bi a bout de souffle vardı noldu ona

“...yaşayan bir varlıkla özgürlüğü arasında duran somut ya da soyut herhangi bir engel, muhattabı olan herkesin akıl sağlığını tehdit eden bulaşıcı bir sapkınlıktır.”

- amanda ziller, dur bir mola ver



Çok garip haller içindeyim. Havanın arada bir “yarın Cumartesi mi ya?” diye sorarken mi artık bilmiyorum, takvime bakması ve baharda olduğumuzu hatırlayıvermesiyle ben de güzel şeyler hatırlıyorum. Güneşe sırtını vermiş, parkta oturup çok ciddi bir şekilde etrafını izleyen kedinin yanına oturup muhabbet ediyorum. (parkta banka oturmuş kediler bastet’in dünya üzerindeki avatarlarıdır ve Tasslehoff kadar olmasın ama tanrılarla aram iyidir). Kestanecilerin ortadan kaybolup mısırcıların ortaya çıkmasını dört gözle bekliyorum. Kahveden buzlu kahveye ve ice tea familyasına geçelim artık bir an önce diyorum.

Ama hava tutarsız, therefore ben her zamankinden daha tutarsızım. (koç burcuyum, ekşi sözlük yazarıyım, perdelerin durumundan bağımsız olarak kedi davranışları sergilediğim gözlemlenebilen bir doğa olayıdır.) evet paniğe kapılıyorum! Peril sensitive güneş gözlüklerimi geçen kış giydiğim montun cebinde unutuyorum kimi kimi. Oturup korkuyu bekliyorum. Arayıp balkon evin parçası sayılır mı diye soracak avukat arkadaşlarım dan olmadığından odama kapanasım geliyor. -Varolmadığımı söylemenin bezdirici bir yolu bu-

Hiçbir şeye hazır değilim, öyle sandım, yanlış duymuşum, şehirdeydim falan ama olmuyor. Böyle bir takım kaçışlar ve güvensizlikler içerisindeyim. Gene içerlerde kendi kendime kavga ediyorum. Bir taraf ama, ama diyip duruyor, bir taraf John Dorian mısın, Maria Puder misin diye sövüyor diğer tarafa. Alpr’e “tüp mü taşıdın da yoruldun”, Ada’ya “Alexander Jarden mıyız biz lan?” diyen ben yapıyorum bunu. (bir de Nilsu Baran vardı, ona da benzemiyor değilim. Nitekim bir susamuru resmi astım duvara fokurdak yaratılışımızı hatırlatsın diye ama hala panikteyim. Bu postla –bir yazıda en çok ‘birbiriyle alakasız kurgu kahramanı adı kullanma’ özel ödülü-nü almayı umuyorum bir yandan da evet). Yolda olmak istiyorum, evden ayrı olmaktan korkuyorum (yol filmi izleyelim diye sinemaya gidiyoruz, melodram çıkıyor), yayılalım çimlerde tamam ama fıskiyelerden korkuyorum, lunaparka gitsek kamikazeye bineceğimden şüphe eder oldum, oysa çok özlemiştim, üstelik erik de hala çıkmamış! “Anılara sonsuza kadar sadığımdır, insanlara asla öyle olmayacağım hahaha” diyip kedinin kuyruğuyla oynarken sözlerime son vereyim derim ben. Klişeler boşuna klişe olmuyor diyorduk: zamana ihtiyacım var, saatlerimizi ayarlayalım. To do list: bahar temizliği.

Dj, herkese benden bir ‘animal instinct’

Αξίζει να το δεις.

Εδώ στερήθηκες μια ώρα χωρις φώτα. Δε μπορείς να δεις ένα βιντεάκι δέκα λεπτών.?.?.?.?

Linha de Passe

Όνειρα. Ότι μένει εκεί που η ζωή απλά περνάει. Στις φτωχογειτονιές της Βραζιλίας. Θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε αλλού. Ένας πατέρας που δεν υπάρχει. Μία μάνα που τα βγάζει ίσα ίσα πέρα. Και όνειρα. Όχι για πλούτη και μεγαλεία. Όνειρα για μία ζωή με αξιοπρέπεια. Χαμένη, από τη στιγμή που είδαν το φως της μέρας γιατί έτυχε να γεννηθούν εκεί. Δουλειές του κώλου. Και μία ουρά ανθρώπων σαν ποτάμι για μερικές θέσεις σκουπιδιάριδων. Η θρησκεία και η αλητεία να είναι οι δύο μόνο προφανείς λύσεις.
Σ' αυτήν την ταινεία σε αντίθεση με την πόλη του θεού, δεν υπάρχει βία. Δεν υπάρχει βία να φαίνεται. Αλλά η μυρωδιά της είναι απλωμένη σε κάθε σκηνή της. Νομίζω πως αυτή η ταινία είναι η μεταφορά της ζωής στην οθόνη. Η ζωή στην σημερινή εκδοχή της. Μέσα στην ανέχεια και την φτώχεια. Την ανεργία και τα όνειρα.

Εργασιακό στρες!!!!!!!!

Απλά τα σπαει!!!
http://www.multimedia.cz/pf2008/index_en.html

Ασύμφορη ζωή

Την ιστορία την ξέρετε. Ο καφετζής του ισογείου αντικαταστάθηκε από το μηχάνημα αυτόματης πώλησης καφέ. Αυτός τότε έχασε την δουλειά του και έμεινε στο δρόμο. Μία μέρα αποφάσισε να πάρει εκδίκηση από το μηχάνημα και πήγε με ένα τσεκούρι να το πετσοκόψει. Τότε τον χτύπησε το ρεύμα και έμεινε στον τόπο.
Οι μηχανές υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται για να βελτιώσουν την ζωή του ανθρώπου. Υποτίθεται ότι κάνουν την ζωή του πιο ξεκούραστη και του αφήνουν περισσότερο χρόνο. Όμως στην σημερινή κοινωνία συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι άνθρωποι αντικαθιστώνται από τις μηχανές, που αυτές κάνουν και πιο γρήγορα και σχεδόν τόσο καλά την ίδια δουλειά. Ίσως την κάνουν ακόμα καλύτερα, αν αναλογιστεί κανείς ότι στον αριθμό που παράγουν με τα λάθη που κάνουν, το ποσοστό είναι πολύ μικρότερο σε σχέση με τον άνθρωπο, οπότε μιλάμε για μικρότερη απώλεια. Και όπως είναι αναμενόμενο, σε μία κοινωνία που έχει σκοπό την μεγέθυνση του κεφαλαίου και του πλούτου, ο άνθρωπος μένει χωρίς δουλειά, και είναι ότι έχουμε αποδεχθεί.
Έχουμε αποδεχθεί ακόμα ότι η ζωή μας είναι αναλώσιμη. Ότι έχουμε δημιουργήσει για να μας υπηρετεί και να μας κάνει την ζωή μας καλύτερη, έχει μία μεγάλη πιθανότητα να μας σκοτώσει. Για παράδειγμα, το αυτοκίνητο δημιουργήθηκε για να μας μεταφέρει πιο γρήγορα στον προορισμό μας. Όμως, πάλι λόγω των κερδών και της διόγκωσης του κεφαλαίου αυτό δεν παράγεται τόσο ασφαλές όσο θα έπρεπε. Γιατί? Γιατί απλά μετά θα ήταν ασύμφορο να κατασκευαστεί. Δηλαδή είναι πιο συμφέρον να χάνονται ανθρώπινες ζωές, παρά να έχεις λιγότερο κέρδος από την κατασκευή του αυτοκινήτου. Ακόμα ένα παράδειγμα. Τα σπίτια που ζούμε. Αντισεισμικά δεν είναι. Όσο και να βελτιώθηκε η νομοθεσία, η μελέτη εγγυάται ένα συντελεστή σεισμικής δόνησης. Όχι παραπάνω. Γιατί? Γιατί υπάρχει πολύ μικρή πιθανότητα, λένε, να εμφανιστεί μέγεθος σεισμού μεγαλύτερο, οπότε αυτό καθιστά ασύμφορη την κατασκευή. Οπότε Ας πεθάνουν μερικοί. Δεν χάθηκε ο κόσμος.
Έτσι αναλώσιμοι έχουμε γίνει και στις δουλειές μας. Κάθε μέρα για το κέρδος και για το καλό της επιχείρησης ίσως χάσουμε την δουλειά μας. Αντί να ζούμε με ανέσεις βλέπουμε όλο και περισσότερος κόσμος να ζει στην ανέχεια και απλά να επιβιώνει αντί να ζει. Και το σημαντικότερο είναι ότι η τεχνολογία υπάρχει. Υπάρχουν τα πράγματα που θα μας κάνουν καλύτερη τη ζωή. Όπως τα φάρμακα για διάφορες ασθένειες (όπως ίσως και το DCA για τον καρκίνο) που απλά είναι ασύμφορο να βγουν στην αγορά. Ίσως τελικά να ζεις σε ένα τέτοιο οικονομικό σύστημα που έχει πλάσει η κοινωνία μας, και τώρα πλάθει αυτό την κοινωνία μας, είναι ασύμφορο.