3 Temmuz 2010 Cumartesi

Όμορφοι νέοι


*νέος άνεργος με πτυχίο τάδε σχολής ψάχνει δουλειά
*νέα (κοντά στα 30) μόλις απολύθηκε απο το γραφείο που δούλευε και τώρα εδώ και μερικούς μήνες ψάχνει αλλα τίποτε.
*μία κοπέλα κοντά στο σπίτι μου αυτοκτόνησε. Έχει καιρό. Μα είπαν οτι ήταν σε αδιέξοδο. Βέβαια οι κοτσομπόλεσ είπαν οτι είχε χωρίσει κλπ και τα έριξαν όλα στα ψυχολογικά προβλήματα.
*3-4 επαγγελματίες αυτοκτόνησαν το τελευταίο διάστημα λόγω χρεών.
*Δε βρίσκω δουλειά. Κοντεύω δε ξέρω και γω σε ποια ηλικία. Ας πούμε 35. Και δεν έχω καταφέρει να πάρω ένα αμάξι.(παράδειγμα αναφέρω...)
*Είμαι η κοπέλα του διπλανού διαμερίσματος. Ζω με τη μάνα μου και το πατέρα μου. Συνταξιούχοι. Πάλι καλά.
*Είμαι το αγόρι της απο πάνω κοπέλας. Και ζω και εγώ με τους γονείς μου. Τα πάμε καλά...Αλλά μέχρι εκεί. Μετά πάω και κοιμάμαι σπίτι μου. Με το delivery δε τη βγάζω και πολύ καλά.
*Έκλεισα το μαγαζί που είχα ανοίξει. Έχω πνιγεί στα χρέη.
*Σκατά. Έπρεπε να είχα ξαναδώσει πανελλαδικές.
*Σκατά. Έπρεπε να είχα ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΑΛΛΗ ΖΩΗ.

Ατομικές ευθύνες. Έπρεπε να είχα φερθεί έξυπνα. Έπρεπε, έπρεπε και ξανά έπρεπε.
Έχουμε μάθει να τα κουβαλάμε όλα στους ώμους μας. Εμείς φταίμε και κανείς άλλος;
Αυτή είναι η νέα ψυχολογική πάθηση των πολιτών, μίας χώρας που καταρρέει. Αργά και βασανιστικά. Αυτοκτονίες. Καταθλιπτικά σύνδρομα. Χαμένες χαρούμενες ημέρες.
Η εύκολη λύση για το αφεντικό σου είναι να στα φορτώσει όλα σε εσένα. Και να σε απολύσει. Η εύκολη λύση για σένα, που πίστεψες στο αφεντικό σου είναι να πέσεις απο το μπαλκόνι. Είναι η λύση;
Απελπισία λέγεται. Μα φταίμε εμείς γι αυτό;
Είναι λύση η ανάληψη της ατομικής ευθύνης; Υπάρχει ατομική ευθύνη; Ειδικά σε μία χώρα που δεν τα πάει χάλια;
Αν κοιτάξεις γύρω, θα δεις ανέργους. Πτυιούχους και μη. Παιδιά με όνειρα. Μέσα στη ζωντάνια. Που τα τρώει το μαράζι, γιατί τους έμειναν μόνο τα όνειρα.
Η μόνη ευθύνη που ίσως φέρεις είναι που δεν σηκώθηκες στα πόδια σου και να βάλεις τις φωνές σε όποιο αφεντικό και μη πήγε να σε εκμεταλλευτεί. Να σε έχει να δουλεύεις σαν το σκυλί.
Η μόνη ευθύνη που έχεις είναι που άκουσες κάποιον μεγαλύτερο να σου λέει τι θα κάνεις. Να σου μαθαίνει να μην αγωνίζεσαι. Να σου μαθαίνει να κοιτάς μόνο την πάρτη σου και κανέναν άλλον. Να σου μαθαίνει να μένεις ήσυχος μην την πληρώσεις.
Αυτοί αγάπη μου όμορφη, την έκαναν τη ζωούλα τους. Καλά η άσχημα. Έφαγαν απο τα δικά μας. Αυτοί αγάπη μου γλυκιά φοβήθηκαν. Γι' αυτό στα είπαν όλα αυτά. Φοβήθηκαν μη τους φας απο το γεμάτο τραπέζι. Παρα μόνο απο τα ψύχουλα που έριχναν και σε σένα. Αυτοί ομορφιά μου, έχουν σπίτια, αυτοκίνητα και ίσως και δουλειά. Αυτούς άκουσες. Όμως κατάλαβες το λάθος σου. Ή αρχίζεις και το καταλαβαίνεις.
Δεν φταις εσύ που στα 17 σου δεν διάβαζες και έπαιρνες το πατίνι του και πηδούσες τα σκαλιά της γειτονιάς σου. Θυμάσαι που οι γιαγιάδες σε φώναζαν οτι χαλάς τα μάρμαρα; Θυμάσαι τους μπάτσους που σε κυνηγούσαν γιατί έγραφες με σπρέι τους τοίχους;
Θυμάσαι που καβαλούσες το μηχανάκι και πήγαινες στην άκρη της πόλης το βράδυ; Θυμάσαι πόσο ωραία απλώνοταν η πόλη απο κάτω σου;
Και έκανες όνειρα. Θυμάσαι;
Αυτοί που δεν σε ήθελαν να ζεις έτσι σε φορτώνουν με τύψεις. Αυτή τη φορά όμως δεν είναι δικό σου το λάθος. Εσύ έζησες. Και όχι με όνειρα να φτιαχτείς. Με όνειρα να ζήσεις. Ε λοιπόν ζήσε. Ήρθε η ώρα.
Δεν είναι δικό σου λάθος. Και ούτε μόνο δική σου η λύση. Η κοινωνία είναι ομάδα. Αυτή τη φορά υπάρχουν πολλοί σαν κι εσένα. Απο τη μία μεριά. Απο την άλλοι μεριά υπάρχουν αυτοί που σε θέλουν να τους καθαρίζεις το τραπέζι απο το φαγοπότι.
Διάλεξε με ποιά μεριά θες να είσαι. Η λύση είναι να μείνουμε όλοι μαζί. Άνεργοι, νέοι και ευτυχισμένοι. Το λάθος είναι της απέναντι ομάδας. Καιρός να τους δείξεις οτι το έχεις καταλάβει. Οτι την έχεις ψηλιαστεί. Όλα επιτρέπονται τώρα. Η ζωή σου είναι αυτό που μετράει. Τρέχα πάρτην πίσω...

27 Haziran 2010 Pazar

Τα λόγια είναι περιτά.......




27 of December is arrived and i think its Saturday.
Greece is turning into white and its cold.
We dont really care.
I keep thinking of the way that we were met
Feels like its a fairy tale
Youre the princess the most beautiful Ive seen
I am just a prince
I can make you play
I can make you smile
I can make you safe in my foolish arms
Youre my sweetest kiss
Youre my immortality
Youre my pretty world spins inside my little mind little mind
Now were kissing and were saying to each other
Just a little I do
But the thing is what we really want
It cannot be said
And I promise I will never let that death
Take you from me anyway
Ill throw us stars, stars. Stars
To wish well never die
Youre my brightest sun
Youre my crystal sea
Youre my loudest rhythm
Beats inside my heart
I will make you laugh
I will make you fly to the shinny skies where
Where well live in happiness.

24 Haziran 2010 Perşembe

Νεα φόροι, νέα μέτρα...

Κατα τη γνώμη μου δεν σκέφτονται οι κυβερνήτες καλά τα πράγματα. Όχι μόνο στην ελλάδα. Δεν γίνεται να επιτίθεσαι με τόση βιαιότητα στις συντάξεις, στα εργατικά δικαιώματα, στην τσέπη του κοσμάκι γενικά. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά βλέπεις οτι κάποιοι λίγοι ακόμα είναι σε θέση να αγοράζουν αμάξια πολυτελείας και γενικά να κάνουν άνετη ζωή.
Δε θα σταθώ όμως στο θέμα της ανισότητας.
Το πρόβλημα είναι οτι με τέτοιες αντιθέσεις, ο κόσμος ξεσηκώνεται. Και δε μιλάω για την Ελλάδα (μόνο). Και όταν ο κόσμος ξεσηκωθεί είναι δύσκολα τα πράγματα. Γιατί τότε βγαίνει και η αστυνομία, ίσως και ο στρατός. Στο μυαλό του μικρού επαναστάτη αυτό είναι το όνειρο. Αλλά μόνο για τον φοιτητάκο με τα σταράκια. Γιατί ο ξεσηκωμός σημαίνει και νεκρούς. Αστάθεια. Φασίστες να χτυπάνε πόρτες απο σπίτια αριστερών. Εμφίλιος. Ω ναι. Δεν είναι απλά τα πράγματα. Και αλήθεια. Με τόσα μέτρα βλακείας, το έχουν σκεφτεί σοβαρά οι απο πάνω; Τι θα μείνει στο τέλος;

19 Haziran 2010 Cumartesi

Όσο υπάρχει ασυμμετρία τόσο θα εντείνεται η σπειροειδής κίνηση που θα μας τραβάει προς το σημείο όπου ξεκινήσαμε. Μόνο η συμμετρία θα μας δώσει την τέλεια και αέναη κυκλική κίνηση...

17 Haziran 2010 Perşembe

Χάσμα γενεών


Προχωρώντας στο δρόμο άκουσα μια μάνα να λέει πως έδωσε γύρω στα 10.000Ε φέτος μόνο για ιδιαίτερα και μετά αναρωτιόταν, και τι έκανε; Προφανώς για το παιδί της που μάλλον δεν θα τα πήγε και τόσο καλά σύμφωνα με τα κριτήρια της μάνας. Έτσι μου δημιουργήθηκαν διάφορες συνειρμικές σκέψεις με το τι ακριβώς ζητάνε οι μίας γενιάς μεγαλύτεροι, και τι είναι αυτό που καταλαβαίνουν αυτοί της αμέσως επόμενης.
Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα πως το χάσμα γενεών δεν οφείλεται αποκλειστικά στην διαφορά της ηλικίας. Ίσως να μην οφείλεται καν σε αυτή τη διαφορά αλλά να οφείλεται στο πως έζησε η κάθε γενιά. Έτσι φτάνω στο συμπέρασμα να πω πως ακόμα και ανάμεσα σε συνομηλίκους υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα που οφείλεται στην αντίληψη των πραγμάτων, για τον καθένα διαφορετική, λόγω διαφορετικής σκοπιάς και βιωμάτων.
Ο γονιός περιμένει απο το παιδί του να πάει καλά στις πανελλαδικές Αυτό το θέλει κάθε γονιός που έχει ξεκαθαρίσει με το παιδί του τι καριέρα θέλει να ακολουθήσει. Οπότε περιμένει και απαιτεί, αφού το πληρώνει ακόμα και ζει απο την τσέπη του, να πάει καλά και να πιάσει τις επιθυμητές σχολές. Έτσι θα έπρεπε να είναι; Καταρχάς σε ποιά οικογένεια έχει το παιδί ξεκαθαρίσει τι θέλει να κάνει στο μέλλον; Και αν το έχει κάνει απο πραγματικά δική του επιλογή, τότε πώς πήρε αυτήν την απόφαση; Βάση ποιών εμπειριών; Έπειτα, πως ένας γονιός απαιτεί απο το παιδί του να εργαστεί και να πιεστεί, και να το βάλει σε μία τέτοια διαδικασία, πίεσης, πλήρους ανταγωνισμού (γιατί οι πανελλαδικές δεν είναι αντιγράφω και περνάω όπως στο πανεπιστήμιο, είναι αντιγράφεις και ίσως μου φας την θέση). Και ειδικά σε μία τέτοια ηλικία που ο νέος, έφηβος, έχει σίγουρα άλλες ανησυχίες (το αντίθετο φύλο, αθλητισμός, διασκέδαση, μουσική κλπ.);
Και ας ξεφύγω λίγο απο τα τετριμμένα που αναφέρω πιο πάνω. Ο καθένας ξέρει πως είναι όντως λάθος το όλο σύστημα και πως πρέπει να αλλάξει. Όμως εδώ είναι και κάτι πιο βαθύ. Ο γονέας προφανώς είναι στην ηλικία των 50 ετών την στιγμή που το παιδί του δίνει τις πανελλαδικές, αν υποθέσουμε πως απέκτησε παιδιά στην ηλικία των 30. Αυτό μας πάει 20 χρόνια πίσω. Εκτός αυτού, άλλα δέκα χρόνια πιο πίσω για την στιγμή που αυτός είτε μπήκε σε κάποια σχολή, είτε βγήκε στην αγορά εργασίας.
Ξέρετε τι γινόταν 30 χρόνια πριν στην Ελλάδα; Όποιος ήθελε να δουλέψει είχε δουλειά όποτε ήθελε και ειδικά στο δημόσιο, και όποιος ήθελε να σπουδάσει ουσιαστικά σπούδαζε χωρίς ανταγωνισμό (εκτός απο τις κλασικές "καλές σχολές", γιατί υπήρχαν και καλοπληρωμένες δουλειές εκτός σπουδών). Όλα αυτά οδηγούν στην προηγούμενη γενιά να θεωρεί πως η επιτυχία είναι δεδομένη. Και πως ο νέος αν αποτύχει είναι καθαρά δικιά του ευθύνη. Ειδικά το να μην πιάσει μία σχολή των αρχικών του προτιμήσεων είναι αποτυχία, και σημαδεύει τον νέο, ίσως και για όλη του τη ζωή. Αυτά όμως τα λέει μία γεννιά που ουσιαστικά μεγάλωσε μέσα στην προσφορά εργασίας, για δουλειές που πρόσφεραν και μεγάλες αποδοχές. Μεγάλωσε σε μία κοινωνία που την δεκαετία του '80 "έφαγε" πραγματικά πολλά λεφτά (δανεικά κυρίως) και άζησε στο αμερικάνικο όνειρο του αγοράζω αμάξι για να κάνω την επίδειξή μου, και σπίτι σε ωραία τοποθεσία.
Και αυτή τη στιγμή καλείται ο νέος να αντεπεξέλθει σε όλο το βάρος αυτό. Στο βάρος του να πάει καλά στις εξετάσεις. Του να βρει μια δουλειά που να του προσφέρει αποδοχές καλές. Του να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Και τι αντικρίζει; Ανεργία. Ανασφάλεια. Σύνταξη; Ούτε καν. Ένσημα μηδέν. Και ένα αφεντικό που θα του λέει αν θες, γιατί αν δεν θες υπάρχουν κι άλλοι. Και το αφεντικό ανήκει φυσικά στην προηγούμενη γενιά. Γι' αυτό ακούμε συχνά τις μεγάλες κουβέντες κάποιον να λένε πως αν θες πας μπροστά. Πως ο καλός θα αναδειχθεί κλπ. Βλακείες. Αυτό έχω να πω.
Έτσι σαν συμπέρασμα μπορώ να πω πως η γενιά των 20άριδων τώρα, τα βρίσκει όλα μπροστά της (όπως και των 30άριδων). Γι΄αυτό νομίζω πως δεν μπορεί να την κοροϊδέψει κανείς με μεγάλες κουβέντες για αστραφτερή ζωή και κόπο που ανταμείβεται. Γι΄αυτό και νομίζω πως έχουν χαθεί εκείνα τα χαζοϊδανικά των μεγαλυτέρων. Και γι' αυτό βλέπουμε μία ολόκληρη γενιά να βγαίνει και να ανάβει μολότοφ. Να σπάει αμάξια πολυτελείας και βιτρίνες τραπεζών και καταστημάτων. Όχι γιατί είναι αλήτες και τσογλάνια. Αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Ότι δεν είναι ηλίθια, δεν τρώει το κουτόχορτο και οτι ο μόνος τρόπος να αλλάξει ίσως η κατάσταση είναι να καταστραφεί το χλιδάτα πλασαρισμένο αμερικάνικο όνειρο που πλασάρεται εδώ και δεκαετίες.