Planta 4a

Είδα αυτή την ταινία και πραγματικά με εντυπωσίασε. Παραθέτω το πως την παρουσίασε ο uploader στο www.gamato.info (http://www.gamato.info/details.php?id=6073c8be0f4fcb67f42ffcd25b86864055500b78) απο όπου και μπορείτε να την κατεβάσετε. Έχουμε λοιπόν:
Ο τέταρτος όροφος είναι μία πραγματικά αξιόλογη ταινία. Ένα δράμα που πραγματεύεται τους πρώτους έρωτες, το μπάσκετ, τις συνήθεις σκανταλιές της παιδικής ηλικίας και πάνω απ' όλα, τη φιλία. Βασικά μια κωμωδία, σίγουρα θα γελάσετε σε πολλές σκηνές, αλλά θα σκουπίσετε και δάκρυα στην πορεία... Μία ταινία με δροσερή ειλικρίνεια, πλημμυρισμένη με θλίψη και χιούμορ. Και παρεμπιπτόντως... λαμβάνει χώρα στην ογκολογική κλινική ενός νοσοκομείου. Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να θεωρήσει πως το γεγονός αυτό καθορίζει ένα πλαίσιο λειτουργίας έντονα καταθλιπτικό. Και όμως όχι! Τα νεαρά αγόρια πάσχουν από καρκίνο, κάτι που ποτέ δεν ξεχνάς, ούτε μπορείς να παραβλέψεις, αλλά η αρρώστια δεν κυριαρχεί στην ταινία, επιλέγοντας να παραμείνει σχεδόν στο παρασκήνιο. Ο σκηνοθέτης Antonio Mercero, κατάφερε να καταπιαστεί με ένα τόσο δύσκολο θέμα και να φέρει αυθεντικό χιούμορ στην ιστορία, χωρίς να παρακάμπτει την σοβαρότητα της ασθένειας από την οποία πάσχουν τα αγόρια. Καθίσταται ακόμη πιο αξιόλογη από το γεγονός ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία, αυτή του Albert Espinosa, χρονίως πάσχοντος από την ασθένεια, που κατάφερε να επιβιώσει. Η ταινία έχει κερδίσει πολλά βραβεία και την αναγνώριση των κριτικών. Ο πρωταγωνιστής Juan Jose Ballesta, κάτοχος του βραβείου Goya για την υποκριτική του στην ταινία "El Bola", ερμηνεύει εκπληκτικά το ρόλο του, αν και το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα αγόρια του άγνωστου τότε cast. Η ιστορία αρχικά παρουσιάστηκε ως θεατρικό έργο με τίτλο "Οι καραφλούληδες" και προσαρμόζεται ιδανικά στην μεγάλη οθόνη. "Καραφλούληδες" είναι το όνομα που με τρυφερότητα δίνεται στους νεαρούς ασθενείς από το προσωπικό του νοσοκομείου, για προφανείς λόγους, και αντλώντας στοιχεία από την προσωπική του εμπειρία, ο Espinosa μεταβιβάζει αριστουργηματικά τα συναισθήματα και τις δοκιμασίες του να μεγαλώνεις έχοντας καρκίνο. Η ταινία αντιμετωπίζει τα άτομα ακριβώς έτσι. Μία παρέα νεαρών αγοριών που βρίσκει το δρόμο της στον κόσμο, τη θέση της στο κοινωνικό περιβάλλον και που ασχολείται με όλα τα συνήθη πράγματα που ασχολούνται τα αγόρια στην εφηβεία. Ούτε μια στιγμή δεν αντιμετωπίζονται ως "θύματα" και δικαίως. Είναι κανονικοί έφηβοι από διαφορετικούς χώρους, που διαπραγματεύονται διαφορετικά προβλήματα και συναισθήματα, ενώ όλοι μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό που ποτέ δεν ξεπερνάει το θέμα της ενηλικίωσης που η ταινία τόσο εύγλωττα απεικονίζει. Η σκηνοθεσία του Mercero έχει τέτοια απλότητα και αναζωογονητική ειλικρίνεια, που έχει δημιουργήσει ένα πραγματικό αριστούργημα. Με δεδομένη την επιλογή θέματος και το γεγονός ότι οι χαρακτήρες απεικονίζονται με χιούμορ, η ταινία καταφέρνει να κινείται σε μια πολύ λεπτή ισορροπία. Θα ήταν πολύ εύκολο να "γλιστρήσει" αλλά ποτέ δεν το κάνει. Βαδίζει συνεχώς σε μία κλωστή μεταξύ δράματος και κωμωδίας, χωρίς να φαίνεται αδύναμη ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο και γι' αυτό είναι ιδιαίτερα σπάνια δημιουργία. Αυτή η ταινία είναι απόλυτη απόλαυση να την παρακολουθείς - θα σας κάνει να κλαίτε από τα γέλια και σε κάποιες στιγμές απλώς... να δακρύσετε. Υπάρχει θλίψη, φυσιολογικά. Θα ήταν μη ρεαλιστικό αν δεν υπήρχε, ωστόσο ποτέ δεν υπερκαλύπτει την υπόθεση.
Και όπως λέει στην αρχή: ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ

ΥΓ: Η ταινία είναι στα Ισπανικά όμως η μετάφραση που έχει γίνει νομίζω οτι είναι αρκετά καλή και δεν θα υπάρξει πρόβλημα στην προβολή της, και στην κατανόησή της.

Associated Press: Misinformation about Greece

Keeping with the tradition of most Greek journalists, the Associated Press's Athens correspondent is employing cliches instead of reporting the facts. In an, otherwise balanced, article regarding today's general strike, Derek Gatopoulos tells us that :
"State-run schools, tax offices and municipalities were all closed,..."

Not quite the case! From the few people with school-age children that I know, schools were working properly, with the exception of some teachers that were on strike. And several civil service offices were working even if under-stuffed. Additionaly, it is quite often that people in the civil service take a day-off (leave) on days of strike, or that they just strike for the shake of escaping a day's work, even if that means no pay. So, for the most part, today's strike was a failure as most people saw it for what it was: just a typical "obligation" that union leaders had to go through, for the shake of their own internal politics...

ΑΠΕΡΓΙΑ

Αντισυμβατική συμπεριφορά

Δημόσια παρέμβαση υπέρ του εκδοτικού οίκου "Άγρα" πραγματοποίησαν 30 συγγραφείς και άνθρωποι των τεχνών με αφορμή την απόλυση εργαζόμενου από τις συγκεκριμένες εκδόσεις και το κίνημα συμπαράστασης που έχει εκδηλωθεί το τελευταίο διάστημα στο πρόσωπο του απολυμένου. Εδώ

Δεν γνωρίζω αν ο απολυθείς υπάλληλος είχε αντισυμβατική συμπεριφορά, αν και ο σύλλογος των υπαλλήλων τον στηρίζει, σίγουρο πάντως είναι ότι οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών λειτουργούν εντός πλαισίου , μήπως τώρα που τα πράγματα δυσκολεύουν για όλους θα πρέπει επιτέλους να επιδείξουν αντισυμβατική συμπεριφορά;

Βία

Αυτό το ζήτημα πολύ με βασανίζει. Αλήθεια η βία πρέπει να υπάρχει ή πρέπει να το παίζουμε πολιτισμένοι και να την ξορκίζουμε όσο είναι δυνατόν;
Προσωπικά αμφιταλαντεύομαι. Δεν ξέρω αν βοηθάει κάπου το ξέσπασμα με βία. Πάντα όμως μιλάω για την αντιβία. Δηλαδή μιλάω για την απάντηση σε κάτι με βία.
Καταρχάς τι είναι βία. Θεωρώ πως είναι κάτι που αναγκάζεσαι να κάνεις ή μια κατάσταση που αναγκάζεσαι να δεχθείς χωρίς την θέλησή σου. Δεν μιλάω μόνο για σωματική βία. Μιλάω για οποιαδήποτε μορφή. Ερωτική, ψυχολογική κλπ αλλά και για την σωματική.
Απο παιδιά μεγαλώνουμε με τη βία. Απο σωματική γιατί μας βαρούσανε, μέχρι και ψυχολογική. Μη το ξυπνήσεις και μη σηκωθείς το βράδυ απο το κρεβάτι γιατί ο μπαμπούλας θα σε φάει, λένε στα μικρά παιδιά οι γονείς για να τα αναγκάσουν να κοιμηθούν. Μήπως αυτό δεν είναι βία;
Το ζήτημά μου εδώ όμως είναι η αντιβία. Δηλαδή η απάντηση στην ασκούμενη βία. Φυσικά είμαι ενάντια του να ασκείς πρωταρχικά την βία και να αναγκάζεις τους άλλους σε κάποιες καταστάσεις. Αν και το κάνουμε κάθε μέρα αυτό. Θα ήταν καλύτερο να σκεφτόμαστε και τις επιπτώσεις που κάθε κίνησή μας θα έχει στους άλλους.
Η απάντηση όμως στην ασκούμενη σε εμάς βία ποιά πρέπει να είναι; Μέχρι πού πρέπει να είναι η δική μας απάντηση;
Σίγουρα το να ασκήσεις βία ως απάντηση ανοίγει έναν κύκλο που μπορεί να αργήσει να κλείσει. Όμως στην ιστορία η βία είναι αυτή που πήγε μπροστά τον κόσμο. Η βία είναι αυτή που άλλαξε τον κόσμο. Οι μεγαλύτερες ανατροπές έγιναν με τη βία. Η Οθωμανική αυτοκρατορία νικήθηκε για παράδειγμα με την βία.
Τα όρια όμως δεν τα ξέρουμε και ίσως τα ξεπερνάμε.
Απο την άλλη μεριά ο Γκάντι ήταν αυτός που μιλούσε για την παθητικότητα. Ο χριστιανισμός επίσης προτρέπει να γυρνάς και το άλλο μάγουλο. Μου φαίνονται όμως οτι αυτά υποτάσσουν το άτομο παρά το απελευθερώνουν.
Δεν είναι λογικό όπου υπάρχει δράση να υπάρχει και αντίδραση; Φυσικά δεν θεοποιώ την βία. Καλύτερα να αποφεύγεται. Αλλά δεν γίνεται να υπάρχουν ανατροπές χωρίς βία.
Στις μέρες μας ασκείται μέσω της οικονομίας βια. Στη δουλειά, μας ασκείται βία. Απο όλες τις μεριές μας ασκείται βία. Και τι κάνουμε;