όταν ανακαλύπτεις την έλλειψη νοήματος του κόσμου αισθάνεσαι μια τρύπα στο στομάχι ..

όταν ανακαλύπτεις την  έλλειψη νοήματος του κόσμου αισθάνεσαι μια τρύπα στο στομάχι ...Έπειτα την ξεχνάς η μάλλον την απωθεις .. Και ετσι  ο κόσμος ειναι   σα να  ξαναγεμίζει νόημα και είναι σαν να κλείνει προς στιγμήν η ..Τρύπα.. Το ξέρεις ότι είναι απατηλό το νόημα αλλά ξέρεις επίσης οτι άτσι πορεύεται ο κόσμος και ότι δεν γίνεται αλλιώς . Πρέπει να πιστεύουμε ότι ο κόσμος έχει νόημα ακόμα κιαν  ένα μας κομμάτι έχει διαρκώς την επίγνωση πως εκείνο που χαρακτήριζε πάντοτε τον κόσμο ήταν και είναι η Α-νοησια

ο Εαυτός είναι πολλές παράλληλες ακολουθίες στιγμών που είναι η προσωπική μας θάλασσα και η ποίηση εξερευνά τα τρυφερά της βάθη

Ο χρόνος δεν είναι μια γραμμική ακολουθία

 υπάρχουν ατόφιες στιγμές που παραμένουν ακέραιες στη μνήμη..που δεν αφηγούνται παρα υπαινικτικά : πότε μια αίσθηση πληρότητας, 'αλλοτε μια Μυρωδιά μια γεύση
συνδεδεμένες με εικόνες : ο Εαυτός είναι πολλές παράλληλες ακολουθίες στιγμών
που είναι η προσωπική μας θάλασσα και η ποίηση
εξερευνά τα τρυφερά της βάθη.....

Ελλάδα των απορριματων

ουνίου 4, 2007 στο 2:54 μμ

Νοσφεράτος

Ελλάδα
των απορριματων
σπαταλημένη
σαν ζωή ,στην ακρη,
παρατημένη ,
ή παρατετεμένη
Αγωνια
που διασκεδαζει
και (δηθεν ) Μορφαζει
απο ευχαριστηση ή και Ανια
ή Αγχωμένη Μαλακια
Ελλάς
Της Ιστορίας
Της Υστεριας
Ελλάς του Μόχθου
Ελλάς του Ρόγχου…
Ελλάδα των περιττωμάτων
Ελλάς μοναχικών πτωμάτων…

μπερδευεις της Αριστερά με μια Μονομαχία κι εν τελει αναλωνεσαι σε καθε αψιμαχία Μου φαινεται σε κουρασε το μεσα και το εξω μου θελεις επανασταση, μα εγώ θελω να παιξω κιετσι ορμάς στα συννεφα φωναζοντας Αερα κι 'επικαλεισαι στα κρυφα το Ονομα του Πατέρα

μπερδευεις της Αριστερά με μια Μονομαχία
κι εν τελει αναλωνεσαι σε καθε αψιμαχία





Μου φαινεται σε κουρασε το μεσα και το εξω
μου θελεις επανασταση, μα εγώ θελω να παιξω




κιετσι  ορμάς στα συννεφα φωναζοντας Αερα
κι 'επικαλεισαι στα κρυφα το Ονομα του Πατέρα

πλαι σε καθε αληθεια  μας  υπάρχει ενα Ισως
μα μα  που εσύ διαλεξες της αμυνας το Μίσος


Κι ετσι Μισός πορευεσαι μεσα την Ου-τοπία
και μαλλον σου προχωρησε πολύ κι'η Μυωπία.....

η σιωπή ειναι το νεκρικο κιβουρι μας

παιδί μου πρόσεχε ,είπες στον ύπνο μου με μάτια υγρά
Μα πάτερα !!!-είμαστε πια συνομήλικοι : έχω τα χρόνια σου λίγο πριν πεθάνεις
Γερνάω ολοταχώς και ξέρω πως δεν έρχεται μόνο
-κουράζομαι πια ,'ξεχνάω
δακρύζω κάπου κάπου ,λυγίζω
Πατέρα η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από όταν έφυγες; καλά΄εσυ μου πέθανες νωρίς
Θυμάμαι πόσο ανησυχούσες για μένα 'Πως θα ζήσω ;
σε μια τόσο αφιλόξενη χώρα
Πατέρα , άντεξα, πέρασαν είκοσι έξι χρόνια
και έγιναν πολλά πως να τα περιγράψω
Δεν φτάνουν οι λέξεις , η σιωπή είναι το νεκρικό κιβούρι μας