Περισσότερη δημοκρατία (?)

Μερικές σκέψεις πάνω στο κίνημα της πιο πολλή δημοκρατίας που θα κάνει και εγχώριες κινητοποιήσεις σύντομα.

Στην Ισπανία εμφανίστηκε λίγο πριν τις εκλογές. Είναι συγκέντρωση κόσμου που δεν ζητάει κάτι συγκεκριμένο. Τονίζει τον ακομματίστικο χαρακτήρα του και ίσως και τον απολιτίκ. Κάπου εδώ ταιριάζει και η παρομοίωσή του με το κίνημα των διοδίων, βέβαια το κίνημα των διοδίων ξέρει τι ζητάει. Αντίθετα, το κίνημα της περισσότερης δημοκρατίας δεν έχει σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Συγκεκριμένα το μανιφέστο λέει "...αφήνοντας στην άκρη ιδεολογίες, κομματικές ταμπέλες, θρησκείες, και απευθύνεται σε όλους τους πολίτες...".
ΑΛήθεια όμως πως μπορείς να αφήσεις στην άκρη πολιτικές διαφωνίες και ιδεολογίες; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν φασίστα; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν νεο-φιλελεύθερο; Σίγουρα ο τελευταίος δεν θα κατέβει στο δρόμο, αλλά όπως και να έχει με καμία απο τις δύο ομάδες δεν μπορείς να συνταχθείς. Όπως δεν μπορείς σε πολιτικό επίπεδο να συνυπάρξεις με έναν πασόκο πλέον.
Επίσης "Οι προτεραιότητες για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία των ανθρώπων."
Τώρα θα γυρίσει ένας καπιταλιστής και θα σου πεί πως ισότητα υπάρχει, όπως και πρόοδος και όλα τα υπόλοιπα. Με ποιά έννοια όμως λέμε ισότητα, αλληλεγγύη κλπ θα πρέπει να διευκρινιστούν πλήρως.

"Η τρέχουσα κατάσταση της κυβέρνησης και του οικονομικού μας συστήματος, δεν φροντίζουν αυτά τα δικαιώματα, και με πολλούς τρόπους αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδο της ανθρωπότητας."
Και εδώ υπάρχει μεγάλη ασάφεια και ίσως διαφωνία. Αν δηλαδή δεν ήταν οι οικονομίες σε αυτό το χάλι. Αν τα PIIGS δεν υπήρχαν και οι οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας ήταν σε καλή οικονομική κατάσταση, τότε θα ήταν όλα μέλι γάλα; Δεν θα υπήρχε λόγος να κατέβει κανείς στο δρόμο; Η βαρβαρότητα που ασκείται εντός και εκτός συνόρων δεν θεωρείται μεγάλος λόγος να βγούμε στους δρόμους και πρέπει να περιμένουμε τις οικονομικές συγκυρίες για να μας σηκώσουν απο τους καναπέδες μας;

"Η επιθυμία για η εξουσία και τη συσσώρευση της σε λίγους δημιουργεί ανισότητα, ένταση και αδικία, η οποία οδηγεί στη βία, την οποία εμείς απορρίπτουμε."
Δεν διαφωνώ με την συσσώρευση εξουσίας κλπ. Διαφωνώ με την προβολή της μη βίας. Και αλλού τονίζεται η ειρηνικότητα του κινήματος. Δεν το θεωρώ κακό, απλά μεχρι ποιό σημείο μπορεί να φτάσει αυτή η ειρηνικότητα.

"Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. Αντί να τοποθετούμε τα χρήματα πάνω τους ανθρώπους..."
προσωπικά όταν ακούω ηθική κάτι παθαίνω και βγάζω σπυράκια...

Όσο για την ειρηνικότητα του κινήματος έχω να πω το εξής. Αν η συγκέντρωση δεχθεί επίθεση απο τα ΜΑΤ, τότε σαν ειρηνική που είναι, θα κρατήσει τον ειρηνικό χαρακτήρα της και στο πρώτο δακρυγόνο απλά θα διαλυθεί; Ή μήπως πρέπει να υπάρξει σαφής προσανατολισμός προς την άμυνα σε μία τάτοια στιγμή;

Όπως επίσης σαφής προσανατολισμός πρέπει να υπάρξει προς τον λόγο ύπαρξης αυτού του κινήματος. Η δυσαρέσκεια μας φέρνει στο δρόμο. Εκεί όμως μέσα απο την ζύμωση ζητάμε και σαφή πράγματα. Για παράδειγμα στο πολυτεχνείο το '73 μαζέυτηκε κόσμος. Αυτή η μάζα μετατράπηκε απο δυσαρεστημένους πολίτες στην πιο σοβαρή κίνηση ανατροπής της χούντας και απαίτησης δημοκρατίας. Σήμερα το κίνημα όμως τι ζητάει; Δημοκρατία υπάρχει. Ζητάει αμεσοδημοκρατία; Ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος; Ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των σχέσεων παραγωγής; Ή μήπως η πρώην γενιά των 700 ευρώ που τώρα παίρνει 400Ε ή και καθόλου, απλά ζητάει πάλι δουλειά και τα 700 να γίνουν 1000 και 2000 και τότε όλα θα είναι καλά;

Βέβαια από την αδράνεια και δυσκαμψία του Έλληνα τηλεθεατή σίγουρα είναι καλύτερη η κίνηση, που όπως και είπα παραπάνω, στον δρόμο υπάρχουν ζυμώσεις και δημιουργούνται συνειδήσεις που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε πιο σαφή προσανατολισμό αυτού του κινήματος.

Edit: Αυτό που θέλω να συμπληρώσω είναι πως οι επαναστάσεις δεν γίνονται με τούλια ούτε με πορτοκαλί σημαίες. Οι επαναστάσεις έχουν απώλεια και βία. Η ανατροπή έρχεται με την σύγκρουση. Αν μία τέτοια κίνηση δεν έχει συγκρουσιακή και ανατρεπτική διάθεση τότε αποτυγχάνει (ή γίνεται σαν τους attenistas που φέρνουν την επανάσταση στην καθαριότητα...)

Α.Ο ΔΟΞΑ ΜΟΥΡΙΚΙΟΥ - ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ ΑΚΡΑΙΦΝΙΟΥ 5-2

Το απόγευμα στις 22 Μαΐου στις 6 ώρα στο δημοτικό στάδιο ΜΟΥΡΙΚΙΟΥ διεξάγει Ποδοσφαιρικός Αγώνας των παλαιμάχων της Α.Ο ΔΟΞΑΣ ΜΟΥΡΙΚΙΟΥ και του ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΑΚΡΑΙΦΝΙΟΥ.
Οι παλαίμαχοι άσσοι σε έναν μοναδικό αγώνα με τις φάσεις να εναλλάσσονται μεταξύ των δύο ομάδων και τελικό αποτέλεσμα το 5-2.
Τέλος το αποτέλεσμα και το παιχνίδι ικανοποίησε τους φιλάθλους που παρευρέθηκαν στις εξέδρες

ΠΟΦΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ

Την Κυριακή 22 Μαΐου στο Δημοτικό Γήπεδο Μουρικίου θα διεξαχθεί ποδοσφαιρικός αγώνας Παλαιμάχων της Α.Ο Δόξας Μουρικίου - Απόλλωνας Ακραιφνίου

Facebook

Μπήκε ποτέ κανείς στον κόπο να σκεφτεί γιατί το MSN και το Facebook και άλλες τέτοιες παρόμοιες υπηρεσίες έχουν τόσο μεγάλη απήχηση;

Τις τελευταίες μέρες πιάνω τον εαυτό μου να είναι πολλές ώρες μπροστά απο τον υπολογιστή. Στις ώρες αυτές διαβάζω διάφορα, βλέπω διάφορα, αλλά κυρίως chatάρω και είμαι στο facebook. Μιλάμε για μεγάλο κάψιμο που όμως δεν το θέλω αλλά κατά κάποιο τρόπο είμαι αναγκασμένος να το κάνω. Αν και ο καιρός έχει ανοίξει πολύ και το καλοκαίρι άρχισε, δεν έχω λεφτά ούτε για έναν σπαστό καφέ. Μάλλον για έναν σπαστό καφέ έχω. Το θέμα είναι πως κανείς απο τους γνωστούς και φίλους δεν δέχεται να αράξουμε στο πάρκο και να πιούμε ένα καφέ απο περίπτερο ή απο το τυροπιτάδικο. Μερικοί δουλεύουν και μερικοί παίρνουν κάτι απο τους γονείς τους. Άλλοι προτιμούν να μην βγουν. Έτσι η λύση είναι να μείνω και γω μέσα. Πόσες ώρες θα παίξεις όμως μουσική μόνος; Πόσες ταινίες θα δεις; Πόσα βιβλία θα διαβάσεις; Μετά απο κάποια ώρα θες να κοινωνικοποιηθείς. Έτσι αναγκαστικά θα χρησιμοποιήσεις τις υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης.

Η κοινωνικοποίηση είναι φυσική ανάγκη. Δεν γίνεται απο επιλογή. Γι' αυτό το λόγο είμαστε κοινωνικά δομημένοι σαν είδος. Η αποξένωση είναι αυτή που σε γεμίζει μελαγχολία και σε μαραζώνει. Όταν μένεις μόνος ουσιαστικά δεν χαμογελάς. Δεν συναναστρέφεσαι και δεν προοδεύεις σαν άνθρωπος. Σε απασχολούν όλο και πιο μικροκοσμικά προβλήματα και καταλήγεις με σπασμένα νεύρα.

Για να αποφύγει ο καθένας τις αρνητικές συνέπειες της απομόνωσης αναγκάζεται να κοινωνικοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι και το chatting γνωρίζει άνθηση. Οπότε την επόμενη φορά που θα μιλήσει κανείς σε χώρο κοινωνικής διαδικτύωσης να ξέρει πως και ο άλλος στην άλλη μεριά του πληκτρολογίου αισθάνεται τόση βαρεμάρα και τόση μοναξιά. Άλλωστε οι περισσότεροι που ξέρω οτι δεν περνάνε ώρα στο πισι τους μπροστά είναι αυτοί που έχουν λεφτά να περνάνε την ώρα τους έξω... (κάπου σίγουρα κάνω και λάθος γιατί πχ και με τον αθλητισμό να ασχολείται κανείς πάλι περνάει την ώρα το εκτός).

Συλλογική ευθύνη;

Ιστορικά έγινε το λάθος και αντί για ένα συστημα διακυβέρνησης που θα στηρίζεται στη γνώμη όλων των πολιτών, έχουμε ένα σύστημα αντιπροσώπων. Αυτό οφείλεται πιθανότατα οτι έπειτα απο κάποια σχετική αύξηση του πληθυσμού δεν μπορούσαν να πέρνουν όλοι αποφάσεις λόγω μεγέθους. Έπρεπε να υπάρχει ευελιξία για γρήγορες αποφάσεις. Πιθανότατα λέω, γιατι δεν έχει γίνει γνωστό γιατί απο την αμεσοδημοκρατία της Αθήνας οδηγηθήκαμε ιστορικά στιν αντιπροσώπευση των 300. Καλός ή κακός έτσι είναι. Και φτάσαμε εδώ που δτάσαμε.

Αυτή την εποχή μεγάλων κοινωνικων αναταράξεων όλοι μάς λένε για την συλλογική ευθύνη που φέρνει ο κάθε ένας απο εμάς για την τύχη που έχει η χώρα και άλλα τέτοια. Το ερώτημα που θέτω είναι το εξής. Γιατί απο τη στιγμή που εμείς απλά επιλέγουμε τους αντιπροσώπους μας για να κάνουν την δουλειά όπως αυτοί νομίζουν καλύτερα για εμάς και την κοινωνία, μιάς και έχουμε τεχνικά προβλήματα (που πλέον δεν υφίστανται με την εποχή του διαδικτύου) να παίρνουμε συλλογικές αποφάσεις για το κάθε ζήτημα, φέρνουμε όλοι μας μία συλλογική ευθύνη για την κατάντια της οικονομίας;

Και για να υποστηρίξω λίγο τα λεγόμενά μου. Το κάθε κόμμα που παρουσιάζει το προεκλογικό του πρόγραμμα θεωρεί πως θα κάνει το καλύτερο για τον λαό (πέρα των ακροδεξιών που λένε ανοιχτά οτι θα αφανίσουν απο τη χώρα όσους δεν τηρούν προδιαγραφές). Έρχεται ο λαός και τους ψηφίζει. Αυτό βγαίνει και τελικά έχει ένα άλφα αποτέλεσμα. Ξανά εκλογές. Ας πούμε οτι ο λαός για οποιονδήποτε λόγο δεν παίρνει χαμπάρι οτι με τις πρακτικές της εκάστοτε κυβέρνησης αντί για το καλύτερο πάει προς το χειρότερο. Έρχονται ξανά εκλογές και ξαναψηφίζει. Βγαίνει το ίδιο ή ένα άλλο κόμμα στην εξουσία. Ο λαός ουσιαστικά ζει μέσα στο γυάλινο κλουβί του και δεν καταλαβαίνει οτι πάει για τον γκρεμό. Για οποιονδήποτε λόγο. Είτε είναι απο αμορφοσιά, είτε απο αγραμματοσύνη, είτε απο χαζομάρα. Τελικά ανοίγει μία μέρα τα μάτια του με χιλιάδες μέτρα να έχουν παρθεί που τον οδηγούν στην κακουχία και την μιζέρια. Φέρει την ευθύνη ο λαός; Μαζί τα φάγαμε; Ή μήπως ηταν υποχρέωση της εκάστοτε εξουσίας να κάνει σωστά τη δουλειά της ενώ αυτή δεν την έκανε; Μήπως αντί για μέτρα να αρχίσει να παίρνει αδιακρίτος κεφάλια ο λαός του κάθε κομματικού στελέχους; Άλλωστε ο κόσμος είχε την υποχρέωση να επιλέξει αντιπροσώπους. Αυτοί θα έκαναν ότι καλύτερο.