Τα Σκοτεινά βραδιά
Όταν τα μάτια μου ψηλά υψώνω στα σκοτάδια
Του ουράνιου θόλου ,στα ζεστά τα θερινά τα βράδια
Κι όταν κοιτώ ταις άβυσσους που είναι απάνωθε μου
Αυθόρμητα μου έρχεται να βγάλω ένα ‘’θε μου’’
’Ποιοι τάχα να σε κρύψανε. ποιοι βάλανε τον Θόλο
Και κρύβουνε τη φύση σου ,σκεπάζοντας το Όλο
Με ένα παραπέτασμα, με Σκοτεινή κουρτίνα
Για να μην αντικρίσουμε την θεϊκή σου Ίνα
Ποιος σκοτεινός δημιουργός ,δαιμονικό γομάρι
Εσκεπασε τον ουρανό μ’ απαίσιο τομάρι
Κρύβοντας τα εξαίσια δικά σου μεγαλεία
Θεέ ,την αδειωσυνη σου και την ουράνια Χήνα
(με τα αυγά σου τα χρυσά,-ω! θεϊκή κοιλιά)
Ποιος σκοτεινός δημιουργός τα έκαμε όλα αυτά…;
Μα ευθύς αμέσως ,πριν το πω ,το χιλιομετανιωνω,
Γυρνώ μες τον Βουρκόλακα ,κι από τη ζέστη Λιώνω!
που ο Θεος ο Γερμανος ,ξαφνου τους λέει ”Νάιν ”
ειμαστε σαν Πρωτοπλαστοι, σαν τον Αδαμ και Ευα
η σαν μια πετρα Σισυφου που ολοι της λέν ”Ανεβα ”
σ'αυτή την Κριση ειμαστε Μωρα γυμνα και Μόνα
που τα αφησαν εκθετα στο Κρύο του Χειμώνα
ειμαστε σαν Ανήμπορα γυμνα μωρα που κλαινε
και λογια ασυναρτητα , μωρουδιακά , μας Λένε