η Νοσταλγία δεν είναι Μνήμη... η μάλλον είναι επιλεκτική και επινοημένη μνήμη ...

η μάταιη επιθυμία της εναρμόνισης του κόσμου και η Νοσταλγία μιας υποτιθεμένης παραδείσιας κατάστασης πλήρους ενότητας είναι και (μια) αίτια για τα περισσότερα δεινά του σύγχρονου κόσμου...Αν δεν αποδεχτούμε την καταστατική διαίρεση της κοινωνίας , το ενύπαρκτο σχίσμα που σημαδεύει το κοινωνικό και Πολιτικό θα θεωρούμε πάντα ανυπόφορη την κάθε ένταση, θα ψάχνουμε πάντα για αυτόν που Υποτίθεται προκαλεί τον διχασμό : Τον Εβραίο , τον κομμουνιστή, τον ταραχοποιός ,τηνσυνωμοσία ...Όμως ο κόσμος μας βάδιζε πάντα σε τεντωμένο σχοινί και ήταν εξαρχής διχασμένος :ποτέ δεν υπήρξε Παράδεισος, και η Νοσταλγία δεν είναι Μνήμη... η μάλλον είναι επιλεκτική και επινοημένη μνήμη ...

[Αγάπη και Μίσος] του Πέτρου Θεοδωρίδη by BIBLIOTHEQUE αναδημοσίευση

[Αγάπη και Μίσος] του Πέτρου Θεοδωρίδη

On 22 June, 2014 by BIBLIOTHEQUE

Αγάπη και Μίσος
κι ανάμεσα τους ένα Ίσως, η Αμαρτία , και μια Θυσία ,
Αμφιβολία, κι ο κύκλος με την Κιμωλία
Κάτι την Ψυχή μου καταπίνει, και να που μπαίνω
πάλι σε μια Δίνη, κι εκείνη που αγάπησα μ’ αφήνει

 

Και μπαίνω στην κοιλιά του Ψαριού, του Θεριού ,
του Αγνού, του Θεού στα σκοτεινά,
στα πιο παλιά Λημέρια του Ιωνά ..

 

Οι μέρες περνούν σαν σφαίρες
και η αλήθεια φωτιά στα στήθια
Πως να αναρωτηθούμε για το το τι Θέλεις;

Πως να αδράξουμε κι αυτήν την Ευκαιρία;
Στα ανοιχτά μας ταξιδεύουν τα Θηρία,
αιώνια αυτή η Τιμωρία,
και θα Θυμάμαι
πάντα την Μαρία …

Προσγειωνομαι. Σ’αυτήν την ανυδρη Χωρα.
Σ’αυτήν την ερημο γεματη ψευδαισθησεις.
Στις αισθησεις.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κι αυτό το δεντρο
το δεντρο,
Το δεντρο που αγαπησαμε
εκει που σκαλισαμε τα αρχικά της αγαπης
το δεντρο που ξυλευσαμε
το Δέντρο που αλύπητα κάψαμε
δεν ηταν παρά ενας Αντικατοπτρισμός
μια τυχαία αντανάκλαση
στης λίμνης τον καθρέφτη στο Μόνιτορ σου, στην άσπιλη ψυχή σου,
στη Νύχτα, στο Χιονι,
(τι αραγε ‘ναι αυτο που μας στοιχειωνει;)
και στην στιλπνή επιφάνεια των Παγετώνων,
στην Αμερική που ποτε δεν υπήρξε,
στα διαστημόπλοια και στον έρωτα
που μοιραζουν τα σαμπουαν, τα απορρυπαντικά
και οι χιλιάδες συνταγές μαγειρικής ,
οι μέρες περνούν σαν σφαιρες,
με το Θηριο πεσαμε πανω σε ξερες
και η Αγάπη πάντα θα κοιμάται,
δεν έχει τέλος όλη αυτή η τιμωρία.

Μα
θα θυμάμαι
πάντα
τη Μαρία

 

 

 

 

artworks : Djuno Tomsni 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Category :

ΠΟΙΗΣΗ

Tags :

Djuno Tomsni, Πέτρος Θεοδωρίδης

Σε τι μοιάζει ο έρωτας με τον θάνατο;

Σε τι μοιάζει ο έρωτας με τον θάνατο; Στο ότι δεν υπάρχει ποτέ προηγουμένη εμπειρία ..Κάθε φορά είναι ένα ταξίδι στο εντελώς άγνωστο ..Σαν να πεθαίνεις η σαν να ξανά γεννιέσαι.. Όχι όμως ο iδιoς - ποτέ ο ίδιος

η οδύνη δεν είναι το νόμισμα για να διεκδικήσεις κάτι άλλο .. Υπάρχει καθ' εαυτή

Στη Ζωή περιμένουμε συχνά από τα βαθιά τραύματα και τα μικρά μικρά Πλήγματα που δεχόμαστε καθημερινά , να αναδυθεί ένα βαθύτερο νόημα που θα αναπληρώσει την οδύνη .. Επειδή έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε με με τρόπο οικονομικό και περίπου φιλάργυρο θεωρούμε πως κάθε στάλα πόνου που ξοδεύουμε θα πρέπει να ανταμείβεται κατά κάποιο τρόπο.. Ο Ναρκισσισμός μας δεν αντέχει στην ιδέα ότι ο πoνος είναι μη μετρήσιμος και μη υπολογίσιμος και εντελώς αδιάφορος για την ανθρώπινη ύπαρξη- όπως άλλωστε και η απόλαυση και η αγάπη ..
η οδύνη δεν είναι το νόμισμα για να διεκδικήσεις κάτι άλλο .. Υπάρχει καθ' εαυτή

Ποια είναι η Πηγή της Κοινοτοπίας και ρουτίνας;

όταν γερνάνε - είναι άραγε νομοτελειακό;-γαντζωνόμαστε όλο και πιο πολύ από τις Κοινοτοπίες '' Τι καιρό κάνει ; κλπ κλπ'' και την Ρουτίνα '' - που τις χρησιμοποιούμε όχι πια για επικοινωνία αλλά ως ένα ξόρκι..Λες και αν επιμείνουμε σε α-νοητες συνήθειες θα επιβραδύνουμε την φθορά του χρόνου και θα απομακρύνουμε  την στιγμή  του θανάτου  μας .. Ποια είναι η Πηγή της Κοινοτοπίας και ρουτίνας; Ε είναι η Αγωνία.. Χωρίς αυτά νιώθουμε μόνοι- εντελώς μόνοι έναντι του εαυτού μας του χρόνου και του Θανάτου μας...