Χρόνου Φείδου

ο χρόνος -με υποσχεσεις -μας γητευει

-ενω, απο κατω, ο θηρευτής παραμονευει-

Χρόνος σαν την μικρή διαδρομή μας…..

στα ευθραυστα τοιχωματα της υπαρξης μας

Χρόνου Φείδου

…με το αργό του σύρσιμο…

διασχίζει το σώμα μας….

.Ακου Γαιδαράκο

Ακου Γαιδαράκο




————–



Απο καιρό σου μαθαμε να παιζεις με τις λέξεις

Τωρα το παρτυ τελειωσε ,δεν εχει πιά διαλέξεις

Τωρα Κουραγιο σου ζητουν ο ενας και ο Αλλος

και Τωρα μπαινει ο Δαχτυλος που ειναι ο πιο Μεγάλος



Κι εχουνε εξαφανιστει και ταλλα τα Γαιδουρια

Δεν εχεις υποζυγια για να φωνάζεις Γιουργια

Μοναχος σου θα φορτωθεις το Αχθος των Δανειων

Κι αντι για δακρυα οταν κλαις θα βγαινει μονο Πυον…

—————————————



Ετσι λοιπόν .. Ανηπορος να δωσεις εναν Κλωτσο

Φαινεται Γαιδαράκο μου οτι σε πιασαν Κώτσο …

’Παιδί μου κοιμάσαι; Δεν βλέπεις ότι Καίγομαι ;

Πλάι στο φέρετρο και στη νεκρή ,με μάτια κόκκινα
Την ξαγρυπνούσε….
Από την οροφή –κρεμόταν νυχτοπούλι και κοιτούσε ,
Η τηλεόραση ανοιχτή, και το κερί να καίει ,
και για λίγο
Ξεχάστηκε να βλέπει επισήμους ,να βγάζουν λόγους για τις εκλογές και υποσχέσεις , τα λαμπερά χαμόγελα των κυριών και τις παράτες ,
Υστέρα
για λίγο έκλεισε τα μάτια κι εκοιμηθη .
Στ’ όνειρο της
Είδε πως ήτανε μικρή ,ξανά μαζί της μες το Δάσος και εκείνη
Στοργικά χαμογελούσε..
Εν τω μεταξύ, έγειρε το κερί
Και άρπαξε Φωτιά η κάσα και η Μάνα
Αίφνης στ’ Όνειρο της μπήκε και της είπε::
‘’Παιδί μου κοιμάσαι; Δεν βλέπεις ότι Καίγομαι ;



http://panosz.wordpress.com/2007/08/24/%cf%84%ce%bf-%cf%87%ce%b5%ce%bb%ce%b9%ce%b4%ce%bf%ce%bd%ce%ac%ce%ba%ce%b9/#comment-20881

Σχόλιο από Νοσφεράτος | Ιούνιος 13, 2008

κλεισμένοι μες τα γυάλινα κλουβιά μας

κλεισμένοι μες τα γυάλινα κλουβιά μας
αφουγκραζόμαστε τον Χτύπο της καρδιάς μας
και πως χτυπά , Τικ-τακ , κι ειναι ρολόι
χτυπούν οι χάντρες της ,Τικ Τακ! σαν κομπολόι….

Καθηλωμένοι μες τα γυάλινα κλουβιά μας
και η καρδιά μας…. πως κτυπά! για τα Παιδιά μας!
τα περιμένει και αυτά, ενα κλουβί
Σε αυτόν τον κόσμο-φυλακή απο Γυαλί…

Μες τις οθονες καθως είμαστε κλεισμένοι
σ'αυτή τη ψευτική Ζωή φυλακισμένοι
Κρυφοκοιταμε στα κλεφτά , στο Μόνιτορ μας
Κατι που μοιάζει με Σκια: τον εαυτό μας.

Στην καθε μας Αναπνοή

Στην καθεμιά μας εισπνοή μας καταπίνει ο Χρόνος

σαν τα παιδιά του πούτρωγε ο Πανδαμάτωρ Κρόνος

Κι απο το αίμα τ' Ουρανού γεννιέται η Αφροδίτη
Και στους ανθρώπους η Εκπνοή βγαίνει από τη Μύτη

σε κάθε μας αναπνοή ,σε κάθε καρδιοχτύπι
φεύγει μια στάλα απ'τη χαρά και απομένει η λύπη ....

Κι έτσι κυλά η αναπνοή στον χρόνο , στάλα , στάλα

κι έτσι βυζαίνει ο Σίσυφος απ' του Θεού το Γάλα