στο τέλος μένουμε σκιές στου καραγκιόζη τον μπερντέ όπως και πάντα ,γαιδαρακο ,πάλι : ΝΤΕ!

σ  αυτό το θρίλερ με κομμένη την χολή

κιενω το θέαμα δεν λέει να τελειώσει

-η παγωμένη μας καρδιά πότε θα λιώσει ,

σαυτο το κούρεμα με μηχανή ψιλή.

- ενώ αρχικά κατηγορούσαμε τον παίχτη

και λοιδωρουσαμε τον κάθε έναν φταίχτη ..

στο τέλος μένουμε σκιές

στου καραγκιόζη τον μπερντέ

όπως και πάντα ,γαιδαρακο  ,πάλι : ΝΤΕ!

Ο Γρίφος!

Ο Γρίφος!
Μες στο μυαλό μου τρύπωσε ,το βράδυ ,ενας Γριφος
που μούλεγε ακατανόητα λόγια . ολα με ύφος
ολη την νύχτα έψαχνα να βρώ το νόημα τους
μεχρις που αποκοιμήθηκα κι έχασα τη λαλιά τους

Αραγες τι να ‘ελεγε ο μεγαλειώδης Γρίφος
Με ολο του τ’αρχοντικό και επηρμένο υφος;
Τα λόγια, όσο τα άκουγα μου φαινονταν σοφία …
Μα όταν εκοιμήθηκα ,χάσαν καθε μαγεία …

Ω Γρίφε…Μεγαλόπρεπε! που κατοικείς παλάτια…
Σε γκρέμισαν του ονείρατου τα αλλόκοτα μου άτια

μονοφτέρουγος

Η πελώρια φτερούγα αυτού του Άγγελου
Είναι το λειψό δώρο του Θεού
Πως θα πετάξει μονοφτέρουγος;
Αλλά και πως θα ζήσει μέσα στον Λάκκο των ανθρώπων ;


Του απομένει
να ζήσει μόνος -
τυλιγμένος με την Φτερούγα σάβανο

Αθορυβη ανοιξη στην καρδια του Χειμώνα

...

Ένα ήσυχο ξύπνημα

η αιφνίδια αποκαλυψη

και η ανέλπιστη Γιατρειά

που απότομα άνθισε

ενα Πρωί

τα γνωστά χελιδόνια,ο θολός ήλιος

το Δήθεν αθώο βλέμμα ,οι μάταιες σκέψεις

 σημάδια μιας Αθόρυβης άνοιξης

στην καρδια του χειμώνα

καθε στιγμή νοσταλγική που μας την πηρε ο χρόνος και τωρα μενει αναμνηση και νιωθεις πάντα μόνος καθε ψυχής αναβρυσμα, καθε μικρο στιχάκι που βγηκε μεσα απ’ της καρδιας τ’απεθαντο μερακι κι ηρθε και εδώ και κουρνιασε σε τουτο το κονακι και χωθηκε σ’ υπνο βαθύ, υπογειο νεράκι καθε ψυχουλα που αφησε εδώ ΄να ποιηματάκι ας εχει ονειρα γλυκά : δικο μας το κονάκι

καθε στιγμή νοσταλγική που μας την πηρε ο χρόνος
και τωρα μενει αναμνηση και νιωθεις πάντα μόνος
καθε ψυχής αναβρυσμα, καθε μικρο στιχάκι
που βγηκε μεσα απ’ της καρδιας τ’απεθαντο μερακι
κι ηρθε και εδώ και κουρνιασε σε τουτο το κονακι
και χωθηκε σ’ υπνο βαθύ, υπογειο νεράκι
καθε ψυχουλα που αφησε εδώ ΄να ποιηματάκι
ας εχει ονειρα γλυκά : δικο μας το κονάκι
κι εζησε ο Προκρουστης μας ,χιλιες χιλιάδες χρόνια
και τα ποιηματακια του θα ζησουνε αιώνια
Comment από Νοσφερατος | Μαρτίου 10, 2010