ξεκινας με πολυ ελαφρυα ρουχα,μια βερμουδα ενα κοντομανικο και ενα ζευγαρι αθλητικα παπουτσια. Στην τσέπη τα τελείως απαραίτητα. Λιγα λεφτα, ενα κινητό και ένα mp3 player. Στην αρχή είναι λίγο κουραστικά. τα πόδια σου καίνε και λες πως θα τα παρατήσεις. Με τα πρώτα 500 μετρα αρχιζεις και συνηθίζεις. Τότε είναι που φεύγεις σιγα σιγά απο την πόλη. Ανεβαινεις μεσα σε δρομο που δεξια και αριστερά τον περιτριγυρίζουνε δεντρα. Ο αέρας αλλάζει. γίνεται πιο δροσερός. Το σώμα σου εκρίνει ουσίες που σε κάνουν να χαλαρώνεις και να μη σκέφτεσαι τον πόνο στους μυς. Στα αυτιά σου τα ακουστικά παίζουν μουσικές και πίσω σου αφήνεις μακρυά πλεον τη βαβούρα και την κίνηση. Καθός τα χιλιόμετρα περνάνε απο τις ρόδες σου κάτω το τοπίο γίνεται μαγευτικό καθως στα πόδια σου απλώνεται το τσιμέντο αλλα βρίσκεται στην αξοχή. Ειδικά την ωρα του ηλιοβασιμέματος ο ουρανός ζωγραφίζεται. Τότε είναι που ερχεται η ανταμιβή με την κατάβαση. Γρήγορα ή σιγα, ανάλογα με τα κέφια ο αέρας περνάει και ακουμπάει κάθε σπιθαμή των χεριών σου και του προσώπου σου. Μέχρι που ξαναφτάνεις πάλι βραδάκι σχεδόν, στην πολή.
Τέτοια ειναι η φυγή απο την πόλη με το ποδήλατο. Τέτοια και η ηρεμία. Δεν είναι κάτι το δύσκολο και σίγουρα αξίζει να δόσεις όσα μπορεις να διαθέσεις για ενα.
