Βία

Αυτό το ζήτημα πολύ με βασανίζει. Αλήθεια η βία πρέπει να υπάρχει ή πρέπει να το παίζουμε πολιτισμένοι και να την ξορκίζουμε όσο είναι δυνατόν;
Προσωπικά αμφιταλαντεύομαι. Δεν ξέρω αν βοηθάει κάπου το ξέσπασμα με βία. Πάντα όμως μιλάω για την αντιβία. Δηλαδή μιλάω για την απάντηση σε κάτι με βία.
Καταρχάς τι είναι βία. Θεωρώ πως είναι κάτι που αναγκάζεσαι να κάνεις ή μια κατάσταση που αναγκάζεσαι να δεχθείς χωρίς την θέλησή σου. Δεν μιλάω μόνο για σωματική βία. Μιλάω για οποιαδήποτε μορφή. Ερωτική, ψυχολογική κλπ αλλά και για την σωματική.
Απο παιδιά μεγαλώνουμε με τη βία. Απο σωματική γιατί μας βαρούσανε, μέχρι και ψυχολογική. Μη το ξυπνήσεις και μη σηκωθείς το βράδυ απο το κρεβάτι γιατί ο μπαμπούλας θα σε φάει, λένε στα μικρά παιδιά οι γονείς για να τα αναγκάσουν να κοιμηθούν. Μήπως αυτό δεν είναι βία;
Το ζήτημά μου εδώ όμως είναι η αντιβία. Δηλαδή η απάντηση στην ασκούμενη βία. Φυσικά είμαι ενάντια του να ασκείς πρωταρχικά την βία και να αναγκάζεις τους άλλους σε κάποιες καταστάσεις. Αν και το κάνουμε κάθε μέρα αυτό. Θα ήταν καλύτερο να σκεφτόμαστε και τις επιπτώσεις που κάθε κίνησή μας θα έχει στους άλλους.
Η απάντηση όμως στην ασκούμενη σε εμάς βία ποιά πρέπει να είναι; Μέχρι πού πρέπει να είναι η δική μας απάντηση;
Σίγουρα το να ασκήσεις βία ως απάντηση ανοίγει έναν κύκλο που μπορεί να αργήσει να κλείσει. Όμως στην ιστορία η βία είναι αυτή που πήγε μπροστά τον κόσμο. Η βία είναι αυτή που άλλαξε τον κόσμο. Οι μεγαλύτερες ανατροπές έγιναν με τη βία. Η Οθωμανική αυτοκρατορία νικήθηκε για παράδειγμα με την βία.
Τα όρια όμως δεν τα ξέρουμε και ίσως τα ξεπερνάμε.
Απο την άλλη μεριά ο Γκάντι ήταν αυτός που μιλούσε για την παθητικότητα. Ο χριστιανισμός επίσης προτρέπει να γυρνάς και το άλλο μάγουλο. Μου φαίνονται όμως οτι αυτά υποτάσσουν το άτομο παρά το απελευθερώνουν.
Δεν είναι λογικό όπου υπάρχει δράση να υπάρχει και αντίδραση; Φυσικά δεν θεοποιώ την βία. Καλύτερα να αποφεύγεται. Αλλά δεν γίνεται να υπάρχουν ανατροπές χωρίς βία.
Στις μέρες μας ασκείται μέσω της οικονομίας βια. Στη δουλειά, μας ασκείται βία. Απο όλες τις μεριές μας ασκείται βία. Και τι κάνουμε;

Ο παλιόκαιρος τα φταίει όλα!!!

Στην Ευρώπη λίγο μετά το 1600 και για ενάμιση αιώνα σημειώθηκαν μεγάλες ανατροπές και επαναστάσεις οι οποίες κράτησαν μέχρι και έναν αιώνα αργότερα. Παράλληλα παρατηρείται εκείνη την περίοδο να αλλάζει το κλίμα με πολύ δύσκολους και κρύους χειμώνες και καλοκαίρια όχι και τόσο ζεστά. Λογικά θα σκεφτεί κανείς πως δεν υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ αυτών των δύο γεγονότων.
Αλλά υπάρχει.
Σε μία περίοδο με μεγάλες περιόδους κρύου η παραγωγή δεν είναι μεγάλη (όπως και ο κανονικός χειμώνας). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχουν τόσα αγαθά για να καλύψουν τις διατροφικές ανάγκες του λαού. Οπότε με την πείνα να κυριαρχεί, και τους βασιλιάδες να τρώνε με χρυσά κουτάλια λογικό είναι να ξεσηκωθούν οι άνθρωποι.
Την σημερινή εποχή δεν γίνεται κάτι πολύ διαφορετικό. Το κλίμα αλλάζει. Η θάλασσα ανεβαίνει και η ζεστή ζώνη ανεβαίνει προς τα πάνω και επεκτείνεται σε χώρες που παραδοσιακά ήταν πιο κρύες απο τις μεσογειακές.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αλλάξει και ο διατροφικός χάρτης του πλανήτη μαζί με τις συνήθειες τις κάθε περιοχής. Θα αναρωτηθεί κανείς αν είναι κακό αυτό.
Γενικά σαν απάντηση είναι πως οχι. Αλλά εξαρτάται απο ποιά σκοπιά το βλέπει κανείς. Και 10 βαθμούς να ανέβει η θερμοκρασία στον πλανήτη ο πλανήτης θα εξακολουθεί να υπάρχει.
Ζωή θα εξακολουθεί να υπάρχει. Και ο άνθρωπος θα εξακολουθεί να υπάρχει. Όμως οι επιχειρήσεις δεν θα υπάρχουν. Τουλάχιστον έτσι όπως τις ξέρουμε. Η οικονομία θα αλλάξει δραματικά. Δεν θα είναι όπως την ξέρουμε. Οι οικονομικές σχέσεις θα αλλάξουν. Και το πιο σημαντικό; Ο επιχειρηματικός κόσμος δεν είναι έτοιμος για μια τέτοια αλλαγή.
Δεν έχει σημασία αν ευθύνεται ο άνθρωπος για το οτι αλλάζει το κλίμα ή όχι. Πιθανότατα να είναι και συγκυρία οτι συνέπεσε η βιομηχανική επανάσταση με την αλλαγή του κλίματος. Ίσως όμως και να μην είναι. Αν ξεφύγουμε απο τη γραμμή όμως που έχουμε μάθει να περπατάμε σαν πολιτισμός τότε ίσως να ξαναεμφανιστούν τα ίδια προβλήματα που υπήρξαν με πριν απο 400 χρόνια. Έλλειψη τροφής. Αυτό σημαίνει αφανισμός μεγάλου ποσοστού του ανθρώπινου είδους στην ακραία εκδοχή. Αλλά και να μην γίνει αυτό ο λιμός δεν θα αργήσει να έρθει. Ήδη χώρες της Αφρικής υποφέρουν απο έλλειψη τροφής. Αν το φαινόμενο επεκταθεί και βορειότερα τότε σημαίνει εξεγέρσεις του πεινασμένου λαού. Και σίγουρα αυτό είναι κάτι που οι κυβερνήσεις δεν το θέλουν.
Απο την άλλη πλευρά το κλίμα είναι μία πολύ καλή ευκαιρία για επιχειρηματική δραστηριότητα. Τώρα πουλάει. Οπότε καλό είναι να ασχοληθούμε και με αυτό επιχειρηματικά. Ειδικά σε μία περίοδο ύφεσης και κρίσης σε τομείς που έχουν να κάνουν και με την ενέργεια.
Βλέπουμε...
Ίσως αύριο ρίξει και καμιά βροχή...

ΛΗΣΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΚΗ

ληστεία έγινε σε ταβέρνα του Γ.ΑΛΕΞΑΚΗ στο Μουρίκι Δύο κουκουλοφόροι, μπήκανστο κατάστημα και έβγαλαν καραμπίνες. Ζήτησαν να μην κουνηθεί κανείς. Ο ιδιοκτήτης σήκωσε τα χέρια...
τους έδειξε που είναι το ταμείο και τότε ο ένας από τους δύο πλησίασε και πήρε τις εισπράξεις. Υπολογίζεται ότι οι δύο κακοποιοί έφυγαν με 1.000€...

Μοναξιά είναι...

...Να έχεις φτιάξει τα πιο ωραία τορτελίνια που έχεις κάνει ποτέ. Στα ηχεία να παίζει πολύ όμορφη μουσική. Να ανοίγεις ένα μπουκάλι ροζέ κρασί. Και στο τέλος να τα τρως μόνος σου. Και αφού έχεις κατεβάσει το μισό μπουκάλι να συνομιλείς με τον εαυτό σου...

Καλα ως εδω...

Άρθρο 22 του συντάγματος: «οποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται» και «η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.»
Αναγκαστική: κάθε ένας απο εμάς που δουλεύει έχει άμεση ανάγκη και το κάνει. Οπότε κάθε εργασία είναι αναγκαστική. Και εξ αναγκαστική.
Δικαίωμα: Ασκεί κάποιος τα δικαιώματά του για να έχει κάποιο κέρδος. Με την σημερινή μορφή εργασίας και τους όρους εργασίας - απολαβών, με απλήρωτες ώρες, χωρίς ωράρια, και χωρίς ασφάλεια πλέον δεν γίνεται σαν δικαίωμα αλλά απο ανάγκη για επιβίωση.
Προστατεύεται απο το κράτος: Κράτος=δύναμη. Δηλαδή επιχειρήσεις, τράπεζες, και ότι παράγει μέσα απο διαδικασίες κεφάλαιο και πλούτο. Και φυσικά ελέγχεται απο το κράτος. Για να μην υπάρχει έλεγχος. Όσο καιρό δούλευα πτυχιούχος, ανασφάλιστος, χωρίς ωράριο και με λίγα λεφτά, ΠΟΤΕ δεν ήρθε κάποιος απο το ΙΚΑ να μου κάνει έλεγχο. Ούτε απο τον ΟΑΕΔ, ουτε απο την επιθεώρηση εργασίας. ΠΟΤΕ.
Συνθήκες απασχόλησης. Όλα τα παραπάνω και επιπλέον μερικά εργατικά ατυχήματα...
Ηθική και υλική εξύψωση: Σε ερώτηση προς το αφεντικό μου αν θα μου ανεβάσει το μισθό και αν θα βάλουμε και κανένα ένσημο γιατί όπως και να έχει δεν την βγάζω η απάντησή του ήταν: Δεν θα σου λύσω εγώ το οικονομικό...
Πόσες φορές δεν γυρισαν οι εργαζόμενοι σπίτι βρίζοντας; Πόσες φορές ξύπνησαν μέσα στον ύπνο τους και ήταν αγχωμένοι απο την δουλειά; Πόσες φορές παρεξηγείται κάποιος χωρίς λόγο παρα μόνο γιατί έχει επιβαρυνθεί ψυχολογικά απο τη δουλειά; Αυτή είναι η ηθική και υλιή εξύψωση...
Στον αρχαίο κόσμο κάθε κοινωνία είχε ένα ποσοστό περίπου 20-40% σε κατάσταση δουλείας. Η αρχαία ελλάδα πήγε μπροστά λόγω των δούλων. Τότε σε γενικές γραμμές ο αφέντης παρείχε διατροφή και στέγη και ο δούλος δουλειά.
Σήμερα ο εργοδότης (το ονομάζω αφεντικό) παρέχει λεφτά. Αυτά φτάνουν για στέγη και για διατροφή.
Στον αρχαίο κόσμο οι γυναίκες χρησιμοποιούνταν σαν σεξουαλικά σκεύη. Τώρα οι εργαζόμενες πέρα απο την δουλειά που θα βγάλουν, θα πρέπει να αντισταθούν και στο πέσιμο του αφεντικού.
Τι άλλαξε?
Τι είναι λοιπόν η βία; Δεν είναι μορφή βίας και η επαγγελματική εκμετάλλευση; (Το λέω έτσι για να είναι λίγο πιο sic απο το δουλεία)
Στην ιστορία όμως οι αλλαγές έγιναν και αυτές με βία. Όσοι εξορκίζουν την βια φοβούνται. Αυτοί που την έχουν νιώσει στο πετσί τους δεν έχουν κάτι να φοβηθούν. Ούτε να χάσουν.
Στην Αφρική πρόσφατα, μαύροι έπιαναν λευκούς μεγαλογαιωκτήμονες και τους κρεμούσαν.
Στην Κινα πριν απο ένα χρόνο, εργάτες σκότωσαν στο ξύλο το αφεντικό τους σε ένα εργοστάσιο.
Ποιός όμως επέλεξε τα πράγματα να φτάσουν ως εκεί;