Στη σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται απο την κρίση που περνάει το είδος της δημοκρατίας στο οποίο ζούμε. Το πολίτευμά μας βασίζεται στον τρόπο με τον οποίο κινείται η οικονομία. Και η οικονομία δεν έχει να κάνει με τίποτε άλλο παρά με την κατανάλωση.
Κατανάλωση: εννοιολογικά προέρχεται απο το αναλωνω, δηλαδή ξοδεύω.
Όταν σταματάει αυτό το ξόδεμα τα πάντα παγώνουν. Το βλέπουμε στις μέρες μας. Σταμάτησαν τα δάνεια, και σταμάτησε η "ανάπτυξη". Σταμάτησε ο κόσμος να ξοδεύει (όσο ξόδευε πιο πριν).
Όλη η κοινωνία μας έχει βασιστεί στην ανάλωση. Ανάλωση αγαθών. Ανάλωση χρόνου, δυνάμεων, υγείας, συναισθημάτων. Σε κάθε του στιγμή ο άνθρωπος ξοδεύει. Ξοδεύει χρόνο σε άσκοπες διασκεδάσεις. Μία ολόκληρη οικονομία βασίζεται στην ανούσια διασκέδαση της μεσαίας οικονομικά τάξης. Τα ποτάκια της, τα μπαράκια της και τα κλαμπάκια της. Και μη την διαταράξεις. Ο νεοάνθρωπος πρέπει να διασκεδάσει και λίγο. Γιατί την υπόλοιπη μέρα ξοδεύεται στο γραφείο. Στις οικοδομές, στα χωράφια και στα εργοστάσια. Για να μπορέσει αυτό το άρμα της ανάπτυξης να κουνηθεί. Και ο έρωτας. Και αυτός ανάλωση είναι. Ξόδεμα. 2 ώρες να βαφτεί για να είναι ωραία. Και να βάλει ο άλλος δάνειο για το αμάξι το ακριβό γιατί αλλιώς δεν έχει χώρο γι' αυτόν το κρεβάτι της. Επιφανειακά συναισθήματα που επιφανειακά ξεχνιούνται. Ή ακόμα, δεν ξεκινάν ποτέ, γιατί υπάρχει στη μέση μια σταδιοδρομία, που αν μπει κάτι, κάποιος, στη μέση, τότε θα διαταραχθούν οι ισορροπίες.
Ανάλωση υγείας στο βωμό του κέρδους. Πόσο βλάπτουμε το περιβάλλον (μας) γιατί απλά δεν θέλουμε να ξοδέψουμε λίγα χρήματα παραπάνω? Πόσε πετρελαιοκηλίδες πέρασαν στο ντούκου γιατι απλά δεν πάρθηκαν τα απαραίτητα μέτρα? Πόσο επιβαρύνουμε την ατμόσφαιρα για να μη χρησιμοποιήσουμε φιλικά προς το περιβάλλον προϊόντα? Που και αυτά με την σειρά τους είναι πιο ακριβά, γιατί αν θές να βοηθήσεις πρέπει να πληρώσεις.
Κάθε μέρα κάποιος σκοτώνει κάποιον συνάνθρωπό του. Κάθε μέρα διαπράττονται εγκλήματα. Τα ακούμε.
Και τα περνάμε σαν να είναι φυσιολογικά. Ε δεν είναι φυσιολογικά λοιπόν. Και το μόνο που ζητάμε είναι
να μας αφήσουν απλά ήσυχους. Στο σαλόνι μας. Στο δωμάτιο μας. Πάνω στον δερμάτινο καναπέ μας. Να παρακολουθούμε τον κόσμο απο την τηλεόραση.
Αυτό είναι αγάπη? Αυτό είναι αγάπη για τον εαυτό μας (πανω απ' όλα); Αυτό είναι που ήθελες απο τη ζωή σου?
Στο τέλος να παρακαλάς να έρθει εκείνη η ώρα που για να φανείς χρήσιμος πρέπει να γίνεις λίπασμα και τροφή για τα σκουλήκια? Ενώ πιο πρίν το μόνο που έχεις καταφέρει είναι να δημιουργήσεις ένα βουνό απο σκουπίδια, των προϊόντων που έχεις καταναλώσει, σαν να ήταν αυτός ο σκοπός της ζωής σου.
Αδηφάγο εγωιστικό πλάσμα.
