Γιατί δακρύζεις Αόρατε ΄Ανθρωπε;

Καταμεσής της πλατείας ,
εν μέσω γιορτινής πολυκοσμίας
αδιαπέραστος
κοντο στέκεται ο Αόρατος άνθρωπος

Ανάμεσα μας
Σαν άνω τελεία

Ξεδιπλώνει τους επιδέσμους του

Και γίνεται διάφανος

Σαν ένα ρίγος ,
Ή σαν ψιχάλα ανοιξιατικη

Σαν το Πραγματικό εκεί έξω

Σαν και αυτόν που βλέπει Χωρίς να βλέπεται.

Che Vuoi ,αόρατε άνθρωπε;

Γιατί στεκεσαι σαν σιωπηλο Υποβρύχιο;

Με μάτια ορθάνοιχτα

Κοιτάζοντας αυτό που εμείς δεν βλέπουμε;
Και…
Τι ΄ναι αυτό που βγαίνει απ’το αόρατο μάτι σου

σαν δάκρυ που κυλά απ’ το μάγουλο
αυτής εδώ της απατηλής ανοίξεως;

Γιατί Δακρυζεις Αόρατε ανθρωπε;

Αυγερινός

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Αυγερινός

Μια νύχτα Κατασκότεινη βρέθηκα σε μια λίμνη
Κι ήτανε σαν να γνώριζα το μέρος από μνήμη

Κι ήμουνα σαν μικρο παιδί όταν ξαναγεννιέται
Και η Αγάπη ,σαν κερί με φως που λησμονιέται ….

Σαν μια λάμψη άσβεστη σαν λύχνος στο σκοτάδι
Σαν κάτι που φτερούγιζε ,σαν μια Ψυχή στον Άδη

Μια μορφή πλησίασε σαν του Θεού σημάδι
Ήταν μορφή ανάλαφρη Διάφανη σαν Χάδι…

Ήταν μορφή κρυστάλλινη που μοιάζε με καθρέφτη
Σαν άστρο όταν ξεκολλά κι απ’ τα ουράνια πέφτει

Ήταν σαν το ξημέρωμα ,ή σαν το Δειλινό
Ήταν σαν λάμψη στη καρδιά , σαν τον Αυγερινό

Κι οταν κοντά μου σταθηκε και μουφερε το Φως
Ένιωσα προηγούμενα πως ήμουνα Τυφλός

Ήταν σαν να έγινε η Νύχτα Φωτεινή
Σαν να νιωθα ενός πρόγονου απόμακρη Φωνή
—————————————–
Σαν νούφαρο στον ουρανό λάμπει ο Αυγερινός
Αστέρι μελαγχολικό πριν από του ήλιου φως

Αυτός που φέρνει την Αυγή και είναι Εωσφόρος
Και είναι σαν κάποιου μυστικού ένας κρυμμένος Πόρος

Κάποιας ανάμνησης παλιάς που τώρα έχει χαθεί
Και τα ουράνια ίχνη της έχουνε πια σβηστεί

Η Ιθακη μας

Αυτό που μέσα μας χτυπά και είναι η Καρδιά μας

και η βαθιά ,μες την σπηλιά , κρυμμένη ‘πεθυμιά μας

η γεύση τ’ουρανίσκου μας ,τα μύχια όνειρά μας

και η αγάπη που χουμε για τα μικρά παιδιά μας

Αυτό που μέσα μας χτυπά,και είναι σαν ρολόι

κι οι χάντρες των ελπίδων μας :Χτυπούν σαν κομπολόι

Οι μνήμες που η λήθη μας τις σκέπασε με λάσπη

-και οι Αρχαιοι που περνούν τον Ποταμό Υδάσπη-

και της Πανδώρας το κουτί..κι η ζωτικότητα μας

και ότι έδωσε φτερά στη Ζωντανή χαρά μας

ολο το αίμα μέσα μας πουναι συσπειρωμένο

και το νερό της νιότης μας που εμοιαζε χαμένο

είναι σαν ελιξήριο, είναι πηγή Ονείρων

Μοιάζει με την Ιθάκη μας , ταξίδι των Κυθήρων ..

Σχόλιο από Νοσφεράτος Σεπτέμβριος 30, 2008

στου Προκρουστη το Κονάκι..Στου Π και Α

πως θαθελα να εγραφα ποιημα πυρακτωμένο

Πως θάθελα να έκλεινα ζωή μες ένα ποίημα

να έστελνα στον ουρανό,με πεφταστέρι, σήμα,

σαν χελιδόνι που χυμά ,νάτανε σαν μπαλόνι

που φουσκωμένο υψώνεται ,σ’ ουράνιο αλώνι

πως θάθελα να έγραφα ποίημα που,σα νεράκι

να διασχίζει ,σέρνοντας ,την υγραμένη γη

και ύστερα σε ποταμό να πέφτει σαν ρυάκι

κι η μοναξιά να σβήνεται στην πάλλουσα ζωή

πως θάθελα να έγραφα ποίημα πυρακτωμένο

να τρίζει,σαν το κάρβουνο,να ναι σαν μουσική

ν’ αφήνει με τα χνάρια του ,σαν να ναι ερωτευμένο

βαθιά σημάδια στη καρδιά,σα ράβδος μαγική

Πως θάθελα να έγραφα ποίημα ζωγραφιστό

και μέσα εκεί να έκλεινα το αίμα το ζεστό

της ζωντανής αυτής στιγμής που όλους μας περιρρέει

κι εiναι σαν σώμα ερωτικό,φωτιά που σιγοκαίει

, στα αναμεσα της χαμενης ανοιξης και της ακυβερνητης πολιτειας

Νοσφεράτος8 Ιανουαρίου 2014 - 11:53 μ.μ.

ειναι να απορει κανεις

πως ετσι ,αιφνης σταματησε ο χρονος

κι ειμαστε τωρα σταματημένα ρολόγια

στο δωδεκα παραπέντε , στα αναμεσα

της χαμενης ανοιξης

και της ακυβερνητης πολιτειας

ενω Πεθαινουμε-ταχα - σαν χωρα

και ξαναζουμε την Ζωή εν ταφω

-εμεις ,περιεργα Ζομπι

χασκογελουμε στα νεκροταφεια

πιστευοντας πως δεν πεθαναμε ακομα

και...'' θα σε θαψουμε ΚΟΥΦΑΛΑ νεκροθαφτη''

ενω εκεινος ησυχα ησυχα ετοιμαζει το μνημα

''ενθαδε κειται η Χαμενη γενια της μεταπολιτευσης''

και θα μας κανει μια χαρουμενη Κηδεια

που θα την δειξει η Δημοσια Τηλεοραση

στις θλιβερες ειδησεις των οχτω !

ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ   στο  

της Αγάθως