ΦΕΣΙΒΑΛ

Δημοσιεύτηκε στην Αλήθεια από τον Νίκο Κιουράνη.

Κύριε Δήμαρχε, τελείωσε το Φεσ(τ)ιβάλ 2008;

Αφού γνωρίσαμε, γευτήκαμε, φάγαμε στη μάπα το Μεννη-λάρδειο πολιτισμό, που μας καπέλωσε με το πολιτιστικό τέλος που το πληρώνουν εκείνοι που δεν ξέρουν την ύπαρξη του Ομηρείου, κι ούτε στο λεξικό τους υπάρχει η λέξη Φεστιβάλ, μια αθώα λέξη που το μικρό λεξικό Μπαμπινιώτη, γράφει: Φεστιβάλ (το) σειρά καλλιτεχνικών εκδηλώσεων με πανηγυρικό και συχνά διαγωνιστικό χαρακτήρα, που οργανώνονται περιοδικά συνήθως στον ίδιο χώρο και κατά την ίδια χρονική περίοδο... Και να η μέρα που όλα θα αλλάξουν· τη σκυτάλη του πολιτισμού παραλαμβάνει ο Μαντικα – βούρλειος πολιτισμός που βροντοφώνησε σ’ όλα τα μήκη και πλάτη ΘΑ καταργήσουμε το πολιτιστικό ΤΕΛΟΣ... Καλοκαίρι 2008. Ξηλώσαμε την πλατεία Ιούλιο μήνα, μάθαμε σε νέα εκδοχή τι σημαίνει πολιτισμός και Φεστιβάλ το ξέραμε, βέβαια, αλλά τώρα έπεσαν και τα προσχήματα... Φεστιβάλ ίσον... πετάμε απερίσκεπτα χιλιάδες ευρώ. ΝΑΙ, ο πολιτισμός θέλει χρήματα αλλά να ξοδεύονται με σύνεση, και όχι από την τσέπη του συνταξιούχου και της ανήμπορης γιαγιούλας που όλος κι όλος ο φωτισμός είναι ένας λαμπτήρας 25 κηρίων και το πρόσθετο τέλος μεγαλύτερο απ’ την κατανάλωση. Κάντε, κύριοι, τα φεστιβαλικά τουρλοτούμπανά σας όχι από τα ευρώ αυτών των ανθρώπων. «Κύριε» γιατρέ, των χιλίων επτακοσίων μηνιαίως ευρώ, να τα αρνηθείτε· η θέση του προέδρου στο Ομήρειο δεν είναι επαγγελματική. Κι αν είναι, εσείς τι γνωρίζετε; Άλλο πιεσόμετρο κι άλλο σκηνή Ομηρείου. Τη θέση του προέδρου πρέπει να κατέχει άτομο που να εκπέμπει ακτινοβολία, ακτινοβόλος, να λάμπει από χαρά και ζωντάνια, φωτισμένος πνευματικά, με πηγαία ευγένεια... και να ξέρει τα γραμμένα και τα άγραφα του πολιτισμού... Και έπεσε η αυλαία, καυτό καλοκαίρι 2008, το Φεσ(τ)ιβάλ τέλος –λέρωσε και τη Μαστίχα- πειράζει να μάθουμε πόσα πήγε· έτσι απλά το νούμερο. Αυτά συμβαίνουν πανελλαδικά· πολιτισμός στην Ελλάδα σημαίνει να φάμε, να σπαταλήσουμε λεφτά –υπάρχουν και εξαιρέσεις. Διαβάστε τι μας είπε στην -με πολύ κόπο- παραχωρηθείσα συνέντευξη ο ρώσος αυτοεξόριστος Ανατόλι Βασίλιεφ χημικός που έγινε αλχημιστής του θεάτρου, δημιούργησε το μύθο του δημιουργώντας τη δική του μέθοδο σκληρής δουλειάς, χωρίς ωράριο, χωρίς αργίες, με σκληρή εκπαίδευση σώματος και πνεύματος. «Χρειάζεται ταλέντο για να παίξει κάποιος βιολοντσέλο, αλλά χρειάζεται να έχει το βιολοντσέλο για να παίξει» λέει στην Έλενα Δ. Χατζηωάννου στο «Βιβλιοδρόμιο ιδέες», ο Βασίλιεφ. «Το κράτος δεν αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως χώρα, αλλά ως τουριστικό νησί που ζει παρασιτικά. Ο παρασιτισμός, όμως, εξοντώνει τους λαούς. Όλη η κουλτούρα γίνεται τουριστική. Και όλα αρχίζουν από την πολιτιστική πολιτική, τι θέατρο θέλει να κάνει. Το κράτος ως εκπρόσωπος ενός δικού του βασιλείου, σκέπτεται τι του είναι πιο βολικό. Δημιουργεί το θέατρο που του είναι ευχάριστο και επειδή το συμφέρει το κρατάει σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Αυτό βλέπω να συμβαίνει στην Ελλάδα. (...) Οι άνθρωποι του θεάτρου δε βρίσκουν υποστήριξη και αντίστοιχα δεν έχουν δύναμη αντίστασης. Χρειάζονται παιδαγώγηση, χρήματα. Έχοντας τόσο ταλαντούχους ανθρώπους, τέτοια κολοσιαία ιστορία, το κράτος φτύνει το θέατρο, το απομονώνει, το κάνει καλοκαιρινών διακοπών, θέατρο – θέρετρο». (...) Ως άνθρωπος που αγαπώ την Ελλάδα, ανέλαβα τη «Μήδεια» για να ολοκληρώσω εδώ τη διαδρομή μου στο θέατρο. Το αρχαίο δράμα βρίσκεται στις απαρχές του θεάτρου. Και ενώ απέχει από εμένα χιλιάδες χρόνια, τελειώνω το προσωπικό μου ταξίδι που ξεκίνησε το 1968 στο Ροστόβ, στην Επίδαυρο. (...) Στο θέατρο υπάρχουν δύο μεγάλα στάδια: σκέψη και υλοποίηση. (...) Είναι ωραίο να είναι κανείς σοφός, αν ζει σε σπηλιά. Αν, όμως, βγει σε ανοιχτό πεδίο και αρχίζει να σκαλίζει, δεν τον χρειάζεται η σοφία. Φυσικά το θέατρο είναι τέχνη, αλλά το θέμα της ικανότητας είναι σημαντικό στην τέχνη. Τι και πώς κάνεις κάτι, είναι πάντα το πιο σημαντικό ζήτημα. «Σαν κριθαράκι στο μάτι». (...) «Όσο καιρό δουλεύω εδώ, έχω ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να το υπερνικήσω. Καλλιτεχνικά μού δημιουργεί ανασφάλεια. Νιώθω σαν το λαγό σε ξένο δάσος. Και ενώ ζω υπό συνθήκες ηρεμίας –καλός καιρός, φιλόξενος κόσμος, συνεργασία με δημιουργικούς και πρόθυμους ανθρώπους- υπάρχει αυτή η επίμονη, περίεργη αίσθηση, ένα συνεχώς αίσθημα κινδύνου πού δεν ξέρω από πού θα μου ‘ρθει και από που να φυλαχτώ. Κάνετε Φεστιβάλ αλλά απλός το κοιτάτε. Πρέπει να μάθετε πώς να το αναπτύξετε, να το βελτιώσετε. Σαν να έχετε κριθαράκι στο μάτι. Είναι κλειστό και συνέχεια πρήζεται. Ίσως να μην είναι έτσι, να κάνω λάθος... Ο Βασίλιεφ θα αφοσιωθεί στην παιδαγωγική και στο γράψιμο. Αυτά αφορούν και τους ενταύθα θεατράνθρωπους. Αλήθεια, απάντησε κανείς στα ερωτήματα του Σαχτούρη;

του ΝΙΚΟΥ ΚΙΟΥΡΑΝΗ