Λαϊκή κοινότητα (Volksgemeinschaft) Αποσπασμα απο το Ζωή και θάνατος στο Τρίτο Ράιχ Peter, Fritzsche, Εκδόσεις ,ΘΥΡΑΘΕΝ 2013

 

Λαϊκή κοινότητα (Volksgemeinschaft)

                Η ανθεκτική δημοφιλία των Ναζί βασιζόταν στην ιδέα της Volksgemeinschaft της λαϊκής κοινότητας. Δεν ήταν ναζιστική ιδέα, και κανείς δεν την αντιλαμβανόταν σαν κάτι ξένο ή επίπλαστο. Αντίθετα, οι Ναζί κέρδισαν τα εύσημα ότι επιτέλους εδραίωσαν την εθνική αλληλεγγύη που από καιρό ποθούσαν οι Γερμανοί. Το θέμα είναι σημαντικό, επειδή οι πολίτες που δεν ταυτίζονταν απαραίτητα με τον εθνικοσοσιαλισμό ασπάστηκαν πολλά από τα επιτεύγματα της «εθνικής επανάστασης» του 1933. Η νομιμοποίηση που απολάμβαναν ο Χίτλερ και το καθεστώς του στηριζόταν σε μια ευρύτερη βάση καλής θέλησης. Η εθνική επανάσταση προηγήθηκε των Ναζί, έστω κι αν οι Ναζί ήταν το απαραίτητο μέσο για την κατίσχυσή της.

Από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, λαϊκή κοινότητα σήμαινε εθνική συμφιλίωση, υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών _ταξικών, τοπικών και θρησκευτικών που δίχαζαν τους Γερμανούς. Ήδη από τις “Μέρες του Αυγούστου” του 1914, όταν χιλιάδες Γερμανοί βγήκαν στους δρόμους για να υποστηρίξουν την εθνική υπόθεση σε καιρό πολέμου, αποκαλύφθηκε ότι ο κόσμος επένδυε συναισθηματικά στην επαγγελία της εθνικής ενότητας.Φυσικά, η γερμανική πολιτική δεν μεταμορφώθηκε σε συλλογική αρμονία, και το “1914” ήταν πάντα μια κατασκευασμένη εικόνα περισσότερο παρά μια βιωμένη πραγματικότητα. Παρ' όλα αυτά η ιδέα της εθνικής αλληλεγγύης είχε απήχηση επειδή φαινόταν να οδηγεί σε μεγαλύτερη κοινωνική ισότητα. Έδειχνε τον δρόμο για την ενσωμάτωση των εργατών στον εθνικό βίο, για το τσάκισμα της μεσοαστικής νοοτροπίας κοινωνικών διακρίσεων, και για την κατάργηση του σεβασμού που απαιτούσαν οι ελίτ της χώρας. Η δημοκρατική ή λαϊκίστικη φύση της ήταν σημαντικός παράγοντας για την δημοτικότητά της. Άλλωστε η λαϊκή κοινότητα υπήρξε πάντα μια έκφανση συλλογικής δύναμης της «ειρήνης εντός του φρουρίου» που έδωσε τη δυνατότητα στους Γερμανούς να κινητοποιηθούν ενάντια στους εξωτερικούς εχθρούς στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή η πολεμική πλευρά ήταν πολύ σημαντική μετά την ήττα της Γερμανίας το 1918. Η συμφορά της απρόσμενης υποταγής, τα «αιματοβαμμένα σύνορα» που επαναχαράχτηκαν με την συνθήκη των Βερσαλλιών και το σαρωτικό χάος του πληθωρισμού στις αρχές τις δεκαετίας του '20 ήταν συλλογικές εμπειρίες που εξηγούσαν τα δεινά του έθνους. Στα χρόνια της Βαϊμάρης, η λαϊκή κοινότητα αντιστάθμιζε το αίσθημα ότι οι Γερμανοί βρίσκονταν σε κατάσταση πολιορκίας, και συνάμα ήταν μια έκφραση πολιτικής ενότητας, απαραίτητης για την εθνική αναγέννηση. Ως εκ τούτου, πάντα υπήρχε ένα δραματικό πολεμικό στοιχείο στην Volksgemeinschaft.

Οι Ναζί εξώθησαν την ιδέα της λαϊκής κοινότητας στις πιο ακραίες συνέπειές της. Από τη μία, δράττονταν των γερμανικών δεινών και από την άλλη πρόβαλλαν τις νέες προοπτικές για το μεγαλείο της Γερμανίας στο μέλλον. Σφυροκοπούσαν ακατάπαυστα εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς Εβραίους, κερδοσκόπους, Μαρξιστές και Συμμάχους που υποτίθεται ότι εμπόδιζαν την εθνική αναγέννηση. Ο εθνικοσοσιαλισμός προσέφερε ένα συνεκτικό όραμα ανανέωσης το οποίο πολλοί Γερμανοί βρήκαν ελκυστικό, αλλά το συνδύαζε με το τρομακτικό φάντασμα της εθνικής καταστροφής. Για τους Ναζί, το “1914” σήμαινε ανανέωση και ζωή, ενώ το “1918” απειλούσε τους Γερμανούς με επανάσταση, χάος και τελικά θάνατο.

Η αντίθεση μεταξύ “1914” και “1918” καθόρισε την πολιτική σκέψη στη Γερμανία μέχρι το 1945. Σύμφωνα με την θεμελιωδώς πολεμική κοσμοθεώρηση που επεξεργάστηκαν οι Ναζί, μόνη εγγύηση για την διατήρηση της ζωής ήταν η πάλη| μάλιστα, η πάλη ήταν σημάδι ζωής. Η λαϊκή κοινότητα ήταν αναπόδραστα εκτεθειμένη σε κίνδυνο και αυτονόητα βίαιη. Η μόνιμη κατάσταση κινδύνου που κήρυξαν οι εθνικοσοσιαλιστές βοηθά να εξηγηθούν οι τρομερές προσπάθειες που κατέβαλαν οι ίδιοι και οι οπαδοί τους για να αναπλάσουν το συλλογικό σώμα, και η ικανοποίηση που τους χάριζαν οι εικόνες ενότητας και αλληλεγγύης. Βοηθά επίσης να εξηγηθούν οι βίαιοι αποκλεισμοί τους οποίους επέβαλαν ως κομμάτι της διαδικασίας της ανοικοδόμησης. Τα βασικά στοιχεία της ναζιστικής κοσμοθεωρίας ο έντονος φόβος της ολοκληρωτικής κατάρρευσης της εθνικής ζωής, η αποφασιστικότητα να αποφευχθεί το χάος του 1918 και η ηθική πεποίθηση ότι η διατήρηση της ζωής μπορεί να προϋποθέτει την καταστροφή της,κυκλοφορούσαν ευρύτατα στο Τρίτο Ράιχ. Φυσικά, αυτά ποτέ δεν υπήρξαν τα μόνα στοιχεία του μείγματος, αλλά οι Γερμανοί τα δούλευαν και τα συζητούσαν, ενόσω εξέταζαν την πολιτική των Ναζί και τη δική τους συμπεριφορά. Μόνο οι σκληροπυρηνικοί Ναζί, ωστόσο, παρέμειναν πιστοί στη λογική που ταύτιζε την βία με την ζωή, μέχρι το πικρό τέλος, το 1945.

Η ιδέα της εθνικής αλληλεγγύης εξέφρασε τις επιθυμίες εκατομμυρίων Γερμανών που ελεεινολογούσαν την αριστερή Νοεμβριανή Επανάσταση του 1918 και δεν εμπιστεύονταν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, επειδή έδωσε εξουσίες στους Σοσιαλδημοκράτες. Η απήχησή της ήταν μεγάλη στους πολίτες που είχαν τρομάξει από την οικονομική ανασφάλεια και την πολιτική αστάθεια στις αρχές της δεκαετίας του '30. Για πολλούς υποστηρικτές της δημοκρατίας, και κυρίως για τα έξι εκατομμύρια Γερμανών που επί μήνες και χρόνια βρέθηκαν χωρίς καμία προοπτική απασχόλησης, η λαϊκή κοινότητα έδινε μια διστακτική απάντηση στο πικρό ερώτημα που έθεσε το 1933 0 μυθιστοριογράφος Hans Fallada: “Και τώρα, τι λες ανθρωπάκο;”. «Κάτι έπρεπε να γίνει»  έτσι απλά μίλησε ένας άνεργος που μόλις είχε ασπαστεί τον ναζισμό. 


 Αμέτρητοι Γερμανοί ταύτιζαν τη δική τους εξαθλίωση με τα δεινά της Γερμανίας και έλπιζαν ότι μια ισχυρή ηγεσία στο Βερολίνο θα βελτίωνε τη μοίρα τους. Το γεγονός παραμένει, ωστόσο, ότι σε καμία ελεύθερη εκλογική αναμέτρηση δεν πήραν οι Ναζί περισσότερες ψήφους από ότι οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Κομμουνιστές μαζί. Οι Εθνικοσοσιαλιστές διείσδυσαν στις γραμμές της εργατικής τάξης, και μπορούσαν να υπολογίζουν σε συμπαθούντες από άλλα κόμματα _ αλλά το πολιτικό νοικοκύρεμα που υπόσχονταν προϋπέθετε το τσάκισμα των σοσιαλιστών.

Το βράδυ της 30ής Ιανουαρίου του 1933, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες του Βερολίνου συνέρρεαν γύρω από τα ένστολα μέλη του κόμματος που παρέλαυναν στην Πύλη του Βρανδεμβούργου για να γιορτάσουν τη νίκη των Ναζί. Τα “Heil” και “Hoch” και “Hurrah” υψώνονταν στον αέρα μαζί με τις φωνές των χορωδιών που τραγουδούσαν το “Deutschland όber Alles” και τον ναζιστικό ύμνο, το “Τραγούδι του Horst Wessel”. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ το πλήθος ήταν τόσο μεγάλο όσο εκείνο του 1871, όταν οι Γερμανοί συγκεντρωθήκαν για να γιορτάσουν τη συνένωση. Παρακολουθώντας από τα παράθυρα της γαλλικής πρεσβείας στην Pariser Platz, ο Γάλλος πρέσβης Andrι Franηois-Poncet, περιέγραψε τη σκηνή: «Αυτοί οι άνδρες με τις μπότες και τα καφέ πουκάμισα, που βημάτιζαν στρατιωτικά σε τέλεια πειθαρχία και τάξη, τραγουδώντας πολεμικά εμβατήρια, ξεσήκωναν έναν πρωτοφανή ενθουσιασμό. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί ένθεν και ένθεν της παρέλασης ξεσπούσε σε ουρανομήκεις ζητωκραυγές». «Επί ώρες παρέλαυναν οι φάλαγγες», θυμόταν η Melita Maschmann, που βρισκόταν στην Πύλη του Βρανδεμβούργου με τους γονείς και τον δίδυμο αδερφό της: «Με είχε κυριεύσει η φλογερή επιθυμία να γίνω ένα μ' αυτούς τους ανθρώπους για τους οποίους η όλη υπόθεση ήταν θέμα ζωής και θανάτου». Η Maschmann συμπαθούσε την «σοσιαλιστική τάση» του ναζιστικού κινήματος, την ιδέα της λαϊκής κοινότητας, την οποία αντιπαρέβαλλε με την συντηρητική επιφυλακτικότητα των γονιών της. Κι όμως, οι γονείς της βρίσκονταν και αυτοί εκεί. Γερμανοί εθνικιστές παρά ναζί, είχαν κατεβεί στο κέντρο της πόλης για να παραστούν σε ένα ιστορικό γεγονός, ακριβώς όπως είχαν συμμετάσχει στους πανηγυρισμούς για την αποχώρηση των Βρετανών από την Κολωνία το 1925 και στις λαϊκές εκδηλώσεις προς τιμήν του Προέδρου Πάουλ φον Χίντενμπουργκ στα ογδοηκοστά γενέθλιά του το 1928. Για τους Maschmann, για τους Gebensleben και για εκατομμύρια άλλους, ο θρίαμβος των Ναζί ήταν η αποκορύφωση μιας εθνικής εξέγερσης που κλιμακωνόταν επί χρόνια. Έτσι, η 30ή Ιανουαρίου του 1933, ποτέ δεν ανήκε ολοκληρωτικά στους Ναζί. Παρόμοιες σκηνές, όπου οι Ναζί και οι συμπαθούντες καταλάμβαναν δημόσιους χώρους, διαδραματίστηκαν σε όλη τη Γερμανία. Κανένας δεν μπορούσε να παραβλέψει το τεράστιο μέγεθος της εθνικής συγκέντρωσης του 1933.

όσοι εντυπωσιάστηκαν από τις κοινοτοπίες του κυριου''Η Χούντα άφησε Μηδέν Χρεος'' επειδή ίσως δεν είχαν ξανακούσει μια πολιτισμική-κοινωνιολογική ανάλυση της Πολιτικής Κουλτούρας στην Ελλάδα , θα εντυπωσια ζονταν μάλλον λιγότερο και θα καλλιεργούσαν το μυαλό τους πολύ περισσότερο αν έκαναν τον κόπο να διαβάσουν κάποια από τα βιβλία ενός πολύ λιγότερο προβεβλημένου αλλά πολύ πιο αξιολογου διαννοούμενου του ......

όσοι εντυπωσιάστηκαν από τις    κοινοτοπίες  του κυριου''Η Χούντα άφησε Μηδέν Χρεος'' επειδή ίσως δεν είχαν ξανακούσει μια πολιτισμική-κοινωνιολογική ανάλυση της Πολιτικής Κουλτούρας στην Ελλάδα , θα εντυπωσια ζονταν μάλλον λιγότερο και θα καλλιεργούσαν το μυαλό τους πολύ περισσότερο
αν έκαναν τον κόπο να διαβάσουν κάποια από τα βιβλία ενός πολύ λιγότερο προβεβλημένου αλλά πολύ πιο αξιολογου  διαννοούμενου του ΘΑΝΟΥ ΛΙΠΟΒΑΤΣ : ιδιως το Η ψυχοπαθολογία του Πολιτικού και το ΑΛΗΘΉΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΉΣ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ 


επίσης ας διαβάσουν ΚΑΡΑΠΟΣΤΟΛΗ
ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΔΕΜΕΡΤΖΉ

( διότι μόνο ο διαφωτισμός και η αυτομορφωση μας προφυλάσσουν από όσους μας πουλάνε ΦΎΚΙΑ για μεταξωτές κορδέλες , ειδικά στους Πονηρούς καιρούς που ζούμε )

La Guerre Du Feu - Ateş Savaşı - Quest For Fire 1981 DVDRip indir | Online izle

La Guerre Du Feu - Ateş Savaşı - Quest For Fire 1981 DVDRip indir | Online izle

http://www.imdb.com/title/tt0082484/

Yönetmen: Jean-Jacques Annaud
Türkçe Adı: Ateş Savaşı
Orjinal Adı: La Guerre Du Feu
Tür: Macera, Dram, Tarih
İmdb Puanı: 7,4/10
Yapım: 1981
Süre: 100 dakika
Senaryo: Gérard Brach, J.H. Rosny Sr.
Müzik: Philippe Sarde
Görüntü Yönetmeni: Claude Agostini
Oyuncular: Everett McGill, Ron Perlman, Nicholas Kadi, Rae Dawn Chong, Gary Schwartz

Konu: Tarih öncesi çağlara, günümüzden 80 bin yıl geriye gidiyoruz... Ulam kabilesine ait mağara adamları için, başında nöbetçi dikip üzerinde titredikleri ateş, en değerli hazineleridir. Doğa olayları sonucu nasıl olduğunu anlamadan buldukları ve nasıl yeniden yakacaklarını bilmedikleri ateş bir gün söner. Aralarından üçünü; Noah, Amoukar ve Gaw'ı, ateşi yeniden bulup getirmekle görevlendirirler.

Uyumsuz üçlüyü, bu tehlikelerle dolu dünyada çetin bir yolculuk beklemektedir. Tüm yolculuklar gibi, sonunda aradığınız şeyden daha fazlasını bulacağınız bir yolculuk...




La.Guerre.Du.Feu.1981.DVDRip.rar 997.4 MB


La.Guerre.Du.Feu.1981.DVDRip.rar 997.4 MB


La.Guerre.Du.Feu.1981.DVDRip.avi 701,47 Mb

Alternatif 2 part versiyon:

http://netload.in/datei8qhecicaK0/QuFoFi.part1.rar.htm
http://netload.in/dateif7lHEOzmm8/QuFoFi.part2.rar.htm


http://www.filefactory.com/file/4miz67j2f9qx/QuFoFi.part1.rar
http://www.filefactory.com/file/35qffrinfdq5/QuFoFi.part2.rar

Filmin Altyazısı

Not: Filmin altyazıya ihtiyacı yok. Çünkü Filmde hiç konuşma yok. Sadece filmin başlangıcında altta sunduğum metin geçiyo.

80.000 yıl önce insanlığın güneşi doğdu.
Prehistorik insan, tabiatın yıldırım, volkanik püskürmeler gibi...
...tesadüfleriyle ona sunulan ateşi korumayı öğrendi.
Ama onu yapay olarak yaratmayı öğrenemedi.
Bizim için sıradan olan bu ateş insafsız bir rekabetin amacı oldu.
Bu zalim çağlarda, ateş türümüzün var olmasını sağlıyordu.
İnsanı korkunç soğuklardan, donmaktan, yırtıcı hayvanlardan...
...korumaya ve et kızartmaya yarıyordu.
Kabileler, onun iyilik ve ışık saçan gücü etrafında organize oluyorlardı.
Ateşe sahip olan hayata da sahipti.
- Ateşe Çağrı -
Meftun MEDE iyi seyirler diler...

To όνειρο του Λοβέρδου : Ο Άνθρωπος απο Μάρμαρο

το ...''Μηδέν ''-τάχα μου- χρεος της Χούντας'' και....άλλαι ιστορίαι

στο 8. 14 λεει ο ...''φιλοσοφος'' το απολυτως ψευδες  '' Η χουντα αφησε ΜΗΔΕΝ  δημοσιο χρεος''....



https://www.youtube.com/watch?v=NOdsf8stEK0

Το αδιέξοδο του Σταύρου Θεοδωράκη και οι απαντήσεις του Στέλιου Ράμφου

http://www.topontiki.gr/.../63414/Ta-foumara-ton-xountaion

Τα φούμαρα των χουνταίων... - ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Κρατάει τέσσερις δεκαετίες το σλόγκαν των φιλοχουντικών, φιλοβασιλικών και χρυσαυγιτών ότι η δικτατορία των...

topontiki.gr

Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, το 1974 το δηµόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, µε τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισµό να γιγαντώνονται. Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., µε το έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων µεταναστών, να µειώνονται δραµατικά µετά το 1970. Ο πληθωρισµός κάλπαζε, το πραγµατικό εισόδηµα µειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια.

.......................................

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1792 στις 24 Δεκεμβρίου 2013

Το Ποντίκι

Τα φούμαρα των χουνταίων...

Κρατάει τέσσερις δεκαετίες το σλόγκαν των φιλοχουντικών, φιλοβασιλικών και χρυσαυγιτών ότι η δικτατορία των Συνταγµαταρχών παρέδωσε µια «παρθένα» οικονοµία, δίχως κανένα χρέος.
Το ίδιο πολυφορεµένο παραµύθι ακούστηκε και στο τελευταίο βίντεο, µε πρωταγωνιστή τον προφυλακισµένο Νίκο Μιχαλολιάκο, όταν σε µια ταβέρνα παραληρούσε ως συνήθως: «Επί 21ης Απριλίου τούς άφησε µε µηδέν χρέος και κατάντησαν τα πράγµατα… εκεί τα κατάντησαν. Τα λένε οι ίδιοι…, τα οµολογούν, η γενιά του Πολυτεχνείου».
Φυσικά, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος µε στοιχειώδη λογική και την ελάχιστη κατάρτιση θα µπορούσε να υποθέσει, δίχως να γνωρίζει καν τίποτα παραπάνω, ότι θα ήταν αδύνατο ένα χρέος που τρέχει κι αυξάνεται από καταβολής ελληνικού κράτους να εξαφανιστεί ή έστω να φρεναριστεί και να µειωθεί για µια εφταετία, ειδικά από µια χούντα ασυδοσίας και ασχετοσύνης. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η χούντα τα έκανε µαντάρα και στα οικονοµικά. Με το δηµόσιο ταµείο να πηγαίνει κατά διαόλου. Χειρότερα από πριν και µετά. Και ο µεγαλύτερος µύθος απ’ όλους ήταν αυτός της ανάπτυξης. Ουδεµία χειροπιαστή ανάπτυξη υπήρξε επί εφταετίας. Το αντίθετο…
Εκτός κι αν µπορεί να θεωρηθεί επίτευγµα το (απογοητευτικό) +0,9%, τη στιγµή που όλη η Αθήνα χτιζόταν, οι Έλληνες µετανάστες και οι ναυτικοί τόνωναν τις καταθέσεις µε δεκάδες χιλιάδες εµβάσµατα από το εξωτερικό, ενώ η Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 προσπαθούσε να σηκώσει για πρώτη φορά κεφάλι, ύστερα από την Κατοχή, τον Εµφύλιο και την κατάµαυρη δεκαετία του ’50. Μόνο οι υπερεργολάβοι και οι ρουφιάνοι πλούτισαν, λοιπόν, στην οδυνηρή εφταετία σκανδάλων…

Χουντικοί µύθοι
Το «Π» ρίχνει κλοτσιά µια για πάντα σ’ αυτές τις µυθοπλασίες περί «καλής» οικονοµίας επί χούντας. Και, µάλιστα, µε ντοκουµέντα. Με δηµοσιεύµατα ακριβώς απ’ αυτήν την εποχή. Επί δικτατορίας! Τότε, δηλαδή, που η λογοκρισία έδινε κι έπαιρνε. Και τα παρουσιάζουµε αυτά τα δηµοσιεύµατα της επταετίας, ακριβώς επειδή σίγουρα υπάρχουν ακόµα άπιστοι Θωµάδες.
Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, το 1974 το δηµόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, µε τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισµό να γιγαντώνονται. Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., µε το έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων µεταναστών, να µειώνονται δραµατικά µετά το 1970. Ο πληθωρισµός κάλπαζε, το πραγµατικό εισόδηµα µειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια.



Τζάµπα… εργολάβοι
Ακόµα και µια ελαφριά µείωση του εξωτερικού δανεισµού ήταν τεχνητή, αφού οι εργοληπτικές εταιρείες έπαιρναν τα δάνεια από το εξωτερικό µε εγγύηση ελληνικού ∆ηµοσίου και στη συνέχεια γίνονταν ανάδοχες των δηµόσιων έργων, µε παραχώρηση των δανείων στο ελληνικό κράτος. ∆εκάδες τέτοια δάνεια - συµβάσεις έγιναν και µ’ αυτήν την πατέντα - µετατροπή και το χρέος φαινόταν ως «εσωτερικό». Καραµπινάτη δηµιουργική λογιστική, δηλαδή, του «µυστράκια» Παττακού και τον οµοϊδεατών του.
Από το 1971, λοιπόν, η κατάσταση στην οικονοµία δεν µπορούσε να κρυφτεί άλλο. ∆εν θα ήταν, µάλιστα, υπερβολή να πούµε ότι τότε άρχιζε να χτίζεται πια για τα καλά η λερναία ύδρα του χρέους.
Στις 6.4.1971 οι εφηµερίδες δηµοσιεύουν: «Αύξηση κατά 23,5% σηµείωσε το δηµόσιο χρέος εντός του πρώτου 5µήνου του 1970, έναντι του 1969, κι έφθασε τα 58,3 δισεκατοµµύρια δρχ. τον Μάιο του περασµένου έτους, έναντι 47,2 που ήταν τον Μάιο του 1969, σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΣΥΕ».
Στις 22.9.1971 υπάρχει στα «Νέα» οικονοµική ανάλυση του Κωνσταντίνου Κόλµερ, όπου διαβάζουµε ότι «ναι µεν σηµειώθηκε το 1970 µια επιβράδυνση στην αύξηση του ρυθµού αυξήσεως του χρέους στο 12% έναντι 25% του 1969 (σ.σ.: πάλι επί χούντας είχε εκτιναχθεί, δηλαδή), όµως σηµειώθηκε µια ουσιώδης αύξηση του κρατικού δανεισµού µε έντοκα γραµµάτια και διπλασιασµός του δανεισµού σε συνάλλαγµα». Παρατίθενται, µάλιστα, και αποκαλυπτικά στοιχεία για το δηµόσιο χρέος από το 1958, µε πηγή πάντα τη στατιστική υπηρεσία:

∆ΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ∆ΙΣ. ∆ΡΧ.
1958........................................................3,5
1959........................................................8,0
1960........................................................9,7
1961......................................................11,6
1962......................................................13,1
1963......................................................17,6
1964......................................................21,4
1965......................................................25,4
1966......................................................32,0
1967......................................................37,8
1968......................................................45,3
1969......................................................56,7
1970......................................................63,7

Από το 1966, δηλαδή, που το χρέος ήταν 32 δισ., διπλασιάστηκε µέχρι το 1970 στα 63,7 δισ.
Σύµφωνα, εξάλλου, µε στοιχεία του ∆εκεµβρίου του 1971, υπήρξε «αύξηση των εισαγωγών µ’ έναν ρυθµό 15% περίπου, µε ταυτόχρονη µείωση των εξαγωγών κατά 5%, διαφορά που διεύρυνε το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου». Πάτωναν οι εξαγωγές, θέριευαν οι εισαγωγές…
Το 1972 ο Τύπος βοούσε πια για την τραγική κατάσταση της οικονοµίας. Στις 13.9.1972 τα «Νέα» έγραφαν στον τίτλο του ρεπορτάζ τους: «Κατά 7,7 δισ. αυξήθηκε το 1971 το δηµόσιο χρέος». Και συνέχιζαν:
«Αυξήθηκε κατά 7,7 δισεκατοµµύρια δραχµές το δηµόσιο χρέος της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του 1971. Σύµφωνα µε τα στατιστικά στοιχεία του τελευταίου τεύχους του ∆ελτίου Στατιστικής ∆ηµοσίων Οικονοµικών, κατά το τέλος του 1971 το συνολικό δηµόσιο χρέος ανήλθε σε 71,4 δισ. δραχµές». Από 63,7 που ήταν το 1970!
Με τη σηµείωση ότι µειώθηκε κατά 600 εκατ. δρχ. το χρέος σε ξένο νόµισµα και αυξήθηκε κατά 1,8 δισ. το χρέος σε εγχώριο νόµισµα. Με την πατέντα, που λέγαµε.
Στον «Οικονοµικό Ταχυδρόµο», στις 15.2.1973, τα σηµάδια κατρακύλας της οικονοµίας συνεχίζονται: «Μεταξύ Μαΐου 1971 και 1972 το δηµόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 7.118 εκατ. δρχ. ή σε ποσοστό 10% κι έφθασε στο ύψος των 73.806 εκατ. δρχ.».



«Θυσίες και κόστος»
Το πιο ενδιαφέρον άρθρο όλης εκείνης της εποχής το ξετρυπώσαµε στο «Βήµα». Στις 20.10.1973 υπήρχε πρωτοσέλιδη ανάλυση µε τίτλο «Ο απολογισµός µιας εξαετίας, θυσίες και κόστος». Τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτά τα περί «µηδενικών χρεών» δεν µπορούν να λέγονται ούτε γι’ αστείο. Πιο τρανταχτή διαπίστωση; Ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος έγινε 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Από καταβολής ελληνικού κράτους! Ιδού τα σηµαντικότερα αποσπάσµατα:
♦  «∆ιαπιστώθηκε στο προηγούµενο σηµείωµα ότι από τα προβαλλόµενα σαν επιτεύγµατα της οικονοµικής της εξαετίας, η µεν οικονοµική σταθερότητα όχι µόνο δεν εξασφαλίστηκε, αλλά αντίθετα διαταράχθηκε κατά τρόπο επικίνδυνο, η αύξηση του συναλλαγµατικού αποθέµατος είναι εικονική και οφείλεται στο δανεισµό από το εξωτερικό, ο δε ρυθµός αναδιάρθρωσης της οικονοµίας υπήρξε κατώτερος των δαπανών και δυσαναλόγως µικρότερος σε σχέση µε το παρελθόν».
♦ «Η µόνη διαφορά έναντι του παρελθόντος είναι η αποκληθείσα µε µετριοφροσύνη «ταχύρρυθµη ανάπτυξη», δηλαδή η επίτευξη πρόσθετου ρυθµού ανάπτυξης έναντι του παρελθόντος κατά 0,9% τον χρόνο, σύµφωνα µε τα επίσηµα στοιχεία. Ποιες όµως υπήρξαν οι θυσίες για να καταλήξουµε σ’ αυτό το ασήµαντο ποσοτικά και ανεπαρκές ποιοτικά ποσοστό ετήσιας αύξησης του εισοδήµατος;».
♦ «Μια από τις σπουδαιότερες θυσίες της εξαετούς περιόδου που προορίζεται να επηρεάσει δυσµενώς τις εξελίξεις της οικονοµίας στο µέλλον είναι η αύξηση του εξωτερικού χρέους της οικονοµίας. Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας όπως είχε διαµορφωθεί µε τις ρυθµίσεις των προπολεµικών χρεών ανερχόταν από το 1821 µέχρι και το 1966 σε 1.110 εκατ. δολάρια περίπου».
♦ «Μέσα σε έξι χρόνια το χρέος αυτό ξεπέρασε τα 2.700 εκατ. δολάρια, χωρίς να υπολογίζονται οι καταθέσεις σε συνάλλαγµα από το εξωτερικό. Ήρκεσαν, δηλαδή, έξι χρόνια για να γίνει το εξωτερικό χρέος της χώρας 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Και αυτό για έναν πρόσθετο ρυθµό ετήσιας αύξησης 0,9%».
♦ «Ακόµα και το δηµόσιο εξωτερικό χρέος που από την εθνική ανεξαρτησία ως το 1966 δεν ξεπερνούσε τα 300 εκατοµµύρια δολάρια έφθασε κατά την τελευταία εξαετία τα 700 εκατ. δολάρια, το δε εσωτερικό δηµόσιο χρέος από 32 δισ. δρχ. φθάνει τώρα περίπου τα 80 δισ. Ας σηµειωθεί ότι τώρα µέρος των δανείων του κεντρικού προϋπολογισµού πραγµατοποιείται µέσω Τραπέζης Ελλάδος και δεν εµφανίζεται στους λογαριασµούς του δηµόσιου χρέους»!



Οι πλούσιοι, πλουσιότεροι
Και συνέχιζε η εφηµερίδα στον απολογισµό που έκανε τον Οκτώβριο του 1973 µε το εµπορικό ισοζύγιο: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί. Εκείνο πάντως που είναι άκρως ανησυχητικό είναι η αλµατική αύξηση των εισαγωγών που από 1.150 δισ. το 1966 προβλέπεται να φθάσει τα 3.500 τουλάχιστον το 1973. Η αύξηση αυτή των εισαγωγών αντανακλά αφενός µεν τον χαµηλό βαθµό ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονοµίας, αφετέρου δε την ανεπάρκεια της εγχώριας παραγωγής».
Στη συνέχεια διαβάζουµε ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι: «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
Μόλις λίγες εβδοµάδες µετά την πτώση της χούντας, ο οικονοµολόγος Αδαµάντιος Πεπελάσης δηµοσιεύει άρθρο του (2.8.1974), στο οποίο κάνει λόγο για ξεπούληµα της Ελλάδας στα ξένα κεφάλαια από τους Συνταγµατάρχες:
«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα.
Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτι κό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ - αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».
Τελικά, αυτά τα περί «οικονοµικού θαύµατος της χούντας» δεν είναι απλά παραµύθια της Χαλιµάς, αλλά όσοι τα λένε προσπαθούν να βγάλουν λάδι, γκεµπελικά και προκλητικά, µια καταστροφική οικονοµική περίοδο που βάλτωσε τη χώρα σε όλα τα επίπεδα… Και το ότι κάποιοι θέλουνε να ξεχνάνε τόσο εύκολα, είτε επειδή είναι ωφεληµένοι από σκοτεινές περιόδους σαν την εφταετία είτε επειδή έστω είναι ανιστόρητοι, δεν πάει να πει ότι όλοι έχουµε πάθει µαζικό Αλτσχάιµερ και οµαδική τύφλωση…

 Συνεχιζεται..(  σε οτι αφορά  τα  υπολοιπα της  ομιλιας του κυριου Ραμφου..)