Σημερα ηταν η πρωτη μεγαλη απεργία μετα το καλοκαιρι. Δε θα αναφερω τους λόγους για τους οποιους έγινε. Λίγο πολύ όλοι στο ίδιο τσουβάλι είμαστε. Οι περισσότεροι νιώθουν μια πίεση στα οικονομικά τους. Μα ήθελα τόσο πολύ να συμμετάσχω...
Ζήτησα απο το αφεντικο μου να απεργήσω. Μάλλον δε ζήτησα. Το ανακοίνωσα. Μόνο που δε με απελυσε. Ήθελα να πάω τουλάχιστον στη πορεία. Με έχωσε εκέινη την ώρα για δουλειές. Στο γραφείο όταν γύρισα με ρωτούσαν με ειρωνικό υφάκοι: Τι έλεγε η πορεία?
Στο τηλέφωνο με πήρε μια φίλη να μου την σπάσει. Έλα για καφέ μου είπε. Πηγαμε στην πορεία και τώρα δεν δουλεύουμε. Φυσικά και αυτή δούλευε. Και μου το έκλεισε με το συμπέρασμα: Και σύ μια απο τα ίδια είσαι. Δε μπορεί να κάνεις αλλιώς.
Τελος πάντων. Με πονάει η όλη ιστορία της δουλειάς μου. Νιώθω οτι δεν εξελίσομαι σαν άνθρωπος, σαν γνώσεις. Αντιθέτος έχω αφεθεί. Ουτε πολλά λεφτά. Ούτε όρεξη πλέον για τον εαυτό μου. Ώρες ώρες νιώθω οτι δεν έχω αξία σαν άτομο. Οτι δουλεύω απλά για ένα αφεντικό που με έχει 8 μήνες ανασφάλιστο. Για να βγάζει αυτός τα κέρδη του και γω απλά να πηγαίνω όλο και πιο κάτω μέρα με την μέρα.
Και όχι. Υπομονή δεν μου έμεινε. Όρεξη να δουλέψω δεν έχω άλλη. Να ανοίξω κάτι δικό μου δεν έχω τα χρήματα. Μα μέχει κουράσει τόσο αυτή η δουλειά. Είναι και το αφεντικο το ίδιο. Παράξενος άνθρωπος. Ποτε δε γυρισε να μου πει αν είμαι καλά. Αν έχω κάποιο πρόβλημα. Αν θέλω λεφτά. Να μου πιάσει μια κουβέντα για ένα οτιδήποτε θέμα. Είμαι ο υπάλληλος του.Συνεργάτης που τον βοηθάω, όπως το λέει. Και η ειρωνία του είναι οτι χειρότερο. Οτι και να του πεις, σε ότι και να δικαιολογηθείς πραγματικά έχει κάτι να σου πει. Κάτι που θα σε ειρωνευτεί. Με τόσο διπλωματία που θα νομίσεις προς στιγμήν οτι είσαι μαλάκας και σου αξίζει ότι παθαίνεις.
Στιγμές νιώθω πως είμαι αναλώσιμος. Αν φυγω θα βρει άλλον. Και είμαι αναλώσιμος.
Γι αυτά τα πράγματα σήμερα νιώθω άσχημα με μένα. Κάποτε πηγαινα σε πορείες. Τώρα που υπάρχει πραγματικός λόγος κοιτάω το κωλαράκι μου (μη με διώξει) και δε το κουνάω. Με υποτιμάει που οι ιδέες μου είναι τελειως αντίθετες με τις πράξεις μου (τουλάχιστον ως προς την εργασία). Και πιο πολύ με πληγώνει που δεν μπορώ να κάνω κάτι. Ισως παραίτηση. Μα δεν εχω κατι άλλο.
