17 Haziran 2010 Perşembe

Χάσμα γενεών


Προχωρώντας στο δρόμο άκουσα μια μάνα να λέει πως έδωσε γύρω στα 10.000Ε φέτος μόνο για ιδιαίτερα και μετά αναρωτιόταν, και τι έκανε; Προφανώς για το παιδί της που μάλλον δεν θα τα πήγε και τόσο καλά σύμφωνα με τα κριτήρια της μάνας. Έτσι μου δημιουργήθηκαν διάφορες συνειρμικές σκέψεις με το τι ακριβώς ζητάνε οι μίας γενιάς μεγαλύτεροι, και τι είναι αυτό που καταλαβαίνουν αυτοί της αμέσως επόμενης.
Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα πως το χάσμα γενεών δεν οφείλεται αποκλειστικά στην διαφορά της ηλικίας. Ίσως να μην οφείλεται καν σε αυτή τη διαφορά αλλά να οφείλεται στο πως έζησε η κάθε γενιά. Έτσι φτάνω στο συμπέρασμα να πω πως ακόμα και ανάμεσα σε συνομηλίκους υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα που οφείλεται στην αντίληψη των πραγμάτων, για τον καθένα διαφορετική, λόγω διαφορετικής σκοπιάς και βιωμάτων.
Ο γονιός περιμένει απο το παιδί του να πάει καλά στις πανελλαδικές Αυτό το θέλει κάθε γονιός που έχει ξεκαθαρίσει με το παιδί του τι καριέρα θέλει να ακολουθήσει. Οπότε περιμένει και απαιτεί, αφού το πληρώνει ακόμα και ζει απο την τσέπη του, να πάει καλά και να πιάσει τις επιθυμητές σχολές. Έτσι θα έπρεπε να είναι; Καταρχάς σε ποιά οικογένεια έχει το παιδί ξεκαθαρίσει τι θέλει να κάνει στο μέλλον; Και αν το έχει κάνει απο πραγματικά δική του επιλογή, τότε πώς πήρε αυτήν την απόφαση; Βάση ποιών εμπειριών; Έπειτα, πως ένας γονιός απαιτεί απο το παιδί του να εργαστεί και να πιεστεί, και να το βάλει σε μία τέτοια διαδικασία, πίεσης, πλήρους ανταγωνισμού (γιατί οι πανελλαδικές δεν είναι αντιγράφω και περνάω όπως στο πανεπιστήμιο, είναι αντιγράφεις και ίσως μου φας την θέση). Και ειδικά σε μία τέτοια ηλικία που ο νέος, έφηβος, έχει σίγουρα άλλες ανησυχίες (το αντίθετο φύλο, αθλητισμός, διασκέδαση, μουσική κλπ.);
Και ας ξεφύγω λίγο απο τα τετριμμένα που αναφέρω πιο πάνω. Ο καθένας ξέρει πως είναι όντως λάθος το όλο σύστημα και πως πρέπει να αλλάξει. Όμως εδώ είναι και κάτι πιο βαθύ. Ο γονέας προφανώς είναι στην ηλικία των 50 ετών την στιγμή που το παιδί του δίνει τις πανελλαδικές, αν υποθέσουμε πως απέκτησε παιδιά στην ηλικία των 30. Αυτό μας πάει 20 χρόνια πίσω. Εκτός αυτού, άλλα δέκα χρόνια πιο πίσω για την στιγμή που αυτός είτε μπήκε σε κάποια σχολή, είτε βγήκε στην αγορά εργασίας.
Ξέρετε τι γινόταν 30 χρόνια πριν στην Ελλάδα; Όποιος ήθελε να δουλέψει είχε δουλειά όποτε ήθελε και ειδικά στο δημόσιο, και όποιος ήθελε να σπουδάσει ουσιαστικά σπούδαζε χωρίς ανταγωνισμό (εκτός απο τις κλασικές "καλές σχολές", γιατί υπήρχαν και καλοπληρωμένες δουλειές εκτός σπουδών). Όλα αυτά οδηγούν στην προηγούμενη γενιά να θεωρεί πως η επιτυχία είναι δεδομένη. Και πως ο νέος αν αποτύχει είναι καθαρά δικιά του ευθύνη. Ειδικά το να μην πιάσει μία σχολή των αρχικών του προτιμήσεων είναι αποτυχία, και σημαδεύει τον νέο, ίσως και για όλη του τη ζωή. Αυτά όμως τα λέει μία γεννιά που ουσιαστικά μεγάλωσε μέσα στην προσφορά εργασίας, για δουλειές που πρόσφεραν και μεγάλες αποδοχές. Μεγάλωσε σε μία κοινωνία που την δεκαετία του '80 "έφαγε" πραγματικά πολλά λεφτά (δανεικά κυρίως) και άζησε στο αμερικάνικο όνειρο του αγοράζω αμάξι για να κάνω την επίδειξή μου, και σπίτι σε ωραία τοποθεσία.
Και αυτή τη στιγμή καλείται ο νέος να αντεπεξέλθει σε όλο το βάρος αυτό. Στο βάρος του να πάει καλά στις εξετάσεις. Του να βρει μια δουλειά που να του προσφέρει αποδοχές καλές. Του να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Και τι αντικρίζει; Ανεργία. Ανασφάλεια. Σύνταξη; Ούτε καν. Ένσημα μηδέν. Και ένα αφεντικό που θα του λέει αν θες, γιατί αν δεν θες υπάρχουν κι άλλοι. Και το αφεντικό ανήκει φυσικά στην προηγούμενη γενιά. Γι' αυτό ακούμε συχνά τις μεγάλες κουβέντες κάποιον να λένε πως αν θες πας μπροστά. Πως ο καλός θα αναδειχθεί κλπ. Βλακείες. Αυτό έχω να πω.
Έτσι σαν συμπέρασμα μπορώ να πω πως η γενιά των 20άριδων τώρα, τα βρίσκει όλα μπροστά της (όπως και των 30άριδων). Γι΄αυτό νομίζω πως δεν μπορεί να την κοροϊδέψει κανείς με μεγάλες κουβέντες για αστραφτερή ζωή και κόπο που ανταμείβεται. Γι΄αυτό και νομίζω πως έχουν χαθεί εκείνα τα χαζοϊδανικά των μεγαλυτέρων. Και γι' αυτό βλέπουμε μία ολόκληρη γενιά να βγαίνει και να ανάβει μολότοφ. Να σπάει αμάξια πολυτελείας και βιτρίνες τραπεζών και καταστημάτων. Όχι γιατί είναι αλήτες και τσογλάνια. Αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Ότι δεν είναι ηλίθια, δεν τρώει το κουτόχορτο και οτι ο μόνος τρόπος να αλλάξει ίσως η κατάσταση είναι να καταστραφεί το χλιδάτα πλασαρισμένο αμερικάνικο όνειρο που πλασάρεται εδώ και δεκαετίες.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder