μια ταινια για το τι έγινε στη Γιουγκοσλαβια Το βάρος των αλυσίδων

Aριστερά-Δεξιά/πατριωτισμός-κοσμοπολιτισμός ως σύστημα Λόγου Die Bestimmung des Menschen

Aριστερά-Δεξιά/πατριωτισμός-κοσμοπολιτισμός ως σύστημα Λόγου

 

Die Bestimmung des Menschen

 

Το παρακάτω, αν διαβαστεί, πρέπει να διαβαστεί συνολικά και όχι αποσπασματικά, διαφορετικά δημιουργούνται παρανοήσεις-το ίδιο το θέμα έχει τις ιδιορρυθμίες του.

1] Ως παραδειγματική περίπτωση για μια τέτοια ανάλυση πήραμε ένα σύστημα που συγκροτείται στη διασταύρωση δύο αξόνων (βλ εικόνα):

Eδώ ο βασικός άξονας Λόγου είναι ο άξονας Αριστερά-Δεξιά (πρωτεύουσα αντίθεση αναφοράς) και ο εξαρτημένος άξονας ο άξονας πατριωτικός-κοσμοπολίτικος (δευτερεύουσα αντίθεση). Στο βασικό άξονα βλέπουμε την αντίθεση δύο Υποκειμένων (η Αριστερά-η Δεξιά), ενώ στον εξαρτημένο άξονα βλέπουμε την αντίθεση δύο επιθετικών προσδιορισμών, που προσδιορίζουν τα ''Υποκείμενα''.

2] Κανόνας συνδυασμού ανά ζεύγη: Η διαγώνια σχέση δηλώνει αντιθετική/εχθρική σχέση, η πλάγια σχέσηδηλώνει συμπληρωματική/φιλική σχέση.

Τα πρόσημα + και – δηλώνουν το θετικό ή αρνητικό φορτίο της κάθε έννοιας.

               
 ----->                    Δυνατές Αφηγήσεις φίλων εναντίον εχθρών:

‘’Εξωτερικές’’ Αντιθέσεις Αριστερά vs Δεξιά:

Η Πατριωτική Αριστερά (++) ενάντια στην εθνοπροδοτική Δεξιά(--)

Η Πατριωτική Δεξιά (++) ενάντια στην εθνοπροδοτική Αριστερά (--)

Η κοσμοπολίτικη Αριστερά (++) ενάντια στην εθνικιστική Δεξιά (--)

Η κοσμοπολίτικη Δεξιά (--) ενάντια στην εθνικιστική Αριστερά (--)

‘’Εσωτερικές’’ Αντιθέσεις (ενδοαριστερές-ενδοδεξιές)

Eνδοαριστερές: Πατριωτική + (εθνικιστική -) vs Εθνοπροδοτική- (Κοσμοπολίτικη +) Αριστερά

Ενδοδεξιές: Πατριωτική + (εθνικιστική -) vs Εθνοπροδοτική - (Κοσμοπολίτικη +) Δεξιά

Η ''Αλήθεια'' του Συστήματος

Α) Όλες οι αντιθέσεις περιέχονται στο ίδιο σύστημα Λόγου και προϋποθέτουν το αν-υπαρκτο Κέντρο (βαθμός 0, ούτε + ούτε -), που αποτελεί το σημείο ισορροπίας του συστήματος και ελάχιστη σχέση των αντιθέτων. Το Κέντρο είναι αν-ύπαρκτο γιατί ανήκει και δεν ανήκει στο σύστημα των αντιθετικών και των συμπληρωματικών σχέσεων. Είναι το Πραγματικό του συστήματος όπως αναπαρίσταται (ως κέντρο) στο εσωτερικό του συστήματος και πηγή του Νοήματος (αφού το σύστημα αν ειδωθεί στατικά δεν είναι παρά μια αναπαράσταση του Πραγματικού, όπως ένα όνομα αν ειδωθεί στατικά αναπαριστά κάτι εξωτερικό και πραγματικό). To Κέντρο είναι σημαίνον και σημαινόμενο του κενού, της ανυπαρξίας που το σύστημα επιμελώς ''κρύβει''. Το Τραύμα του Πραγματικού ή Κρίση του Πραγματικού είναι η συνειδητοποίηση από τον αριστερό, δεξιό, πατριώτη και κοσμοπολίτη, ότι οι θετικά φορτισμένοι αυτοπροσδιορισμοί τους βασίζονται σε έναν κόμβο αμοιβαίας επικοινωνίας και συνύπαρξης με αυτούς που μισούν, βασίζονται δηλαδή στη συλλογική τους μέθεξη στο κενό σημαίνον του Κέντρου, του κομβου όλων των αντιθέσεων. Έτσι η ίδια η διάκριση φίλου και εχθρού στο εσωτερικό του συστήματος αποδομείται, αφού όλοι συντηρούν το ίδιο σύστημα Λόγου (άρα είναι όλοι φίλοι ως προς αυτό), και εχθρεύονται από κοινού ο,τιδήποτε ξεφεύγει από το σύστημα (δηλαδή ο,τιδήποτε έρχεται Απέξω, το Πραγματικό και τη Κρίση του). Η Κρίση του Συστήματος βραχυκυκλώνει το σύστημα Λόγου και τις αντιθέσεις του, δείχνει τα όρια των ίδιων των οριοθετήσεων, είναι η στιγμή Αλήθειας που αποκαλύπτει πως το νόημα των αντιθέσεων βασίζεται στο οριακά α-νόητο του αν-ύπαρκτου Κέντρου.Η λεγόμενη μετατόπιση του ''κέντρου'' (πιο αριστερά, πιο δεξιά κλπ) αντανακλά τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των πόλων. Στο συγκεκριμένο σύστημα Λόγου, θα αντανακλά το συσχετισμό και των τεσσάρων όρων, στις σχέσεις συμπληρωματικότητας και αντίθεσης μεταξύ τους.

Β) Αριστερά-Δεξιά καθώς και εθνικός-κοσμοπολίτικος, είναι αντιθέσεις με όρους πραγματικά αντιθετικούς και ασύμμετρους, και η ασυμμετρία αυτή θα πρέπει να μελετηθεί ιστορικά και σε σχέση με το εξωτερικό (άλλα συστήματα) του συγκεκριμένου συστήματος Λόγου (πράγμα που δεν θα κάνουμε εδώ). Η διαπίστωση ενός ‘’κοινού’’ κέντρου δεν πρέπει να παραγνωρίσει πως το κέντρο είναι ταυτόχρονα ανύπαρκτο, και άρα υπάρχει στο ''σημείο'' του κέντρου και ταυτότητα των αντιθέτων και αγεφύρωτο χάσμα-υπάρχει παρ-ουσία σημείου και απ-ουσία σημείου (με τον ίδιο τρόπο που το σημείο 0 είναι η παρουσία του ανύπαρκτου). Αυτό σημαίνει πως Αριστερά και Δεξιά δεν ταυτίζονται, αφού την ίδια στιγμή που επικοινωνούν στο κέντρο και αναφέρονται σε αυτό, την ίδια στιγμή το κέντρο αυτό εξαφανίζεται, έτσι μαζί εξαφανίζεται και το κοινό σημείο αναφοράς. Η Αριστερά και η Δεξιά παραδοσιακά κρατούν μια ενεργή και δυνητική σχέση καθαρής εξωτερικότητας με τους απόλυτους ιδεότυπους της ‘’άκρας-καθαρής αριστεράς’’ και της ''άκρας-καθαρής δεξιάς''. Η κάθαρση όμως της αριστεράς και της δεξιάς από το κέντρο και το Άλλο τους, σημαίνει την ίδια στιγμή πως παύουν να είναι ‘’αριστερά’’ και ‘’δεξιά’’. Αριστερά και Δεξιά μεταδίδουν στα παράγωγά τους (πχ πατριωτική αριστερά, πατριωτική δεξιά) το παράδοξο της ταυτόχρονης, μεταξύ τους, ταυτότητας και της ετερότητας. Η μόνη λύση για να το συλλάβουμε πρακτικά αυτό είναι μάλλον μια προσέγγιση τυπικής λογικής, που βλέπει πχ κοσμοπολίτικη αριστερά και κοσμοπολίτικη δεξιά όμοιες από κάποιες σκοπιές (σε κάποια θέματα κλπ) και ανόμοιες από κάποιες άλλες σκοπιές (σε κάποια άλλα θέματα).

Γ) Αν στόχος είναι η κατάρρευση αυτού του συστήματος Λόγου και των αντιθέσεών του, αυτό μπορεί να γίνει από δυο ειδών δυνάμεις: α) από εκείνες που δεν αυτοπροσδιορίζονται καν ως Αριστερά ή Δεξιάκαι άρα δεν εμπίπτουν στο δυαδικό κώδικα του συστήματος, έχοντας ταυτόχρονα ριζοσπαστικό αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο β) από εκείνες που είναι διατεθειμένες και ικανές, κατά την εκτύλιξη των αντιθέσεων, να φτάσουν στην κάθαρσή τους από το νόημα του συγκεκριμένου συστήματος, αγγίζοντας τα απόλυτα όρια του συστήματος και υπερβαίνοντας τους όρους του.Οι πρώτες δυνάμεις (α) αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, του πώς να έρθουν σε επαφή με το σύστημα Λόγου για να το αρνηθούν και να το καταστρέψουν, πως δεν θα βαίνουν δηλαδή παράλληλα, στον δικό τους μικρόκοσμο, αλλά και πραγματικά ενάντια, διαμορφώνοντας μαζικά συνειδήσεις και πρακτικές. Οι δεύτερες δυνάμεις (β) αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, πώς δεν θα αφομοιωθούν, χάνοντας τη διακριτότητά τους, από τη ρουφήτρα του κέντρου, του γενικού Νόμου του Συστήματος και της ομαλής αναπαραγωγής του.

Δ) Το Κέντρο είναι η αν-ύπαρκτη πηγή ενός Νοήματος που εκτείνεται σε όλη την επιφάνεια του πίνακα, μέχρι τα έσχατα άκρα της επιφάνειας. Στα άκρα βρίσκεται η αντισυστημική βία (ως προς το συγκεκριμένο σύστημα Λόγου και όχι κατ'ανάγκη ως προς άλλο σύστημα αναφοράς πχ τον καπιταλισμό συνολικά). Τα άκρα σήμερα κατονομάζονται από το σύστημα Λόγου ανεξαιρέτως ‘’τρομοκρατικά’’, ‘’ολοκληρωτικά’’, ‘’φασιστικά’’ κ.α. Επειδή όμως αριστερά και δεξιά είναι ασύμμετρες, ασύμμετρα είναι και τα άκρα τους. Το καπιταλιστικό σύστημα δείχνει ξεκάθαρη προτίμηση στην ''άκρα δεξιά'' παρά στην ''άκρα αριστερά'' (όπως είπαμε παραπάνω, η ασυμμετρία αυτή δεν είναι θέμα της εδώ ''ανάλυσης λόγου''). Όταν το σύστημα Λόγου θέλει να αιχμαλωτίσει στο παιχνίδι των αντιθέσεών του μια δύναμη, την χαρακτηρίζει και την ταξινομεί με οικείους όρους. Έτσι, σε ένα άλλο σύστημα λόγου που δομείται με βάση την αντίθεση φιλελευθερισμός-κομμουνισμός, μπορεί να χαρακτηρίσει ως ‘’κομμουνιστή’’ κάποιον που δεν είναι, ώστε να του προσδώσει αρνητικό πρόσημο.

  Ε) Εχθροί και Φίλοι εντός του συστήματος περιστρέφονται γύρω από το Κέντρο της ομαλής, ειρηνικής αναπαραγωγής του. Όλοι τους συμμαχούν ενάντια σε ό,τι διασαλεύει το πυρηνικό κέντρο, ενάντια στους τρομοκράτες. Το αστικό κέντρο σημαίνει ειρήνη και ομαλή αναπαραγωγή μόνο για τις δυνάμεις που ασπάζονται τα αξιώματά του, ειρηνική αναπαραγωγή, μεταξύ άλλων, της σχέσης αφεντικού-υποτασσόμενου. Την ίδια στιγμή, το ''ειρηνικό'' ''ομαλό'' κέντρο σημαίνει την απόλυτη βία ενάντια στους ''εχθρούς της δημοκρατίας'' του ''κοινοβουλίου'', ενάντια στους ολοκληρωτισμούς, τις τρομοκρατίες, τους αναρχικούς, τους κομμουνιστές κ.α. Έτσι φίλοι και εχθροί γίνονται φίλοι ''εντός των τειχών'', ασπαζόμενοι όλα τα αξιώματα της καπιταλοκοινοβουλευτικής ομαλότητας, με εχθρούς τους ''εκτός των τειχών'', στο εγχώριο και διεθνές επίπεδο της κοινωνικής πάλης. Η''ειρήνη'' και ''ασφάλεια'' σημαίνει πόλεμο συχνά ''αμυντικό-προληπτικό'' προς όσους την αμφισβητούν. Αυτή είναι η ωριμότητα, το τελευταίο στάδιο, από τεχνολογική σκοπιά,  της αστικής πολιτικής, όπως εμφανίζεται με τη πλέον καθαρή της μορφή στις ΗΠΑ, και πραγματώνεται όσο προχωρούν οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, με διαφορετικές ταχύτητες και χωρικές-πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, στα διάφορα μέρη του καπιταλιστικού κόσμου. Η έννοια της τρομοκρατίας επιτρέπει τη στοχοποίηση της πολιτικής βίας των ‘’άκρων’’ ανεξάρτητα από τον ‘’ιδεολογικό’’ προσανατολισμό της πολιτικής δράσης, ώστε ο εχθρός να ορίζεται ευέλικτα, χωρίς ιδεολογικές δεσμεύσεις, ως αναρχικός, κομμουνιστής ή ό,τιδήποτε άλλο.

Τώρα πια, υπηρετεί το σύστημα όποιος είναι με την ειρήνη του, την ασφάλειά του, τον μεταπολιτικό τεχνολογικό εκσυγχρονισμό του

Δημοσιεύτηκε 33 minutes ago από τον χρήστη Ονειρμός

Διαβαστε το εξαιρετικο αρθρο του ΑΝΤΩΝΗ ΛΙΑΚΟΥ tovima.gr - Καλώς ήρθατε στον 21ο αιώνα! www.tovima.gr

Διαβαστε το εξαιρετικο αρθρο του ΑΝΤΩΝΗ ΛΙΑΚΟΥ

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=623270

tovima.gr - Καλώς ήρθατε στον 21ο αιώνα!

www.tovima.gr

To τέλος του σύντομου 20ού αιώνα συνοδεύτηκε με προσδοκίες ενός κόσμου ειρηνικού, μιας νέας τάξης πραγμάτων βασισμένης στη φιλελεύθερη δημοκρατία, τη χωρίς σύνορα και περιορισμούς αγορά και το βορειοατλαντικό σύστημα ασφαλείας. Η δεκαετία του '90 φαινόταν ως το απόγειο του δυτικού πολιτισμού. Ηταν όμως η στιγμή που Ευρώπη και Αμερική άρχισαν να χάνουν την πρωτοκαθεδρία τους. Ο νέος μετααποικιακός κόσμος που αναδύθηκε σε αυτές τις δυόμισι δεκαετίες περιελάμβανε την ανάδυση της Κίνας, της Ινδίας και των BRICS, καθώς και των Next Eleven. Οι αναδυόμενες μεγάλες και μεσαίες οικονομίες άλλαξαν την οικονομική γεωγραφία του πλανήτη. Δεν θα μπορούσε αυτός ο κόσμος να εγκαινιάσει μια νέα εποχή;

Εκείνο που εγκαθιδρύθηκε ήταν η ανισορροπία, η ασυμμετρία ανάμεσα στην οικονομική ευρωστία, την πολεμική δύναμη και την πολιτική επιρροή, η ανισότητα ανάμεσα σε χώρες και στο εσωτερικό τους, η ρευστότητα, η ανομία εν τέλει. Το τέλος του ενός αιώνα και οι αρχές του επομένου δεν δημιουργούν ένα συνεκτικό αφήγημα που να έχει νόημα και να μπορεί να εμπνεύσει πολιτικές. Δεν μοιάζει ούτε με την αποικιακή τάξη που επέβαλαν στον κόσμο οι πέντε μεγάλες δυνάμεις του 19ου αιώνα ούτε με τον διπολικό κόσμο του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Δεν υπάρχει καμία ιδέα που να κυριαρχεί, όπως ήταν τους δύο περασμένους αιώνες διαδοχικά η εκπολιτιστική αποστολή της Ευρώπης, η ιδέα της εθνικής αυτονομίας και της συνεργασίας των λαών ή η ιδέα ενός καινούργιου προοδευτικού κόσμου.

Από το 1989 άνοιξαν τέσσερις μεγάλοι κύκλοι αίματος. Ο πρώτος αφορά τον χώρο του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού. Αρχικά στα Δυτικά Βαλκάνια, ύστερα στον Καύκασο και στα νότια της Ρωσίας, απειλεί τώρα μια μείζονα κρίση ανάμεσα στη Ρωσία και στη Δύση γύρω από την τύχη της Ουκρανίας. Ο δεύτερος κύκλος αίματος αφορά τη ζώνη του Ισλάμ, από το Πακιστάν έως τη Λιβύη, χωρίς να αφήνει εκτός του κύκλου βίας την Ινδονησία αλλά και τις μεγάλες πρωτεύουσες της Δύσης, αρχής γενομένης από τη Νέα Υόρκη, το 2001. Ο τρίτος κύκλος αφορά την Υποσαχάρια Αφρική, όπου οι εμφύλιοι ενδημούν μαζί με την ξηρασία και τις αρρώστιες. Τέλος, ο τέταρτος κύκλος αφορά τις μάζες των απελπισμένων ανθρώπων, τα εκατομμύρια των προσφύγων που θαλασσοπνίγονται ή πεθαίνουν προσπαθώντας απεγνωσμένα να αποδράσουν από τις χώρες των πολέμων, της βίας, της κλιματικής αλλαγής και της στέρησης.

Οι κύκλοι αυτοί του αίματος μεγεθύνονται γιατί ανατράπηκαν οι παλιές ισορροπίες χωρίς να αποκατασταθούν καινούργιες και λειτουργούν σε ένα πλαίσιο αυτοεκπληρούμενων προφητειών που τρέφει την αλαζονεία και την αδιαλλαξία. Χαρακτηριστική είναι η συμμετρία ανάμεσα στην αμερικανική πολιτική και στον ισλαμικό εξτρεμισμό. Από την αδιέξοδη υποστήριξη του Ισραήλ, από το 1967, έως τον πόλεμο στην τρομοκρατία, η Αμερική και ο δυτικός κόσμος έκαναν τα πάντα για να εκπληρώσουν τις προφητείες των ακραίων ισλαμιστών για την κακόβουλη Δύση. Και αναλογικά, οι ακραίοι ισλαμιστές, με τη βιαιότητα της θρησκευτικής ισοπέδωσης λαών και ιθαγενών πολιτισμών, τροφοδοτούν συστηματικά το ιδεολογικό οπλοστάσιο των στρατιωτικών επεμβάσεων. Κάπως έτσι το Ιράκ, μια χώρα με ισχυρές κοσμικές παραδόσεις, μετά το «Σοκ και δέος» διαλύεται με αναπεπταμένες τις θρησκευτικές σημαίες. Η καταστροφή ενός secular κράτους άνοιξε την πόρτα για μια post secular εποχή. Η πολιτική αυτή υπονόμευσε την αξιοπιστία των φιλελεύθερων αρχών και  κυρίως την αναφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα. Το Γκουαντάναμο και η επιβολή της σαρία δεν είναι διαφορετικής ποιότητας φαινόμενα. Καθρεφτίζεται το ένα στο άλλο.

Υπήρξαν αντιδράσεις σε αυτόν τον κόσμο της ιδεολογικής εσχατολογίας; Υπήρξαν. Hταν οι επαναστάσεις της Αραβικής Ανοιξης. Το 2011 υπήρξε ένα καινούργιο «1848» το οποίο αντιτάχτηκε και στον δυτικό οριενταλισμό και στην ισλαμική τρομοκρατία και στις στρατιωτικές δικτατορίες. Πολεμήθηκε ανελέητα από όλους. Η αιματηρή παλινόρθωση της δικτατορίας στην Αίγυπτο έγινε με την επαίσχυντη συνενοχή του δυτικού κόσμου. Η καινούργια υποτροπή της κρίσης στη Λιβύη και στη Συρία είναι παράγωγο αυτής της ήττας. Παρά τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας, η Αλ Κάιντα από τρομοκρατικό δίκτυο διαθέτει πλέον στρατό και επικράτεια!  

Εχουν κάτι κοινό αυτοί οι κύκλοι πέραν του αίματος; Η διαχείριση των ενεργειακών πηγών είναι μια προφανής, ίσως και εύκολη απάντηση. Αλλά το ζήτημα είναι βαθύτερο: αφορά τη σχέση ανάμεσα στους ανθρώπινους πληθυσμούς και στις δυνατότητες ή στις αντοχές του πλανήτη. Η κρίση της μετανάστευσης και οι εμφύλιοι της Αφρικής δεν βρίσκονται συχνά στα πρωτοσέλιδα, αλλά αφορούν γιγαντιαίες μετακινήσεις πληθυσμών που οφείλονται στις κλιματικές αλλαγές και στις αλυσιδωτές επιπτώσεις τους πάνω στις κοινωνίες. Με τη σειρά της η μαζική μετανάστευση πυροδοτεί νέες σειρές γεγονότων. Πολλαπλότητα και διαφορετικότητα των αιτιών στους τέσσερις κύκλους του αίματος, αλλά στο βάθος της εικόνας θα διακρίνουμε μια ζοφερή, όχι απλώς ιστορική, αλλά ανθρωπολογική κρίση. Αν ο κόσμος βάδιζε με βάση την αναγνώριση των αναγκών του, θα είχε εμπεδωθεί μια ριζοσπαστική πολιτική που θα προσάρμοζε τις κοινωνικές ανάγκες στους μεσο- και μακροπρόθεσμους στόχους της συμβίωσης με το φυσικό περιβάλλον. Αντ' αυτού ζούμε την παράνοια εντός της λογικής. Το παρελθόν, με τις εμμονές του, δεν τυραννά τους ζωντανούς. Γίνεται αιμοδιψές παρόν. Τα ξεφτίδια της Ιστορίας σκοτώνουν.

Τα τελευταία 25 χρόνια αύξησαν τον συνολικό παγκόσμιο πλούτο, στις πρώην αποικιακές χώρες σημειώθηκε αλματώδης ανάπτυξη, αλλά έγιναν αβυσσαλέες οι ανισότητες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μαζί με την αλλαγή της φιλοσοφίας του κράτους, της σχέσης οικονομίας και πολιτικής, είδαμε την αλλαγή της μορφής των πολέμων. Η ισορροπία του διπολικού πυρηνικού τρόμου αντικαταστάθηκε από μια γενική ανασφάλεια των επιλεκτικών κτυπημάτων με θύματα κυρίως στον άμαχο πληθυσμό. Τα εγκλήματα πολέμου έγιναν η κανονικότητα του πολέμου. Η ανθρωπότητα πέρασε σε μια καινούργια τεχνολογικά εποχή η οποία αποσταθεροποίησε σε βάθος τους παλιούς κανόνες κοινωνικής συμβίωσης. Υπάρχουν νησίδες σταθερότητας; Στην Ευρώπη ένα στα πέντε παιδιά ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και οι αυξανόμενες ανισότητες στην εκπαίδευση και στην ιατρική περίθαλψη θα διαφοροποιήσουν τους πληθυσμούς με τρόπο που ο 21ος θα ανακαλεί τον Aldus Huxley. Και σε ποιες ευρωπαϊκές χώρες διαπιστώνεται η μεγαλύτερη δυναμική ανισοτήτων; Στη Βρετανία και στην Ελλάδα... Welcome to the brave new world!

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Tα πρωτα βήματα του Ολοκληρωτικου εθνικισμου :

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Tα πρωτα βήματα του Ολοκληρωτικου εθνικισμου :
ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

Tα πρωτα βήματα του Ολοκληρωτικου εθνικισμου :

Oι νίκες του Βismark to 1866 και 1870 οδήγησε πολλούς διανοούμενους να δεχθούν την συντηρητική αυταρχική όψη του κρατικού συγκεντρωτισμού .Σε αυτή την περίοδο εμφανίζονται οι διανοούμενοι να εξυμνούν την ωμή μιλιταριστική δύναμη. Ενώ το κάλεσμα στα όπλα των Arndt και Jahn είχε ακόμα το νόημα μιας ηρωικής αυτοθυσίας για το καλό της κοινότητας, ο Treitschke άρχισε να εξυμνεί τον μιλιταρισμό ως αυτοσκοπό και κήρυξε την υποταγή του ατόμου στο κράτος, ανεξάρτητα από το πόσο επιθετική και ανήθικη θα ήταν η πολιτική του τελευταίου.

Την ίδια εποχή, ο αντισημιτισμός του Wagner συνέβαλε στο κρίσιμο πέρασμα από έναν παλαιότερο ρομαντικό, πολιτισμικό εθνικισμό προς ένα ολοκληρωτικό εθνικισμό ‘’της γης και του αίματος‘’ και λατρείας των ένστικτων’’ .Το πρώτο από τα βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση ήταν αυτό του ‘’γενετικού προσδιορισμού’ του έθνους’ ή πίστη δηλαδή, ότι κάθε Γερμανός είναι γενετικά δεμένος με το έθνος του και δεν μπορεί ποτέ να αρνηθεί την ταυτότητα του επειδή αυτή αποτελεί ένα αναπόδραστο πεπρωμένο.Το δεύτερο βήμα προς την κατεύθυνση του ολοκληρωτικού εθνικισμού στην Γερμανία το αποτέλεσε ο αντισημιτισμός. Αν για τους πρώιμους ρομαντικούς εθνικιστές μοναδικός εχθρός ήταν η Γαλλία (για πολιτισμικούς και όχι φυλετικούς και βιολογικούς λόγους), στην τελευταία εικοσαετία του 19ου αιώνα εχθρός γίνεται ο εβραίος. Δημιουργείται ένα μυθικό στερεότυπο, αυτό του εβραίου, πού θεωρήθηκε κοσμοπολίτης, υλιστής και διεφθαρμένος.

Το τελικό βήμα ήταν η αποθέωση του Ήρωα, ενός άνδρα πού υπακούει στα ένστικτα του, ενός πολεμιστή προετοιμασμένου να πεθάνει, καταστρέφοντας κάθε σαθρή άξια προκειμένου να εγκαθιδρύσει μια νέα τάξη. Ο νέος ήρωας όμως δεν διαθέτει πια μια ανθρωπιστική ηθική όπως τον φανταζόταν η ‘’ηρωολατρεία’ του Carlyle ,αλλά μια ‘’μηδενιστική-βιταλιστική ματιά του κόσμου’’ περιφρόνηση προς την φτώχεια και τους αδύνατους, λατρεία της ωμής δύναμης.

Δύναμης πού όμως χαρακτηρίζεται από μια σχεδόν μυστικιστική προέλευση: κατάγεται από την γη, από το γενέθλιο έδαφος όπου έχουν τις ρίζες της. Οι καλύτερες ιδιότητες των μεγάλων ανδρών είναι οι ιδιότητες της φυλής τους. Οι μεγάλοι άνδρες από μόνοι τους δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα δεν αποτελούν παρά ενσαρκώσεις των βαθύτερων δυνάμεων της φυλής στην οποία ανήκουν
αποσπασμα

Δημοσιευτηκε στο περιδικο ΕΝΕΚΕΝ Τ 10

Η Ελλάδα, η Τουρκία και το Ανατολικό Ζήτημα

η τοπολογία του νεωτερικού πολιτικού κόσμου

(απο το βιβλιο Οι Μεταμορφωσεις της ταυτοτητας  του Πετρου Θεοδωριδη)

o Αντίθετα από την παραδοσιακή η τοπολογία του νεωτερικού πολιτικού κόσμου είναι γεωμετρία επιφανειών, και χαρακτηρίζεται από την ευθυγράμμιση, και αποσαγήνευση των διακρίσεων.(ο ανώτερος δεν θεωρείται και γαλαζοαίματος)
o Η νεωτερικότητα ετσι αποτελεί και μια επιπεδοχώρα με την έννοια που ο Εντουιν Αμποτ *προσέδιδε στην παράξενη μυθιστορια του«:όλα τα πράγματα της Επιπεδοχώρας ,έμψυχα και άψυχα ανεξάρτητα από το σχήμα τους .παρουσιάζουν στο βλέμμα μας την ίδια σχεδόν εμφάνιση, δηλαδή μιας ευθείας γραμμής»

Η νεωτερική πολιτική χαρακτηρίζεται από μια εξισωτική τοπολογία. Αναδεικνύει το στοιχείο της ισότητας όχι ως υψηλή αξία, αλλά ως ενύπαρκτο στην καθημερινότητα της. Ο κοινωνικός και πολιτικός κόσμος παύει να χωρίζεται σε διαμερίσματα όπου ισχύουν διαφορετικοί νόμοι, συνήθειες, έθιμα ή τελετουργίες Η ανάδυση της σύγχρονης βιομηχανικής κοινωνίας συνεπιφέρει τάσεις διάλυσης, αποσύνθεσης των παλαιών παραδοσιακών δομών. Η νεώτερη βιομηχανική κοινωνία απαιτεί από τους ανθρώπους να είναι “συμβατοί» και ‘ομοιογενείς’ ώστε να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις της έντονης κοινωνικής κινητικότητας Αυτή η αμοιβαία ανταλλαξιμότητα, εξίσωση, ομοιογενοποιηση, επιτυγχάνεται μέσα από μια καθολική εγγραμματοσύνη πού ενσταλλάσει στα άτομα ένα σύνολο περίπου ομοιόμορφων επιδεξιοτήτων και γνώσεων, απαραίτητων για την επιβίωση στην νέα κοινωνία.

Ετσι με την νεωτερικότητα καταρρέει ή εδραίωση των φυσικών και αυτονόητων ταυτοτήτων. μαζί με την σταδιακή εξαφάνιση των ‘’πρόσωπο με πρόσωπο ‘’ σχέσεων της παραδοσιακής κοινότητας Η νεωτερικότητα, συνοδεύεται από την βαθμιαία ή γοργή καταστροφή των παλαιών παραδοσιακών ομαδοποιήσεων που βασιζόταν σε ''φυσικά'' χαρακτηριστικά: την γέννηση, ή την καταγωγή. Σημαδεύεται και από τον θρυμματισμό του κοινωνικού δεσμού, την εξατομίκευση, την εξαφάνιση των ενδιάμεσων κοινωνικών ομαδοποιήσεων πού μεσολαβούσαν ανάμεσα στο άτομο και την κοινωνία. ’’Οι συνθήκες εργασίας της βιομηχανικής κοινωνίας είναι έτσι οργανωμένες ώστε να ξεριζώνουν τις δομές πού στήριζαν τις πολιτισμικές διαφοροποιήσεις. Οι πολιτισμικές διάφορες ισοπεδώνονται από την βιομηχανική παραγωγή’’

o Στη νεωτερική εποχή δεν παύουν να υπάρχουν κοινωνικές ανισότητες, αντίθετα αυτές γενικεύονται και βαθαίνουν . Όμως καθώς οι ανισότητες αυτές προβάλλουν σε ένα εξισωτικό ιδεολογικό τοπίο, καθώς συνυπάρχουν με μια γενικευμένη προσδοκία ισότητας, προκαλούν πια σε κοινωνικό ανταγωνισμό τη ζήλια ,τον φθόνο την μνησικακία
*Εντουιν Αμποτ ,η Επιπεδοχώρα Μυθιστορία πολλών διαστάσεων ,