ΕΤΟΙΜΑ ΓΙΑ ΣΟΥΒΛΙΣΜΑ

Η πορεία προς το ΣταυρόΜέσα από τους θρησκευτικούς ύμνους

Τη Μ. Τεσσαρακοστή πριν από το Πάσχα προστίθεται και η νηστεία για να προετοιμάσει ψυχικά τους χριστιανούς να ζήσουν το θείο Πάθος και να χαρούν την Ανάσταση του Κυρίου.
Κοντά σ’ όλα αυτά είναι τα τροπάρια και οι ύμνοι της Εκκλησίας μέσα στους οποίους διατυπώνονται και προβάλλονται τα δόγματα της χριστιανικής πίστεως και μέσω αυτών καλλιεργείται η συναισθηματική σχέση των ανθρώπων με το πρόσωπο του Χριστού, της Παναγίας και όλων των αγίων της Εκκλησίας.
Ολο το διάστημα της Τεσσαρακοστής μέσα από τους ύμνους αναδεικνύεται ο πένθιμος χαρακτήρας των ημερών για να κορυφωθεί τη Μ. Εβδομάδα με τα άγια και σεπτά πάθη του Χριστού. Η χαρμόσυνη γιορτή της Κυριακής των Βαϊων θα μπορούσε να θεωρηθεί ως εισαγωγή στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Δύο βασικά γεγονότα κυριαρχούν την ημέρα εκείνη.
Το θαύμα της Ανάστασης του Λαζάρου και η θριαμβευτική υποδοχή του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Όλα τα τροπάρια της ημέρας εκείνης – το πρωί – εξυμνούν και εκθειάζουν τον νικητή του θανάτου, το Χριστό, αλλά και τα αισθήματα των εβραίων που σπεύδουν στους δρόμους της πόλης κραυγάζοντας «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ». Στα χέρια τους κρατούν κλαδιά από φοίνικες, σύμβολα του νικητή και θριαμβευτή. Ετσι, υποδέχονται το Χριστό.
Η εικόνα, όμως, το βράδυ αλλάζει. «Ιδού ο νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυχτός». Πρόκειται για την ακολουθία του όρθρου της Μ. Δευτέρας και ψάλλεται το βράδυ της Κυριακής για να διευκολύνονται οι χριστιανοί. Αυτό ισχύει για όλες τις μέρες της Μ. Εβδομάδας. Παρακολουθούν οι χριστιανοί με κατάνυξη τα τροπάρια της εκκλησίας και μέσα από αυτά το θείο δράμα. «Τον νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμιμένο, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ. Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, φωτοδότα και σώσον με». Είναι το τροπάριο που συγκινεί τους χριστιανούς τη Μ. Εβδομάδα και ψάλλουν στην Εκκλησία μαζί με τους ψάλτες.
Θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας ότι τα τροπάρια της εκκλησίας γράφτηκαν από ευσεβείς χριστιανούς που βίωσαν βαθιά μέσα τους την αγάπη και την πίστη τους στο Θεό, την Παναγία και κυρίως το Χριστό. Οι περισσότεροι ήταν μοναχοί σε διάφορα μοναστήρια, όπως ο Ιωάννης Δαμασκηνός, αλλά και Πατριάρχες ακόμη και αυτοκράτορες του Βυζαντίου, όπως ο Λέων Στ΄ ο Σοφός και πολλοί άλλοι λαϊκοί αναδείχτηκαν ποιητές και μελωδοί των εκκλησιαστικών ύμνων.
Σε όλα τα τροπάριά τους οι υμνογράφοι με την ποιητική τους φαντασία και τη θεολογική τους κατάρτιση,
Λίγο πριν ο ιερέας μετέφερε στο μέσον του ναού την εικόνα του Χριστού στο μέσον του ναού ψάλλοντας το τροπάριο: «Ιδού ο νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυχτός» με το οποίο ανοίγει και η αυλαία της Μεγάλης Εβδομάδας των παθών του Κυρίου.
Νυμφίος είναι ο γαμπρός και ο Χριστός είναι ο συμβολικός γαμπρός της εκκλησίας. Άλλο ένα τροπάριο που ψάλλεται την Μ. Τρίτη το βράδυ. Το συνέθεσε η ποιήτρια Κασσιανή μοναχή. Το ποίημα αναφέρεται στην εσωτερική συντριβή και την ειλικρινή μετάνοια που ένοιωσε η άγνωστη γυναίκα που συνάντησε το Χριστό στη Βηθανία, λίγες μέρες πριν από το Πάσχα. Εκεί, με το μύρο άλειψε, το κεφάλι και τα πόδια του Χριστού (Ματθ. ΙΔ΄1-3).
«Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή». Πρόκειται για κάποια γυναίκα πόρνη η οποία ζήτησε και έλαβε από τον Ιησού την άφεση των αμαρτιών της. Θλίβεται για τα σφάλματά της και κλαίει. Παρακαλεί το Χριστό να δεχθεί τα δάκρυα μετανοίας που χύνει: «Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων».
Λίγο παρά κάτω στο τροπάριο, γίνεται λόγος για την επίσκεψη του αυτ/ρα Θεοφίλου στο μοναστήρι όπου ζούσε η ποιήτρια Κασσιανή. Όταν άκουσε κάποιο θόρυβο έφυγε. Ο αυτ/ρας όταν πήγε στο κελί βρήκε στο συρτάρι της το τροπάριο. Αμέσως συμπλήρωσε τη φράση: «ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσί ηχηθείσα τω φόβω εκρύβη».
Ο Θεόφιλος γνώριζε την Κασσιανή, όταν πριν από κάποιους μήνες την απέρριψε από την υποψηφιότητά της ως μέλλουσα αυτοκράτειρα εξαιτίας της ευφυΐας της και προτίμησε τη Θεοδώρα.
Η Κασσιανή όταν γύρισε στο κελί της είδε τα λόγια που γράφτηκαν και τα άφησε (Γι’ αυτό δεν έχουν καμία σχέση εννοιολογική με το περιεχόμενο του ύμνου).
Συγκίνηση μεγάλη προκαλούν τα τροπάρια της Μ. Παρασκευής που ψάλλονται το βράδυ της Μ. Πέμπτης. Είναι η μέρα που διαβάζονται οι δώδεκα περικοπές από τα Ευαγγέλια, για να έχει ο εκκλησιαζόμενος την ημέρα εκείνη πλήρη εικόνα των γεγονότων της σύλληψης του Χριστού και παρουσίας του στο Εβραϊκό δικαστήριο. Ακολουθεί η προσπάθεια του Πιλάτου για την αθώωση και τελικά η πορεία προς το Γολγοθά. Είναι στιγμές συγκινητικές που τις παρακολουθούμε τη Μ. Πέμπτη όταν ο ιερέας μεταφέροντας τον Τίμιο Σταυρό από το Ιερό στο κέντρο του Ναού ψάλλοντας το τροπάριο : «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύρας περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας του Αδάμ. Ηλοις προσηλώθη, ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα πάθη Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν».
Ο ποιητής – υμνογράφος αισθάνεται οδύνη όταν βλέπει το Χριστό επάνω στο Σταυρό. Αναρωτιέται, πώς είναι δυνατό να συμβεί σ’ αυτόν που είναι ο δημιουργός του σύμπαντος, να δέχεται ακάνθινο στεφάνι ενώ είναι βασιλιάς και στους αγγέλους. Να ενδύεται με ψεύτικο χιτώνα βασιλικό, να δέχεται ραπίσματα, τα καρφιά και τη λόγχη να τον τραυματίζει στο σώμα.
Στο τέλος, αφού προσκυνά τα πάθη του, τον παρακαλεί να δείξει τη δύναμή του με την ένδοξη Ανάστασή του. Σε ένα άλλο τροπάριο των «αίνων» ο ποιητής προσπαθεί να ερμηνεύσει το δράμα της Παναγίας που έβλεπε επάνω στο Σταυρό το παιδί της να υποφέρει: «Παρεστώσα δε η μήτηρ σου εβόα θρηνωδούσα μητρικώς. Πως μη θρηνήσω, και τα σπλάχνα μου τύψω, ορώσα σε γυμνόν, ως κατάκριτον εν ξύλω κρεμάμεμον;».
Ακολουθεί το δοξαστικό σε ήχο πλ. Β΄. Είναι η κορύφωση της δραματικής εικόνας της ημέρας. Είναι τα λόγια του Χριστού με τα οποία εκφράζει το παράπονο αλλά και την ανθρώπινη αχαριστία. «Εξέδυσαν με τα ιμάτιά μου, και ενέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην. Εθηκαν επί την κεφαλήν μου, στεφάνον εξ ακανθών και επί την δεξιάν μου χείρα, έδωκαν κάλαμον, ίνα συντρίψω αυτούς, ως σκεύη κεραμέως».
Εδώ η θλίψη του Χριστού δείχνει όχι μόνο την απόρριψη αλλά και την ειρωνεία που αισθάνεται από την συμπεριφορά των ρωμαίων στρατιωτών που μοιράζονται με κλήρο τα ενδύματά του.
Ακολουθεί η Μ. Παρασκευή που ψάλλονται τα τροπάρια και οι ύμνοι του Μ. Σαββάτου. Μεγάλη συγκίνηση παρουσιάζει, βέβαια, ο κανόνας «Κύματι θαλάσση» ποίημα του Μάρκου Μοναχού (α΄, γ΄,δ΄ωδές) και του Κοσμά του Αγιοπολίτου (Στ΄, ζ΄, η΄και θ΄ωδές) που ο κόσμος τον παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι τόσο για το περιεχόμενό του αλλά για την μουσική του έκφραση. Τα τροπάρια όλα της ημέρας αυτής διακρίνονται για τον έντονο χαρακτήρα του πένθους αφού έγινε η αποκαθήλωση του Χριστού από το Σταυρό και ο ενταφιασμός του.
Εκείνο που ιδιαίτερα συγκινεί τους πιστούς είναι η ψαλμωδία του επιταφίου ύμνου, γνωστού ως εγκώμια του Χριστού. Αποτελούνται από τρεις στάσεις – συλλογές. Η πρώτη αρχίζει με το γνωστό: «Η ζωή εν τάφω» σε ήχο πλ. α΄ η δεύτερη: «Αξιον εστί» πάλι στον πλ. α΄ ήχο και η Τρίτη «Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου». Θεωρούνται έργο λαϊκής προέλευσης και δεν διακρίνονται για την αρχαιότητά τους. Απαντούν στους κώδικες με διάφορες παραλλαγές. Είναι, μάλλον, έργο του Θεοδώρου Στουδίτου ενός αξιόλογου μοναχού και συγγραφέα του 9ου αιώνος.
Εδώ τελειώνει στην πραγματικότητα η Μ. Εβδομάδα. Εκείνο που έχει σημασία για όλους μας είναι να παρακολουθήσουμε με κατάνυξη και αφοσίωση τις ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας. Να συμπάσχουμε με το Χριστό στο θείο δράμα για να νιώσουμε και αξιωθούμε την νικηφόρα Ανάστασή του.
Καλό Πάσχα

Η χαμένη δεκαετία της Ευρώπης

Ένα άρθρο του Τίτο Μποέρι, καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Bocconi του Μιλάνου και διευθυντή του Fondazione Debenedetti, που επιτέλους, λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους και εμπεριστατωμένα, σε ότι έχει να κάνει με την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και την αποτυχία της Ευρώπης.

Europe's Lost Decade (by Tito Boeri, Project Syndicate)

Η χαμένη δεκαετία της Ευρώπης (άρθρο του Tίτο Μποέρι, Project Syndicate και μετάφραση στη Ναυτεμπορική - NAFTEMPORIKI.GR Πέμπτη, 25 Μαρτίου 2010 12:32)

Στο σύνολό της η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κατέκτησε κανέναν από τους 17 ποσοτικούς στόχους που θέτει η Συνθήκη της Λισσαβόνας.

Toυ Τίτο Μποέρι

«Μην παραδέχεσαι ποτέ την ήττα σου. Όταν βλέπεις ότι δεν προλαβαίνεις έναν στόχο, απλώς μετατόπισε την προθεσμία. Αργά ή γρήγορα θα τα καταφέρεις». Τον απλό αυτό κανόνα, τον οποίο εφάρμοσαν κατά κόρον οι χώρες της σοσιαλιστικής Ανατολικής Ευρώπης, χρησιμοποιούν σήμερα και οι γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες.
Στις 24 Μαρτίου 2010, αυτό που γνωρίζουν όλοι όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη θα χαραχτεί και στην ιστορία: η ΕΕ δεν πέτυχε τους στόχους οικονομικής ανάπτυξης, αποδοτικότητας και εκσυγχρονισμού που είχαν τεθεί πριν από δέκα χρόνια στη Λισαβόνα. Αντί να αναδειχθεί στην «πιο δυναμική οικονομία του κόσμου», η ΕΕ χάνει έδαφος.
Η ψαλίδα του κατά κεφαλήν εισοδήματος στην Ευρώπη των 15 (προ ένταξης των μεγαλύτερων πρώην κομμουνιστικών κρατών το 2004) σε σύγκριση με τις Ηνωμένες Πολιτείες –οι οποίες χρησιμοποιούνται ως σημείο αναφοράς για πολλούς στόχους– παρέμεινε αμείωτη στο 30-40%, μετά από προσαρμογή στην ισοτιμία αγοραστικής δύναμης.
Στο σύνολό της η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κατέκτησε κανέναν από τους 17 ποσοτικούς στόχους που θέτει η Συνθήκη της Λισσαβόνας. Όλοι οι ποιοτικοί στόχοι, οι οποίοι προστέθηκαν στην πορεία της διαδικασίας, χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για να τροφοδοτήσουν την εθνική γραφειοκρατία στο πλαίσιο της λεγόμενης «ανοιχτής μεθόδου συντονισμού». Αντί να αναζητήσει τους λόγους της γενικής αυτής αποτυχίας, η ΕΕ εκδίδει ένα έγγραφο που θέτει νέους φιλόδοξους στόχους για το 2020. Όπως φαίνεται, θα ακολουθήσουν δέκα ακόμη χρόνια με μεγαλοστομίες και ονειροπολήσεις.
Τι πήγε λάθος στη Συνθήκη της Λισσαβόνας; Βασικά, όλα –και κυρίως, η μέθοδος. Κανονισμοί χωρίς εποπτεία και μηχανισμό επιβολής δεν είναι παρά κούφιες ρητορείες. Η «αμοιβαία πίεση» που θα ασκούνταν με την ανοικτή μέθοδο συντονισμού αποδείχθηκε ένα ισχυρό εργαλείο στην επίτευξη «αμοιβαίας κάλυψης» όσον αφορά στην αιτιολόγηση της μη έγκυρης επίτευξης των στόχων.
Κατά δεύτερον, οι ίδιοι οι στόχοι ήταν εσφαλμένοι –και υπερβολικά πολλοί. Οι θαρραλέοι που επιχείρησαν να τους απαριθμήσουν κατέληξαν σε τριψήφια νούμερα. Ο μόνος λόγος που μπορεί να εξηγήσει έναν τόσο μακρύ κατάλογο είναι για να έχει κάθε κυβέρνηση τη δυνατότητα να πετύχει έναν τουλάχιστον στόχο, τον οποίο θα παρουσιάσει ως τρόπαιο στην εκάστοτε χώρα.
Επιπλέον, στους στόχους περιλαμβάνονταν κατά κύριο λόγο πολιτικές που δεν απαιτούν υπερεθνικό συντονισμό, όπως πολιτικές στον εργασιακό τομέα, την παιδική μέριμνα και το συνταξιοδοτικό. Επομένως, μιλάμε για μια ήπια μέθοδο χωρίς κυρώσεις για τις χώρες που καθυστερούσαν στη διαδικασία. Οι στόχοι, επίσης, καθορίζονταν συνήθως με βάση τα αποτελέσματα και όχι τα μέσα πολιτικής. Αυτό σημαίνει ότι μια χώρα που βρέθηκε προ ευχάριστων εκπλήξεων θα μπορούσε να πετύχει ένα στόχο χωρίς να κάνει τίποτα γιʼ αυτό.
Έχοντας υπʼ όψιν όλους τους παραπάνω λόγους, δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να καταλάβει κανείς γιατί η εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας μετατέθηκε στο 2020. Αντί να χάνει χρόνο και δημόσιο χρήμα για την κατάρτιση ή συντήρηση της γραφειοκρατίας της Λισσαβόνας, η ΕΕ θα έπρεπε να παρακολουθεί στενά τη διαδικασία επίτευξης των εν λόγω εθνικών και ευρωπαϊκών στόχων που έχουν σημαντικές επιπτώσεις για τα διάφορα κράτη μέλη. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι η προστασία του περιβάλλοντος. Οι στόχοι του Κιότο για το 2012 είναι εφικτοί. Η κωλυσιεργία μιας χώρας να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τις προσπάθειες των υπόλοιπων κρατών.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η διανομή ενέργειας. Η ΕΕ απέχει πολύ από την ενιαία αγορά ενέργειας, με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά να επιβαρύνονται με μεγαλύτερο κόστος και χαμηλότερη αποδοτικότητα. Σε αυτό το σημείο, υπάρχει σοβαρό κίνητρο για τον καθορισμό πανευρωπαϊκών, και όχι εθνικών, στόχων και για την επιβολή κυρώσεων στις χώρες που δεν απελευθερώνουν τις αγορές τους.
Αντʼ αυτού, υπάρχουν στόχοι θα μπορούσαν να τίθενται σε επίπεδο ΕΕ για την επιβράβευση των κρατών εκείνων που συμβάλλουν σε μεγαλύτερο ποσοστό στην επίτευξή τους. Ένας τέτοιος στόχος είναι η μετανάστευση. Η Ευρώπη έχει μένει πίσω στον παγκόσμιο αγώνα ταχύτητας για την αναζήτηση ταλέντων. Η παγκόσμια ύφεση, όμως, προσφέρει μια ευκαιρία ανασχεδιασμού της γεωγραφικής κατανομής του χαρισματικού ανθρώπινου κεφαλαίου.
Με τη βοήθεια επιλεγμένων μεταναστευτικών πολιτικών και τη δημιουργία συνθηκών που ευνοούν την ανάπτυξη ταλέντων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το καθαρό ισοζύγιο «χαρισματικών μεταναστών» μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά, από τα μηδενικά ή τα αρνητικά επίπεδα στα οποία βρίσκεται σήμερα σε όλα τα κράτη της ΕΕ. Αυτή τη στιγμή, υπάρχει μια «δεξαμενή» 300 εκατομμυρίων περίπου πτυχιούχων πάνω στην οποία μπορεί να βασιστεί μια πολιτική, καθώς, σύμφωνα με ατράνταχτα στοιχεία, οι μετανάστες αυτοί ανταποκρίνονται στις μεταβολές των οικονομικών κινήτρων που παρέχονται με κριτήριο την επιλογή τόπου εγκατάστασης.
Υπό αυτή την έννοια, υπάρχουν σαφείς επιπτώσεις για τα κράτη μέλη, όχι μόνο επειδή οι καταρτισμένοι μετανάστες κατευθύνονται στις χώρες όπου υπάρχει μια κρίσιμη μάζα επαγγελματικών ευκαιριών. Οι άνθρωποι συχνά συμπεριφέρονται σαν «δυναμικά ζευγάρια» στην αναζήτηση καλύτερης εργασίας και από τα δύο μέλη του ανδρόγυνου.
Με τους δημοφιλής προορισμούς, όπως οι ΗΠΑ και ο Καναδάς, να δρομολογούν περικοπές στην έρευνα και τη δημόσια εκπαίδευση και, δεδομένης της ανάγκης για αύξηση των ανώτατων φορολογικών συντελεστών, η Ευρώπη έχει μια μοναδική ευκαιρία να προσελκύσει χαρισματικούς και καταρτισμένους μετανάστες, περιορίζοντας ταυτόχρονα το κύμα εξόδου των ερευνητών από την Ευρώπη.
Η διαδικασία της «μπλε κάρτας», όπως ονομάζεται, έχει αποδειχθεί σε μεγάλο βαθμό ανεπιτυχής, διότι δεν παρείχε στα μεμονωμένα κράτη κίνητρο για συντονισμό των πολιτικών τους. Γιατί η βοήθεια της ΕΕ προς τους ερευνητές των κρατών μελών να μην παρέχεται υπό την προϋπόθεση της υιοθέτησης επιλεγμένων μεταναστευτικών πολιτικών; Αυτό θα ήταν το πρώτο σοβαρό βήμα προς την κατεύθυνση της σύστασης μιας ενιαίας αγοράς εργασίας στην Ευρώπη.
Εάν η Ευρώπη αποφάσιζε να κάνει τέτοια βήματα, δεν θα αποτελούσε απλώς έναν τόπο αναδιανομής, αλλά έναν τόπο όπου το περιβάλλον προστατεύεται, η ενέργεια διανέμεται αποτελεσματικά και οι δεξιότητες επιβραβεύονται στο έπακρον.
*Ο Τίτο Μποέρι είναι καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Bocconi του Μιλάνου και διευθυντής του Fondazione Debenedetti.
Copyright: Project Syndicate, 2010

Φτωχεια

Μπορεί στις μέρες μας οι άνθρωποι άλλου χρώματος να θεωρούνται νομικά ίσοι με εμάς αλλά βαθιά μέσα μας δεν μας καίγεται καρφάκι - εμάς των δυτικών- για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αρκεί να γιορτάζουμε την παγκόσμια μέρα κατά των φυλετικών διακρίσεων (όπως είναι σήμερα) υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και να μπορούμε να αγοράζουμε φτηνά προϊόντα από κακοποιημένους Κινέζους εργάτες. Υπάρχει όμως και μια άλλη πιο διαφωτιστική πλευρά του θέματος.

Η κοινωνία μας βασίζεται για την λειτουργία της στην τεχνητή ανισότητα των ανθρώπων. Σε κάθε εποχή η κοινωνία διαμορφώνει διάφορες επιφάσεις δήθεν φυσικής ανισότητας. Έτσι, όπως είδαμε στο προηγούμενο ακριβώς άρθρο, αντικαταστάθηκε η δουλεία με την μισθωτή εργασία. Συνεπώς η δουλεία στη συνέχεια καταδικάστηκε. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, έχουμε την αποθέωση του οικονομικού ρατσισμού. Όσο πιο άχρηστοι θεωρούνται συνολικά οι φτωχοί, τόσο πιο πολύ νομιμοποιείται το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που τους καταπιέζει και ευθύνεται για την κατάστασή τους.

Οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν έμαθαν ακόμη να λειτουργούν χωρίς ρατσισμό πάνω στον οποίο στηρίζεται κάποια εκμετάλλευση. Έτσι ένας νέος ρατσισμός αναπτύσσεται μέσα στο αρρωστημένο ανθρώπινο μυαλό φτιάχνοντας άρρωστες κοινωνίες: ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΕΊΝΑΙ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΙΚΑΝΟΙ και γι' αυτό θα πρέπει να υπακούν ρητώς τις εντολές των πιο έξυπνων και ικανών που είναι οι εργοδότες τους. Ή οι λιγότερο σπουδαγμένοι είναι και εξ ορισμού λιγότερο ικανοί.

Αν πραγματικά δεν θέλαμε την ανισότητα θα έπρεπε να ψάξουμε τους λόγους για τους οποίους κάποιος ή κάποιοι δεν έχουν αποτελεσματική συμπεριφορά, προτιμάμε όμως να τους διαγράφουμε με ρατσιστικό τρόπο κάνοντας έναν γενικό αναθεματισμό: "Αυτός είναι τεμπέλης", "χαραμοφάης", "λιγότερο ικανός", "αμόρφωτος", "φτωχός" κτλ. Έτσι απαλλασσόμαστε από κάθε ευθύνη , ανάγκη και προσπάθεια να δικαιολογηθούμε ηθικά ή να τον βοηθήσουμε ή να διερευνήσουμε επιστημονικά την περίπτωσή του. Προτιμάμε να μελετάμε την συμπεριφορά σκουληκιών παρά για το πώς θα βοηθήσουμε τους ανθρώπους.

Όπως πριν από 2 αιώνες θεωρούσαν συλλογικά τους Αφρικάνους κατώτερα όντα έτσι και σήμερα θεωρούν κάποιους ανθρώπους κατώτερα όντα και τους ονομάζουμε τεμπέληδες ή φτωχούς. Ο ρατσισμός έναντι των διαφόρων φυλών καταδικάζεται γιατί έχει αντικατασταθεί από διάφορα άλλα είδη κοινωνικών ρατσισμών που εξυπηρετούν ό,τι εξυπηρετούσαν παλαιότερα οι φυλετικοί διαχωρισμοί.

Όπως κάποτε (ακόμη και σήμερα στον νότο των ΗΠΑ) οι αφροαμερικάνοι κάθονταν σε ειδικές θέσεις στα λεωφορεία, έτσι και σήμερα οι φτωχοί απαγορεύεται να ζουν αξιοπρεπώς γιατί είναι δήθεν από τη φύση τους λιγότερο ικανοί. Το ότι υποτίθεται ότι μπορούν οι ίδιοι οι φτωχοί να κάνουν κάτι για να βελτιώσουν τη θέση τους, δεν βελτιώνει την ρατσιστική θέαση της κοινωνίας απέναντί τους αλλά την ενισχύει γιατί αν αυτοί μένουν στην ίδια κοινωνική/οικονομική θέση τότε η υποτιθέμενη ελευθερία που τους αποδίδουν σκόπιμα δρα ενοχοποιητικά εναντίον τους.

Αυτός είναι ο απόλυτος εγκλεισμός στην υποτιθέμενη ατομική ευθύνη της φτώχειας τους που έμμεσα καταλήγει να γίνεται ένα είδος κοινωνικού ρατσισμού που αντί το χρώμα βασίζεται στην απόλυτη ατομική ευθύνη!

Συνεπώς δεν ψάχνουμε να δούμε αν κάποιος άνθρωπος είχε κακή παιδεία, κακή οικογένεια, κακές βιολογικές προδιαθέσεις ή κακό περιβάλλον διαβίωσης. Δεν υπάρχουν ακόμη κοινωνικοί ντετέκτιβς Αντίθετα, καταδικάζουμε ανθρώπους με βάση την υποτιθέμενη ελευθερία που έχουν. Όπως και παλαιότερα η κοινωνία δεν ενδιαφερόταν αν στην Αφρική οι άνθρωποι δεν γνώριζαν Αγγλικά, ότι δεν γνώριζαν καλούς τρόπους σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα ή ότι είχαν άλλες παραδόσεις. Απλά τους χαρακτήριζαν ζώα και προχωρούσαν με το πέρασμα αλυσίδων στα πόδια τους την ενσκλάβωσή τους.

Έτσι και σήμερα, η δομή της κοινωνίας και οι παραγωγικές σχέσεις διευκολύνονται από το να διαγράφουμε γρήγορα ανθρώπους και να μην μπαίνουμε σε βαθύτερες σκέψεις του "τι", "πώς" και "γιατί". Όσο πιο γρήγορα τους διαγράφουμε με μια γραμμή τόσο καλύτερα λειτουργούν τα πράγματα. Που να αλλάζουμε τώρα κοινωνικές δομές και παιδεία....που να ψάχνουμε να βρίσκουμε τι επηρέασε κάποιους ανθρώπους και εξώκειλαν στο ποτό, στα ναρκωτικά, στην κατάθλιψη, στην ακραία επιθετικότητα, στην παρανομία και στην εγκληματικότητα......Εκτελέστε τους να τελειώνουμε!!....Άλλωστε κάποιους πρέπει να εκμεταλλευόμαστε, το με ποια κριτήρια είναι άσχετο!

Αλλιώς χώσε τους μέσα και αν δεν έχουμε κάποτε περισσότερο χώρο φυλακών θα σταματήσουμε να φτιάχνουμε σχολεία για να ανοίγουμε περισσότερα ψυχιατρεία και φυλακές.


Το αρθρο αυτό είναι αναδημοσίευση απο το blog του Greek Rider.

Η Τζούλια ήταν μόνο η αρχή

Τι θα γίνει απο εδώ και πέρα; Δηλαδή μετά την οικονομική κατάρρευση της ελλάδος.
Η Τζούλια με την τσόντα έδωσε το έναυσμα. Ο ΠΑΟΚ παίρνει πρωτάθλημα και οι ομάδες της ελλάδας πάνε καλά στο εξωτερικό.
Τα μεγάλα σκάνδαλα αρχίζουν και εμφανίζονται. Ο ένας πηδιέται με τη μία. Ο άλλος χωρίζει με την άλλη και πάει λέγοντας. Στο μπάσκετ καμιά εθνική θα σαρώσει και στο ποδόσφαιρο κάτι παρόμοιο θα γίνει. Ή τουλάχιστον δεν θα πάμε και πολύ άσχημα στη Ν. Αφρική.
Περιμένουμε να γίνει καμιά πετρελαιοκηλίδα στο Αιγαίο ή στο Ιόνιο. Να βρούμε τίποτε πυρηνικά θαμμένα σε κανα χωράφι και σίγουρα κάποιος καταστροφικός σεισμός θα μας χτυπήσει (άλλωστε τα μέσα υπάρχουν για να γίνει το τελευταίο).
Σίγουρα απο μπουμπούκια στην τηλεόραση θα περιμένουμε πολλά τώρα εν ώρα πλήρους οικονομικής αποσύνθεσης. Όσο θα μεγαλώνει η ανεργία και η οικονομική δυσφορία, όλο και περισσότερα σκάνδαλα, επιτυχίες και συμβάντα θα βγαίνουν στην φόρα. Ο ελληνικός λαός, μπουνταλάς όπως είναι και αμόρφωτος, θα απορροφηθεί με τον πεσμένο κώλο της Τζούλιας για άλλη μία φορά. Όσο η μιζέρια του θα αυξάνεται τόσο θα του δίνουν άρτο και θεάματα. Άλλωστε τα ίδια γινόταν στην αρχαία Ρώμη. Απο την άλλη ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης στρατολογούσε μίζερους και εξαθλιωμένους δίνοντάς τους ρούμι και λουκάνικα.
Επίσης θα δούμε πολλές ρατσιστικές επιθέσεις καθώς και μία αναρχο-αριστερά πολύ ενεργή. Όταν υπάρχει οικονομική κρίση υπάρχει και πόλωση. Οι μεν διανοητικά υπερ-καθυστερημένοι θα πάνε με της ακροδεξιά (άλλωστε ο μετανάστης δεν φταίει για την κρίση;) και οι κάπως πιο συνειδητοποιημένοι θα πάνε προς αριστερά.
Θα ενταθούν πάντως οι κάθε λογής ακρότητες.
Και καθώς η χώρα θα βυθίζεται όλο και πιο πολύ μέσα στον λήθαργο και τις εσωτερικές τριβές, μεγάλες και επικερδείς δημόσιες επιχειρήσεις θα πουλιούνται για να ξεχρεώσουμε. Κομμάτια εδάφους θα δίνονται σε γερμανο-γαλλο-αγγλικο-ελληνικές επιχειρήσεις ή στην εκκλησία για ένα κομμάτι ψωμί.
Επίσης σημαντικό: Οι μπάτσοι θα βγούνε παγανιά.
Δεν είναι τυχαίο ότι τώρα έκλεισε το gamato.info. Τέτοια πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται συνέχεια. Όταν έχεις κρίση οικονομική, το τελευταίο που θες είναι η εξέγερση. Η αστυνομία θα αρχίσει να χτυπάει προληπτικά. Όσα κομμάτια του λαού μείνουν ενεργά και δεν ψαρώσουν απο θέαμα και σκάνδαλα, με το που σηκώσουν κεφάλι θα το χτυπάει ο μπάτσος.
Εκτός αν η κατάσταση γίνει τόσο ακραία που και οι μπάτσοι αρχίσουν και δεν θέλουν να παίρνουν μόνο 3 και 60 για να δείρουν τον κόσμο.