κάθε μέρα του ξεκινούσε ως μια αιωνιότητα έτσι συμπύκνωνε την αιωνιότητα σε μια μέρα - το ίδιο και την κάθε στιγμή: η μια μέσα στην άλλη ατέλειωτες κούκλες( μπαμπουσκες )που η μια χωνεται μεσα στην άλλη : σαν σε όνειρα η σαν ατέλειωτη σειρά από καθρέφτες... Εγκλωβισμένος στον Λαβυρινθο των αιωνιοτήτων ( σαν τον Μινώταυρο του Μπόρχες)
..«Αἰὼν παῖς ἐστι παίζων, πεσσεύων παιδὸς ἡ βασιληίη», ----------------------------------------------------------------------------------- Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία και στην Μεση Ανατολή ,ίσως μας βοηθήσει να αποκτήσουμε μια καλύτερη κατανόηση της Ιστορίας : Παραμένει σε πολλούς απο μας, υπορρητη η πεποίθηση πως η Ιστορία ακολούθησε μια νομοτελειακή πορεία προς αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε τώρα , πως η Μεταπολεμική , φιλελεύθερη Ευρώπη και κόσμος ήταν περίπου κάτι το ιστορικά αναπόδραστο... Ξεχνάμε πως - κατά τη ρήση του Λεβι Στρως- η Ιστορία παίζει κάθε τόσο ζάρια και , ανάλογα με το αποτέλεσμα στρέφεται πότε προς την μια πότε προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση ..«Αἰὼν παῖς ἐστι παίζων, πεσσεύων παιδὸς ἡ βασιληίη», κατά τον Ηράκλειτο
σκέφτομαι ότι μια από τις κύριες αιτίες της εκρηκτικής ανόδου του Ναζισμού ανα τον κόσμο είναι η εξαφάνιση της ιστορικής Μνήμης -που για μερικές δεκαετίες μετά τον Β πόλεμο συγκροτούσε έναν Δημόσιο -κοινό - χώρο για όλους τους λαούς της Ευρώπης ..... Η εξαφάνιση αυτή προήλθε με την σειρά της α) από την ρεβιζιονιστική ιστοριογραφία και τον σχετικισμό και β) Κυρίως απο την ραγδαία υποχώρηση του Βιβλίου και αρα της κριτικής σκέψης και την διάδοση του Ίντερνετ και την μετατροπή της σκέψης σε Υπέρ κατανάλωση Πληροφοριών ..( Υπάρχει και κάτι τρίτο που δεν μπορώ να τοδιατυπωσω καλά .. Κάτι σαν επιθυμία να ξαναβγουμε εκεί έξω .. στο Πραγματικό στην Ιστορία : Όπως ο ήρωας στο Τρούμαν σόου που δεν αντέχει πια κλεισμένος: Έξω στο Κρύο. Δυο δεκαετίες νεοφιλελεύθερου Παιδισμού μας έχουν αηδιάσει ..Βέβαια δεν πρόκειται για πραγματική έξοδο στο Πραγματικό αλλά για μια φαντασίωση - Δεν υπάρχει ποτέ το Ωμό Πραγματικό το Πραγματικό είναι τρύπα ...)
Η ιστορία με την Ουκρανία έχει κάτι να μας πει και γα την ίδια την Ιστορία : Την φανταζόμαστε συχνά ως επίπεδη και λεία , ασφαλτοστρωμένη και ευκολοδιάβαστη αλλά να που η ιστορία μοιάζει με σειρά από στρώματα Μνημης και Λήθης .. Θυμόμαστε επιλεκτικά και κάθε τόσο ανακαλύπτουμε πως κάτω από τις δήθεν γνώσεις μας για το πρόσφατο παρελθόν κρύβονται Αιώνες Απωθημένων... και -όπως πάντα -τα απωθημένα επιστρέφουν: Άλλοτε ως φάρσα , άλλοτε ως τραγωδία άλλοτε ως και τα δυο μαζί : Ιλαροτραγωδία
Σε τι μοιάζει ο έρωτας με τον θάνατο; Στο ότι δεν υπάρχει ποτέ προηγουμένη εμπειρία ..Κάθε φορά είναι ένα ταξίδι στο εντελώς άγνωστο ..Σαν να πεθαίνεις η σαν να ξανά γεννιέσαι.. Όχι όμως ο iδιoς - ποτέ ο ίδιος
