Profesyonel CSS katlama efektli Dikey Sidebar Menü

Bu eklenti sadece CSS ve bazı betik kodları ile yapılmıştır. Son derece kullanıcı dostu ve blogunuza uyulamanız kolaydır. Bu eklenti bazı yerlerde JavaScript'i kullanılarak yapılmıştır. Ama ben CSS kodlarıyla yaptım. Çünkü script kodlar genel olarak site açılısını yavaşlatan kodlardır. Sitenizde ne kadar az script kodu bulunursa okadar iyidir. CSS katlama efektli dikey sidebar menüsü, buton üzerine gelindiginde içe dogru katlanma efekti ile şık bir görünüm yaratır. Ve blogunuza profesyonel görünüm verir. Ayrıca açılıp kapanma fonksiyonuda var. Etiketlerinizi, sosyal medya linklerinizi yada sabit sayfalarınızı bu menüyle sidebarınızda kullanabilirsiniz.

Menüyü sidebarınıza eklemek için

• Blogger panelinize giriş yapın Yerleşim → Gadget Ekle → HTML/JavaScript yolunu takip edin.
• Ve aşağıdaki kodları Online HTML Editör ile isteginize göre ayarlayarak kopyalayıp yapıştırın.
• Kaydet diyip çıkın.

<!--Profesyonel CSS katlama efektli Dikey Sidebar Menü by MeftunMede.blogspot.com-->
<style>
.medekatlamamenu{vertical-align:middle;width:300px;display:inline-block;font-family:arial, sans-serif;transform:translate3d(0,0,0);}
.medekatlamamenu input{position:absolute;left:-9999px;}
.medekatlamamenu #togglemedekatlamamenu:checked ~ ul{max-height:300px;padding-bottom:1em;}
.togglemedekatlamamenu{background:#FC634B;color:#FFF;display:block;text-align:center;cursor:pointer;font-family:arial, sans-serif;padding:.75em;}
.togglemedekatlamamenu:before{content:"\2630";font-size:22px;font-family: initial;vertical-align:middle;}
.medekatlamamenu ul{margin-top:1px;text-align:left;max-height:0;overflow:hidden;padding:0;transition:300ms ease all;list-style:none;line-height:1;}
.medekatlamamenu li{margin-bottom:1px;position:relative;z-index:10;transition:300ms ease all;}
.medekatlamamenu li a{display:block;position:relative;width:100%;font-size: 14px;font-weight: 600;background:silver;text-decoration:none;color:#FFF;box-sizing:border-box;transition:300ms ease all;padding:1em;}
.medekatlamamenu li:hover a{width:99%;margin-left:1%;box-shadow:inset 300px 0 300px -300px rgba(255,255,255,0.6);}
.medekatlamamenu li:before{content:"";position:absolute;width:50%;height:30%;left:1%;bottom:16px;box-shadow:10px 0 0 #000;transition:300ms ease all;transform:rotate(0deg);}
.medekatlamamenu li:hover:before{box-shadow:10px 0 30px #000;transform:rotate(-4deg);bottom:6px;}
.medekatlamamenu li:hover + li{z-index:1;}
</style>
<nav class="medekatlamamenu">
 <input type="checkbox" id="togglemedekatlamamenu" checked />
 <label for="togglemedekatlamamenu" class="togglemedekatlamamenu"></label>
  <ul>
   <li><a href="http://meftunmede.blogspot.com/search/label/Seo">SEO</a></li>
   <li><a href="http://meftunmede.blogspot.com/search/label/Blogger%20Eklentileri">Blogger Eklentileri</a></li>
   <li><a href="Bağlantı linki">Menü Adı</a></li>
   <li><a href="Bağlantı linki">Menü Adı</a></li>
<!-Burdan itibaren yukarıdaki şekilde menünüzü çoğaltabilirsiniz->
  </ul>
</nav>
<!--Profesyonel CSS katlama efektli Dikey Sidebar Menü by MeftunMede.blogspot.com-->

■ Kırmızıyla işaretlediğim bölümleri istediğinize göre değiştirmeyi unutmayın. Yapamadığınız bir şey olursa "YORUM" kısmında belirtebilirsiniz.
Barış, huzur, sağlık ve bereket Arkadaşlar! Herkeze kolay gelsin. iyi bloglamalar...

Το Εκκρεμές του κυρίου Ράμφου (και η ερμηνεία του αποκλεισμού του Μέλλοντος μας απο τον Maurizio Lazzarato )

Το Εκκρεμές του Ραμφου
----------------------------------------
ουσιαστικά όλη η αφήγηση του κυρίου Ραμφου - στην μια ωρα και κατι που μιλούσε στο Ποτάμι-δεν είναι παρά το αναποδογύρισμα της αφήγησης του Νεορθόδοξου Ρεύματος (στο οποίο είχε και ο ίδιος συμβάλλει πριν από κανα δυο δεκαετίες) : σε εκείνο ολα τα καλά αποδίδονται στο Βυζάντιο και τον Ορθοδοξο καισαροπαπισμό του , στην  ( τωρινή) αφήγηση Ράμφο ( διότι αυτός μαζί με τον Γιανναρά είχαν θεμελιώσει το ... ρεύμα ) αποδίδονται στο Βυζάντιο όλα τα Κακά...

 Το Εκκρεμές του κυρίου Ράμφου :άλλαξε το σακάκι του και φόρεσε το μέσα έξω

λες και είμαστε κάτι ξεκομμένο από τον υπολοιπο κόσμο και μας επηρεάζει κατευθείαν και αδιαμεσολαβητα  η ιστορία  και η παραδοση * και όχι οι καθημερινές εισροές της παγκοσμιοποίησης και τα μαγματα που προκαλούνται από την συνάντηση  τους με τα εγχώρια ρεύματα  ..Λές και η παράδοση  είναι κάτι το συνεχές και όχι   ασυνεχές  Λες και δεν μας επηρεάζει η Συγχρονία  αλλά μόνο η Διαχρονία...

*  λές και δεν  έχει πολλαπλώς επινοηθεί , αλλοιωθεί , τροποποιηθεί, επαναρμηνευτεί η παράδοση  μας - οπως και καθε παράδοση

Υ. Γ και μιάς  και  ο κυριος Ράμφος  αναφερθηκε και στον Χρονο και αποδίδει στα ...καφενεία   μας τον αποκλεισμο του ...Μέλλοντος ας δουμε  πως και που αποδιδει τον  αποκλεισμο του Μέλλοντος
ο Maurizio Lazzarato:
'' αποδίδει αυτή την αίσθηση του ανακυκλώσιμου χρόνου στην επέκταση της χρηματοπιστωτικής οικονομίας. Ενώ στο Μεσαίωνα ο χρόνος άνηκε στον Θεό, σήμερα, ως δυνατότητα, δημιουργία επιλογή και απόφαση, είναι το πρώτο αντικείμενο της καπιταλιστικής ιδιοποίησης. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα φροντίζει ώστε οι μόνες δυνατές επιλογές και αποφάσεις να είναι αυτές του χρήματος που γεννά χρήμα, της παραγωγής για την παραγωγή.
«Ενώ στις βιομηχανικές κοινωνίες διατηρούνταν ακόμη ένας "ανοιχτός χρόνος" -με τη μορφή της προόδου ή της επανάστασης- σήμερα το μέλλον και οι δυνατότητές του, συντριμμένες από τα κολοσσιαία ποσά χρήματος που κινητοποιούνται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα φαίνεται να έχουν μπλοκαριστεί: το χρέος εξουδετερώνει πλήρως το χρόνο, το χρόνο ως δημιουργία νέων δυνατοτήτων, δηλαδή την πρώτη ύλη κάθε ε πολιτικής, κοινωνικής η αισθητικής αλλαγής»[6].
 «Όλη η χρηματοπιστωτική καινοτομία -γράφει ο Lazzarato- δεν έχει παρά ένα σκοπό: να διαθέτει προκαταβολικά το μέλλον αντικειμενοποιώντας το. Η αντικειμενοποίηση αυτή είναι εντελώς άλλου τύπου από εκείνη του χρόνου εργασίας: αντικειμενοποίηση του χρόνου, προκαταβολική διάθεσή του σημαίνει υπαγωγή κάθε δυνατότητας επιλογής και απόφασης, την οποία κρύβει το μέλλον, στην αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων εξουσίας. Έτσι το χρέος όχι μόνο ιδιοποιείται τον παρόντα χρόνο απασχόλησης των μισθωτών και του πληθυσμού στο σύνολο του, αλλά προαγοράζει επίσης τον μη χρονολογικό χρόνο, το μέλλον καθενός και το μέλλον της κοινωνίας στο σύνολο της. Η αλλόκοτη αίσθηση ότι ζούμε σε μια κοινωνία χωρίς χρόνο, χωρίς δυνατότητα, χωρίς ορατή ρήξη βρίσκει την κυριότερη εξήγηση της στο χρέος»[7].

 πηγη :

Η (μετα)νεωτερική κοινωνία και ο συρρικνωμένος χρόνος

ΠΕΡΊ ΤΟΥ ΠΟΛΊΤΙΚΟΥ ΔΙΛΉΜΜΑΤΟΣ :ΦΌΒΟΣ Η ΕΛΠΊΔΑ;(και πολιτικής των συναισθημάτων )

ΠΕΡΊ ΤΟΥ ΠΟΛΊΤΙΚΟΥ ΔΙΛΉΜΜΑΤΟΣ :ΦΌΒΟΣ Η ΕΛΠΊΔΑ;(και πολιτικής των συναισθημάτων )

επειδή πολλοί και σοβαροί αναλυτές θεωρούν ότι σε αυτές τις εκλογές έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ δυο συναισθημάτων α) του Φόβου (τον οποίο καλλιεργεί η Νου Δου και β) της Ελπίδας( την όποια καλλιεργεί ο Σύριζα)

έχω να παρατηρήσω τα εξής;

1. σε κανένα απολύτως άνθρωπο δεν κυριαρχεί μόνο ένα συναίσθημα  παρα στιγμιαία..Ο κάθε άνθρωπος νιώθει ένα μείγμα από συναισθήματα (φόβος ,Ελπίδα , ντροπή , χαρά λύπη , απέχθεια κλπ)στο οποίο, ανα πάσα στιγμή ,
ένα συναίσθημα δίνει τον τόνο για να αντικατασταθεί πολύ γρήγορα από άλλα .....
2..Επίσης οι πολιτικές επιλογές δεν αφορούν ,ποτε, μόνο συναισθήματα αλλά και συμφέροντα , ορθολογικές σκέψεις, υπολογισμούς, προσωπικές η οικογενειακές η συλλογικές στρατηγικές ....
3. Σε ότι αφορά ειδικά τον Φόβο θα πρέπει να διακρίνουμε τον (ας τον πούμε )'' Ορθολογικό'' Φόβο από την Φοβία ' ο πρώτος αφορά έναν υπαρκτό η ολοφάνερο Κίνδυνο η φοβία έναν ανύπαρκτο που μεγεθύνεται..
4. Σε ότι αφορά στην Ελπίδα επίσης να διακρίνουμε ανάμεσα στις Βάσιμες Ελπίδες και τις Φρούδες ελπίδες η και στο Εμπόριο Ελπίδας...
- επίσης να θυμίσω ότι το ένα δεν αποκλείει το άλλο ΄Και όταν νιώθεις φόβο δεν παύεις να ελπίζεις και Τούμπαλιν
5. σε ότι αφορά στην ''επιχειρηματολογία '' της Ν. Δ δεν θα διακρίνουμε μόνο τον Φόβο( σε ότι αφορά το '''όταν έλθει ο ... Σύριζα'') αλλά και την καλλιέργεια της ..Ελπίδας ( θυμίζω τα διάφορα Σακσες στορυ του Σαμαρά )..Ανάποδα ..ο ''λογος '' του Συριζα δεν καλλιεργεί μόνο το συναίσθημα της Ελπίδας , αλλάστηριζεται και σε ένα υπορρητο η φανερο αισθημα ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ του τύπου:''τι χειρότερο μπορει να μας συμβεί '' ο βρεγμένος τη βροχή δεν φοβαται ''

6. Θα πρέπει να γίνεται διάκριση αναμεσα   α) στα οντως βιωμένα συναισθήματα  β) τα  κατα φαντασίαν   συναισθηματα (απομίμηση συναισθηματων ) και (πολιτικά)  εργαλειακή χρηση συναισθημάτων

Albert Camus, Η πτώση ,,,,,,αναδημοσιεσυη απο το Διαδικτυακο περιοδικο Ο ΚΛΟΟΥΝ αρχική πηγη Πηγή: ifigeneiasiafaka.com

Albert Camus, Η πτώση

21.01.2015, 00:00

To μεγάλο εμπόδιο για να ξεφύγουμε από την κρίση δεν είναι τάχα το γεγονός ότι πρώτοι εμείς καταδικάζουμε τον εαυτό μας; Πρέπει λοιπόν να επεκτείνουμε την καταδίκη σε όλους, αδιακρίτως, ώστε να την κάνουμε κάπως πιο ήπια. Καμιά δικαιολογία, ποτέ, και για κανέναν, αυτή είναι η αρχή μου, η αφετηρία μου.

Αρνούμαι την καλή πρόθεση, το έντιμο λάθος, το στραβοπάτημα, τα ελαφρυντικά.

Εγώ δεν συγχωρώ, δεν δίνω άφεση αμαρτιών. Κάνω απλώς την πρόσθεση και ύστερα λέω: «Μας κάνουν τόσα. Είστε διεστραμμένος, σάτυρος, μυθομανής, παιδεραστής, καλλιτέχνης, κ.λπ.» Έτσι. Νέτα σκέτα.

Στη φιλοσοφία, όπως και στην πολιτική, είμαι συνεπώς υπέρ της θεωρίας που αρνείται την αθωότητα για τον άνθρωπο και υπέρ της κάθε πρακτικής που τον αντιμετωπίζει ως ένοχο. Βλέπετε στο πρόσωπό μου, φίλτατε, έναν φωτισμένο υπέρμαχο της δουλείας. Δίχως αυτήν, για να λέμε την αλήθεια, δεν υπάρχει οριστική λύση.

Αυτό το κατάλαβα πολύ γρήγορα. Άλλοτε, είχα μόνον την ελευθερία στο στόμα. Στο πρόγευμα την άπλωνα πάνω στο ψωμί μου, τη μασούλαγα όλη μέρα, έφερνα στον κόσμο μια ολόδροση ανάσα ελευθερίας. Βομβάρδιζα με τούτη την κυρίαρχη λέξη όποιον διαφωνούσε μαζί μου, την είχα βάλει στην υπηρεσία των πόθων και της δύναμής μου.

Την ψιθύριζα στο κρεβάτι, στο αυτί των αποκοιμισμένων φιλενάδων μου, και τούτη η λέξη με βοηθούσε να τις αφήνω στα κρύα του λουτρού. Την τρύπωνα συχνά... Μα τι κάνω, εξάπτομαι και χάνω το μέτρο.

Τέλος πάντων, μου έτυχε να κάνω και πιο αφιλοκερδή χρήση της ελευθερίας, και μάλιστα, δείτε κι εσείς ο ίδιος την αφέλειά μου, να την υπερασπιστώ κιόλας δυο τρεις φορές, δίχως να φτάσω ασφαλώς, ίσαμε το σημείο να πεθάνω γι' αυτήν, διακινδυνεύοντας όμως για χάρη της. Πρέπει να μου συγχωρήσετε αυτές τις απερισκεψίες, δεν ήξερα τι έκανα. Δεν ήξερα πως η ελευθερία δεν είναι ανταμοιβή, ούτε παράσημο που το γιορτάζουν με σαμπάνια.

Ούτε και δώρο, άλλωστε, κουτί με λιχουδιές που σε κάνουν να γλείφεσαι. Ω, όχι, κάθε άλλο, είναι αγγαρεία, ένας μαραθώνιος πολύ μοναχικός, πολύ εξαντλητικός. Χωρίς σαμπάνια, χωρίς φίλους να σηκώνουν το ποτήρι τους και να σε κοιτάζουν με τρυφερότητα. Μόνος σε μια θλιβερή αίθουσα, μόνος στο εδώλιο μπροστά στους δικαστές και μόνος για ν' αποφασίσεις μπροστά στον εαυτό σου ή μπροστά στην κρίση των άλλων.

Μετά από κάθε ελευθερία υπάρχει μια δικαστική απόφαση. Να γιατί η ελευθερία είναι πολύ βαριά να τη σηκώσεις, ιδιαίτερα όταν υποφέρεις από πυρετό ή όταν έχεις στεναχώριες ή όταν δεν αγαπάς κανέναν.

Albert Camus, Η πτώση

σελ. 102-103, μτφρ.: Nίκη Καρακίτσου-Ντουζέ, Μαρία Κασαμπάρογλου-Ρομπλέν, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2004

Artwork: Beth Conκlin

Πηγή: ifigeneiasiafaka.com
σχετικά :

• The Fall by Albert Camus Animated (video)
  Gallery
• Το λογοκριμένο μανιφέστο του Albert Camus
  Αναδημοσιεύσεις
• Ο Καμύ και η μητέρα του

Βιβλιοπαρουσίαση: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΝΤΖΟΥΦΑ:ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στη λειτουργία των θεσμών του ελληνικού κράτους και ειδικότερα του Συντάγματος, εκδόσεις Σάκκουλα, σελ.418 Πέτρος Θεοδωρίδης -Δημοσιεύτηκε στο νέο τεύχος του περιοδικού ΕΝΕΚΕΝ

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Βιβλιοπαρουσίαση:  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΝΤΖΟΥΦΑ:ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, οι επιπτώσεις  της οικονομικής κρίσης στη λειτουργία των  θεσμών του ελληνικού κράτους  και ειδικότερα του Συντάγματος, εκδόσεις  Σάκκουλα, σελ.418

                                                         Πέτρος Θεοδωρίδης

  

Στο  βιβλίο αυτό  του επίκουρου καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου  στο Α.Π.Θ, Παναγιώτη Μαντζούφα, αναλύονται οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην λειτουργία του Συντάγματος. Στο πρώτο μέρος, παρουσιάζονται κυρίως οι θεσμικές παρεμβάσεις  που πραγματοποίησαν τα όργανα της ΕΕ. Το δεύτερο μέρος είναι αφιερωμένο στο τρόπο με τον οποίο η ελληνική δικαιοσύνη και ειδικότερα το ΣτΕ αντιμετώπισε τις αμφισβητήσεις των βασικών ρυθμίσεων που περιείχαν οι σημαντικότεροι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων στο πεδίο των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Ειδικότερατο ενδιαφέρον επικεντρώθηκε α)στους νόμους που εκδόθηκαν από το 2010 μέχρι σήμερα και που αφορούν σε μισθολογικές και ασφαλιστικές περικοπές και αλλαγές και β)σε δικαστικές αποφάσεις, που εντάσσονται στο κλίμα της οικονομικής κρίσης και που  δικαιολογούν τη λήψη μέτρων που περιορίζουν δικαιώματα.

Στο τρίτο μέρος της μονογραφίας η συζήτηση μεταφέρεται στο πεδίο της λεγόμενης «απελευθέρωσης των επαγγελμάτων».

Σύμφωνα με τον Μαντζούφα, η προσχηματική επίκληση του Συντάγματος, πολύ συχνά, υποκρύπτει ένδεια εναλλακτικών προτάσεων, που θα αντικαθιστούσαν τα επώδυνα μέτρα με ισοδύναμα του αυτού αποτελέσματος, ενώ δημιουργείται η εσφαλμένη εντύπωση ότι, μέσω του Συντάγματος και όχι της πολιτικής πρωτοβουλίας, μπορεί να δοθεί βιώσιμη λύση στο οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο. Ο Μαντζούφας μας θυμίζει πως  ένα Σύνταγμα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια οικονομική κρίση: τα μνημονιακά μέτρα βρίσκονταν εκτός του αξιακού πλαισίου του Συντάγματος  και είναι λάθος να φορτίζεται  το Σύνταγμα με προσδοκίες και ελπίδες, που δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει.

  Ο συγγραφέας μας θυμίζει  επίσης ότι η απώλεια της νομισματικής και δημοσιονομικής αυτονομίας της χώρας είναι αποτέλεσμα της ένταξης στην ΟΝΕ,(η οποία πραγματοποιήθηκε επί τη βάσει των συνταγματικών ρυθμίσεων (άρθρα 28 παρ. 2 και 3 Σ) )και δεν προέκυψε με την επιβολή των μνημονίων και  των δανειακών συμβάσεων. Η δημοσιονομική εκτροπή της χώρας και η ένταξή της προέκυψε από την  ανάγκη να αποτραπεί τόσο η πτώχευσή της, όσο και η κατάρρευση της ευρωζώνης. Αυτές οι εξελίξεις δύσκολα θα μπορούσαν να προβλεφθούν ή/και να αφομοιωθούν από ένα Σύνταγμα, που έρχεται αντιμέτωπο, αφενός, με τους ανεπαρκείς θεσμούς της ΕΕ και την πολιτική αβελτηρία των ηγετών της και, αφετέρου, με τις εξαρτήσεις που δημιουργεί η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία των αγορών.

Σύμφωνα με τις ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις  του Μαντζούφα,το εθνικό και το διεθνές επίπεδο αλληλεπιδρούν και αλληλοεξαρτώνται διαρκώς ανοίγοντας συνεχώς ρωγμές σε ένα Σύνταγμα, που οικοδομήθηκε πάνω στο ιστορικό έδαφος των εθνών κρατών (συνταγματισμός) και που αντιλαμβανόταν τη διεθνή παρουσία ως απλή συμμετοχή της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς, και όχι ως ένα πεδίο, όπου διακυβεύεται αδιαλείπτως η εθνική της κυριαρχία. Από την άλλη, οι πολίτες αναμένουν από το Σύνταγμα να επιτελέσει τον συμβολικό και εγγυητικό του ρόλο, να διασφαλίσει τα δικαιώματά τους μέσω των δικαιοδοτικών μηχανισμών και, εν τέλει να αισθανθούν ασφαλείς.Το Σύνταγμα μοιάζει με το έσχατο καταφύγιο και η αποτυχία του στον συγκεκριμένο ρόλο προκαλεί καθολική απώλεια πίστης στους συνταγματικούς θεσμούς. Από την πλευρά τους, οι πολιτικές δυνάμεις προσδοκούν από το Σύνταγμα να τις διευκολύνει στην πολιτική τους δράση και να είναι αποτελεσματικό. Το πολιτικό σύστημα προσβλέπει στο Σύνταγμα, για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και  για να στείλει το μήνυμα στη διεθνή κοινότητα ότι υπάρχουν όρια, που, αν κανείς τα υπερβεί, διαρρηγνύεται η κοινωνική συνοχή και ανατρέπεται η συνταγματική τάξη. Όλα αυτά τα ενδεχόμενα δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται τα χρόνια της οικονομικής κρίσης πάνω σε ένα εκκρεμές, που κινούνταν ανάμεσα σε διαπιστώσεις, όπως το: «Σύνταγμα δεν είναι τίποτα» μέχρι το «Σύνταγμα είναι τα πάντα», δηλαδή ανάμεσα σε έναν εργαλειακό λόγο μνημονιακής προέλευσης, που αντιμετωπίζει τις συνταγματικές ενστάσεις για παραβίαση δικαιωμάτων ως δευτερεύοντα ζητήματα, και μιας αντιμνημονιακής ρητορικής, που απαξιώνει κάθε μέτρο ως εκ προοιμίου αντισυνταγματικό, καθιστώντας ανέφικτη οποιαδήποτε προοπτική εύρεσης κοινού τόπου.

Ο  Μαντζούφας  θεωρεί ότι   τόσο η ΕΕ όσο και η Ευρωζώνη δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένες να αντιμετωπίσουν την κρίση, καθώς δεν έχει υπάρξει ιστορικό προηγούμενο επιτυχημένης νομισματικής ένωσης χωρίς προηγούμενη πολιτική ένωση. Επιπλέον δεν λειτούργησαν και οι, προϋφιστάμενοι της κρίσης, μηχανισμοί πολυμερούς εποπτείας. Κατά τον συγγραφέα απαιτείται μια ριζική τομή στο οικοδόμημα της νομισματικής ένωσης, με την πρόβλεψη ενός είδους ευρωομολόγου, που θα επιμερίζει και θα εγγυάται, υπό προϋποθέσεις, τα χρέη στο σύνολο των κρατών μελών, με ένα μηχανισμό εξισορρόπησης των διαφορών στην ανταγωνιστικότητα μεταξύ των κρατών μελών, με τη μεταβίβαση πόρων από το Βορρά προς το Νότο και με τις αντίστοιχες προσαρμογές των τραπεζικών συστημάτων.

Ο  συγγραφέας παρατηρεί ότι   περάσαμε σε μια εποχή αποσυνταγματοποίησης, όπου οι θεσμικές αδυναμίες σηματοδοτούν μια παρακμή της Ευρώπης, η οποία αναζητεί την ταυτότητά της, ανάμεσα σε οίκους αξιολόγησης και σε τεχνοκρατικές υποδείξεις του ΔΝΤ. Παραλληλα συντελείται και μια ουσιώδης μεταβολή της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο δεν γίνεται αντιληπτό πλέον ως  εθνικό συμφέρον ενός κράτους, αλλά ως δημόσιο συμφέρον, που πρέπει να συνεκτιμά και τα κοινά συμφέροντα των κρατών μελών της ευρωζώνης, Έτσι τα μνημόνια αποτελούν ένα νέο πεδίο, στο οποίο μετατοπίστηκε το πολιτικό σύστημα, το οποίο καλείται να συναποφασίζει για το μεγαλύτερο μέρος των εσωτερικών πολιτικών της χώρας, υπό τα δεσμευτικά όρια που θέτει το άτυπο διεθνές «όργανο» της τρόικα και η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση.

Όπως παρατηρεί ο Μαντζούφας, η σημερινή κρίση δεν προέκυψε, επειδή οι συνταγματικοί θεσμοί παραβιάστηκαν και το πνεύμα της μεταπολίτευσης για εκδημοκρατισμό και ευρωπαϊκή πορεία νοθεύτηκε, αλλά, αντίστροφα, επειδή η σχετικά απρόσκοπτη και ομαλή λειτουργία των θεσμών του πολιτεύματος ανέδειξε τη βαθιά αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να αναλάβει την ευθύνη για ένα πραγματικό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας. Αποτέλεσμα είναι το κομματικό και πολιτικό σύστημα να απονομιμοποιηθούν, η αναξιοπιστία της πολιτικής εξουσίας να ενταθεί και η κρίση εμπιστοσύνης να αγγίξει τον βασικό αντιπροσωπευτικό θεσμό, τη Βουλή. Έτσι η πολιτική και οικονομική κρίση, μολονότι δεν ανέτρεψε τις βάσεις του συνταγματικού πολιτεύματος, απαξίωσε το πολιτικό και κομματικό σύστημα. Συνεπώς ούτε μια εκτεταμένη αναθεώρηση του Συντάγματος ούτε μια πανηγυρική «ανάκτηση» της εθνικής μας κυριαρχίας, με κατάργηση όλων των μέτρων των μνημονίων, θα φέρει την ποθούμενη αλλαγή. Όπως καταλήγει ο συγγραφέας ,στο μέτρο που η οικονομική κρίση ξεπερνάει τις εθνικές δυνατότητες αντιμετώπισης, η προσφυγή στο Σύνταγμα σαν σωτήρια λέμβο αποδεικνύεται ανεπαρκής και παραπλανητική:το Σύνταγμα θα ανακτήσει τα νομιμοποιητικά και εγγυητικά του χαρακτηριστικά και το κύρος τους, εφόσον εγκαθιδρυθεί μια νέα σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτών και κυβερνώντων και εφόσον οι πολιτικοί ανακτήσουν με τη σειρά τους τη χαμένη τους αξιοπιστία.