Μεσ τη Κοιλιά σου κρυβεται πτωμα ενα παιδάκι

Αυτό που δεν αντεχεται ,το πνίγει η Μοχθηρία

Κι ο Φθόνος των ατάλαντων και η Μικροψυχία

Αυτη η μεσα μας φωτιά , αυτό το φώς που καίει

Αυτό που μεσα απ’ τη καρδιά αργά σαν λάβα ρέει

αυτός ο χτυπος της καρδιάς,το Ρυθμικό ρολόι

που σαν τον Χρόνο εκρίνεται,αιώνιο μοιρολόι

οι χάντρες του κομπολογιου ,ψυχών μας κομποσχοίνι

Το πιο βαθύ μας φάντασμα, που καίγεται και σβύνει,

η μέσα μας η έκρηξη, Τά Ρω του έρωτα μας

Κι οι αναμνήσεις της ζωής που χανονται σιμά μας

που σας χτυπά στο προσωπο ,και που σας εξοργίζει

ειναι η Ιδια η ζωή , η μέσα σας που Σφύζει

Κι εσεις την πνιξατε αργά,μέ μοχθηρό σχοινάκι

Μεσ’τη κοιλια σου βρισκεται ,πτωμα, ενα παιδάκι

που σε κοιτά απο μεσα σου, με σκοτωμένο μάτι

Που απ’ τη ζωή ξεπέζεψες απ’ του όνειρου το άτι

Σχόλιο από Νοσφεράτος Ιούνιος 30, 2008