Ο εαυτός και η μοναξιά .
Ας φαντασθούμε για λίγο τον εαυτό να κοιτά τον εαυτό του, την συνείδηση να αυτόπαρατηρείται ,ότι κατεβαίνει στη« κόλαση της γνώσης του εαυτού».Εκείνη την φοβερή στιγμή,- γράφει ο Nietzsche- στη φωτεινή του νύχτα ,ο εαυτός που αυτό- παρατηρείται, ανακαλύπτει την αλήθεια του κενού του ,το αδιάκοπο χτυποκάρδι του ,τον ήχο του στομαχιού την αίσθηση του κρύου η της ζέστης, τον πόνο του ,σωματικό η ψυχικό, τα κλωθογυρίσματα των εντέρων ,τα τρεμουλιάσματα των ινών του σώματος του. «Το κλειδί το πέταξε:κι αλίμονο στην ολέθρια εκείνη περιέργεια που κατάφερε να κοιτάξει κάποτε μέσα από μια σχισμή έξω και κάτω από το δωμάτιο της συνείδησης και που τώρα διαισθάνθηκε ότι ο άνθρωπος στηρίζεται στο άσπλαχνο, στο αδηφάγο, στο αχόρταγο ,στο δολοφονικό, μέσα στην αδιαφορία της αγνοίας του, ονειροπολώντας κατά κάποιο τρόπο πάνω στη ράχη ενός τίγρη»
Αποσπασμα απο την'' Επινοηση του Ερωτα''
τευχος 2 περιοδικου ΕΝΕΚΕΝ
