Τρένο

Καθόμουν σε ένα απο τα βαγόνια. Ταξίδευα. Και σίγουρα θα διαρκούσε πολλές ώρες. Είχα πιάσει ένα κάθισμα στο πίσω μέρος του βαγονιού. Έξω η νύχτα είχε πέσει. Και όποτε το τρένο περνούσε κοντά απο κάποιον στύλο που έφεγγε, η βροχή φαινόταν πως είχε στάξει πάνω στο παράθυρο. Στα αφτιά μου είχα ακουστικά. Τι άκουγα δεν θυμάμαι. Αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ήταν κάτι ωραίο όμως. Στα πόδια μου ανάμεσα είχα την τσάντα. Αυτή μέσα είχε ένα μπουκάλι. Λίγο ουίσκι. Έτσι για τον δρόμο.
Αυτή καθόταν στην απέναντι σειρά καθισμάτων. 2-3 σειρές πιο μπροστά και με πρόσωπο που κοιτούσε σε μένα. Διάβαζε. Τι διάβαζε δεν θυμάμαι. Αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ήταν κάτι ωραίο όμως.
Και αυτή ήταν αρκετά ωραία. Μαύρα μαλλιά. Λεπτή. Υπέθεσα ψιλή. Μαύρα ρούχα. Μαύρα βαμμένα μάτια. Άσπρο πρόσωπο.
Την κοίταξα και με κοίταξε. Σαν να με διαπέρασε ρεύμα. Σαν να άνοιξε απότομα το παράθυρο και ανατρίχιασα απο το κρύο. Αυτή χαμογέλασε. Όμορφα κόκκινα χείλια.
Ακούμπησε το βιβλίο της πάνω στα πόδια. Έβγαλε ένα σακουλάκι απο την τσάντα της. Άπλωσε το περιεχόμενο πάνω στο βιβλίο. Όσο έπρεπε. Έβγαλε και τον καπνό της και το ανακάτεψε. Κόλλησε και μερικά φύλλα απο τσιγάρα. Το έστριψε. Και όπως σηκώθηκε να βγει στο χώρο ανάμεσα απο τα δύο βαγόνια. Εκεί που κάνει θόρυβο. Κρύο. Και συνήθως κάθονται όσοι δεν έχουν θέση. Έκανε νόημα να την ακολουθήσω.
Πήρα την τσάντα μου και βγήκα απο το βαγόνι.
Εκεί μιλήσαμε...

Περιμένοντας τους Βαρβάρους

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ψαχνω

Γενικά μου την δίνουν αυτοί που μιλάν για τον εαυτό τους με τόση έπαρση, λες και είναι κάποιος τρίτος και τον θαυμάζουν. Επίσης μου την δίνει να λένε πράγματα ΕΓΩ και ΕΓΩ και ΕΓΩ, και να θεωρούν τον εαυτό τους κάτι που δεν είναι. Μου σπάει τα νεύρα απλά.
Ζω στην ανασφάλεια. Δεν ξέρω καν τι είμαι. Πάνω που λέω είμαι αυτό, κάτι έρχεται να το ανατρέψει. Στο τέλος να δεις πάλι πως είσαι ένας μαλάκας που κοιτάει το καθρέφτη. Τι είσαι; Ο σούπερ έξυπνος που νομίζει πως είναι πάνω απο άλλους σε εξυπνάδα; Είδα πως σε έπαιξε η άλλη πριν απο λίγο καιρό. Είσαι η σούπερ όμορφη που μπορείς να έχεις όποιον θές; Σα σκατά είσαι. Το ξέρεις;
Περπατάμε πάνω σε ρευστή άμμο. Κάπου γίνεται πιο σκληρή και νομίζουμε πως το έχουμε. Και ένα βήμα παραπέρα βουλιάζουμε. Όλα είναι ρευστά. Η εικόνα που νομίζουμε οτι έχουμε και που νομίζουμε οτι είμαστε είναι τόσο ρευστή. Τόσο εύθραυστη. Που δεν είναι καν αλήθεια. Μεταβάλλεται τόσο γρήγορα στο χρόνο. Ακόμα ψάχνω να δω τι είμαι. Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Στη τελική που βαδίζω. Και εκεί που νομίζω πως έχω τις απαντήσεις στην επόμενη αλλαγή του δευτερολέπτου χάνονται όλες οι απαντήσεις και τα στάνταρ.
Τελικά τίποτε δεν είναι όπως θα έπρεπε. Και η αλήθεια είναι πως αν ήταν όπως θα έπρεπε τότε δε θα αποτελούσε έκπληξη να μας ευχαριστήσει ή να μας θλίψει. Να καταλάβουμε πως ζούμε σε τελική ανάλυση.
Πιθανολογώ πως πρέπει να αφήσουμε το τι θα θέλαμε να είμαστε και να αποδεχτούμε αυτό που τελικά πραγματικά είμαστε. Απλοί άνθρωποι.

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ

30 Mαΐου 1941 ο Μανωλης Γλεζος και ο Αποστολος Σαντας φοιτητές της Ανώτατης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (Α.Σ.Ο.Ε.Ε.) και της Νομικής Αθηνών,...κατεβάζουν τη γερμανική σημαία από τον ιστό στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, ως ένδειξη αντίστασης στη γερμανική κατοχή.

Νέοι φόροι... αλά Γαλλικά

Το τραγικό είναι ότι μας το έστειλε ένας φίλος, νομίζοντας πως είναι αστείο... Είναι;

( www.LesContribuables.org )