Οψεις Προδοσίας

ειναι κιαυτοι  που  σακατευουν με αγάπη

-κι εκκρινουν προδοσια οπως οι μελισσες το μέλι

και με γλυκολογα σου μπηγουν το μαχαιρι 

πισωπλατα- και αλλοι
που σερνονται χωρις  ντροπή κι ορκιζονται 

 πως σε Προδιδουνε για το καλό σου , κι αλλοι

που μεσα τους τις  ενοχές

πληρωνουν 

 Με το δικο σου αιμα , αλλοι πάλι 

σε σακατευουν σκετα απο Μοχθηρία , αλλοι γιατρευουν τις πληγές ( ο Τρωσας και ιασεται  σου λένε )και συ 

παρατηρεις  αυτήν την πολλαπλή σφαγή  συνηθισμένος , να δεχεσαι απο '' φιλους'' το μαχαιρι,το περιμένεις πιά  και ομως 

ενδομυχα ελπίζεις οτι  -Δεν μπορει- και καποιοι \- θα ντραπουνε ,ομως το ξερεις πιά 

 συνειδητά :Ναι , θα ντραπουνε ,

ομως εξισου θα προδωσουνε και πάλι,ειν' αναπόδραστο το κεντρι της προδοσιας

Καμιά φορά τις Κυριακές τ' απογευμα ....

καμιά Φορά τις Κυριακές τ' απόγευμα


στη παραλία περπατώ μονάχος μέσα σε να πλήθος απόκοσμο.
και είναι αυτές οι Κυριακές
σαν ένα επιμύθιο....
όμως
(μακάρι να ταν επιμύθιο)


δεν είναι παρα διάλειμμα σε μιαν ατέλειωτη σειρά από καθρέφτες

που αλληλοκαθρεφτιζουνε την πλήρη κενότητα

και -Δήθεν- λενε ιστορίες...

Έτσι κι αλλιώς η επανάληψη μας πεθαίνει

Έτσι κι αλλιώς η επανάληψη μας πεθαίνει
Την πρώτη φορά ως τραγωδία φυσικά άντε την δεύτερη ως φάρσα ;
Την τρίτη όμως,; Την τέταρτη;
Την εκατοστή , την μυριοστή;
Και τι να πουμε γι αυτήν και πάλι, την Αδύνατη επανάσταση
Αυτήν την δήθεν άνοιξη στην καρδιά του Χειμώνα;
Αυτήν την Κιτς Πλαστή αγάπη ..
Να επιπλέει Νούφαρο και πάλι
Στο (προαιώνιο) τέλμα μας

μια εκπληκτική ταινία Ντοκυμαντέρ που αναφερεται σε ενα σχολείο στη διαρκεια της Πολιστικής Επαναστασης στην Κινα ... ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΠΑΛΑΣ

 Δυστυχως  χωρις υποτιτλους .

Θα μπορουσε να προβληθεί  και στα  σχολεια μας ; πειθαρχια και αυτπειθαρχια   χωρις τιμωριες και αποβολές

κι' έγιναν ανυπόφορες ,οι μύχιες μου Ρίμες

έτσι που ανακάλυψα το Πτώμα τους , στα χιόνια
απόψε, αίφνης, δάκρυσαν τ' εφηβικά μου χρόνια

τα χρόνια π' απονήρευτοι πιστεύαμε σ' Αγώνες
ενώ παγίδες έστηναν στα πόδια μας , οι αιώνες

απόψε με πλημμύρισαν οι ξαφνικές μου μνήμες
κι' έγιναν ανυπόφορες ,οι μύχιες μου Ρίμες