Εταιρείες

Ας υποθέσουμε οτι ο πλούτος του πλανήτη είναι πεπερασμένος Και είναι. Δεν είναι υπόθεση.
Επιπλέον, ο άνθρωπος κατασκεύασε τις μηχανές. Ο σκοπός ήταν για να κάνει την εργασία του πιο ξεκούραστη και πιό εύκολη με αποτέλεσμα να του αφήσει περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να χαρεί την ζωή.
Σήμερα όμως διαπιστώνεται το εξής παράλογο. Αντί ο άνθρωπος να απολαμβάνει αυτόν τον ελύθερο χρόνο, αντίθετα μάχεται σε ουρές για εργασία σε συνθήκες που δεν του επιτρέπουν να έχει καν τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο.
Πως φτάσαμε ως εκεί. Το πρόβλημα είναι πως οι επιχειρήσεις δεν λειτουργούν για το προϊόν που παράγουν. Λειτουργούν για τα οικονομικά τους. Και ορθός, μιας και δεν είναι μη κερδοσκοπικές αλλά καθαρά ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΕΣ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, αντί να μειώνονται οι ώρες εργασίας του προσωπικού και να απολαμβάνουν τα ίδια κέρδη με πριν, αφού ένας αριθμός εργατοωρών θα έχει αντικατασταθεί απο την αδιάκοπη λειτουργία των μηχανών, οι εταιρείες να αγοράζουν πολλαπλάσιες μηχανές για να παράγουν πολλαπλάσια προϊόντα, για να αυξάνουν συνεχώς τα κέρδη τους, βρίσκοντας συνεχώς νέους αγοραστες, ρίχνοντας και το κόστος του προϊόντος παράλληλα.
Όμως αυτό θα λειτουργούσε μόνο και αν οι κοινωνία θα μπορούσε να διαθέτει τον πλούτο της στο να αγοράζει συνεχώς προϊόντα. Όμως ο πλούτος είναι πεπερασμένος. Επιπλέον, τα προϊόντα δεν μπορούν να αντικατασταθούν και άμεσα και χρησιμοποιούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Παράδειγμα, τα αυτοκίνητα χρησιμοποιούνται για μία δεκαετία. Οι φωτογραφικές μηχανές επίσης. Σημαντικό είναι να τονιστεί πως και το νεότερο προϊόν δεν έχει κάποια τεχνολογική καινοτομία που να μπορέσει να θεωρηθεί σοβαρός αντικαταστάτης του παλαιού. Για παράδειγμα, μία φωτογραφική μηχανή με βίντεο ή ενσωματωμένο προτζέκτορα δεν είναι καινοτόμο προϊόν. Όποιος ασχολείται σοβαρά με την φωτογραφία θα γνωρίζει πως αυτά δεν θα του δώσουν κάτι επιπλέον για την δουλειά που αγοράζει μία φωτογραφική μηχανή.
Έτσι φτάνουμε σε ένα όριο που οι εταιρείες δεν μπορούν να εμφανίσουν κέρδη απο τα προϊόντα που πουλάνε. Συνεπώς, για να εμφανίσουν κέρδη, πρέπει να ακολουθήσουν παράπλευρες οδούς όπως η απόλυση προσωπικού, η ρευστοποίηση περιουσίας και άλλες πιο παράνομες για να πάρουν μερίδιο απο άλλες ανταγωνιστικές.
Όμως όλα αυτά δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο. Η απόλυση των εργαζομένων δεν γεννά αγοραστικό κοινό. Επίσης, η ένταση του ρυθμού εργασίας δεν αφήνει το χρόνο για κατανάλωση.
Σαν συμπέρασμα λοιπόν, μπορώ να καταλήξω πως θα ήταν πιο σωστό να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε, όχι μόνο πως η κατανάλωση όλο και περισσότερων αγαθών δεν οδηγεί και πουθενά προς όφελός μας (έχουμε ήδη αρχίσει να το καταλαβαίνουμε) αλλά και οτι οι εταιρείες ίσως θα έπρεπε να λειτουργούν με βάση το προϊόν και όχι τον ισολογισμό τους.