αυτοί που σκοτώνουν το χιούμορ σκοτώνουν τον έναν και μοναδικό Θεό που μας έχει απομείνει

αυτοί που σκοτώνουν το χιούμορ σκοτώνουν τον έναν και μοναδικό Θεό που μας έχει απομείνει

φονταμενταλισμοί του συναισθήματος και του ρεαλισμού

Η ΚΡΊΣΗ προκάλεσε πολλές καραμπόλες : και συγκλίσεις αλλά και νέες αποκλίσεις .. κιαν κάποτε ο ρομαντισμός και η φαντασία συμπλήρωνε τον πολιτικό ορθολογισμό σήμερα έχουμε φτάσει σε λογής λογής φονταμενταλισμούς: από την μια σε έναν φονταμενταλισμό του συναισθήματος και της άρνησης που αρνείται κάθε ρεαλισμό ως περίπου ..προδοσία ./.από την άλλη έναν φονταμενταλισμό του ..ρεαλισμού ,που δεν είναι ρεαλιστικός αλλά επικαλείται τον ρεαλισμό ως Ξόρκι.
θέλω να πω: το να επικαλείσαι το συναίσθημα δεν σημαίνει ότι είσαι και ...συναισθηματικός , το να ορκίζεσαι στην επανάσταση δεν σημαίνει ότι είσαι και ...επαναστάτης όπως ακριβώς και το να κτυπάς με μανία το στήθος σου εν ονόματι του ρεαλισμού δε σημαίνει ότι είσαι ... ρεαλιστής
φαντασιώσεις είναι που σκηνοθετούν το πραγματικό...

μια ΑΘΕΗ θρησκευτικοτητα

Ηθικά οι άθεοι που αισθάνονται και δείχνουν έμπρακτα την αγάπη βρίσκονται ένα σκαλί πιο πάνω από πιστούς . Γιατί;
Γιατί πολύ απλά το κάνουν χωρίς να περιμένουν μια μεταφυσική δικαίωση και ανταμοιβή .
Η αγάπη εμπεριέχει την ανταμοιβή της ..στη υπέρβαση του εγωισμού στο άνοιγμα των οριζόντων .. στην θέαση του  κόσμου

και αυτό ίσως είναι μια ΆΘΕΗ θρησκευτικότητα

http://nosferatos.blogspot.com/2009/07/blog-post_16.html

παλια αναρτηση :Τι να κάνουμε; Σημειώσεις απογοήτευσης για την έρημη χώρα .. Τετάρτη, 10 Ιουνίου 2009

Τετάρτη, 10 Ιουνίου 2009

Τι να κάνουμε; Σημειώσεις απογοήτευσης για την έρημη χώρα ..

Σ’ αυτή την έρημη χώρα που ξεκολλά σαν την Πέτρινη σχεδία του Σαραμάγκου η σαν την τελική σκηνή του Underground του Κουστουριτσα ..στην no man’s Land επιπεδοχωρα , στην Νεοδημοκρατική Μεταδημοκρατια , στη χώρα που κρύβει το κεφάλι της στα σκυλάδικα , σαν την στρουθοκάμηλο που τρέμει το επερχόμενο τέλος

Και που βουλιάζει μες τη κινούμενη άμμο του παρόντος και απωθεί και παρελθόν και μέλλον που βαδίζει σημειωτόν απάνω στο κενό και δεν τολμά να δει το βάραθρο από κάτω ,

Στην χώρα που απώθησε το προπέρσινο τραύμα με τις Φωτιές και ξαναψήφισε τους Ίδιους, αρκούμενη στα καθρεφτακια και τις χάντρες και στα τριχιλιαρα

Και που κατάπιε τα πιο απίστευτα σκάνδαλα , σαν παγωμένη από μια πληγή που δεν πονά τώρα γιατί ο πραγματικός πόνος θα έρθει αργότερα

Και που κοιτούσε αμίλητη την εξέγερση του Δεκέμβρη, με μια εσωτερικευμένη οργή και τρόμο μαζί , και μια μνησικακία και φθόνο για τον ίδιο της τον εαυτό,σαν μια σκιά που έχει χάσει το σώμα της και μένει εγκλωβισμένη στον τοίχο..................Tί να κανουμε;....

The Great Philosophical Battle: Albert Camus versus Jean-Paul Sartre