ΑΛΛΟΥ ΦΑΝ ΜΑΡΞ .... ΠΟΙΗΣΗ ΠΑΡΑ ΚΑΤΙ ..

αντίο μπλόγκερ/αναδημοσιευση ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ απο τον ΤΑΜΙΣΤΑ

αντίο μπλόγκερ

Ο Allu Fun Marx πέθανε πριν από πέντε μήνες και το έμαθα το περασμένο Σάββατο. Κοιτώντας δεξιά τη στήλη με τις ενημερώσεις από τις νέες αναρτήσεις κάποιων μπλογκ που παρακολουθώ, είδα στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου τον τίτλο "Αποχαιρετισμός στον Allu Fun Marx". Κατέβηκα πιο κάτω, κατέβηκα ώσπου βρήκα το μπλογκ του με την ένδειξη "Πριν από 5 μήνες". 

Δεν ξέρω τι φάρα είναι οι μπόγκερ, οι μπλόγκερς που λένε άλλοι. Μάλλον δεν είναι φάρα. Το ότι δεν ξέρω το λέω σε κάθε ευκαιρία. Το ξέρω. Οι μπλόγκερ δεν είναι φάρα, είναι φάρες. Τα δίκτυα, όπου μαθές διευρύνεις τους ορίζοντες, είναι πιο κλειστά από την υλική καθημερινότητα, που η διαπερατότητά της ποικίλει επιτρέποντας τον συγχρωτισμό λογιών ανθρώπων. Τα φίλτρα του ίντερνετ αυστηρά. Όπως και εκείνα που κατασκευάζουν οι μπλόγκερ για συγκρατούν στοιχεία ταυτότητας και προσωπικότητας μη ανακοινώσιμα. Το ονοματεπώνυμό του, το πού ζούσε, κι άλλα στοιχεία απ' τη ζωή του μαθεύτηκαν τώρα, εγώ τα είδα στου Σαραντάκου, στο φέισμπουκ, λέει, γράφτηκαν, φέισμπουκ δεν έχω ο διεστραμμένος, τα έμαθα στου Σαραντάκου. 

Με τον Αλλουφάνη δεν ταιριάζαμε σε πολλά. Ανερυθρίαστα, όπως τόνιζε, κόκκινος  εκείνος,  σαν το μακρινό παρελθόν μου. Με μια βεβαιότητα που ζηλεύω καμιά φορά, μέσα στην καθολική αβεβαιότητά μου, αλλά συνήθως δεν μπορώ και να την καταλάβω. Νομίζω ότι ο ένας εκτιμούσε τον άλλον. Ποιος ποιον. Τι ήξερε για μένα πέρα απ' ό,τι φαίνεται εδώ; Αλλά και γιατί θα έπρεπε να ξέρει κάτι παραπάνω; Οι σφαίρες των ανώνυμων μπλόγκερ, σαν τα πλοία των τρελών, είναι κοινότητες φαντασιακές  ανθρώπων που πέρα απ' την καθημερινή τους ζωή έχουν στη διάθεσή τους ένα μέσο να εκφραστούν και να διαβαστούν αλλιώς κι αλλού. Αυτό το μέσο, το μπλογκ, όταν η ζωή τους τελειώσει, θυμίζει κενοτάφιο. Μνημείο γνωστού μπλόγκερ - αγνώστου ανθρώπου. 

Από την άλλη ζωή μας, την υλική - όχι την ηλεκτρονική, αποκαλύπτουμε λίγα θραύσματα, όμως έτσι κι αλλιώς από σπασμένα κομμάτια φτιάχνεται. Ελπίζω ότι δεν έχουμε κιόλας επιβεβαιώσει τον Virilio:

Χωρίς καν ν' αμφιβάλλουμε γι' αυτό, έχουμε γίνει οι κληρονόμοι και οι απόγονοι ενός τρομερού συγγενολογιού, δέσμιοι κληρονομικών στιγμάτων που μεταβιβάζονται όχι πια με τα γονίδια, το σπέρμα, το αίμα, αλλά από μιαν άρρητη τεχνητή μόλυνση.

Αργά κατάλαβα ότι δεν ήταν δική μου ιδέα η λέξη παραποίηση αντί για τη λέξη παρωδία, ίσως στο μπλογκ του την είχα δει κι έπειτα το ξέχασα και νόμισα ότι την σκάρωσα εγώ. Ο  Allu Fun Marx, ειδικός στις παραποιήσεις γνωστών ποιημάτων, στα ποιήματα παρά κάτι, που στοιχειοθετήθηκαν και σε ψηφιακό βιβλιαράκι από τον Βασίλη Λαλιώτη, παρώδησε όχι μόνο τα ποιήματα που παρώδησε αλλά και τις φάρες των μπλόγκερ. Όπως στο Blogger μαζί, παραποίηση του καρυωτακικού Όλοι μαζί:

Blogger μαζί κινούμε, συρφετός,

γυρεύοντας των comments την ευλογία

Μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία

έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

Αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές

τα αισθήματα στη ιντερνετική καρδιά μας.

Στη Lifo αχ! πότε θα δούμε τα γραπτά μας,

για να μας πούνε blogger-ποιητές;

Γράφουμε για τα παλιά, τα παιδικά 

τα τραύματά μας. Παίρνουμε πόζα. 

Ανυπόφορη νομίζουμε πρόζα 

των καλών ανθρώπων τη συντροφιά. 

Μόνο για μας υπάρχουν του Θεού 

τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις. 

Στη γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις, 

ανεβάσαμε post όσα τ’ άστρα του ουρανού. 

Κι’ αν πειναλέοι-για κλικ- γυρνάμε ολημερίς, 

κι’ αν ξενυχτούμε πάνω στα πληκτρολόγια 

ποτέ δεν τσιγκουνευτήκαμε στα λόγια… 

Στις πράξεις μόνο είμαστε λίγο ασυνεπείς. 

Γιώργο Αλλουφάνη σου αφιερώνω ένα δικό μου παραποίημα αποσπάσματος της Ρωμιοσύνης του Ρίτσου που δεν τέλειωσα πριν από χρόνια. Και τη Διεθνή, που - αναπόφευγο - εκεί πίσω μακριά ενώνει τα σκιρτήματά μας. 

το χέρι τους είναι κολλημένο στο ποντίκι

το ποντίκι είναι συνέχεια του χεριού τους

το χέρι τους είναι συνέχεια του μυαλού τους

το μυαλό τους είναι συνέχεια κολλημένο

έχουν στα χείλη τους απάνω λιποζάν

κι έχουν τιγκάρει με κενό τα μαύρα μάτια τους

σαν μιαα μαύρη τρύυπα σε μια γούβα του σύμπαντοος

Το ιδιότυπο μάγμα του αντιευρωπαϊσμού

Μετά την κρίση

Το ιδιότυπο μάγμα του αντιευρωπαϊσμού

ALLU FUN MARX : ΑΡΙΣΤΕΡΑ …ΣΤΗ BLOGOSLOVAKIA:Χωρίς πολλα λόγια αλλά με πολύ συγκινηση - αναδημοσιευση απο το ΚΑΝΑΛΙ

ALLU FUN MARX : ΑΡΙΣΤΕΡΑ …ΣΤΗ BLOGOSLOVAKIA

Δεν μου απάντησε στο email που του έστειλα στην γιορτή του.
Τότε πρόσεξα ότι είχε να εμφανιστεί από τις 6 του Γενάρη και δεν μου είχε απαντήσει και σε ένα dm που του είχα στείλει στις 15 Γενάρη. Τελευταία φορά που «μιλήσαμε» ήταν η 5 Γενάρη.
Με ζώσανε τα φίδια και άρχισα να ψάχνω, έως ότου σήμερα έμαθα από την δουλειά του, ότι τον πρόδωσε η πληγωμένη του καρδιά κάπου στις αρχές Γενάρη.
Ο ΑΦΜ ήταν ΚΚΕ και Ολυμπιακός, όπως του άρεσε να λέει «ανερυθρίαστα κόκκινος».
«Δουλέψαμε» μαζί σε διάφορα «πρότζεκτ» όπως τώρα τελευταία την πρώτη ποιητική τρολοσυλλογή του Άδωνι Γεωργιάδη την “Κλειούς παραφερνάλια” (1.1.2014) της οποίας «επιμελήθηκα» το εξώφυλλο. Αυτή η ποιητική συλλογή δημιούργησε μια συζήτηση, γιατί όντως ο ΑΦΜ ήταν καλός ποιητής και κατάφερε να ξεγελάσει και να προβληματίσει.
Ένα άλλο ήταν το “Το έπος της σαρανταπαπαρούσας” (2009) “Μια ποιητική κατάληψη/ανάληψη/μετάληψη του χώρου της Μπλογκοσλοβακίας από τον τον ΑΦΜ, τον Νοσφεράτο, την Ροδιά , την Χρονοστιβάδα, τον Καναλιώτη, και άλλους καταραμένους ποιητές” (2009)

~

Μάζεψε όσες μουσικές εκδόσεις κυκλοφορούσαν της Μισιρλού και της παρουσίασε σε ένα καλαίσθητο blog κάτω από το όνομα “Μαγική ξωτική ομορφιά”  και υπότιτλο “Περιπλανήσεις της Μισιρλού ανά τον κόσμο”.
Έγραφε :
«Έλα να σου δείξω την συλλογή μου με τις …Μισιρλούδες.
Τι να γίνει. Δεν μαζεύω πεταλούδες, τις προτιμώ ζωντανές.
Στο blog αυτό θα ανεβάσω σιγά σιγά κάποιες δεκάδες από διάφορες εκτελέσεις του πιο διασκευασμένου ελληνικού τραγουδιού παγκοσμίως, της “Μισιρλούς”. Κατά την ανάρτηση δεν θα τηρηθεί ούτε χρονολογική, αλλά ούτε αξιολογική σειρά. Θα ανεβάζω τις… Μισιρλούδες μου ανάλογα με το γούστο της στιγμής.
Ελπίζω να έχει ενδιαφέρον και για μένα και για όσους περάσουν από τα μέρη αυτά.»
Είχε μαζέψει εκατοντάδες εκτελέσεις και δεν πτοήθηκε ακόμα και όταν η πύλη που τα φύλαγε (και εγώ πολλά δικά μου) χάθηκε ξαφνικά ένα πρωινό. Δεν πειράζει, μου είπε θα τα μαζέψω από την αρχή!!!  Επίσης άρχισε να τα μαζεύει και τα video της Μισιρλού στο blog «M i s i r l o u { T V }».

~

Συγκέντρωσε 1000 τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη στο blog «ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» με υπότιτλο «Ο Μίκης Θεοδωράκης και η μουσική του στο Youtube» μαζί με τον Χρήστο και το Νατασσάκι, έχοντας εξασφαλίσει την άδεια του ίδιου του Μίκη για ελεύθερη διάθεση.

~

Τον Μάη του 2008 εγκαινίασε το blog  «ΙδιογράφΩς» που ήταν μια συλλογή ιδιόγραφων σημειωμάτων των blogers της εποχής. Έγραφε :
«Εντάξει, με το πληκτρολόγιο σε είδαμε…
Τα κουτσοκαταφέρνεις. Για να σε δούμε όμως και σε πιο κλασικά μέσα γραφής. Όχι, δεν ζητάμε να σκαλίσεις την πέτρα, να γράψεις στα τοιχώματα της σπηλιάς ή να πάρεις την πλάκα και το κοντύλι. Πάρε ένα στυλό, ένα μολύβι, μια πένα, ένα μαρκαδόρο, μια κηρομπογιά, ένα κραγιόν και γράψε κάτι. Κάτι που να σε αντιπροσωπεύει όμως. Γιατί όπως λέγανε και οι παλιοί scripta manent. Και πού το ξέρεις; Μπορεί κάποτε να εκδοθούμε σε λεύκωμα.
Γράψε λοιπόν, σκανάρισέ το και ανέβασέ το στο blog σου.
Και μετά “ειδοποία ρε μπούρδα Καραβάγγο” για να προσθέσουμε το αυτόγραφο στην συλλογή.»

 ~

Το Νοέμβριο του 2010 έφτιαξε λογαριασμό στο twitter με όνομα, τι άλλο; «@allufunmarx»  {Άπιστη θα με πεθάνεις/βρε ανφόλο μη μου κάνεις/ ρίξε μου ένα ριτουίτ/να γινώ κι εγώ ελίτ} ~Ανερυθρίαστα κόκκινος~ 

Ο ΑΦΜ ήταν μια παρουσία απ’ όλους αγαπητή στην blogoσφαιρα.
Σε παρακινούσε να κάνεις πράγματα. Σε τράβαγε από το μανίκι να βγεις από την απάθεια.
Παραποιώντας τον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι έγραφε στο blog του ότι  «το blog δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέφτη, μα σαν φακός να μεγεθύνει…»

Αντίο φίλε και σύντροφε Allou Fun Marx

 ~

Ο πλέον κοντινός του άνθρωπος στα SM αδιαμφισβήτητα ήταν το Νατασσάκι.
Την περίοδο 2008 – 2010 μάλιστα ήταν το πρώτο σχόλιο κάτω από κάθε ποστ του στο blog του σχεδόν με το που ανέβαινε στον αέρα. Τότε πίστευα ότι «δεν μπορεί θα είναι δίπλα του και μόλις το ανεβάζει τον σχολιάζει από το ίδιο pc αλλάζοντας προφιλ»  :)
Το Νατασσάκι είναι και ο μόνος άνθρωπος από τα SM που τον έχει δει από κοντά, όταν πέρασε το 2008 από Αθήνα κατεβαίνοντας από Διδυμότειχο για να πάει διακοπές στην Κρήτη με την οικογένειά του.
Το Νατασσάκι ήταν το μόνο άτομο που γνώριζε όλα τα πραγματικά στοιχεία του Γιώργου. Έτσι όταν το προαίσθημά μου ήταν τόσο φορτικά έντονο, σε αυτήν τηλεφώνησα να μου δώσει τα στοιχεία του κλπ. Μερικές αναζητήσεις στο google, μια αναζήτηση πρώτα στο ΥΠΕΣ (στους ψηφοφόρους που δεν τον βρήκα και με γέμισε απελπισία) και ένα τηλέφωνο στο ένα από τα δύο φροντιστήρια που υπάρχουν στο Διδυμότειχο και άκουσα αυτό που δεν ήθελα να ακούσω. Ήταν η πρώτη που το έμαθε…
H Νατάσσα γράφει από το facebook
- “Να προσέχεις, να μη συγχύζεσαι!” γκρίνιαζα κάθε βράδυ, “έχεις και την καρδιά σου”.
- “Ναι, την έχω. Και ενισχυμένη, μη φοβάσαι”, γελούσε και σα να άκουγα το γέλιο του.
Κάθε βράδυ, για χρόνια. Από το Μάη του 2007, που γνωριστήκαμε, μέχρι και το τέλος του 2012, μιλούσαμε κάθε, μα κάθε βράδυ. 10 με 12, σχεδόν πάντα. Λέγαμε τα νέα της ημέρας, ετοιμάζαμε τις αναρτήσεις μας, ψάχναμε τραγούδια, μιλούσαμε για τα παιδιά μας. Μου στάθηκε στις πυρκαγιές του 2007, που έχασα το θείο μου, στην αρρώστια της μαμάς μου, με βοήθησε αφάνταστα στην απόφασή μου να χωρίσω, στο μεγάλωμα του Άκη. Τον καμάρωνε, που αγαπούσε κι αυτός τη Χημεία, κι ο Άκης του χάριζε ζωγραφιές – έλεγε πάντα “θαυμάζω τους ανθρώπους που ζωγραφίζουν, δεν μπορώ να τραβήξω μια γραμμή ίσια”. Μέσα στο ’13, κι αφού κι οι δυο είχαμε αραιώσει από τα blog ήδη –εγώ στο fb, εκείνος στο twitter πια– αρχίσαμε να περνάμε βράδια χωρίς να μιλάμε. Μια η κούραση, μια τα παιδιά που μεγάλωσαν κι ήθελαν βοήθεια στα διαβάσματα, μια οι ζωές μας που προχωρούσαν. Ανταλλάσσαμε μέιλ, όμως, πάντα. Τα νέα μας, τα παιδιά, οι πολιτικές εξελίξεις, μια καινούρια διασκευή της Μισιρλούς… Ήξερα πως μ’ αγαπάει για πάντα, ήξερε πως θα τον αγαπάω για πάντα, ακόμα κι αν δεν ξαναμιλούσαμε ποτέ. Μετά την πρωτοχρονιά ανταλλάξαμε ευχές και έπειτα… χάθηκε. Δεν απαντούσε πια στα μέιλ του, δεν μου ευχήθηκε στα γενέθλιά μου, το τηλέφωνό του “εκτός λειτουργίας”… Δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Και τώρα, μ’ άφησε μόνη μου, να τον αγαπάω για πάντα. Και να τον σκέφτομαι, και να τον θυμάμαι, και να ξαναδιαβάζω αυτά που έγραφε και να βουρκώνω, και να κάνω μήνες να “σιγουρέψω” το χαμό του – κατά βάθος, δεν ήθελα να σιγουρευτώ. Προτιμούσα να σκέφτομαι πως ξαφνικά αποφάσισε να απέχει από το νετ που αγαπούσε, να ξεκουραστεί, να προσέξει επιτέλους την καημένη την καρδιά του. Μάταια.
Σήμερα τ’ απόγευμα έμαθα -στα σίγουρα, πια- πως ο Γιώργος, ο αγαπημένος μου φίλος, ο Allu Fun Marx της μπλογκόσφαιρας δε ζει πια. Ξαφνικά, έμφραγμα. Και του το ‘λεγα, να την προσέχει την καρδιά του…
Αντίο, φίλε.
https://www.facebook.com/natassAki/posts/10152873201983696



Άλλα αποχαιρετίσματα:
http://pontosandaristera.wordpress.com/2014/06/06/allu-fun-marx/
http://kaltsovrako.wordpress.com/2014/06/06/0106062014/
http://ninacouletaki.wordpress.com/2014/06/07/afm/

http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.gr/2014/06/allufunmarx.html
http://apouro.blogspot.gr/2014/06/allu-fun-marx.html
http://e-oikodomos.blogspot.gr/2014/06/blog-post_6218.html
http://panosz.wordpress.com/2014/06/06/allu-fun-marx/

 σημείωση σπηλιας :
Δεν μπορώ να το πιστεψω... χασαμε τον καλυτερο....

Σ' αγαπώ : Απο το Ρόλαν Μπαρτ: αποσπασματα του Ερωτικού Λόγου

Ρολάν Μπαρτ
Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου


πηγή:http://www.translatum.gr/books/lover-barthes.htm:

Σ' αγαπώ
Σ' αγαπώ. Το σχήμα δεν αναφέρεται στην ερωτική δήλωση, στην ομολογία, άλλα στην επαναλαμβανόμενη προφορά της ερωτικής κραυγής.

Σαν περάσει ή πρώτη ομολογία, "σ' αγαπώ" δε θα πει πια τίποτε. Είναι, απλώς, μια επανάληψη του παλαιού μηνύματος (που ίσως μάλιστα να μη διοχετεύτηκε μέσα από τις λέξεις αυτές), πού γίνεται μ' έναν τρόπο αινιγματικό γιατί φαντάζει τόσο κενός! Επαναλαμβάνω το μήνυμα ασχέτως καταλληλότητας των συνθηκών.

Έτσι, το μήνυμα βγαίνει από την κοίτη της γλώσσας, εκτροχιάζεται, και τραβάει πού;

Δε θα μπορούσα να αναλύσω την έκφραση αυτή και να μη γελάσω. Πώς! Έχουμε, λοιπόν, από τη μια μεριά το "εγώ", από την άλλη το "εσύ", και στη μέση ένα λογικό (εφόσον λεκτικό) δεσμό αγάπης; Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι μια τέτοια ανάλυση, πού συμφωνεί ωστόσο με τη γλωσσολογική θεωρία, θα παραμόρφωνε αυτό πού εκστομίζεται με μια και μόνη κίνηση; Το αγαπώ δεν απαρέμφατο (κι αν σχηματίζει τούτο οφείλεται μόνο μεταγλωσσικό τέχνημα): υποκείμενο και αντικείμενο συναρμόζονται μέσα στη λέξη τη στιγμή πού την προφέρουμε.

Το σ' αγαπώ πρέπει να εννοηθεί (και εδώ: διαβαστεί) σαν να ήταν, π.χ., η ουγγαρέζικη έκφραση πού δηλώνει μονολεκτικά: szeretlek. Στην περίπτωση αυτή ή γαλλική γλώσσα, αποποιούμενη την ωραία της αρετή πού λέγεται αναλυτικότητα, θα γινόταν μια γλώσσα συγκολλητική (γιατί περί συγκολλήσεως, ακριβώς, πρόκειται). Το συγκρότημα αυτό καταρρέει με την παραμικρή συντακτική αλλοίωση. Κείται, σαν να λέμε, εκτός συντακτικού και δεν προσφέρεται σε κανένα δομικό μετασχηματισμό. Δεν ισοδυναμεί διόλου με τα υποκατάστατα του, πού ο συνδυασμός τους, ωστόσο, θα μπορούσε να παραγάγει το ίδιο νόημα. Είναι δυνατόν, μέρες ολόκληρες, να λέω σ' αγαπώ, χωρίς ποτέ ίσως να μπορώ να περάσω στο "τον αγαπώ": αρνούμαι να υποτάξω τον άλλον σε μια σύνταξη, σε μια κατηγορηματική διατύπωση, σε μια γλώσσα (μόνη προϋπόθεση του σ' αγαπώ είναι η απεύθυνσή του, ή επαύξησή του μ' ένα κύριο όνομα: Αριάδνη, σ' αγαπώ, λέει ο Διόνυσος).

2. Το σ' αγαπώ δεν έχει χρήσεις. Ή λέξη αυτή, όπως και οι λέξεις πού προφέρει το παιδί, δεν υπόκειται σε κανένα κοινωνικό καταναγκασμό. Μπορεί να είναι μια λέξη θεσπέσια, επίσημη, ανάλαφρη· μπορεί όμως να είναι και μια λέξη ερωτική, πορνογραφική. Από κοινωνική άποψη πρόκειται για μια λέξη-μπαλαντέρ.

Το σ' αγαπώ δεν έχει αποχρώσεις. Καταργεί τις εξηγήσεις, τις διευθετήσεις, τις βαθμίδες, τις λεπτολογίες. Κατά κάποιον τρόπο - άμετρο παράδοξο της γλώσσας -λέγοντας σ' αγαπώ είναι σαν να παραδέχομαι ότι δεν υπάρχει κανένα θέατρο της ομιλίας, και ότι η λέξη αυτή είναι πάντα αληθής (δεν έχει άλλο αναφερόμενο από την προφορά της: είναι ένας τελεστικός γλωσσότυπος).
Το σ' αγαπώ δεν έχει πέραν. Είναι ή λέξη της δυάδας (μητρικής, ερωτικής)· μέσα της, καμιά απόσταση, καμιά παραμόρφωση δεν έρχεται να χαράξει το σημείο- δεν είναι μεταφορά κανενός πράγματος.

Το σ' αγαπώ δεν είναι φράση: δε μεταβιβάζει ένα νόημα, αλλά αγκιστρώνεται σε μια οριακή κατάσταση: "αυτήν όπου το υποκείμενο αιωρείται σε μια σχέση αντικατοπτρισμού με τον άλλο". Είναι μια ολόφραση.
(Μόλο πού λέγεται δισεκατομμύρια φορές, το σ' αγαπώ κείται εκτός λεξικού· είναι ένα σχήμα λύγου πού ο ορισμός του δεν μπορεί να υπερβεί την απλή τιτλοφόρηση.)

...............................................

8. - Κι αν το σ' αγαπώ δεν το ερμήνευα; "Αν δεν έβλεπα την προφορά ως σύμπτωμα;
- Κακό δικό σας: δεν τονίσατε εκατό φορές το αφόρητο της ερωτικής δυστυχίας, την ανάγκη να ξεφύγεις απ' αυτήν; "Αν γυρεύετε τη "γιατρειά", πρέπει να πιστεύετε στα συμπτώματα και ως ένα απ' αυτά να θεωρήσετε και το σ' αγαπώ. Πρέπει να ερμηνεύετε, πάει να πει, στο τέλος-τέλος, να υποτιμάτε.
- Τι να σκεφτούμε, τελικά, για το βάσανο; Πώς να το συλλογιστούμε, να το αξιολογήσουμε; Το βάσανο ανήκει αναγκαστικά στην περιοχή του κακού; Το ερωτικό βάσανο δεν επιδέχεται, άραγε, παρά μόνο μια αντενεργό υποτιμητική (πρέπει να υποταχθώ στην απαγόρευση) αντιμετώπιση; Μπορούμε, αντιστρέφοντας την αξιολόγηση, να φανταστούμε μια τραγική αντίληψη του ερωτικού βασάνου, μια τραγική κατάφαση του σ' αγαπώ; Κι αν τοποθετούσαμε (επανατοποθετούσαμε) την (ερωτική) αγάπη στον αστερισμό του Δραστικού;

9. Έτσι, προκύπτει μια νέα άποψη για το σ' αγαπώ. Το σ' αγαπώ δεν είναι σύμπτωμα, είναι δράση. Προφέρω για να απαντήσεις - και η υπερακριβής μορφή (το γράμμα) της απάντησης θα αποκτήσει μια πρακτική αξία, σαν να πρόκειται για ένα φραστικό τύπο. Δεν αρκεί, λοιπόν, να μου αποκριθεί ο άλλος με ένα απλό, έστω και θετικό ("κι εγώ") σημαινόμενο: το εγκαλούμενο υποκείμενο πρέπει να δεχτεί να διατυπώσει, να προφέρει το σ' αγαπώ πού του απευθύνω: Σ' αγαπώ, λέει ο Πελλέας. - Κι εγώ σ' αγαπώ, λέει η Μελισσάνθη. Ή επιτακτική παράκληση του Πελλέα (μπορούμε να υποθέσουμε ότι ή απάντηση της Μελισσάνθης υπήρξε ακριβώς αυτή πού περίμενε, πράγμα πιθανό γιατί αμέσως μετά πεθαίνει) εκκινεί από την ανάγκη πού νιώθει το ερωτευμένο υποκείμενο, όχι μόνο να το αγαπούν ανταποδοτικά, να το γνωρίζει, να είναι βέβαιο γι' αυτό, κτλ. (όλες αυτές οι λειτουργίες δεν υπερβαίνουν το επίπεδο του σημαινόμενου), αλλά και ν' ακούει να τον το λένε μ' έναν τρόπο εξίσου καταφατικό, πλήρη και αρθρωμένο με το δικό του: αυτό πού θέλω είναι να δεχτώ στα ίσια, ολοκληρωτικά, κατά γράμμα, χωρίς διαφυγές, το φραστικό τύπο, το αρχέτυπο του ερωτόλογου: δεν υπάρχει συντακτική διαφυγή, ούτε παραλλαγή - οι δύο λέξεις συνεκφέρονται, συμπίπτοντας σημαίνον προς σημαίνον (το κι εγώ θα ήταν ή τέλεια αντίθεση της ολόφρασης). Αυτό πού έχει σημασία είναι ή φυσική, σωματική, χειλική προφορά της λέξης: άνοιξε τα χείλη σου κι άσ' την να βγει (γίνου αισχρός). Αυτό πού τρελά επιζητώ είναι ν' αποκτήσω τη λέξη - τη μαγική, τη μυθική; Το Τέρας - μαγεμένο, πλην δέσμιο της ασχήμιας του -αγαπά την 'Ωραία. Ή Ωραία, προφανώς, δεν αγαπά το Τέρας, αλλά, τελικά, νικημένη (δεν έχει σημασία από τι· ς πούμε: από τις συνομιλίες πού έχει με το Τέρας), του απευθύνει τη μαγική λέξη: "Σας αγαπώ, Τέρας". Αμέσως, μέσα από την εξαίσια σχισμή ενός αρπισμού, εμφανίζεται ένα νέο υποκείμενο. Ή ιστορία αυτή, θα πείτε, είναι αρχαϊκή... Ορίστε, λοιπόν, μια άλλη: κάποιος υποφέρει επειδή τον παράτησε ή γυναίκα του. θέλει να τη δει να γυρίζει, θέλει - συγκεκριμένα -, να του πει σ' αγαπώ, τρέχει κυνηγώντας τη λέξη. Τελικά, εκείνη του το λέει κι αυτός πεθαίνει. Πρόκειται για μια κινηματογραφική ταινία του 1975. Και να πάλι ο μύθος: ο Ιπτάμενος Ολλανδός περιπλανιέται, αναζητώντας τη λέξη· αν την αποκτήσει (μέσω όρκου πίστεως), θα πάψει να τριγυρνά (αυτό πού ενδιαφέρει το μύθο δεν είναι η εμπειρία της πίστης, είναι η προφορά, το άσμα της).
10. Μοναδικό συναπάντημα (στο επίπεδο της γερμανικής γλώσσας): μέσα σε μια και την αυτή λέξη (Bejahung) δύο καταφάσεις: η μία, πού την επισημαίνει ή ψυχανάλυση, γίνεται αντικείμενο μείωσης (η πρώτη κατάφαση του παιδιού πρέπει να γίνει αντικείμενο άρνησης για να υπάρξει προσπέλαση του υποσυνειδήτου)· η άλλη, που τη διατύπωσε ο Νίτσε, είναι τρόπος της βούλησης για δύναμη (τίποτε το ψυχολογικό, κι ακόμα λιγότερο, το κοινωνικό), παραγωγή της διαφοράς· το ναι αυτής της κατάφασης αποβαίνει αθώο (προσαρτά το αντενεργό στοιχείο): είναι το αμήν......

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΡΟΛΑΝΤ ΜΠΑΡΤ εδώ:

http://www.perizitito.gr/authors.php?authorid=23932

- Προσωρινά αποθηκευμένη - Παρόμοιες σελίδες
Έρωτας - Αποσπάσματα Ερωτικού Λόγου - Ρ. Μπαρτ

ΒΙΒΛΙΑ: ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ
ρολαν μπαρτ
Ρολάν Μπαρτ - TO BHMA

NAMASTE- नमस्ते: Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου.
πηγή:

http://cybele-dragoumi.blogspot.com/2007/12/rb.htm

''lΆτοπος είναι ο Άλλος που αγαπώ και που με ελκύει. Αδυνατώ να Τον κατατάξω επειδή είναι ακριβώς ο Μοναδικός, η ξεχωριστή Εικόνα που ήρθε, ως εκ θαύματος, να ανταποκριθεί στον ειδικό χαρακτήρα του Πόθου μου. Είναι το σχήμα της αλήθειας μου. Δεν μπορεί να αιχμαλωτιστεί μέσα σε κανένα στερεότυπο (που είναι η αλήθεια των άλλων).Συλλαμβάνω την ατοπία του Άλλου στο πρόσωπό Του κάθε φορά που διαβάζω εκεί πάνω την αθωότητα Του, τη μεγάλη αθωότητα Του: Δεν ξέρει τίποτα για το κακό που μου κάνει - ή για να το πω με λιγότερη έμφασηγια το κακό που μου χαρίζει ....(σελ. 49)

Η ερωτική καταστροφή συγγενεύει, ίσως μ'αυτό που στο ψυχωτικό πεδίο ονομάστηκε ακραία κατάσταση και είναι μια "κατάσταση που βιώνεται από το υποκείμενο ως αναπόδραστος παράγοντας του αφανισμού του" .(Μπρούνο Μπετελχάιμ, το Κενό Φρούριο)

Πρόβαλα τον εαυτό μου στον Άλλον με τόση δύναμη, ώστε όταν Εκείνος λείπει, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, να ξαναβρώ τον εαυτό μου :Χάθηκα για πάντα. (σελ. 65)