Μετά την μεταπολίτευση, από το 1974, η χώρα διοικείται ουσιαστικά από 2 παρατάξεις. Η μία είναι η δεξιά ΝΔ και το κεντροδεξιό (πλέον) ΠΑΣΟΚ. Από τότε μέχρι σήμερα η χώρα είδε τεράστιες αλλαγές και προς το καλό και προς το κακό. Είδε Ολυμπιακούς αγώνες, μετρό, ευρυζωνική σύνδεση ιντερνέτ καθώς και μαζικές πορείες, δάνεια που αυξάνονται αλματωδώς, μισθούς πείνας και συντάξεις στα 65 και πολλά άλλα τέτοια, που συνθέτουν μία οικονομία κράτους στα πρότυπα του Αγγλοσαξονικού μοντέλου.
Άλλωστε η χώρα μας είχε και έχει σαν δείκτη τις εκ δύσεως προσταγές για διάφορα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Δεν είναι διόλου τυχαίο άλλωστε πως μέσα σε αυτά τα χρόνια από τη μεταπολίτευση και μετά διοικούν τη χώρα μας 2 παρατάξεις. Οι ομοιότητες άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίες και λίγες. Εκτός από τα δύο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται, οι αρχηγοί τους μεγαλύτεροι ομοιότητα με αυτών της Αμερικής. Στην ΝΔ ο Κ. Καραμανλής έχει τα ινία της αρχηγίας για δεύτερη συνεχόμενη θητεία ενώ ο Γ. Παπανδρέου, αφού δεν κατάφερε να φέρει σε νικηφόρο αποτέλεσμα το κόμμα του, βάζει θέμα επανεκλογής. Κάτι σαν τον Bush και τους δημοκρατικούς που κατεβαίνουν με τρεις υποψήφιους, τον έναν από αυτούς που θα εκλέξει ο κόσμος του κόμματος. Όπως ακριβώς και στο ΠΑΣΟΚ…
Φυσικά και η πολιτική που ακολουθείται είναι και αυτή παρόμοια. Συντηρητικοί οι ρεπουμπλικάνοι, έτσι και η ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ έχει και αυτό ομοιότητες με τους δημοκρατικούς. Μία πιο Light δεξιά πολιτική από την ΝΔ, που όμως τόσα χρόνια εξυπηρετεί και αυτή το κεφάλαιο και λιγότερο δίνει κοινωνικές παροχές στο λαό, βάζοντας σαν πρώτο στόχο την ανάπτυξη και έπειτα την κοινωνική πολιτική και την παιδεία.
Φυσικά από τα αμερικανικά πρότυπα δεν θα μπορούσανε να αποκλίνουν και οι επιχειρήσεις μας. Μετά από πώληση αρκετών δημόσιων επιχειρήσεων σε ιδιώτες, ακολουθείται η μετανάστευση των παραγωγικών μονάδων σε χώρες της Βαλκανικής, με σκοπό την μείωση του εργατικού και παραγωγικού κόστους και ακόμα μεγαλύτερης αύξησης του κέρδους, καθώς και την δραστηριοποίηση σε αυτά τα μέρη. Σαν αποτέλεσμα έχει να αυξηθεί η ανεργία στον εργατικό στρώμα και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας στον τομέα παροχής υπηρεσιών. Πανομοιότυπη τακτική αμερικάνικων επιχειρήσεων που έδιωξαν τις μονάδες παραγωγής τους στην Ασία (κίνα, Ταϊβάν κλπ) και στη χώρα τους κράτησαν μόνο τα γραφεία διοίκησης και ίσως κάποιες μικρές μονάδες παραγωγής. Αποτέλεσμα η τεράστια ανεργία με αλματώδεις ρυθμούς σε εργατουπόλεις όπως το Detroit.
Φυσικά όμως πέρα από αυτά και ο τομές της εκπαίδευσης δεν θα μπορούσε να διαφέρει. Είναι σχεδόν σίγουρο πως θα δημιουργηθούν πλέον «μη κρατικά» «μη κερδοσκοπικά» πανεπιστήμια. Με χίλια δύο επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές προσπαθούν να μας πείσουν. Η φοιτητική κοινότητα με τη μαχητικότητά της αντιστέκεται, και το κράτος κάνει το ίδιο με την καταστολή του.
Ίσως θα πρέπει οι κυβερνήσεις να καταλάβουνε επιτέλους ότι πέρα από μια γρήγορη και αλματώδης ανάπτυξη, τα μέτρα αυτά και η αντιγραφή της Αγγλοσαξονικής πολιτικής δεν έχουνε μακροπρόθεσμα αποτελέσματα σε μία χώρα όπως η Ελλάδα. Οι ΗΠΑ, σαν ένα καζάνι που βράζει και κάποια στιγμή θα εκραγεί, κρατάνε την οικονομία τους μέσω πολέμων και εκβιασμών κρατών, σε τέτοια υψηλά επίπεδα. Η εκπαίδευση είναι μόνο για την ελίτ ενώ τα γκέτο που δημιουργούνται στις φτωχογειτονιές δεν έχουνε τίποτε διαφορετικό από τις εμφύλιε διαμάχες σε τριτοκοσμικές χώρες της Αφρικής. Ενώ, παράλληλα, στην Αγγλία παρατηρείται το φαινόμενο της No Work Generation. Μιας γενιάς που αρνείται να δουλέψει, αφού έχει αρνηθεί να μορφωθεί και ενώ ενηλικιώνεται βουτάει όλο και πιο πού στην εγκληματικότητα και στην παρανομία με την νέα γενιά να ακολουθεί.
Αν είναι αυτός ο λαός που θέλουμε τότε ας συνεχίσουμε έτσι. Πάμε πολύ καλά. Αν όχι πρέπει να αλλάξουμε πρότυπα πολιτικής…
