Τρυπες!!!

Συγκροτηματαρα. Πραγματικα θαθελα να τους δω σε ενα live τετοια εποχη. Τους νοσταλγω. Δε ξερω γιατι τασπασαν. Δε λεω. Ωραιος και ο αγγελακας στα λαικα-εντεχνα του. Μα οι τρυπες ηταν αλλο πραγμα. Ενα ακομα live ρε γαμωτο. Κρατα τα σοου μαϊμουυυυυ!!!

Οικονομία ..Μαϊμού

Μια φορά και έναν καιρό σ΄ ένα χωριό, ένας
άντρας ο Χάρης ανακοίνωσε στους
χωρικούς ότι θα αγόραζε μαϊμούδες προς 10
δολάρια τη μία. Ξέροντας οι
χωρικοί ότι υπήρχαν πολλές μαϊμούδες γύρω
στο δάσος πήγαν και τις έπιασαν. Ο
Χάρης αγόρασε χιλιάδες προς 10 δολάρια τη
μία όπως είπε. Το εμπόρευμα όμως
λιγόστευε και οι χωρικοί σταμάτησαν να
κυνηγάνε μαϊμούδες.

Ο Χάρης ξαναανακοινώνει ότι θα αγόραζε
μαϊμούδες για 20 δολάρια τη μία. Οι
χωρικοί έτρεξαν και έπιασαν και άλλες
μαϊμούδες. Σύντομα όμως οι μαϊμούδες
λιγόστεψαν κι άλλο, οι χωρικοί επέστρεψαν
στα κτήματά τους.

Ο Χάρης ανακοινώνει πάλι ότι επειδή δεν
υπάρχουν πλέον πολλές μαϊμούδες θα
αγόραζε τη μία προς 25 δολάρια. Οι χωρικοί
πιάνουν και τις λίγες που
έμειναν.

Ο Χάρης τούς λέει καταλαβαίνω ότι δεν
υπάρχουν πλέον παρά ελάχιστες
μαϊμούδες γι' αυτό και εγώ θα σας δώσω 50
δολάρια τη μία. Αλλά επειδή πρέπει
να φύγω για την πόλη για δουλειές θα
αναλάβει την αγοροπωλησία ο βοηθός μου.

Ο βοηθός φωνάζει τους χωρικούς και τους
λέει. Κοιτάξτε τι έκανε ο Χάρης.
Γέμισε ένα στάβλο γεμάτο με μαϊμούδες, θα
σας τις πουλήσω εγώ για 35 δολάρια
τη μία και όταν γυρίσει ο Χάρης τού τις
πουλάτε εσείς για 50 δολάρια τη μία.
Οι χωρικοί στριμώχτηκαν μάζεψαν όλες τις
οικονομίες τους και αγόρασαν όλες
τις μαϊμούδες.


Δεν ξαναείδαν ούτε τον βοηθό ούτε τον Χάρη.


Καλώς ήρθατε στη Wall Street

Σημερα...

Σημερα ηταν η πρωτη μεγαλη απεργία μετα το καλοκαιρι. Δε θα αναφερω τους λόγους για τους οποιους έγινε. Λίγο πολύ όλοι στο ίδιο τσουβάλι είμαστε. Οι περισσότεροι νιώθουν μια πίεση στα οικονομικά τους. Μα ήθελα τόσο πολύ να συμμετάσχω...
Ζήτησα απο το αφεντικο μου να απεργήσω. Μάλλον δε ζήτησα. Το ανακοίνωσα. Μόνο που δε με απελυσε. Ήθελα να πάω τουλάχιστον στη πορεία. Με έχωσε εκέινη την ώρα για δουλειές. Στο γραφείο όταν γύρισα με ρωτούσαν με ειρωνικό υφάκοι: Τι έλεγε η πορεία?
Στο τηλέφωνο με πήρε μια φίλη να μου την σπάσει. Έλα για καφέ μου είπε. Πηγαμε στην πορεία και τώρα δεν δουλεύουμε. Φυσικά και αυτή δούλευε. Και μου το έκλεισε με το συμπέρασμα: Και σύ μια απο τα ίδια είσαι. Δε μπορεί να κάνεις αλλιώς.
Τελος πάντων. Με πονάει η όλη ιστορία της δουλειάς μου. Νιώθω οτι δεν εξελίσομαι σαν άνθρωπος, σαν γνώσεις. Αντιθέτος έχω αφεθεί. Ουτε πολλά λεφτά. Ούτε όρεξη πλέον για τον εαυτό μου. Ώρες ώρες νιώθω οτι δεν έχω αξία σαν άτομο. Οτι δουλεύω απλά για ένα αφεντικό που με έχει 8 μήνες ανασφάλιστο. Για να βγάζει αυτός τα κέρδη του και γω απλά να πηγαίνω όλο και πιο κάτω μέρα με την μέρα.
Και όχι. Υπομονή δεν μου έμεινε. Όρεξη να δουλέψω δεν έχω άλλη. Να ανοίξω κάτι δικό μου δεν έχω τα χρήματα. Μα μέχει κουράσει τόσο αυτή η δουλειά. Είναι και το αφεντικο το ίδιο. Παράξενος άνθρωπος. Ποτε δε γυρισε να μου πει αν είμαι καλά. Αν έχω κάποιο πρόβλημα. Αν θέλω λεφτά. Να μου πιάσει μια κουβέντα για ένα οτιδήποτε θέμα. Είμαι ο υπάλληλος του.Συνεργάτης που τον βοηθάω, όπως το λέει. Και η ειρωνία του είναι οτι χειρότερο. Οτι και να του πεις, σε ότι και να δικαιολογηθείς πραγματικά έχει κάτι να σου πει. Κάτι που θα σε ειρωνευτεί. Με τόσο διπλωματία που θα νομίσεις προς στιγμήν οτι είσαι μαλάκας και σου αξίζει ότι παθαίνεις.
Στιγμές νιώθω πως είμαι αναλώσιμος. Αν φυγω θα βρει άλλον. Και είμαι αναλώσιμος.
Γι αυτά τα πράγματα σήμερα νιώθω άσχημα με μένα. Κάποτε πηγαινα σε πορείες. Τώρα που υπάρχει πραγματικός λόγος κοιτάω το κωλαράκι μου (μη με διώξει) και δε το κουνάω. Με υποτιμάει που οι ιδέες μου είναι τελειως αντίθετες με τις πράξεις μου (τουλάχιστον ως προς την εργασία). Και πιο πολύ με πληγώνει που δεν μπορώ να κάνω κάτι. Ισως παραίτηση. Μα δεν εχω κατι άλλο.

Τελικά που πήγαν?

Ανυπόθηκα στεγαστικά δάνεια. Τοξικά ομόλογα. Μαύρες τρύπες της οικονομίας. Κράτη καταρέουν. Άνθρωποι αυτοκτονούν απο τα χρέη. Χρηματιστήρια πέφοτυν. Κράτη δηλώνουν πτώχευση και τράπεζες κλείνουν.Μένουν άνεργοι οι υπάλληλοι τους και στο τέλος τις εξαγοράζει το κράτος το ίδιο.
Και όλα αυτά απο πού ξεκίνησαν? απο δάνεια που έδιναν οι τράπεζες με χαμηλά επιτόκια (στην Αμερική τώρα μιλάμε). Τα έκαναν τραπεζικά προϊόντα και τα πουλούσαν. Κάποιοι τα αγόραζαν. Περίμεναν να ααποδόσουν. Μα κάπου δεν πληρώθηκαν. Δεν απόδωσαν και έχουμε ότι έχουμε. Τεσπα. Δε με ενδιαφέρει τόσο πολύ το οικονομικό της υπόθεσης. Σε γενικές γραμμές αυτό έγινε. Μα ένα ερώτημα παραμένει και με βασανίζει.
Για να έχει κυρήξει πτώχευση η Ισλανδία που ήταν παράδεισος. Για να καταρρέουν τόσες τράπεζες η μία πίσω απο την άλλη. Για να κινδυνεύουν κι άλλα κράτη. Που είναι αυτά τα λεφτά που τόσοι έχασαν? Να βρίσκονται στα σπίτια που κατασκευάστηκαν και δεν πουλήθηκαν λίγο δύσκολο. Η αξία τους δεν ξεπερνά την οικονομία της Ισλανδίας σίγουρα. Αλλά πραγματικά ας δώσει κάποιος μια απάντηση σοβαρή. Πού είναι αυτά τα λεφτά που όλοι έχασαν?

Ένα Playlist για την εποχή

Και την ψυχολογική κατάσταση που δημιουργούν τα τελευταία γεγονότα...

1. M83 - Don't Save Us From The Flames
2. Archive - Again
3. Moby - Whispering Wind
4. Sade - No ordinary love
5. Pearl Jam - Sad
6. Janis Joplin - Summertime
7. The Walkmen - The rat
8. Bush - Letting the cables sleep (remixed)
9. Interpol - Slow hands
10.Unkle - Reign

Πατώντας πάνω στα τραγούδια βλέπετε και το αντιστοιχο βιντεο.