Σκάκι: Το πιο βίαιο άθλημα

(αναρτήθηκα πρώτα στο http://zeroliner.blogspot.com)

Το πιο βιαιο αθλημα ειναι το σκακι.

Οσοι ξερουν απο αθλητισμο το ξερουν αυτο.
Ειναι βιαιο γιατι κανεις επιθεση στο μυαλο του αντιπαλου.

Λοιπον...
Gary Kasparov εναντιον Anatoly Karpov.

Ο Anatoly Karpov ηταν Πρωταθλητης Κοσμου
και ο Gary Kasparov ηταν ο διεκδικητης του τιτλου.
Βρισκομαστε πισω στο 1985 'η 1987 (δεν θυμαμαι τωρα ακριβως)
και το Παγκοσμιο Πρωταθλημα γινεται στο Παρισι 'η στο Λονδινο (δεν θυμαμαι τωρα).

Αφου εχουν καθαρισει ολους τους αλλους αντιπαλους
εφτασε και η μερα που θα επαιζαν ο ενας εναντιον του αλλου.
Αρχισαν λοιπον συνεχεια με ισοπαλιες.
Αφου περασαν 15 μερες και βαλε ,
ειχαν και οι δυο τον ιδιο αριθμο ισοπαλιων και τον ιδιο αριθμο νικων.

Καταλαβες τωρα...
επαιζαν συνεχως για την ισοπαλια και καπου-καπου
οταν ειχαν τα λευκα επαιρναν και καμια νικη.
Ετσι λοιπον το σκορ καποια στιγμη ηταν 3-3 'η 5-5 (κατι τετοιο, τελος παντων).

Σε μια παρτιδα που τα λευκα τα ειχε ο Gary Kasparov ,
η μοιρα τα εφερε ετσι και τους τελειωνε ο χρονος.
Ειχαν απομεινει και στους δυο μονο 11 δευτερολεπτα για να τελειωσουν την παρτιδα.

11 δευτερολεπτα για τον Gary Kasparov και 11 δευτερολεπτα για τον Anatoly Karpov.

Οι ανθρωποι , λοιπον , αρχισαν να κανουν γρηγορες κινησεις
και να σταματουν τον χρονο.
Καταλαβες τωρα ...γρηγορη κινηση και σταματημα του ρολογιου
ετσι ωστε να τελειωσει ο χρονος του αλλου.

Εκαναν...11 κινησεις σε 11 δευτερολεπτα , ο καθενας.
(την σκηνη αυτη την εχει δειξει η ΕΡ1 στις ειδησεις).

Ηταν το πιο βιαιο πραγμα που εχω δει ποτε στην ζωη μου
και εχω δει πολλα ...πιστεψε με.
Εκαναν σαν να εριχναν χαστουκια ο ενας στον αλλον για 11 δευτερολεπτα.

Οταν τελειωσε ο χρονος...

Ο Gary Kasparov σηκωθηκε απο την καρεκλα του και με τα χερια ψηλα αρχισε να φωναζει "νικη" , "νικη"...η διαφορα τους ηταν ενα πιονι και ειχε νικησει ο Gary Kasparov επειδη τελειωσε ο χρονος, οχι επειδη ειχε τελειωσει η παρτιδα.
Ο Anatoly Karpov καθοταν σιωπηλος στην θεση του και κοιταζε συνεχως την σκακιερα για τα επομενα 5 λεπτα, μεχρι που ενας κριτης του ειπε οτι πρεπει να φυγει γιατι η παρτιδα ειχε τελειωσει.

Με αυτην την παρτιδα ο Gary Kasparov
εγινε για πρωτη φορα Παγκοσμιος Πρωταθλητης,
ενω ο Anatoly Karpov κλειστηκε τους επομενους 6 μηνες
σε ψυχιατρικη κλινικη σε ενα προαστιο της Μοσχας.

Η διαφορα τους ηταν ενα πιονακι.

Κατι ακόμα

Μαχαίρια που περπατάνε μέσα στις φλέβες μου και τις σκίζουνε σιγά σιγά από κει προς τα έξω.
Η ανισορροπία των συναισθημάτων και η αποκαθήλωσή μας απο το μέγιστο μας έφεραν ως εδώ, να
αδειάζουμε με το κατάντημά μας. Να μονολογούμε πως μόνο εμείς είμαστε, και στο τέλος να
ζητούμε και άλλοι να μοιραστούν το απόλυτο μηδενικό είναι μας.
Τα προβλήματα να μας πιέζουν, μέχρι να βγάλουμε το πιο απάνθρωπο πρόσωπό μας που σε
κάθε περίσταση θα ξεσπάσει σαν το νερό σε καταρράχτη, ή ακόμα καλύτερα σαν λάβα που θα ξεχυθεί
στον πρώτο που θα μας φερθεί διαφορετικά από ότι μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει.
Περιμένεις/περιμένουμε, τι?την απόλυτη γκιλοτίνα που θα μας βγάλει από τον κόπο χωρίς πόνο;
Τη μέρα που θα ξημερώσει και δεν θα έχουμε συναισθήματα να ποτίζουμε κάθε μέρα σαν τα λουλούδια
στις γλάστρες, που και αυτό καταντάει βαρετό;
Η κατάφαση είναι μία διπλή άρνηση. Η τρεις φορές άρνηση όμως είναι πάλι άρνηση.

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ενα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι...

Και οταν θες κατι τόοοοσο πολύ, όλο το σύμπαν κάνει τα πάντα να μη το καταφέρεις...(ίσως και συ ο ίδιος...άλλωστε ο κόσμος εσύ είσαι...)

Δράση - Δημοκρατικοί - Φιλελεύθερη Συμμαχία, Οικολόγοι-Πράσινοι, κ.α.

Δεν ξέρω τι επιρροή μπορεί να έχει μια φωνή σε ένα ανώνυμο μπλογκ σαν αυτό, αλλά ας ενώσω κι εγώ τη φωνή μου με την αγωνία του Αθανάσιου Έλλις όπως εκφράστηκε σ'αυτά τα δύο κείμενα στην Καθημερινή:
Εν την ενώσει η ισχύς (19/3/2009)
Η ευκαιρία που χάνεται (20/5/2009)
καθώς και μ' αυτό το κείμενο του Νίκου Ράπτη:
Ενότητα ή ήττα (13/3/2009).
Να τονίσω ότι τυχόν συνεργασία των "κεντρώων" πολιτικών δυνάμεων θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως καταλύτης για την προσέλκυση και των λίγων αλλά σημαντικών άξιων προσώπων που παραμένουν ακόμη στα κατεστημένα κόμματα.

ΧΡΟΝΟΣ

Ήταν μία από εκείνες τις καταραμένες περιόδους που ο χρόνος έμοιαζε να κυλά βασανιστικά αργά. Πάντα σιχαινόνταν την στασιμότητα… το φώς στο δωμάτιο σαν νώθα ηλιαχτίδα αγουροξυπνημένου πρωινού ίσα ίσα που έσπαγε το σκοτάδι. Ημίφως! Τις περισσότερες φορές το προτιμούσε από την “χυδαία” παρούσια του φωτός. Αν ήταν στο χέρι του η μέρα θα αποτελούταν από σκοτάδι, ημίφως και κάποιες εκθαμβωτικές στιγμές έντονης λάμψης- θα τις συγχωρούσε αυτές τις στιγμές, επειδή ακριβώς θα ήταν στιγμές.

Έλεγε στον εαυτό του πως προσπαθούσε να χαλαρώσει αλλά κάθε στιγμή τέντωνε τα νεύρα του περισσότερο σαν ο χρόνος να μετρούσε τα αδίστακτα δευτερόλεπτά του ένα προς ένα σε κάποιο τεράστιο ρολόι… τικ, τακ…

Τον εκνεύριζαν ακόμα και οι πιο δειλοί ήχοι, το τσιγάρο που αργόσβηνε συνομωτικά χαμογελώντας σαρδόνια στον χρόνο, όλα…

Θα ήθελε ίσως ένα ποτό αλλά όχι μόνος του. Ένα ποτό, ναι καλά θα ήταν, με κάποιο φίλο χαμένοι οι δυο τους πάλι σε ένα ημίφως που θα ήταν όμως αποκλειστικά δικό τους όσοι και αν τους παραμόνευαν στα γύρω τραπέζια, μιλώντας χωρίς ήχους κάτω από μελωδίες που θα χάνοταν.

Η στάχτη έπεσε στο τασάκι πολύ πριν χρειαστεί την δικιά του αρωγή, την ίδια στιγμή που ο ψηλός εισέβαλε στην σκοτεινιά του μέσα από την ορθάνοιχτη πλέον πόρτα μαζί με κάποιον, μια καχεκτική σιλουέτα που τυπώθηκε αχνά στην μνήμη του σαν την σκιά που της χάριζε εκείνη την στιγμή το φως του διαδρόμου. Ψέλλισε κάτι που υποκρινόταν ένα είδος χαιρετισμού ενώ μέσα του έβρισε τον ψηλό που ανέβασε τον διακόπτη της λάμπας. Πάει το σκοτάδι του! Ωστόσο το φως που εκείνη την στιγμή σφετερίστηκε τον χώρο αποκάλυψε καλύτερα τα μυστικά της δεύτερης φιγούρας. Η σιλουέτα του αν και άγνωστη είχε κάτι οικείο, μια ζεστασιά που δεν μπόρεσε εκείνη την στιγμή να καθορίσει την αιτία της. Ίσως ήταν προαγγελός άλλων στιγμών. Στιγμών που θα περνούσε κοινές με αυτό που -αργότερα θα ανακάλυπτε ότι παρόλη την φυσική του ηλικία- ήταν ένα παιδί.

Οι λίγες στιγμές που το φως έμεινε αναμμένο, πριν παρακαλέσει με προσποιητή ευγένεια τον ψηλό να το κλείσει, αποκάλυψαν το «παιδί» που παρόλη την σκυθρωπή του εμφάνιση –του θύμισε λόγιο άλλων εποχών σκυμμένο πάνω από χαρτιά και μελανοδόχους- του χάρισε ένα χαμόγελο που τον τύφλωσε περισσότερο από την ηλεκτρική απομίμηση του ήλιου. Ο ψηλός χάθηκε νωθρά στο δωμάτιό του πέρνωντας μαζί του και το «παιδί».

Έμεινε στην κάμαρα σιωπηλός κάτω από το κράτος του σκοταδιού που και λίγο πρίν είχε επιλέξει. Όμως τώρα πια αναζητούσε κάτι φωτεινό σαν το χαμόγελο. Το χαμόγελο που φώτισε για μια στιγμή το μυαλό του. Σηκώθηκε και άναψε το φως…