να κατέβει κανείς στο δρόμο; Η βαρβαρότητα που ασκείται εντός και εκτός συνόρων δεν θεωρείται μεγάλος λόγος να βγούμε στους δρόμους και πρέπει να περιμένουμε τις οικονομικές συγκυρίες για να μας σηκώσουν απο τους καναπέδες μας;
"Η επιθυμία για η εξουσία και τη συσσώρευση της σε λίγους δημιουργεί ανισότητα, ένταση και αδικία, η οποία οδηγεί στη βία, την οποία εμείς απορρίπτουμε."
Δεν διαφωνώ με την συσσώρευση εξουσίας κλπ. Διαφωνώ με την προβολή της μη βίας. Και αλλού τονίζεται η ειρηνικότητα του κινήματος. Δεν το θεωρώ κακό, απλά μεχρι ποιό σημείο μπορεί να φτάσει αυτή η ειρηνικότητα.
"Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. Αντί να τοποθετούμε τα χρήματα πάνω τους ανθρώπους..."
προσωπικά όταν ακούω ηθική κάτι παθαίνω και βγάζω σπυράκια...
Όσο για την ειρηνικότητα του κινήματος έχω να πω το εξής. Αν η συγκέντρωση δεχθεί επίθεση απο τα ΜΑΤ, τότε σαν ειρηνική που είναι, θα κρατήσει τον ειρηνικό χαρακτήρα της και στο πρώτο δακρυγόνο απλά θα διαλυθεί; Ή μήπως πρέπει να υπάρξει σαφής προσανατολισμός προς την άμυνα σε μία τάτοια στιγμή;
Όπως επίσης σαφής προσανατολισμός πρέπει να υπάρξει προς τον λόγο ύπαρξης αυτού του κινήματος. Η δυσαρέσκεια μας φέρνει στο δρόμο. Εκεί όμως μέσα απο την ζύμωση ζητάμε και σαφή πράγματα. Για παράδειγμα στο πολυτεχνείο το '73 μαζέυτηκε κόσμος. Αυτή η μάζα μετατράπηκε απο δυσαρεστημένους πολίτες στην πιο σοβαρή κίνηση ανατροπής της χούντας και απαίτησης δημοκρατίας. Σήμερα το κίνημα όμως τι ζητάει; Δημοκρατία υπάρχει. Ζητάει αμεσοδημοκρατία; Ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος; Ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των σχέσεων παραγωγής; Ή μήπως η πρώην γενιά των 700 ευρώ που τώρα παίρνει 400Ε ή και καθόλου, απλά ζητάει πάλι δουλειά και τα 700 να γίνουν 1000 και 2000 και τότε όλα θα είναι καλά;
Βέβαια από την αδράνεια και δυσκαμψία του Έλληνα τηλεθεατή σίγουρα είναι καλύτερη η κίνηση, που όπως και είπα παραπάνω, στον δρόμο υπάρχουν ζυμώσεις και δημιουργούνται συνειδήσεις που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε πιο σαφή προσανατολισμό αυτού του κινήματος.
Edit: Αυτό που θέλω να συμπληρώσω είναι πως οι επαναστάσεις δεν γίνονται με τούλια ούτε με πορτοκαλί σημαίες. Οι επαναστάσεις έχουν απώλεια και βία. Η ανατροπή έρχεται με την σύγκρουση. Αν μία τέτοια κίνηση δεν έχει συγκρουσιακή και ανατρεπτική διάθεση τότε αποτυγχάνει (ή γίνεται σαν τους attenistas που φέρνουν την επανάσταση στην καθαριότητα...)
Στην Ισπανία εμφανίστηκε λίγο πριν τις εκλογές. Είναι συγκέντρωση κόσμου που δεν ζητάει κάτι συγκεκριμένο. Τονίζει τον ακομματίστικο χαρακτήρα του και ίσως και τον απολιτίκ. Κάπου εδώ ταιριάζει και η παρομοίωσή του με το κίνημα των διοδίων, βέβαια το κίνημα των διοδίων ξέρει τι ζητάει. Αντίθετα, το κίνημα της περισσότερης δημοκρατίας δεν έχει σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Συγκεκριμένα το μανιφέστο λέει "...αφήνοντας στην άκρη ιδεολογίες, κομματικές ταμπέλες, θρησκείες, και απευθύνεται σε όλους τους πολίτες...".
ΑΛήθεια όμως πως μπορείς να αφήσεις στην άκρη πολιτικές διαφωνίες και ιδεολογίες; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν φασίστα; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν νεο-φιλελεύθερο; Σίγουρα ο τελευταίος δεν θα κατέβει στο δρόμο, αλλά όπως και να έχει με καμία απο τις δύο ομάδες δεν μπορείς να συνταχθείς. Όπως δεν μπορείς σε πολιτικό επίπεδο να συνυπάρξεις με έναν πασόκο πλέον.
Επίσης "Οι προτεραιότητες για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία των ανθρώπων."
Τώρα θα γυρίσει ένας καπιταλιστής και θα σου πεί πως ισότητα υπάρχει, όπως και πρόοδος και όλα τα υπόλοιπα. Με ποιά έννοια όμως λέμε ισότητα, αλληλεγγύη κλπ θα πρέπει να διευκρινιστούν πλήρως.
"Η τρέχουσα κατάσταση της κυβέρνησης και του οικονομικού μας συστήματος, δεν φροντίζουν αυτά τα δικαιώματα, και με πολλούς τρόπους αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδο της ανθρωπότητας."
Και εδώ υπάρχει μεγάλη ασάφεια και ίσως διαφωνία. Αν δηλαδή δεν ήταν οι οικονομίες σε αυτό το χάλι. Αν τα PIIGS δεν υπήρχαν και οι οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας ήταν σε καλή οικονομική κατάσταση, τότε θα ήταν όλα μέλι γάλα; Δεν θα υπήρχε λόγος να κατέβει κανείς στο δρόμο; Η βαρβαρότητα που ασκείται εντός και εκτός συνόρων δεν θεωρείται μεγάλος λόγος να βγούμε στους δρόμους και πρέπει να περιμένουμε τις οικονομικές συγκυρίες για να μας σηκώσουν απο τους καναπέδες μας;
"Η επιθυμία για η εξουσία και τη συσσώρευση της σε λίγους δημιουργεί ανισότητα, ένταση και αδικία, η οποία οδηγεί στη βία, την οποία εμείς απορρίπτουμε."
Δεν διαφωνώ με την συσσώρευση εξουσίας κλπ. Διαφωνώ με την προβολή της μη βίας. Και αλλού τονίζεται η ειρηνικότητα του κινήματος. Δεν το θεωρώ κακό, απλά μεχρι ποιό σημείο μπορεί να φτάσει αυτή η ειρηνικότητα.
"Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. Αντί να τοποθετούμε τα χρήματα πάνω τους ανθρώπους..."
προσωπικά όταν ακούω ηθική κάτι παθαίνω και βγάζω σπυράκια...
Όσο για την ειρηνικότητα του κινήματος έχω να πω το εξής. Αν η συγκέντρωση δεχθεί επίθεση απο τα ΜΑΤ, τότε σαν ειρηνική που είναι, θα κρατήσει τον ειρηνικό χαρακτήρα της και στο πρώτο δακρυγόνο απλά θα διαλυθεί; Ή μήπως πρέπει να υπάρξει σαφής προσανατολισμός προς την άμυνα σε μία τάτοια στιγμή;
Όπως επίσης σαφής προσανατολισμός πρέπει να υπάρξει προς τον λόγο ύπαρξης αυτού του κινήματος. Η δυσαρέσκεια μας φέρνει στο δρόμο. Εκεί όμως μέσα απο την ζύμωση ζητάμε και σαφή πράγματα. Για παράδειγμα στο πολυτεχνείο το '73 μαζέυτηκε κόσμος. Αυτή η μάζα μετατράπηκε απο δυσαρεστημένους πολίτες στην πιο σοβαρή κίνηση ανατροπής της χούντας και απαίτησης δημοκρατίας. Σήμερα το κίνημα όμως τι ζητάει; Δημοκρατία υπάρχει. Ζητάει αμεσοδημοκρατία; Ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος; Ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των σχέσεων παραγωγής; Ή μήπως η πρώην γενιά των 700 ευρώ που τώρα παίρνει 400Ε ή και καθόλου, απλά ζητάει πάλι δουλειά και τα 700 να γίνουν 1000 και 2000 και τότε όλα θα είναι καλά;
Βέβαια από την αδράνεια και δυσκαμψία του Έλληνα τηλεθεατή σίγουρα είναι καλύτερη η κίνηση, που όπως και είπα παραπάνω, στον δρόμο υπάρχουν ζυμώσεις και δημιουργούνται συνειδήσεις που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε πιο σαφή προσανατολισμό αυτού του κινήματος.
Edit: Αυτό που θέλω να συμπληρώσω είναι πως οι επαναστάσεις δεν γίνονται με τούλια ούτε με πορτοκαλί σημαίες. Οι επαναστάσεις έχουν απώλεια και βία. Η ανατροπή έρχεται με την σύγκρουση. Αν μία τέτοια κίνηση δεν έχει συγκρουσιακή και ανατρεπτική διάθεση τότε αποτυγχάνει (ή γίνεται σαν τους attenistas που φέρνουν την επανάσταση στην καθαριότητα...)
Α.Ο ΔΟΞΑ ΜΟΥΡΙΚΙΟΥ - ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ ΑΚΡΑΙΦΝΙΟΥ 5-2
Το απόγευμα στις 22 Μαΐου στις 6 ώρα στο δημοτικό στάδιο ΜΟΥΡΙΚΙΟΥ διεξάγει Ποδοσφαιρικός Αγώνας των παλαιμάχων της Α.Ο ΔΟΞΑΣ ΜΟΥΡΙΚΙΟΥ και του ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΑΚΡΑΙΦΝΙΟΥ.
Οι παλαίμαχοι άσσοι σε έναν μοναδικό αγώνα με τις φάσεις να εναλλάσσονται μεταξύ των δύο ομάδων και τελικό αποτέλεσμα το 5-2.
Τέλος το αποτέλεσμα και το παιχνίδι ικανοποίησε τους φιλάθλους που παρευρέθηκαν στις εξέδρες
Οι παλαίμαχοι άσσοι σε έναν μοναδικό αγώνα με τις φάσεις να εναλλάσσονται μεταξύ των δύο ομάδων και τελικό αποτέλεσμα το 5-2.
Τέλος το αποτέλεσμα και το παιχνίδι ικανοποίησε τους φιλάθλους που παρευρέθηκαν στις εξέδρες
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)