Ο Γρίφος!

Ο Γρίφος!
Μες στο μυαλό μου τρύπωσε ,το βράδυ ,ενας Γριφος
που μούλεγε ακατανόητα λόγια . ολα με ύφος
ολη την νύχτα έψαχνα να βρώ το νόημα τους
μεχρις που αποκοιμήθηκα κι έχασα τη λαλιά τους

Αραγες τι να ‘ελεγε ο μεγαλειώδης Γρίφος
Με ολο του τ’αρχοντικό και επηρμένο υφος;
Τα λόγια, όσο τα άκουγα μου φαινονταν σοφία …
Μα όταν εκοιμήθηκα ,χάσαν καθε μαγεία …

Ω Γρίφε…Μεγαλόπρεπε! που κατοικείς παλάτια…
Σε γκρέμισαν του ονείρατου τα αλλόκοτα μου άτια

μονοφτέρουγος

Η πελώρια φτερούγα αυτού του Άγγελου
Είναι το λειψό δώρο του Θεού
Πως θα πετάξει μονοφτέρουγος;
Αλλά και πως θα ζήσει μέσα στον Λάκκο των ανθρώπων ;


Του απομένει
να ζήσει μόνος -
τυλιγμένος με την Φτερούγα σάβανο

Αθορυβη ανοιξη στην καρδια του Χειμώνα

...

Ένα ήσυχο ξύπνημα

η αιφνίδια αποκαλυψη

και η ανέλπιστη Γιατρειά

που απότομα άνθισε

ενα Πρωί

τα γνωστά χελιδόνια,ο θολός ήλιος

το Δήθεν αθώο βλέμμα ,οι μάταιες σκέψεις

 σημάδια μιας Αθόρυβης άνοιξης

στην καρδια του χειμώνα

καθε στιγμή νοσταλγική που μας την πηρε ο χρόνος και τωρα μενει αναμνηση και νιωθεις πάντα μόνος καθε ψυχής αναβρυσμα, καθε μικρο στιχάκι που βγηκε μεσα απ’ της καρδιας τ’απεθαντο μερακι κι ηρθε και εδώ και κουρνιασε σε τουτο το κονακι και χωθηκε σ’ υπνο βαθύ, υπογειο νεράκι καθε ψυχουλα που αφησε εδώ ΄να ποιηματάκι ας εχει ονειρα γλυκά : δικο μας το κονάκι

καθε στιγμή νοσταλγική που μας την πηρε ο χρόνος
και τωρα μενει αναμνηση και νιωθεις πάντα μόνος
καθε ψυχής αναβρυσμα, καθε μικρο στιχάκι
που βγηκε μεσα απ’ της καρδιας τ’απεθαντο μερακι
κι ηρθε και εδώ και κουρνιασε σε τουτο το κονακι
και χωθηκε σ’ υπνο βαθύ, υπογειο νεράκι
καθε ψυχουλα που αφησε εδώ ΄να ποιηματάκι
ας εχει ονειρα γλυκά : δικο μας το κονάκι
κι εζησε ο Προκρουστης μας ,χιλιες χιλιάδες χρόνια
και τα ποιηματακια του θα ζησουνε αιώνια
Comment από Νοσφερατος | Μαρτίου 10, 2010

Τι ναναι αυτό που υψωνεται και ειναι σαν Μπαλόνι

Τι ναναι αυτό που υψωνεται και ειναι σαν Μπαλόνι
κι αυτή η γυναικα το κοιτα και κλαιει ,κι ειναι Μόνη;
 
Τι ναναι αυτό που μέσα μας ολο και πιο Φουσκώνει
Και μια στιγμή, εκρηγνυται και γινονται ολα σκόνη;

Τι λάμπει στην οθόνη μου και ειναι σαν Σημάδι
σαν νάταν ενα μήνυμα , σαν μιας Θεάς το Χάδι;
Τι ταχα να συμβαίνει εδώ ; γιατί να επιμένω ;
στην Αγνωστη την χώρα αυτή, τι ταχα περιμένω;

Στην επιφάνεια γλιστρά, μια σκιά στους τοίχους
και άκουσα της προσμονής, απόμακρους τους ήχους
σαν την ηχώ ακουστηκε της ιδιας της φωνής μου
που μου ‘μοιασε μετείκασμα θαμπό της Ορασης μου…

Σχόλιο από Νοσφεράτος | Φεβρουάριος 11, 2008