Η μασταν σαν τον Μομπυ Ντικ κι αυτοι Φαλαινοθηρες , Αλιμονο, παντα νικουν τις Φαλαινες οι Ψείρες

Ημασταν μες στη Θαλασσα , αμεριμνα κοπάδια

τεραστια Θηλαστικά που τραγουδουν τα Βραδια 

Η μασταν σαν τον Μομπυ Ντικ κι αυτοι Φαλαινοθηρες ,
Αλιμονο, παντα νικουν τις Φαλαινες οι Ψείρες 

Τωρα που μας καμάκωσαν, Χρέη- Φαλαινοθήρες
και ξεφυσουμε ανήμπορα μ’αυτους τους Φυσητήρες

Σηκώνουμε στη θαλασσα, μια ταραχή , μια Δίνη
Μα ειναι το χρέος σα Θηλειά που στο λαιμό μας κλεινει 

Ειμαστε σαν τις Φαλαινες οταν αγανακτουνε
και στην αμμουδα βγαινουνε κι εκει αυτοκτονουνε

ειν΄ η ζωή μονακριβη κι ο ωκεανός μας Σφύζει

και το νερό της θαλασσας με αιμα Κοκκινίζει

http://www.youtube.com/watch?v=257kAmbgHFk

Για να Ψυχορραγίσεις

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Για να Ψυχορραγίσεις

Για να Ψυχορραγίσεις

να νιώσεις εκείνο το ράγισμα ,

την ζάρα στην καρδιά σου

την μικρή πληγή ,τη Ρόγα του ίδιου του Θεού να νιώσεις

και τον πόνο των δικών σου και των άλλων,

την αγάπη την αυθεντική

για να ψυχορραγίσεις

και να χαράξεις με τα όνειρα το τζάμι ,

για να νιωσεις τον αναστεναγμό του Κόσμου ,

ή της ζωής της ίδιας την αναπνοή

την μοίρα κάθε αυταπάτης

ή να χαρείς της ίδιας της φενάκης σου τη στάλα και την ηδονή

Για να ραγίσεις

Για να ψυχορραγίσεις

Θαπρεπε πρώτα -πρώτα ν’άχεις Ψυχή…

(κι όχι αυτό το ομοίωμα το σκιάχτρο , αυτή την μάσκα ,το αυτάρεσκο άδειο χαμόγελο που χουν μερικοί …)

ψηλάφισε

ψηλάφισε το μέρος της καρδιάς

βουλιάζοντας στον εαυτό σαν νυχτοπούλι

που κουρνιάζει .

όταν νυχτώνει ,

μένω μόνος μεσ' τα σπλάχνα μου.

ένιωσε

πως ήταν εκεί ,παρολαυτά..

Γιατί δακρύζεις Αόρατε ΄Ανθρωπε;

Καταμεσής της πλατείας ,
εν μέσω γιορτινής πολυκοσμίας
αδιαπέραστος
κοντο στέκεται ο Αόρατος άνθρωπος

Ανάμεσα μας
Σαν άνω τελεία

Ξεδιπλώνει τους επιδέσμους του

Και γίνεται διάφανος

Σαν ένα ρίγος ,
Ή σαν ψιχάλα ανοιξιατικη

Σαν το Πραγματικό εκεί έξω

Σαν και αυτόν που βλέπει Χωρίς να βλέπεται.

Che Vuoi ,αόρατε άνθρωπε;

Γιατί στεκεσαι σαν σιωπηλο Υποβρύχιο;

Με μάτια ορθάνοιχτα

Κοιτάζοντας αυτό που εμείς δεν βλέπουμε;
Και…
Τι ΄ναι αυτό που βγαίνει απ’το αόρατο μάτι σου

σαν δάκρυ που κυλά απ’ το μάγουλο
αυτής εδώ της απατηλής ανοίξεως;

Γιατί Δακρυζεις Αόρατε ανθρωπε;

Αυγερινός

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Αυγερινός

Μια νύχτα Κατασκότεινη βρέθηκα σε μια λίμνη
Κι ήτανε σαν να γνώριζα το μέρος από μνήμη

Κι ήμουνα σαν μικρο παιδί όταν ξαναγεννιέται
Και η Αγάπη ,σαν κερί με φως που λησμονιέται ….

Σαν μια λάμψη άσβεστη σαν λύχνος στο σκοτάδι
Σαν κάτι που φτερούγιζε ,σαν μια Ψυχή στον Άδη

Μια μορφή πλησίασε σαν του Θεού σημάδι
Ήταν μορφή ανάλαφρη Διάφανη σαν Χάδι…

Ήταν μορφή κρυστάλλινη που μοιάζε με καθρέφτη
Σαν άστρο όταν ξεκολλά κι απ’ τα ουράνια πέφτει

Ήταν σαν το ξημέρωμα ,ή σαν το Δειλινό
Ήταν σαν λάμψη στη καρδιά , σαν τον Αυγερινό

Κι οταν κοντά μου σταθηκε και μουφερε το Φως
Ένιωσα προηγούμενα πως ήμουνα Τυφλός

Ήταν σαν να έγινε η Νύχτα Φωτεινή
Σαν να νιωθα ενός πρόγονου απόμακρη Φωνή
—————————————–
Σαν νούφαρο στον ουρανό λάμπει ο Αυγερινός
Αστέρι μελαγχολικό πριν από του ήλιου φως

Αυτός που φέρνει την Αυγή και είναι Εωσφόρος
Και είναι σαν κάποιου μυστικού ένας κρυμμένος Πόρος

Κάποιας ανάμνησης παλιάς που τώρα έχει χαθεί
Και τα ουράνια ίχνη της έχουνε πια σβηστεί